Είδε η 
και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
.
Στο θέατρο Αθήναιον της Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκε, για πρώτη φορά, το έργο «Φαίδρας Άτοπος» της Δήμητρας Μήττα, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καραγιάννη, με την Ηρώ Μουκίου στον ομώνυμο ρόλο και τον Μιχάλη Χατζηαναστασίου στην μουσική σύλληψη και εκτέλεση επί σκηνής.
Πρόκειται για έναν μονόλογο που πραγματεύεται την ιστορία της «Φαίδρας», όπως η ίδια την αφηγείται, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση για το «άτοπο» της ζωής και των επιλογών της.
Ο μύθος
Η Φαίδρα ήταν κόρη του Μίνωα του βασιλιά της αρχαίας Κρήτης και της Πασιφάης. Ήταν η δεύτερη γυναίκα του ήρωα και βασιλιά της Αθήνας Θησέα, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Ακάμαντα και τον Δημοφώντα. Τον άνδρα της δεν τον αγάπησε ποτέ. Στην πραγματικότητα δεν γνώρισε τον έρωτα ποτέ, τον φοβόταν από μικρή και προσπαθούσε σε όλη της την ζωή να τον αποφύγει. Εκείνος όμως δεν της χαρίστηκε. Έφερε στον δρόμο της τον Ιππόλυτο, γιο του Θησέα από την Αμαζόνα Ιππολύτη, έναν νέο, λίγα χρόνια μικρότερό της, ξακουστό για την ομορφιά του, αθλητικό και αφιερωμένο στην παρθένα θεά Άρτεμη. Τον γνώρισε για πρώτη φορά στην Τροιζήνα, στο παλάτι του Πιτθέα, παππού του Θησέα και τον ερωτεύθηκε παράφορα. Μη αντέχοντας να κρατά μυστικά τα αισθήματά της του έστειλε ένα γράμμα όπου εξομολογούνταν τον έρωτά της. Ο Ιππόλυτος δεν ανταποκρίθηκε, όπως θα έκανε και σε κάθε άλλη γυναίκα, πόσο μάλλον στην σύζυγο του πατέρα του.
Το πάθος της Φαίδρας όμως ήταν ανίκητο, η απόρριψη ακατάπαυστα βασανιστική, η καρδιά της αποπροσανατολισμένη. Οργισμένη καθώς ήταν από την απόρριψη αλλά και από φόβο μήπως ο Ιππόλυτος μιλήσει στον Θησέα, τον κατηγόρησε ότι προσπάθησε να τη βιάσει. Ο Θησέας την πίστεψε και ζήτησε από τον Ποσειδώνα να σκοτώσει τον Ιππόλυτο. Όταν η Φαίδρα πληροφορήθηκε το θάνατο του αγαπημένου της, κυριευμένη από ενοχές,δεν δίστασε να βάλει τέλος στην ζωή της….
Τον μύθο της Φαίδρας πραγματεύθηκαν από την αρχαιότητα έως σήμερα πολλοί ποιητές και καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Ευρυπίδη ςσε δύο τραγωδίες του, ο Σενέκας, ο Ρακίνας και ο Γιάννης Ρίτσος.
Ξεκινώντας από τα θετικά (+) η Δήμητρα Μήττα, στην δική της εκδοχή της Φαίδρας, «προκαλεί» την ηρωίδα να διηγηθεί η ίδια την ιστορία της και να εκμυστηρευτεί τις ενοχές της, δίνοντάς της, παράλληλα, την ευκαιρία να δικαιολογήσει τα όσα έκανε εξομολογούμενη το ατόπημα της. Πρόκειται για ένα κείμενο αρκετά προσεγμένο που εστιάζει στην προσωπικότητα της ηρωίδας και κυρίως στην ολοκληρωτική μεταστροφή της απέναντι στο θέμα του έρωτα, μετά την γνωριμία της με τον Ιππόλυτο. Σταδιακά, μέσα από την διήγηση, τις αναμνήσεις της ηρωίδας που ζωντανεύουν, τις δραματικές εικόνες και σκηνές που η ίδια μεταφέρει, επιτυγχάνεται μια άριστη ανάλυση της ψυχοσύνθεσής της, αλλά και μια ολοκληρωμένη παράθεση των συνεπειών, βλαβερών και μη, που επιφέρει ο έρωτας στην ζωή μας. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο προσθέτει ζωντάνια, αμεσότητα και παραστατικότητα στην γραφή, που δεν παραλείπει να δώσει τις βασικές λεπτομέρειες του μύθου ώστε να κατατοπίσει και τον πλέον ανίδεο θεατή.Ο λόγος του κειμένου είναι απλός, κατά βάση δραματικός και ενίοτε κυνικός, χωρίς να λείπουν όμως χιουμοριστικές αναφορές που προσφέρουν ανάσες χαλάρωσης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγγραφέας δεν κρίνει την ηθική της ηρωίδας, δεν την καταδικάζει, ούτε και την δικαιώνει. Αφήνει την Φαίδρα να γίνει η ίδια κατήγορος και υπερασπιστής του εαυτού της, σε μια «δίκη» που κρατά αιώνες τώρα. Η τελική κρίση, ανήκει στον καθένα ξεχωριστά, βάσει των προσωπικών του βιωμάτων και αξιών.
Ο σκηνοθέτης, Αντώνης Καραγιάννης, εστίασε με ιδιαίτερη λεπτομέρεια και προσοχή στην δυναμική του κειμένου και την ερμηνευτική απόδοση του ως μονόλογου, επέλεξε όμως να προσδώσει όγκο στην παράσταση, τοποθετώντας ένα ακόμη άτομο επί σκηνής. Έναν μουσικό, τον Μιχάλη Χατζηαναστασίου, ο οποίος εκτέλεσε ζωντανά την πρωτότυπη μουσική που ο ίδιος έγραψε για την παράσταση, και ταυτόχρονα υποδύθηκε, έναν βουβό δισυπόστατο χαρακτήρα, που μισός ως Θησέας και μισός ως Ιππόλυτος γινόταν δέκτης των όσων η πρωταγωνίστρια του απηύθυνε μέσα στο παραλήρημά της. Ένα έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα που χάρισε ζωντάνια και ρυθμό στην παράσταση. Πέραν τούτου η σκηνοθετική προσέγγιση αξιοποίησε στο έπακρο τις σωματικές δυνατότητες της πρωταγωνίστριας, με την χρήση μιας δοκού, γεγονός που προσέδωσε παραστατικότητα στις αφηγήσεις της.
Στον ρόλο της Φαίδρας, η Ηρώ Μουκίου μέσα στο κατακόκκινο φόρεμά της, γέμισε την σκηνή με την ενέργεια και την λάμψη της. Έδωσε τον καλύτερο της εαυτό στην απόδοση ενός ρόλου που ήταν εμφανές ότι την γοήτευσε και έζησε κάθε φράση και κάθε συναίσθημα που είχε να ερμηνεύσει. Με ρεαλισμό, κυνισμό, πάθος και ένταση μετέφερε την τραγική ιστορία ενός ανεκπλήρωτου, καταστροφικού έρωτα, την ένταση των συναισθημάτων μιας νέας γυναίκας που για πρώτη φορά ερωτεύτηκε, όντας μάνα και παντρεμένη με κάποιον που δεν την ικανοποιούσε. Η έμπειρη ηθοποιός με ενέργεια, αμεσότητα και υποκριτική ωριμότητα επικοινώνησε τα βαθύτερα μυστικά της ηρωϊδας της. Με έλεγχο στην ερμηνεία της, κυρίως στις δραματικές σκηνές, χωρίς υπερβολές και ανούσιες εξάρσεις, με εξαίρετη εκφραστικότητα τόσο στον λόγο, όσο και στο πρόσωπο και το σώμα της, κατέθεσε αυθεντικό συναίσθημα,με αντάλλαγμα το πιο αυθόρμητο χειροκρότημα.
Η πρωτότυπη μουσική του Μιχάλη Χατζηαναστασίου που εκτέλεσε ο ίδιος επί σκηνής με την συνοδεία κιθάρας, αποτέλεσε σημαντικότατο και αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης και της προσέδωσε χρώμα και χαρακτήρα. Η εξαιρετική τεχνική του και οι εμπνευσμένες δημιουργίες του καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό. Αρκετά καλοί και οι φωτισμοί της παράστασης που ενέτειναν τις στιγμές έντασης και χάρισαν υποβλητικότητα στην όλη ατμόσφαιρα του έργου.
Η επιλογή του φλογερού κόκκινου χρώματος ήταν ιδιαιτέρως πετυχημένη για το φόρεμα μιας άκρως παθιασμένης γυναίκας, ως ενδυματολογική παρέμβαση που παρέπεμπε στην γυμνόστηθη θεά των όφεων της μινωϊκής Κρήτης. Ενδιαφέρουσα ιδέα, καθώς ήθελε να επισημάνει την καταγωγή της Φαίδρα.
Παρά το γενικά αξιόλογο αποτέλεσμα υπήρχαν σημεία που χρήζουν βελτίωσης (-).
Καταρχάς ενώ είναι εμφανές ότι η μουσική είναι ιδιαίτερα σημαντική για την παράσταση, εντούτοις, η παράθεση τόσο στην αρχή του έργου, όσο και ενδιάμεσα, μακρόσυρτων μουσικών κομματιών, αποπροσανατόλιζε το κοινό και έπληττε το ρυθμό της παράστασης. Η αναμφίβολα ποιοτική μουσική ήταν ιδανικός «σύντροφος» στις αφηγήσεις της ηρωϊδας, όταν δηλαδή επένδυε μουσικά την παθιασμένη ερμηνεία της. Η εναλλαγή, όμως, μουσικής και αφήγησης (ιδίως στις σκηνές που η ηρωίδα έμενε ξαπλωμένη στη δοκό για αρκετά λεπτά μέχρι να τελειώσει το μουσικό κομμάτι) δεν αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή επιλογή.
Επίσης, σημειώνουμε συνοπτικά, απαιτούνταν περισσότερη συναισθηματική κορύφωση στο τέλος και ερωτηματικά για τα τρία όργανα που εναλλάσσονταν στη σκηνή με κορυφαίο το δοξάρι που ωστόσο φάνηκαν ως εντυπωσιασμός και γέμισμα σκηνής παρά απόδοση διαφορετικών ήχων.
Συμπερασματικά (=) μια δουλεμένη με αισθητική, γούστο και άποψη παράσταση, που είχε πάθος, ενέργεια, ένταση, και απολαυστική ερμηνεία. Μια ιστορία που αληθινός πρωταγωνιστής δεν είναι η Φαίδρα αλλά ο ίδιος ο Έρωτας, όχι αυτός που γεμίζει λάμψη και χαρά τις καρδιές, αλλάο παράνομος, ο καταστροφικός, που κυριεύει την λογική των ανθρώπων και οδηγεί κατευθείαν στον θάνατο…
Βαθμολογία:
6,8/10
Βίντεο Υπόκλιση πρεμιέρα στο Αθήναιον, εδώ
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023:
Τελετή Απονομής
Θέατρο Αυλαία – Παρασκευή 16 Ιουνίου, 21:00
Διαβάστε εδώ
