Έξυπνη, τρυφερή, απολαυστική κωμωδία το «SMILEY». Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Διαβάζοντας περί κωμωδίας που αναφέρεται στη gay κοινότητα και συγκεκριμένα στη σχέση δύο αγοριών, το μυαλό πάει αθέλητα σε πασίγνωστα κλισέ, από αυτά που ανακυκλώνονται κατά κόρον επί του θέματος, συμβάλλοντας στην «τυποποίησή» του, συχνά σε βαθμό… ασφυκτικό! Παρόλο που γίνεται λόγος για «σύγχρονη, ρομαντική κλπ. κωμωδία», μια σχετική επιφύλαξη τη διατηρείς μέχρι τη θέαση των πρώτων λεπτών, όπου διαπιστώνεις ότι όλες οι επιφυλάξεις και προκαταλήψεις… καταρρέουν πανηγυρικά! Αναφερόμαστε στην παράσταση «SMILEY» του Guillem Clua και σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση που παρακολουθήσαμε στο (κατάμεστο) θέατρο BlackBox, με τους Δημήτρη Μακαλιά και Μίνωα Θεοχάρη στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η ιστορία απλή, καθημερινή, συνηθισμένη, πραγματεύεται τον αιώνιο έρωτα, εδώ μεταξύ δύο ομοφυλόφιλων, που από ένα τυχαίο/ απρόβλεπτο γεγονός οι δρόμοι τους συναντιούνται. Για να ανακαλύψουν πόσο ανόμοιοι είναι και πόσο αυτό το «ανόμοιο» τελικά τους έλκει με έναν τρόπο ιδιαίτερο… Δύο φαινομενικά αντίθετοι κόσμοι, δύο χαρακτήρες αντιπροσωπευτικοί διαφορετικών προτύπων, ο ένας ως ωραίος φιλήδονος μπάρμαν κι ο άλλος ως διανοούμενος αρχιτέκτων, αναζητούν την αγάπη και τον πραγματικό έρωτα, μέσα από αναπόφευκτες συγκρούσεις. Εγκλωβισμένοι στις εικονικές πραγματικότητες της σύγχρονης τεχνολογίας αλλά και σε συμβατικά στερεότυπα σχέσεων, νιώθουν αδύναμοι να εκφράσουν το αυθεντικό συναίσθημα, καταφεύγοντας σε λογής «τερτίπια», μέχρι την τελική. λυτρωτική παραδοχή και το «χάπυ εντ»… Εναλλάσσοντας το χιούμορ και το γέλιο με τη συγκίνηση και τρυφερότητα, σε μια θαυμάσια δομημένη ισορροπία…
Το πρώτο βέβαια που συνέβαλε καθοριστικά στο απολαυστικό αποτέλεσμα (+) είναι το κείμενο του Guillem Clua:
– Το οποίο απέδειξε κάποια σημαντικά στοιχεία: καταρχήν ότι μια «απλή, καθημερινή, συνηθισμένη» ιστορία, μπορεί να έχει άπειρες αναγνώσεις… ότι φαντασίας παρούσης, αυτές οι αναγνώσεις αποκτούν εξαιρετικό ενδιαφέρον… ότι ο έρωτας μπορεί να εκφράζεται σε διαφορετικές «διαλέκτους», αλλά θα αποτελεί πάντα μια ενιαία πανανθρώπινη «γλώσσα»… ότι μια εμπνευσμένη κωμωδία μπορεί να συνδυάζει άριστα αυθεντικό χιούμορ και αυθεντικό συναίσθημα… Για να μην πλατειάζουμε, πρόκειται για ένα έργο, απλό μεν στη σύλληψη της κεντρικής ιδέας, ωστόσο δοσμένο με τρόπο έξυπνο και στέρεη δομή, με συγγραφικά ευρήματα, εύστοχες ξεκαρδιστικές ατάκες, πηγαίο συναισθηματισμό, «δεύτερες»΄αναγνώσεις για την επικοινωνία και τα στερεότυπα του σήμερα και ένα σπάνιο για τη θεματολογία του προσόν: ενώ χρησιμοποιεί τολμηρή/ αληθινή γλώσσα χωρίς υπεκφυγές, καταφέρνει με έναν φυσικό, χιουμοριστικό τρόπο, σχεδόν να «αποδομεί» τα γνωστά gay – κλισέ, φωτίζοντας με εξαιρετικό τρόπο τον ξεχασμένο ρομαντισμό.
– Δεύτερος παράγων επιτυχίας, αναμφίβολα η σκηνοθεσία του Μάνου Πετούση – πλην μιας ένστασης που θα αναφερθεί παρακάτω. Η οποία σκηνοθεσία έδωσε ένα σύνολο τόσο φυσικά και αβίαστα στημένο- σαν νερό που κυλά γάργαρα- ώστε σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει… σκηνοθέτης! Με ελάχιστα αξεσουάρ και πολύ απλό και αφαιρετικό σκηνικό δύο τροχήλατων επίπλων, που ωστόσο οι συχνές ανακατατάξεις αποδείχθηκαν άκρως λειτουργικές, κατάφερε με κάποια έξυπνα ευρήματα να προσφέρει ενδιαφέρουσα «δραματοποίηση» σε ένα έργο βασισμένο στο λόγο και το συναίσθημα και όχι στη δράση. Τον οποίο λόγο χειρίστηκε με ευφυΐα σε δύο επίπεδα, βάζοντας τους ήρωες- πέρα από το ζωντανό διάλογο, να «αφηγούνται» τις κρυφές σκέψεις τους και εμβόλιμα να «κόβουν» τη ροή, με ταυτόχρονη αλλαγή του φωτισμού, προκειμένου να εξηγούν με χιουμοριστικό τρόπο στο «στρέιτ» κοινό, κάποιους όρους της gay κοινότητας. Όλα αυτά με θαυμάσιο, γρήγορο ρυθμό και συνεχή ροή, ενώ τόσο το γέλιο από ευφάνταστες ατάκες και τύπους- καρικατούρες, όσο και η τρυφερότητα με τη συγκίνηση, δοσμένες με απλότητα και ισορροπία, μακριά από κλισέ ή μελό, προέκυπταν εντελώς αβίαστα, σε 80 γεμάτα λεπτά που κράτησαν τον θεατή προσηλωμένο.
– Και φυσικά, βασική αιτία της προσήλωσης υπήρξαν οι ερμηνείες των δύο ταλαντούχων ηθοποιών, που απέδωσαν τους ιδιαίτερους χαρακτήρες με αυθεντικό ρεαλισμό, με πηγαίο χιούμορ και ταυτόχρονα έντονο συναισθηματισμό, χωρίς να καταφύγουν σε ευκολίες ή φτηνές γραφικότητες. Στα εμβόλιμα σημεία που τις επέλεξαν συνειδητά, υπηρετώντας συγκεκριμένη συνθήκη της κωμωδίας, ήταν για να σαρκάσουν με χιούμορ ή να σατιρίσουν τα gay στερεότυπα. Απόλυτα πειστικοί, με εμφανή χημεία μεταξύ τους, με εξαιρετική εκφορά του λόγου και κινησιολογία και οι δύο, απέδωσαν τις ιδιαιτερότητες κάθε χαρακτήρα με φυσικότητα και άνεση, εξίσου αποτελεσματικοί στις κωμικές και συγκινητικές στιγμές, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για δύο αυθεντικά ταλέντα με μεγάλο δρόμο και επιπλέον σκηνικό ήθος… Γεμάτος ενέργεια, εγρήγορση, ετοιμότητα, αξιοθαύμαστη ικανότητα στις ταχύτατες αλλαγές ο Δημήτρης Μακαλιάς στο ρόλο του «διανοούμενου» αρχιτέκτονα αλλά και… μπόλικων άλλων ξεκαρδιστικών τύπων, απολαυστικός και ταυτόχρονα συγκινητικός ο Μίνως Θεοχάρης στο ρόλο του μπάρμαν, μια «φύσει» ευγενική φιγούρα με το ανάλογο χαλαρό μπλαζέ στυλάκι, τη γνήσια κωμική φλέβα και μια ιδιότυπη «μελαγχολία» στο βλέμμα που υποβάλλει… Εν ολίγοις, ένα εξαιρετικό- ισοδύναμο δίδυμο από κάθε πλευρά!
– Όσον αφορά στα «τεχνικά», όπως είπαμε το απλό σκηνικό με τις δύο τροχήλατες ραφιέρες και τα αξεσουάρ, εξυπηρέτησε λειτουργικά κι ευφάνταστα τις σκηνοθετικές ανάγκες, ενώ πολύ σημαντικός αναδείχθηκε ο ρόλος των φωτισμών στις συχνές εναλλαγές, «φωτίζοντας άπλετα» το παρόν και δημιουργώντας υποβλητική ατμόσφαιρα στο χρόνο του έργου. Άψογα τα κοστούμια και απόλυτα ενδεικτικά των δύο διαφορετικών χαρακτήρων κι όσο για τη μουσική, κατάλληλη μεν και μάλιστα με ένα τρυφερό τραγούδι κλεισίματος , αλλά λίγη… θα μπορούσε να συμμετάσχει πιο ενεργά στη διάρκεια.
Η μόνη, αλλά σημαντική θεωρούμε ένσταση (-) αφορά στο εμβόλιμο κομμάτι με τις μεταμορφώσεις του Δ. Μακαλιά και στοιχεία stand up comedy. Που είναι σίγουρα ένα δυνατό του σημείο και λόγω εμπειρίας, όπως είναι γεγονός ότι πρόσφερε άφθονο γέλιο με τύπους- καρικατούρες. Ωστόσο σε μια κωμωδία τρυφερή, ρομαντική, με συγκροτημένη δομή, θεωρούμε ότι τράβηξε δυσανάλογα – ακριβώς για την ενίσχυση του εύκολου γέλιου και παρότι ως παρεμβολή «δικαιολογήθηκε» στο κείμενο, εντούτοις από ένα σημείο και μετά φάνταζε ως ξένο, παράταιρο σώμα σε ένα καλοστημένο σύνολο.
Καταλήγοντας (=) θα πούμε ότι ο θεατής που θα επιλέξει το «Smiley», είναι σίγουρο ότι θα απολαύσει μια καλή κωμωδία, με έξυπνο, σύγχρονο κείμενο και σκηνοθεσία, θαυμάσιες ερμηνείες και άφθονο γέλιο σε συνδυασμό με τρυφερό συναίσθημα… Τί καλύτερο από το χαμόγελο του τίτλου στο πολλαπλάσιο!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 στα 10
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
=======================================================================
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #Smiley #ΜάνοςΠετούσης #ΔημήτρηςΜακαλιάς #ΜίνωςΘεοχάρης #BlackBox
Φωτογραφικό υλικό
