.
Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
.
Είναι λογικό το «σαν παράσταση» του τίτλου να ξενίζει, αλλά θα εξηγηθεί αναλυτικά. Όπως θα εξηγηθούν και τα αμφιλεγόμενα συναισθήματα που προκάλεσε η απρόβλεπτη (;) προσέγγιση ενός έργου ιδιαίτερου με «δική του», ξεχωριστή ταυτότητα… Το ερωτηματικό στη λέξη «απρόβλεπτη» σημαίνει ότι πιθανόν η προσέγγιση να εισπράχθηκε ως τέτοια, ωστόσο λόγω της φύσης ενός έργου καθαρά αφηγηματικού, δεν μπορούμε να φανταστούμε πολλές εκδοχές στη σκηνική του απόδοση… Ο λόγος για την παράσταση «Ψευδαισθήσεις» του Ιβάν Βιριπάγεφ και σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου, που παρακολουθήσαμε στο… «μεταλλαγμένο» Θέατρο Τ, καθώς επήλθε πλήρης αναδιάταξη του χώρου, με κατάργηση της υπερυψωμένης σκηνής που έγινε επίπεδη και θεατές καθήμενους γύρω από αυτήν…
Μεταξύ των θεατών περιμετρικά της «σκηνής», κρατήθηκαν τέσσερα άδεια καθίσματα στις τέσσερεις πλευρές, τα οποία κατέλαβαν οι ηθοποιοί κρατώντας «ταμπέλες» με τα ονόματα των ηρώων και με αναμμένα τα φώτα ξεκίνησαν τις αφηγήσεις… Οι οποίες εξιστορούσαν τις ζωές δύο παντρεμένων ζευγαριών, ηλικιωμένων πια και συνδεδεμένων φιλικά κατά τα φαινόμενα, ξεκινώντας από την εξομολόγηση ενός την ώρα που πεθαίνει προς τη γυναίκα του, ως ύστατος αποχαιρετισμός αγάπης κι ευγνωμοσύνης… ωστόσο στη διάρκεια θα ακολουθήσουν καταιγιστικές εξομολογήσεις από κάθε πλευρά του «τετραγώνου», καθένας από τους τέσσερεις θα αποκαλύπτει μια κρυμμένη πτυχή που ανατρέπει την προηγούμενη, θα αποδειχθεί ότι όλοι σχετίζονται με τρόπο που διαψεύδει τα φαινόμενα, για να συνειδητοποιήσουν τελικά ότι οι μέχρι τότε ζωές τους στηρίχτηκαν σε ανύπαρκτες βεβαιότητες που καλούνται να επαναπροσδιορίσουν, λίγο πριν το τελευταίο αντίο… αναζητώντας το πραγματικό νόημα της αγάπης και αν αυτό δικαιώνεται στην αμοιβαιότητα των αισθημάτων ή υφίσταται αυθύπαρκτο…
Ξεκινώντας από το έργο και τα θετικά του (+) θα σταθούμε στην έξυπνη διαχείριση μιας κοινής θεματολογίας που έχει να κάνει με το συναίσθημα της αγάπης και εν προκειμένω της συζυγικής. Όπου ενώ ξεκινά συμβατικά με μια βαθιά εξομολόγηση – απολογισμό ζωής λίγο πριν τον τελευταίο αποχαιρετισμό, στη διάρκεια η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη σε σημείο κανείς να μην μπορεί πλέον να διακρίνει πού σταματά η πραγματικότητα και πού αρχίζει η ψευδαίσθηση, τί ισχύει αληθινά και τί είναι κατασκεύασμα του μυαλού ή αποκύημα φαντασίας ή ευσεβής πόθος… μυστικά, απιστίες, ψέματα, αλήθειες, φαντασιώσεις, απωθημένα, όλα μπλεγμένα στις ζωές τεσσάρων ρεαλιστικών σύγχρονων χαρακτήρων, που αναζητούν το ουσιαστικό νόημα της ζωής και αν αυτό κρύβεται στην «αμοιβαία αγάπη» ή όχι, αν είναι εξίσου σημαντικό και σπουδαίο να αγαπάς χωρίς ανταπόκριση ή αν αυτή είναι απαραίτητη για ολοκληρωμένο συναίσθημα… Δοσμένα κατά βάση αφηγηματικά αλλά και με μικρούς διαλόγους, με κάποια «παραστατικά» στιγμιότυπα, δόσεις χιούμορ, ενίοτε με λυρισμό ή ποιητικότητα… Από την άλλη βέβαια, υπάρχει και «αντίλογος» όπως θα δούμε…
Μένοντας στα θετικά, αξίζει να μνημονεύσουμε τους τέσσερεις αξιόλογους ηθοποιούς (Μαγδαληνή Μπεκρή, Μαρία Χριστοφίδου, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Πάνος Δεληνικόπουλος) για την αξιοπρεπή και ισοδύναμη απόδοση όλων σε ένα έργο και μια σκηνοθεσία που δεν παρείχαν το ανάλογο βήμα για την ανάδειξη των ικανοτήτων τους. Ωστόσο έχουμε ξαναπεί ότι ο καλός ηθοποιός «φαίνεται» σε οποιεσδήποτε συνθήκες και εδώ, παρά τη στατικότητα και το αφηγηματικό κυρίως ύφος με ελάχιστες δυνατότητες ερμηνείας, ανταποκρίθηκαν με απόλυτο επαγγελματισμό, έχοντας ως μόνο εκφραστικό μέσο τον λόγο- συχνά επίπεδο, που όμως κάποιες ερμηνευτικές στιγμές διαλόγων ή μονολόγων, καθώς και η εκφραστικότητα στην αφήγηση με καθαρή άρθρωση, δουλεμένη εκφορά, αίσθηση χιούμορ και κυρίως αμεσότητα, έδωσαν ένα ενδιαφέρον υποκριτικά αποτέλεσμα, στα πλαίσια των δεδομένων συνθηκών, ενώ ήταν προφανές (και για κάποιους το έχουμε διαπιστώσει) ότι διαθέτουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες…
Και ερχόμαστε στον «αντίλογο» (-) που αιτιολογεί τον όρο «σαν παράσταση» και τα αμφιλεγόμενα συναισθήματα, ξεκινώντας βέβαια από τα θεμέλια, ήτοι το κείμενο… Το οποίο ναι μεν διέθετε ξεχωριστή «ασυνήθιστη» ταυτότητα με ψαγμένη ουσία και σαφή στόχο, όμως η μορφή με την οποία δόθηκαν, κούρασε! Και πώς αλλιώς, όταν επί μιάμιση περίπου ώρα ακούς στατικές αφηγήσεις με σχεδόν ανεπαίσθητη δραματοποίηση – και μάλιστα σε έναν βαθμό μονότονες, με συχνές επαναλήψεις και αδιάφορες λεπτομέρειες, που από ένα σημείο και μετά είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να κρατήσουν την προσοχή προσηλωμένη… Επιπλέον η συχνή εναλλαγή στη ροή του λόγου μεταξύ τρίτου και πρώτου προσώπου, μπορεί από τη μια να προσέδιδε στιγμιαία κάποια απαραίτητη ζωντάνια με τους μικρούς διαλόγους, ωστόσο από την άλλη επέφερε ένα είδος σύγχυσης σχετικά με τους εμπλεκόμενους λόγω περίεργης μη καθαρής δομής… Και τέλος υπήρχαν σημεία «υπερφορτωμένα» σε ψυχολογικό επίπεδο με δαιδαλώδεις διαδρομές, όπου το κείμενο γινόταν ελαφρώς χαοτικό, χωρίς όμως να χάσει τον στόχο του…
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Παρασκευόπουλου είναι αλήθεια ότι είχε κι αυτή τη δική του προσωπική ταυτότητα με στοιχεία που μοιάζει να τον χαρακτηρίζουν, όπως τουλάχιστον τα γνωρίσαμε μέσα από την «Οικογενειακή γιορτή», και ένα βασικό από αυτά είναι η «ενσωμάτωση» των ηθοποιών με τους θεατές, η κατάργηση της απόστασης και της συμβατικής σκηνής, τοποθετώντας τους ήρωες ανάμεσα στο κοινό. Ενδιαφέρουσα αίσθηση ασφαλώς, έξω από τα τετριμμένα, αρκεί να μην μένει η παράσταση σε αυτό… γιατί στην περίπτωση του συγκεκριμένου ιδιαίτερου έργου, έλειπαν εκ προοιμίου από τη θεατρική πράξη το θέαμα και η δράση ως δομικά στοιχεία κι απέμεινε στεγνή σχεδόν ακρόαση, δίνοντας την…. ψευδαίσθηση παράστασης και περισσότερο την αίσθηση «συνεδρίας»- τύπου ομάδων ψυχολογίας. Όπου καθισμένοι όλοι τριγύρω (με άπλετο φως στο μεγαλύτερο μέρος) παρακολουθούν κάποια «μέλη» της ομάδας να διηγούνται εμπειρίες από τη συζυγική τους ζωή και η ελάχιστη (σχεδόν ανύπαρκτη) κινητικότητα- δραματοποίηση, η έλλειψη μουσικής και σκηνικού και μόνο δύο- τρία μικρά «ευρήματα» με ατμοσφαιρικούς φωτισμούς, δεν δικαιολογούν επαρκώς τον όρο «θεατρική παράσταση» και η ανία επέρχεται αναπόφευκτα…
Καταλήγοντας (=) θα πούμε ότι ναι μεν κρατήσαμε κάποια έξυπνα στοιχεία ενός ψαγμένου κειμένου, που όμως δεν στάθηκαν ικανά να υπερκαλύψουν την κόπωση εξαιτίας της αφηγηματικής φλυαρίας σε ένα στατικό δρώμενο «σαν» παράσταση ή… ψευδαίσθηση παράστασης.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5,2/10
.
.
-k-
..
Τ
«ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ» του Ιβάν Βιριπάγεφ.
Κωμωδία.
Γραμμένο το 2011, το έργο είναι μια πολυπρισματική φιλοσοφική κωμωδία για την αγάπη και το νόημα της ζωής. Τέσσερις αφηγητές μιλούν για την ιστορία δύο παντρεμένων ζευγαριών, μια ιστορία που ξεκινά τη στιγμή του ύστατου αποχαιρετισμού και είναι γεμάτη από καταιγιστικές εξομολογήσεις που ανατρέπουν τις βεβαιότητες στις οποίες στηρίχτηκαν οι ζωές τους. Υπάρχει η αληθινή αγάπη ή είναι όλα μια ψευδαίσθηση;
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή – Σάββατο 21:30 & Κυριακή 20:00
-k-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 15/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019 στο θέατρο Κολοσσαίον.
.
Actors Portfolio:
Δημιουργήστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση κοινωνικών δικτύων κ.ά. .
Διαβάστε περισσότερα εδώ
,
Φωτογραφικό υλικό
