Μία παράσταση που ήρθε από την Αθήνα για δύο μόνο «εμφανίσεις» ήταν ο «Περιοδεύων Θίασος» στο θέατρο «Αμαλία». Η συγκεκριμένη παράσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κωμωδία, η οποία ωστόσο ήταν διανθισμένη με πολυποίκιλα στοιχεία δράματος, πολιτικής κριτικής και σάτιρας.
.
Στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης θα εντάσσαμε την σκηνοθεσία της Ελεάνας Γεωργούλη. Η παράσταση διακρίνεται από την έντονη και συνεχή κινησιολογία της. Οι σκηνές μοιάζουν αλληλένδετες μεταξύ τους, όμως μπορούν να βρεθούν διακριτά σημεία. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε ενός ήρωα από τους τρείς: Η ταχυδακτυλουργός Νινέτ ειδικεύεται στις εξαφανίσεις πλήθους και στις γενοκτονίες.
Ο Κωσταντίνος είναι ένας πίθηκος/γελωτοποιός με το όνομα του Βασιλιά που χορεύει μπαλέτο και τραγουδά άριες. Ο νοσταλγικός Ακροβάτης θυμάται την εταίρα μάνα του και τον Τούρκο πατέρα του. Η σκηνοθετική ματιά διακρίνεται από εφευρετικότητα, καθώς μεταχειρίζεται ένα άδειο σκηνικό (για το οποίο θα γίνει λόγος στη συνέχεια) με μαεστρία. Αξιοποιεί τις παύσεις, δημιουργεί ένα δεύτερο πλαίσιο, μία δεύτερη σκηνή στο πίσω μέρος της βασικής σκηνής, όπου υπάρχει μία περιγραφή στιγμών και καταστάσεων με ένα βίντεο, που εισάγουν τον θεατή στην πλοκή και τονίζουν σημαντικά σημεία του κειμένου. Ιδιαίτερη εντύπωση μάς προκάλεσε το σημείο, που η σκηνοθέτιδα «παίζει» με τις σκιές των στρατιωτών, δημιουργώντας μία όμορφη οπτικά εικόνα. Σημαντική η διαβάθμιση του δράματος σε μία παράσταση χωρίς ανούσιες τσιρίδες και ατέρμονες κραυγές.
7,1/10