«ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ»… ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΘΩΑΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Είδαμε την παράσταση στο θέατρο Σοφούλη και σχολιάζουμε.
Λίγους μόλις μήνες μετά το… αλησμόνητο «Α ρε μάνα!», –εδώ– ο παραγωγικότατος Στέργιος Σαραγιώτης έδωσε ακόμη ένα έργο, ακόμη μια παράσταση… Με τίτλο «Ένοχη σιωπή» από την ομάδα «Δρυάδες» και σε σκηνοθεσία επίσης του ιδίου, στο θέατρο Σοφούλη. Το οποίο οφείλουμε να πούμε ότι – σε αντίθεση με το προηγούμενο- και έστω με φιλότιμη προσπάθεια, «βλεπόταν» αλλά… ο συγκεκριμένος νεαρός δημιουργός μας έχει προβληματίσει και θα του απευθυνθούμε παρακάτω με ειλικρινές ενδιαφέρον, καθώς υποθέτουμε ότι μέσα από την έντονη ενασχόλησή του αγαπά το θέατρο. Αν θέλει κρατάει σε μια γωνιά τη γνώμη μας, αν θέλει την πετάει. Σεβαστό του δικαίωμα.
Η παράσταση ξεκινά με ένα σκοτεινό όνειρο- εφιάλτη, όπου μια γυναίκα φαντάζεται να την αλυσοδένουν για κρίματα που θολά υπονοούνται με μισόλογα… Στη συνέχεια τη βλέπουμε να ξυπνά και παρακολουθούμε τις σχέσεις με τα δυο παιδιά της, τον Γιάννη με την περίεργη/ προβληματική συμπεριφορά και την εξωστρεφή/ δυναμική Μαρία. Παρακολουθούμε μια μάνα αυταρχική και παγωμένη σε διαρκή κόντρα μαζί τους ενώ ο συγκαταβατικός γιος φαίνεται ότι κάποιο «βαρύ» μυστικό κουβαλά και είναι επί 20 χρόνια έγκλειστος στο σπίτι, απομονωμένος πλήρως. Κάποια στιγμή η κόρη ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με το χαμό του πατέρα…
Ταυτόχρονα σε παράλληλη δράση βλέπουμε την προετοιμασία μιας παράστασης με θέμα το δράμα της οικογένειας και σκηνοθέτη αμφιλεγόμενης ταυτότητας που «δεν θέλει να το ξαναζήσει»… βλέπουμε την ηθοποιό της παράστασης να επισκέπτεται τον έγκλειστο/ προβληματικό Γιάννη και να ερωτοτροπεί μαζί του… βλέπουμε την αποφυλάκιση μιας γυναίκας που αποκαλύπτεται ως η πραγματική μάνα που σκότωσε τον πατέρα των παιδιών… που όμως δεν τον σκότωσε αυτή… βλέπουμε σε φλας μπακ τα «τότε» γεγονότα… τα ξεσπάσματα εκατέρωθεν… τον βαρύ ρόλο που επωμίστηκε η «δεύτερη» μάνα επειδή την ανάγκασε η «πρώτη» με τη βοήθεια ψευτογιατρού, όπως αποκαλύπτεται στην παράσταση μέσα στην παράσταση…
ΖΑΛΙΣΤΗΚΑΤΕ; Το ίδιο κι εμείς ως θεατές, σας βεβαιούμε! Και από δω ξεκινούν τα μεγάλα προβλήματα ( – ) που έχουν να κάνουν με το συγγραφέα του έργου και σκηνοθέτη της παράστασης Στέργιο Σαραγιώτη:
– Στον οποίο κατ’ αρχήν θέλουμε να επισημάνουμε καλοπροαίρετα ότι η συγγραφή ενός ολοκληρωμένου θεατρικού έργου, κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι. Ότι ακόμα και η πιο ευφυής ιδέα ή έμπνευση, όταν καλείται να υλοποιηθεί σε γραπτή δημιουργία (θεατρικό έργο, μυθιστόρημα, διήγημα κλπ) ΟΦΕΙΛΕΙ να ακολουθεί κάποιες βασικές συγγραφικές αρχές ώστε να προκύψει αποτέλεσμα γερά δεμένο στην πλοκή, με καθαρούς χαρακτήρες και λογική συνέπεια, πέρα από το όποιο προσωπικό στίγμα γραφής. Το επισημαίνουμε αναγκαστικά, διότι οι αδυναμίες εν προκειμένω (όπως και στο προηγούμενο δείγμα) είναι… τεράστιες! Και αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η αρχική έμπνευση αφορά σε τραβηγμένα δράματα, καθαρά «φωσκολικού τύπου»…
– Αδυναμία εστίασης σε ένα κυρίαρχο θέμα- πυρήνα ώστε να αναδειχθεί, αντί της διάσπασης σε πολλαπλά δευτερεύοντα σε μια αγωνία «να τα πούμε όλα» (κολλάνε – δεν κολλάνε!) Χαώδης κυριολεκτικά πλοκή όπου μπλέκονται –συχνά αναιτιολόγητα- οι πάντες και τα πάντα σε έναν απίστευτο αχταρμά. Αγεφύρωτα κενά που ΔΕΝ βρίσκουν λογικές απαντήσεις βάσει της υπόθεσης… γιατί το έργο είναι σαν πουλόβερ και κάθε κλωστή που προσθέτεις, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να την ενσωματώσεις μέσα στο πλεκτό, δεν μπορείς να την αφήνεις μετέωρη να κρέμεται… δεν μπορείς να ανοίγεις μέτωπα και να τα αφήνεις να χάσκουν χωρίς λογικό κλείσιμο με ατέλειωτα «γιατί» και «πώς» να πλανώνται. Και εδώ το… ζαλιστικό χάος κυριολεκτικά, έπασχε σοβαρά από στοιχειώδη ορθολογισμό. Επιπλέον δε, η εντελώς επίπεδη γραφή ως κείμενο, η κοινοτυπία των διαλόγων και ο στεγνός ρεαλισμός στερούν το όποιο θεατρικό ενδιαφέρον.
– ‘Άλλες τόσες αδυναμίες και λάθη ήταν μοιραίο να χαρακτηρίσουν και τη σκηνοθεσία του ίδιου. Διότι αφενός είναι σχεδόν αδύνατο να βάλεις… τάξη στο χάος κι αφετέρου οι ελλείψεις και τα λάθη του γραπτού, πώς να αποκατασταθούν στη δραματοποίησή του; Παρόλο που για να είμαστε δίκαιοι, στη συγκεκριμένη παράσταση είδαμε κάποια αμυδρά σημάδια «επαγγελματισμού», με έστω ελάχιστες στιγμές ατμοσφαιρικές σε μια προσπάθεια δημιουργίας κλίματος μυστηρίου ή μια επιτυχημένη απόπειρα φλας μπακ…Όμως το χαώδες του πράγματος με τα συνεχή πισωγυρίσματα, τις εμβόλιμες σκηνές και τα πολύπλοκα δράματα, ήρθε να … αποτελειώσει (ως ατυχές εύρημα) η προσθήκη μιας παράστασης, μπλέκοντας περισσότερο τα ήδη μπλεγμένα! Οι παράλληλες δράσεις στη σκηνή, προκειμένου να ενσωματωθούν επιτυχημένα στη ροή μιας παράστασης, απαιτούν μεγάλη μαεστρία που εδώ ΔΕΝ… Επιπλέον η μονότονη επανάληψη κινήσεων λόγω αμηχανίας, βλέποντας διαρκώς τη μάνα και το Γιάννη να γεμίζουν ποτήρια και φλυτζάνια από το μπαρ… ως εμμονή, κατάντησε κουραστική. Οπότε η άσκοπη και μπερδεμένη φλυαρία του κειμένου, μοιραία συνόδεψε και την επίπεδη σκηνοθεσία με τα χάσματα, τις λογικές υπερβάσεις, τη μονοτονία.
Ωστόσο εντοπίσαμε και κάποια θετικά στοιχεία (+) όπως:
– Φιλότιμες προσπάθειες σε επίπεδο υποκριτικής και κάποιες καλές ερμηνείες – της κόρης, της ηθοποιού της «παράστασης», του ίδου του Σαραγιώτη στον ιδιαίτερο ρόλο του Γιάννη. Παρά τις όποιες «ερασιτεχνικές» υπερβολές, εντούτοις εισπράξαμε από τους τρεις σκηνική άνεση, αμεσότητα, καθαρό λόγο, εκφραστικότητα και ενίοτε δόσεις χιούμορ ειδικά από τον σωστό υποκριτικά Σαραγιώτη.
Οι υπόλοιποι, από αδιάφοροι έως κακοί ερμηνευτικά, δεν έπεισαν σε ό,τι κλήθηκαν να δώσουν, ούτε μετέδωσαν συναίσθημα με «πόζα» ή άτεχνο μελό…
– Εύστοχη αλλά ελλιπή θα χαρακτηρίζαμε τη μουσική επένδυση, κατάλληλα τα συμβατικά κοστούμια και αρκετά επιτυχημένο το φωτισμό, αν και θα μπορούσε να υποβάλλει τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα με λιγότερα σκοτάδια… σκηνικό, κλασικό καλαίσθητο «σαλονάκι».
Καταλήγοντας (=) θα συνοψίσουμε επιεικώς τη γνώμη μας στο διαχρονικό: «ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά εν τω ευ το πολύ» για χάρη της αθώας θεατρικής τέχνης. Κι ελπίζουμε ότι είναι κατανοητό στον παραλήπτη…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
3 στα 10
.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
