«ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ» – ΚΘΒΕ: Άρεσε αλλά δεν εντυπωσίασε. Είδαμε στο θέατρο Δάσους & Σχολιάζουμε…
Είναι αδύνατο να θυμηθώ σε πόσες καλοκαιρινές πρεμιέρες του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος έχω παραβρεθεί από τέλη του 80΄ έως και τη φετινή του. Θεωρώ χρέος και υποχρέωση, πρώτα στον εαυτό μου, είναι και συναισθηματικοί λόγοι, να βρίσκομαι στα καυτά τσιμέντα του θεάτρου Δάσους για να παρακολουθήσω παραστάσεις της μεγάλης αυτής κρατικής σκηνής που κατοικοεδρεύει στη πόλη μου. Αλλα ως Κρατικό Θέατρο και γνωρίζοντας καλά «κανονισμούς και όρια», στα τόσα χρόνια, και είναι πάρα πολλά τώρα που το σκέπτομαι, σπάνιες φορές με εξέπληξε ευχάριστα. Πολύ σπάνια. Ωστόσο, οι καλές παρουσίες των περισσοτέρων παραστάσεων ήταν αξιοπρεπέστατες. Αυτό συνέβη και με το έργο του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας», που το ΚΘΒΕ ανέθεσε να σκηνοθετήσει ο Λιθουανός στην καταγωγή Τσέζαρις Γκραουζίνις και είδαμε την περασμένη Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016, στο θέατρο Δάσους.
Όπου η ιστορία αναφέρεται στον Πολυνείκη να κάνει ζαβολιές στον αδελφό του Ετεοκλή για τον θρόνο των Θηβών που εναλλάξ θα διοικούσαν, όταν ο πατέρας τους Οιδίποδας, μετά την αποκάλυψη φρικτών πράξεων εγκαταλείπει κακήν κακώς…
.
Στην παράσταση κεντρικός και μοναδικός ήρωας είναι ο καλός Ετεοκλής που στην εμφύλια διαμάχη του μάχεται με τη σκιά και τα φαντάσματα του… Αυτά αντιπροσωπεύονται απο συναισθήματα αλαζονείας, αγάπης, έχθρας, μίσους και έναν ολόκληρο λαό να τον πιέζει ασφυκτικά για δικαιοσύνη.
Και τα θετικά [+] στοιχεία της παράστασης ήταν:
Η λιτή αλλά συγκροτημένη σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις. Ένας ικανότατος σκηνοθέτης που το θεατρόφιλο κοινό γνώρισε πλατιά και λάτρεψε, άλλο τόσο και η κοινότητα του χώρου, όταν το καλοκαίρι του 2012 έμενε καθηλωμένο από το ελιτίστικο και φοβερά εμπνευσμένο «Οιδίποδα Τύρρανο». Σε ένα παντελώς άδειο σκηνικό, μόνο αξεσουάρ, το δίδυμο Αιμίλιος Χειλάκης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, – αλήθεια, ποιος ξεχνά το υπέρλαμπρο νυφικό του τελευταίου – να καταπλήσσουν το κοινό όπου κι αν είχε παρουσιαστεί χαρακτηρίζοντας το καινοτόμο. Μετά από αυτό, ο σκηνοθέτης έγινε σταρ, περιζήτητος στα ελληνικά θεατρικά εδάφη και φυσικά πανάκριβος. Άλλη μια όμως σκηνοθεσία που «τρέλανε» το κοινό, αν και περιορισμένο, ήταν όταν πάλι από το ΚΘΒΕ παρουσίασε το φλύαρο μεν, μαγικό δε, έως και «ταχυδακτυλουργικό»… «Déjà vu», [Βραβείο σκηνοθεσίας στα 1α ΘΚΘ, σεζόν 2010/11], στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Η αλήθεια είναι πως μετά από χρόνια παρουσίας του στον ελλαδικό χώρο, το θεατρόφιλο κοινό «έμαθε» τα «κόλπα» του, γνωρίζοντας πια και τις «αδυναμίες» του. Η προσμονή όμως για νέα δουλειά του παραμένει. Τις οποίες χρησιμοποίησε και στους «Επτά επί Θήβας», για τα δεδομένα του όμως, περιοριστικά.
Τοποθέτησε ως όφειλε στο κέντρο τον Ετεοκλή, φωτίζοντας όλες τις πλευρές του χαρακτήρα του και γύρω ο χορός αλλά και «μέσα» του, σε δεύτερο πάντα πλάνο, συμπλήρωνε τις εξελίξεις. Η «αποκλειστικότητα» αυτή υπήρξε και το στίγμα της παράστασης καθόσον ήταν αυτός και κανένας άλλος. Στιγμές αισθανόμασταν πως παρακολουθούσαμε μια μεγάλη περφόρμανς με ένα κεντρικό πρόσωπο που σταδιακά λύνονταν πριν τη μεγάλη έκρηξη. Τ’ άλλα κεντρικά πρόσωπα του δράματος, Αντιγόνη, Ισμήνη, ακόμη και ο χορός χάνονταν στη σκιά του. Στην συγκροτημένη αυτή σκηνοθετική προσέγγιση, ο λόγος του ποιητή υπήρξε απόλυτα δυνατός και απόλυτα καθαρός, με τα συναισθήματα να αγκαλιάζουν τα μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Σαφώς δεν θα ήταν παράσταση με υπογραφή Γκραουζίνις χωρίς τις περιβόητες και εμπνευσμένες σκηνές. Πέρα από δυο ποικιλοτρόπως υποβασταζόμενες σκάλες, [μάχες, θρόνος, εξουσία, δύναμη, υποταγή], αυτή που συνεπήρε τους πάντες και η μόνη που δικαίως χειροκροτήθηκε, ήταν λίγο πριν το τέλος, την ονομάζουμε «ο χορός του θανάτου», όπου η πάλη δυο προσώπων, χορογραφικά και συναισθηματικά και με τον κατάλληλο φωτισμό, απέδωσε τα μέγιστα, καταγράφοντας την στα υψηλής αισθητικής και έμπνευσης θεατρικά πεπραγμένα.
-Το στοιχείο όμως που έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση ήταν η μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη. Αρχικά ήρθε και έδενε μαγικά, σε όλο το ήπιο κλίμα που ήθελε να περάσει ο Λιθουανός σκηνοθέτης και εν συνεχεία, καθολικά – λυτρωτικά, δίνοντας έμφαση στον δράμα που βίωνε ο ήρωας του Αισχύλου. Από τις μουσικές που κατακτούν το «είναι» σου. Επιβάλλεται να κυκλοφορήσει, να το ακούσουν περισσότερα αυτιά, καθώς τέτοια αριστουργήματα δεν γράφονται συχνά… Τα συγχαρητήρια είναι λίγα.
-Η μετάφραση του σπουδαίου Γιώργου Μπλάνα. Που γι άλλη μια φορά, θυμίζουμε την εξαίρετη δουλειά του στον «ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ» – ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, που είδαμε πέρσι στο Δάσος, [υποψήφιος στα 5α ΘΚΘ], έτσι και σε αυτή την τραγωδία απέδωσε ένα κατανοητό στέρεο πολιτικό λόγο, παρά τα κενά που άφησε ο Αισχύλος.
–Ερμηνευτικά ο ρόλος του Ετεοκλή στο πρόσωπο του Γιάννη Στάνκογλου, που τόσο αρέσει στην επικράτεια, υπήρξε οριακά ικανοποιητική. Εχει μια ωραία «αρσενική» φωνή, καθαρή και αναγνωρίσιμη. Κατά δεύτερον έχει το ανάστημα να υποδυθεί σημαντικούς χαρακτήρες και έως ένα σημείο να τσαλακωθεί γι αυτούς. Συγκεκριμένα υποστήριξε με αρκετή πειθώ, χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάσει. Στο μεγαλύτερο μέρος μια εσωτερική συγκράτηση τον κρατούσε πίσω μη αφήνοντας να τον κυριεύσει. Προσπάθησε όσο μπορούσε ή δεν ήταν ικανός για κάτι παραπάνω; (σε διπλή διανομή, την επόμενη ημέρα τον κεντρικό ρόλο ερμηνεύει ο Χρίστος Στυλιανού)
΄-Στα ίδια πλαίσια και ο χορός, στα ίδια και οι κοπέλες. Η Αντιγόνη, Νάντια Κοντογεώργη [βραβείο καλύτερης ερμηνείας της χρονιάς στα 5α ΘΚΘ για την «Ευτυχία της Μελωδίας»], απέδωσε καλυτέρα σωματικά – εκφραστικά παρά ερμηνευτικά. Ένα μουσικό κομμάτι, κάποιοι στίχοι από τα χείλη της, απέδειξε για άλλη μια φορά που είναι ο πραγματικός της χώρος. Τουναντίον για την Ισμήνη, Ιώβη Φραγκάτου, η ερμηνεία της στα λίγα που είχε ο ρόλος της αποδόθηκαν και με το παραπάνω. Καλοί υπήρξαν, ο Άγγελος, Γιώργος Καύκας, και Κήρυκας, ο Αλέξανδρος Τσακίρης.
–Συμπληρώματα τύπου διαφόρων αντικειμένων – αξεσουάρ, γέμιζαν την «άδεια» παράσταση, όπως και οι επιμελημένοι φωτισμοί [Αλέκος Γιάνναρος].
Στα αρνητικά [–] της παράστασης χρεώνεται σχεδόν όλο το υποτονικό, στατικό, πρώτο μέρος, ελάχιστες εντάσεις, εκρήξεις, το κανένα σκηνικό, να με συμπαθά ο Κέννυ ΜακΛέλλαν, αλλά δεν χρεώνεσαι και πληρώνεσαι για σκηνικό δυο και μόνο σκάλες, καθώς και τα κοστούμια, γραβατομένοι με σκούρα κουστουμάκια τα αγόρια μας παντελώς αδιάφορα, των κοριτσιών.
Εν ολίγοις [=]:
Μια γενικά καλή παράσταση που άρεσε αλλά δεν εντυπωσίασε, στην πορεία των παραστάσεων ανα την Ελλάδα, ίσως βελτιωθεί. Το ευχόμαστε..
Βαθμολογία:
6.5 στα 10
Κατ’ άλλα το Θέατρο Δάσους για παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος ήταν περιέργως σχεδόν γεμάτο. Για δυόμισι χιλιάδες λένε κάποιοι, δυο χιλιάδες επισήμως αναφέρει το Κρατικό, όπως και να ‘χει, ήταν πολλοί. Η αλήθεια είναι πως ακούστηκε και διαφημίστηκε αρκετά, φυσικά με πολλές δεκάδες διπλές προσκλήσεις, ενώ για πανελλήνια πρεμιέρα ξεκίνησε στην ώρα της, φοβούμενοι ίσως, την βροχή που ευτυχώς δεν μας έκανε τη χάρη.
Φωτογραφίες: Ευτυχία Πλαζουμίτη [περισσότερες ΕΔΩ]
Επόμενες παραστάσεις: Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων 15 και 16/7, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 22 και 23/7. Αναλυτικό πρόγραμμα περιοδείας σε όλη την Ελλάδα, ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
