Είδε η Ειρήνη Σοφιανίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Η Θεσσαλονίκη μπορεί να υπερηφανεύεται για την παρουσία αρκετών, τοπικών, θεατρικών ομάδων, που με δυσκολίες ενίοτε, παράγουν αξιόλογο έργο και προσφέρουν στο κοινό της παραστάσεις που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τις μεγάλες αθηναϊκές παραγωγές που επισκέπτονται την πόλη. Μία από αυτές τις ομάδες είναι το «Θέατρο του Άλλοτε», η οποία εδώ και χρόνια έχει κερδίσει τους θεατές. Το νέο τους πόνημα με τον έξυπνο τίτλο «Ποιος φοβάται την Άγκαθα Κρίστι» παρακολουθήσαμε στο γεμάτο θέατρο «Αυλαία».
Η Βαρβάρα Δουμανίδου είχε την ιδέα να γράψει ένα καινούριο αστυνομικό έργο χρησιμοποιώντας και ανατρέποντας όλες τις κοινοτυπίες των μυθιστορημάτων της πασίγνωστης συγγραφέως. Μια ιδέα βέβαια πέρα από καλή πρέπει να έχει την αντίστοιχη πετυχημένη εφαρμογή, κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση συνέβη.
Στο Λονδίνο του 1970 ένας θίασος κάνει πυρετώδεις πρόβες, εν μέσω χιονοθύελλας( οποία έκπληξη) σε ένα έργο της Άγκαθα Κρίστι. Ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές βρίσκει τον θάνατο που δείχνει αρχικά να οφείλεται σε ατύχημα. Ή μήπως όχι; Την υπόθεση έρχεται να διαλευκάνει ο επιθεωρητής Άρτσι Μπένετ. Όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου κι οι αποκλεισμένοι από το χιόνι (οποία έκπληξη, ξανά) ηθοποιοί καλούνται να αποδείξουν την αθωότητά τους και να ανακαλύψουν τον δολοφόνο που βρίσκεται ανάμεσά τους.
Ξεκινώντας από τα θετικά(+): Το κείμενο της Βαρβάρας Δουμανίδου είναι πανέξυπνο και δουλεμένο στη λεπτομέρεια. Το «όλα σε θυμίζουν απλά κι αγαπημένα» ταιριάζει γάντι στην περίπτωση. Χρησιμοποιώντας όλα τα κλισέ των έργων της Κρίστι, αποφεύγει τεχνηέντως την παγίδα της παρωδίας και δημιουργεί ένα έργο με φρέσκια ματιά, φόρο τιμής στη συγγραφέα. Η χιονοθύελλα, το κομμένο τηλέφωνο, όλοι οι γνωστοί τρόποι δολοφονίας, ήρωες που δείχνουν κάτι να κρύβουν είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που κλείνουν το μάτι στον θεατή σαν να του λένε « Έλα, αφού το περίμενες». Λογοπαίγνια, λεπτός σαρκασμός (το λεγόμενο φλεγματικό χιούμορ των Βρετανών), συνεχείς ανατροπές ,σφιχτή δομή και ολοκληρωμένοι χαρακτήρες συνθέτουν μία στερεή βάση για να πατήσουν πάνω ηθοποιοί και σκηνοθέτης.
Η σκηνοθεσία και πάλι της Δουμανίδου ακολουθεί το κείμενο σε αποτελεσματικότητα. Ωραία η αρχή με όλους τους ηθοποιούς επί σκηνής πριν το τρίτο κουδούνι έχοντας ήδη ξεκινήσει την «πρόβα» τους. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν ο κινηματογραφικός τρόπος μετάβασης από το παρελθόν, όταν οι ήρωες κάνουν αναδρομή στα προσφάτως περασμένα γεγονότα, στο παρόν της ανάκρισης. Αξιοποίησε όλο τον χώρο με σωστές εισόδους και εξόδους και εφόσον επρόκειτο για «θέατρο μέσα σε θέατρο» κατέβασε τους ηθοποιούς και στην πλατεία κάνοντας τους θεατές μέρος της παράστασης. Φρόντισε ιδιαίτερα τον ρυθμό με γρήγορες εναλλαγές ενώ πολύ φροντισμένες και ευφάνταστες οι σκηνές των φόνων. Δε θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες, αν και πολύ θα το θέλαμε, για να μην προδώσουμε τις εκπλήξεις της πλοκής.
Σημαντική ήταν η συμβολή των φωτισμών. Με πολλές αυξομειώσεις, απότομα μπλακ άουτ σε καίριες στιγμές, ζεστό κίτρινο φως για τις αναδρομές και λευκό για το θεατρικό παρόν.
Ατμοσφαιρική και αγωνιώδης η μουσική του Σταύρου Σταυρίδη. Εναρμονισμένη με το κλίμα της παράστασης.
Το «θέατρο του άλλοτε» αγαπάει τα σκηνικά. Κόντρα στην αφαιρετική τάση που χαρακτηρίζει την εποχή, η ομάδα πάντα έχει επιμελημένα σκηνικά και κοστούμια. Εδώ είχαμε το σαλόνι ενός σπιτιού με γραφείο, καναπέ, επιδαπέδιο ρολόι, μια σκάλα εργασίας που υποδήλωνε πως το σκηνικό της παράστασης δεν είχε ολοκληρωθεί και ένα ….πιάνο σε ανορθόδοξη θέση που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Για τα σκηνικά εργάστηκαν τα μέλη της ομάδας, ο Δημήτρης Βασιλειάδης και το «Μη Με Λησμόνει Art Café». Τα κοστούμια σε επιμέλεια πάλι της ομάδας, κατασκευασμένα από την Άννα ΚαλαΪτζίδου, αποτύπωσαν την εποχή ενώ ο θεατής καταλάβαινε πως πρόκειται για ηθοποιούς που έπαιζαν τους «ηθοποιούς» μιας παράστασης.
Όσον αφορά τις ερμηνείες ήταν στο σύνολό τους ικανοποιητικές. Κάποιες εξ αυτών ξεχώρισαν με πρώτη αυτήν της πραγματικά απολαυστικής Θεοδώρας Κωστάκου στον ρόλο της αφελούς Μπεατρίς Λούις. Με βοηθό το ενδιαφέρον φυζίκ της και την απόλυτα αβίαστη φυσικότατη ερμηνεία της ήταν χάρμα οφθαλμών. Σε υψηλό ερμηνευτικό επίπεδο κι ο Παναγιώτης Καβαλιεράκης ως εγωκεντρικός και αλαζόνας πρωταγωνιστής Πήτερ Φόρτεσκιου. Ενώ η παρουσία του στην παράσταση ήταν μικρής διάρκειας, ήταν αξιομνημόνευτος. Ο ταλαντούχος Δημήτρης Ελιάς ως Τόμπιν Γουότερφροντ απέδωσε με τις σωστές εντάσεις και την απαιτούμενη υπερβολή τον υπερφίαλο και υπερόπτη ήρωα. Η Βαρβάρα Δουμανίδου ως Χάριετ Κόλμπι είχε χάρη και σκηνικό εκτόπισμα. Τέλος ο Δημήτρης Βασιλειάδης( που επιμελήθηκε και τα ειδικά εφέ) έπαιξε τον επιθεωρητή Άρτσι με την κατάλληλη στερεοτυπία στο ύφος, στον λόγο και στην κίνηση. Λιγότερο καλές, χωρίς να είναι κακές, οι ερμηνείες του Κωνσταντίνου Μπάρκου ως Νόα Τζόνσον και κυρίως της Μαρίας Σεμερτζίδου στον ρόλο της Σαρλότ Γουίδερσπουν που ήταν η πιο αδύναμη παρουσία με μια επιτήδευση στην ομιλία που ενίσχυσε την γενικότερη υπερβολή στην απόδοσή της.
Ο Κυριάκος Αλεξιάδης είχε τον ρόλο του Νικ Πάππας. Μια χαρά για το τόσο μικρό του πέρασμα που όμως προκάλεσε το γέλιο των θεατών.
Ως αρνητική (-) επισήμανση θα αναφέρουμε το τέλος με την εμφάνιση της «μυστηριώδους κυρίας» ( Όλγα Καλαμάρα) που είχε μια ασάφεια ως προς το λόγο της παρουσίας της και δημιούργησε μια μικρή σύγχυση για το ποια πραγματικά ήταν.
Συνοψίζοντας (=): είδαμε μια παράσταση στρωτή με σφιχτή δομή, κινηματογραφικά στοιχεία, ενδιαφέρον κείμενο, ανατροπές, χιούμορ, ευφάνταστη σκηνοθεσία και ερμηνείες που ξεχώρισαν. Εκπλήρωσε με εντιμότητα τον προορισμό της ως ελαφρύ, κωμικό, αστυνομικό έργο διασκεδάζοντας και ψυχαγωγώντας τους θεατές.
Βαθμολογία: 7/10
Υπόκλιση
ΑΥΛΑΙΑ
«Ποιος φοβάται την Άγκαθα Κρίστι» της Βαρβάρας Δουμανίδου.
Ιανουάριος του 1970 στο Λονδίνο. Ένας εμπορικός θίασος κάνει πρόβες για ένα έργο της Άγκαθα Κρίστι εν μέσω μιας τρομερής χιονοθύελλας. Ξαφνικά, ένα φρικτό ατύχημα προκαλεί πανικό. Στο θέατρο καταφθάνει ο διάσημος επιθεωρητής Άρτσι Μπένετ, για να ανακαλύψει πως τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Το υποτιθέμενο ατύχημα είναι μια ξεκάθαρη δολοφονία.
Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου. Ερμηνεύουν: Δημήτρης Βασιλειάδης, Παναγιώτης Καβαλιεράκης, Βαρβάρα Δουμανίδου, Δημήτρης Ελιάς, Θεοδώρα Κωστάκου, Μαρία Σεμερτζίδου κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Σάββατο στις 23:00, Κυριακή & Δευτέρα στις 21:00 (έως 18/12)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
