Φάουστ της Ευαγγελάτου: Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους λίγο πριν την αυλαία. Ξαναείδαμε & Σχολιάζουμε…
Τά’χω πάρει στο κρανίο, έχω βαρέσει κόκκινα, πως το λένε ρε παιδί μου, είμαι έξαλλη! Όχι με την παράσταση, τα της παράστασης θα τα πούμε σε λίγο, με τους κριτικούς τα έχω πάρει. Με αυτούς τους ακαδημαϊκά αποστειρωμένους, αχαρακτήριστους τύπους και θα σας πω πάραυτα το γιατί.
Φτωχή η παράσταση λέει, λάθος επιλογή μετάφρασης λέει, πολύ πεζή απόδοση λέει, με μέτριες ερμηνείες λέει (πλην του διδύμου Κουρή – Πανταζάρας), πολλής ο σεξισμός λέει, δεν είδαμε τον Γκαίτε λέει. Κοντολογίς πολλές μπούρδες λέει ο κάθε ένας που τα λέει αυτά για τον Φάουστ της κυρίας Ευαγγελάτου. Με περίσσιο θράσος αντιτίθεμαι και τους την λέω κατάμουτρα (νεο – ελληνο – χιπστερική απόδοση των όρων εναντιώνομαι και αντιπαραθέτω…. για να μας καταλαβαίνουν οι κυρίες με τας καμελίας και οι κύριοι με τα ημίψηλα καπέλα).
Αν θες να δεις τον Γκαίτε κυρία μου να πας στον τάφο του στη Βαϊμάρη, να βάλεις και μια πλερέζα και να κλαις με αναφιλητά μπας και σου εμφανιστεί το φάντασμά του. Η απόδοση σου φάνηκε φτωχή ε; Ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ η ψευτοεναλλακτική και καλοζωισμένη, η οικονομικά εύρωστη, η φραγκάτη κοινώς για να καταλαβαινόμαστε, έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις και να διαβάσεις και τις 150 αναλύσεις που υπάρχουν σχετικά με αυτό το υπέροχο έργο και μάλιστα το έχεις κάνει και πάνω από 100 φορές τουλάχιστον. Έτσι, κλεισμένη σφαλιστά στον ακαδημαϊσμό σου και την υπερφίαλη φιλολογία σου ξέχασες την ουσία του θεάτρου κυρία μου, μάλιστα! Το θέατρο έχει ως απώτερο σκοπό να αφυπνίσει και όχι να αποδώσει, να μεταλαμπαδεύσει γνώση ή να ξυπνήσει πάθος για γνώση και όχι να παπαγαλίσει.
Βασισμένη πάνω στο σεξ λέει… “Ουου ντροπή καλέ! Τζιζ κακά… θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου” Λες και το ότι ο Γκαίτε που το 1800 έγραφε για τον έρωτα ενός μεσήλικα με μια 14 χρονη δεν είναι αναρχικό και πρωτοποριακό για την εποχή του; Και μάλιστα σε μια κοινωνία που η γυναίκα δεν είχε κανέναν ουσιαστικό ρόλο!
Τελικά κύριοι και κυρίες μήπως κάτι σας λείπει από την ζωούλα σας και επειδή δεν μπορείτε να το βρείτε έχετε κάνει αυτοσκοπό σας να καταστρέφετε με εμπάθεια και ξινίλα ότι καλό κι ελπιδοφόρο; Σας παρακαλώ μην ασχολείστε με το θέατρο, κάντε μαθήματα κομμωτικής να ηρεμήσετε λιγάκι…
Ουφ! Θα έσκαγα! Αρκετά όμως με τους ειδήμονες και τους μέντορες. Ας πούμε για την παράσταση εμείς οι κοινοί θνητοί που επιλέγουμε να είμαστε θεατές γιατί αυτός είναι ο ρόλος μας.
Δεν έχω λόγια! Δεν έχω λόγια γιατί είναι απ΄ αυτές τις στιγμές που επέρχεται η αριστοτελική κάθαρσις. Που αποχαιρετάς τον φίλο συνθεατή μόνο με τα μάτια και επιστρέφεις σπίτι χωρίς να μιλάς. Δεν θέλεις να ακούσεις μουσική, δεν θέλεις να ανοίξεις τον υπολογιστή απλά βουτάς τον Φάουστ από την βιβλιοθήκη για να ξαναδιαβάσεις φράσεις αγαπημένες που είχες ξεχάσει ή άλλες που προσπέρασες και είναι σα να διαβάζεις τους στίχους για πρώτη φορά με απόλυτο ενθουσιασμό. Είναι αυτή η μαγική στιγμή που ενώ νομίζεις πως ένα κείμενο το κάνεις δικό σου έρχεται ο ηθοποιός να σου ψιθυρίζει στο αυτί “Για δες! Γίνεται κι έτσι!”
.
Τι να πω και από που να ξεκινήσω;
Να πω για τη στιβαρότητα του Κουρή; Υποκριτικός βράχος, μασίφ να μη χάνει τον ειρμό του πουθενά και συνεχώς να κλιμακώνει με απόλυτη σταθερότητα και ταυτόχρονα να ελίσσεται στη σκηνή και να αντιμετωπίζει τις κινησιολογικές απαιτήσεις σαν την ανάσα του, αβίαστα.
Να πω για τον Πανταζάρα που απογείωσε τον Μεφιστοφελή, τον διάολο, τον βελζεβούλ και που δικαίως κέρδισε τα βραβεία του και τις διθυραμβικές κριτικές του; Μέσα από την ερμηνεία του και την κίνησή του θαρρείς πως δεν πατούσε στη γη. Γνήσιο στοιχειό αέρινο και σκοτεινό.
Να πω για την ευρηματικότατη και ευφυέστατη σκηνοθεσία της κύριας Ευαγγελάτου; Που έστησε με σεβασμό ένα μινιμαλιστικό, πολυεπίπεδο σκηνικό και ζωντάνεψε τη φαντασία όλων; Που έχτισε έναν χορό που έβραζε και κόχλαζε και που μέσα στην ήβη τους αν και άπειροι ήταν πιο δεμένοι κι από φτασμένους ηθοποιούς;
Ότι και να πω είναι λίγο και σίγουρα αμελώ ακόμη πολλά (εκπληκτική μουσική, έξυπνος φωτισμός κλπ) από περίσσιο ενθουσιασμό και χαρά τόσο για αυτό που βίωσα χθες το βράδυ όσο και για το ελληνικό θέατρο που παρά τις αντιξοότητες της εποχής μένει ζωντανό και κουβαλά ελπίδα και όνειρα.
Ένα μεγάλο μπράβο και ένα φτωχό ευχαριστώ. Αυτό μόνο να πω.
Βαθμολογία:
8/10
,
Οι παραστάσεις ολοκλρώνονται Κυριακή 16/10, Δημοτικό Θέατρο Πειραία.
Η άλλη γνώμη της «Κ» για την παράσταση, ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
