Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Μπορεί ένα έργο του 17ου αιώνα, του οποίου η θεματολογία πραγματεύεται ήθη της εποχής, να αγγίζει το σήμερα και μάλιστα με τρόπο θελκτικό; Βεβαίως και μπορεί- άλλωστε πρόκειται για τη δικαίωση των κλασικών έργων- ειδικά όταν έχουν την τύχη να «πέφτουν» σε ταλαντούχα χέρια άξιων συντελεστών και οι δημιουργικές τους ικανότητες είναι σε θέση να προσδίδουν σε κάθε ανέβασμα, μια καινούργια, «επικαιροποιημένη», άκρως ενδιαφέρουσα εκδοχή ενός πασίγνωστου μύθου… σαν τον μύθο- θρύλο ενός αξεπέραστου γυναικοκατακτητή και μιλάμε φυσικά για το κλασικό έργο του Μολιέρου και την παράσταση «Δον Ζουάν» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, που απολαύσαμε με πλήρη προσήλωση στο θέατρο Κήπου…
.
Πρόκειται για έναν πλούσιο ευγενή της εποχής, με στόχο ζωής το διαρκές κυνήγι της ηδονής και των απολαύσεων, αποπλανώντας με την μοναδική γοητεία του κάθε γυναίκα που θα βρεθεί στο διάβα του, χωρίς καμιά διάκριση και κανέναν ηθικό φραγμό… Ο ακόλαστος ήρωας, ζώντας στα όρια του πάθους του, αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες των πράξεών του, τις συναισθηματικές επιπτώσεις στα λαβωμένα θύματά του, τα κοινωνικά- θρησκευτικά στερεότυπα, τις νουθεσίες του εξαγριωμένου πατέρα του, τις παρακλήσεις της ερωτευμένης γυναίκας του Ελβίρας, την κοινή λογική δια στόματος του υπηρέτη του, αιτιολογώντας την ακραία στάση ζωής του με φιλοσοφημένα επιχειρήματα… Κανένα εμπόδιο, ηθικολογία ή «μεταφυσικό σημάδι» δεν είναι ικανά να κλονίσουν την πίστη του στην απόλυτη συναισθηματική ελευθερία χωρίς συμβιβασμούς και υποκριτικές κοινωνικές συμβάσεις, τολμώντας να αντιπαρατεθεί κυνικά ακόμα και με θρησκευτικά κηρύγματα περί «φόβου Θεού», έστω κι αν ο εν λόγω φόβος επιβεβαιωθεί ως το μοιραίο τίμημα των αμαρτιών του…
.
Στο υπέροχο έργο (+) του Μολιέρου με την σύγχρονη μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή, που συνδύασε φρεσκάδα, σημερινό απολαυστικό χιούμορ, στοχασμό και ποιητικότητα, είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που δένουν το κωμικό και δραματικό στοιχείο, η εσωτερική θεατρικότητα με εναλλαγές- ανατροπές, η τολμηρή αποδόμηση των στερεοτύπων της εποχής καυτηριάζοντας μέχρι και τον πανίσχυρο θρησκευτικό δογματισμό, σε ένα μείγμα ιδιαίτερα ελκυστικό που κεντρίζει πολλαπλά… Διότι ο συγγραφέας αφήνει σε δεύτερο επίπεδο τις ερωτικές περιπέτειες του ήρωα, εστιάζοντας κατά κύριο λόγο στην ανατρεπτική φιλοσοφική ιδεολογία του, ικανή να προκαλεί βαθείς προβληματισμούς για την ορθότητα των ισχυρισμών του κι ενώ εμφανίζεται ως ανήθικος, καταφέρνει να «δικαιώνεται» μέσω μιας ιδιότυπης, τεκμηριωμένης και πάντως άκρως ενδιαφέρουσας, προσωπικής ηθικής… τοποθετώντας απέναντί του ως λογικό, συμβατικό αντίλογο τις αντιδράσεις του υπηρέτη και του πατέρα, καθώς και τις συνέπειες των αμαρτιών στο πρόσωπο της προδομένης Ελβίρας, ενώ το εύρημα με το φάντασμα του ιππότη τον φέρνει αντιμέτωπο με το δέος του μεταφυσικού φόβου… Εν ολίγοις ένα έργο εφάμιλλο της ποιότητας, πληρότητας και αισθητικής των αρχαίων τραγωδιών, του οποίου η αιχμηρότητα δεν έχασε μέχρι σήμερα τίποτα από τη δυναμική της!
.
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, θεωρούμε ότι η ευφάνταστη, σύγχρονη, αφαιρετική προσέγγιση, η προσεγμένη αισθητική και η ανάδειξη του φιλοσοφικού στοχασμού, ήταν τα βασικά στοιχεία που τη χαρακτήρισαν, προσφέροντας ένα ελκυστικό αποτέλεσμα- παρά τα μικρά περιστασιακά χάσματα, Με σκηνική οικονομία χωρίς τίποτα περιττό- εντυπωσιακό, με ενδιαφέρουσα χορευτική κινησιολογία σοφά ενταγμένη, με ατμοσφαιρικά ευρήματα καλλιτεχνικής αισθητικής, ανέδειξε ιδανικά τη θεατρικότητα, ενώ ο συνδυασμός κωμικού- τραγικού που εναλλάσσονταν σε όλη την παράσταση, φορτίζοντας και αποφορτίζοντας στιγμές της ή με ειδική σημειολογία, ισορρόπησε σε ικανοποιητικό βαθμό- κυρίως το απολαυστικό χιούμορ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Το σημαντικότερο ωστόσο ήταν ότι αποδόθηκε και σκηνοθετικά ως όφειλε, το προβάδισμα του φιλοσοφικού στοιχείου που κυριαρχεί στο έργο και του προσθέτει ξεχωριστή ποιότητα, έναντι του εύπεπτου ερωτικού, που περιορίστηκε σε επίπεδο «αφορμής» για την έκφραση βαθύτερων υπαρξιακών ερωτημάτων. Επιπλέον το «σκοτεινό», εικαστικό περιβάλλον, υποβλητικά ενταγμένο στην παράσταση, σε συνδυασμό με το υγρό στοιχείο επί σκηνής, συνέβαλαν εξαιρετικά στη δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας με σκηνική ευρηματικότητα.
Περνώντας στις ερμηνείες, για άλλη μια φορά θα υποκλιθούμε στον σπουδαίο Νίκο Κουρή ως ιδανικό «Δον Ζουάν», καθώς το πληθωρικό ταλέντο και η αρτιότητα της υποκριτικής του, υπηρέτησαν τον άκρως απαιτητικό ρόλο, όχι απλά χωρίς το παραμικρό ψεγάδι, αλλά τόσο υποδειγματικά, που η ερμηνεία του θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο! Είναι αξιοθαύμαστη η ικανότητα να αποδίδει δύσκολους, πολυσύνθετους ρόλους με εντυπωσιακή αφοσίωση και στον συγκεκριμένο, χάρη στα εξαιρετικά δουλεμένα εκφραστικά του μέσα, κατέθεσε ασίγαστο πάθος, πληθωρική ενέργεια, συνδυασμό κυνισμού και συγκίνησης, αποπνέοντας με απόλυτη πειθώ- θαρρείς και διαχεόταν από κάθε του κύτταρο όλη η γοητεία, ερωτισμός, αλαζονεία, αρχοντιά, δυναμισμός του «κολασμένου» ή «ακόλαστου» ήρωα, με ένα φινάλε συγκλονιστικό…
.
Η Ζέτα Μακρυπούλια ως προδομένη Ελβίρα, σε έναν ρόλο περιορισμένης έκτασης αλλά σημαίνουσας βαρύτητας, ανταποκρίθηκε αξιοπρεπέστατα ακολουθώντας πειθαρχημένα τις σκηνοθετικές οδηγίες. Υπήρξε αυθεντικά συγκινητική, συναισθηματική, ακριβής, με εκφραστικότατη εκφορά του λόγου, πειστική ως ευάλωτη ρομαντική φιγούρα με πληγωμένη καρδιά, κι αν λυθεί λίγο περισσότερο κινησιολογικά (κυρίως στα χέρια), θα είναι άψογη.
.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου στον αβανταδόρικο ρόλο του υπηρέτη Σγαναρέλ, που εκπροσωπεί τη φωνή της συμβατικής λογικής έναντι του ανατρεπτικού αφεντικού του και μοιραία η αντιπαράθεση πυροδοτεί χιουμοριστικές συγκρούσεις, καθίσταται το κυρίως κωμικό πρόσωπο του έργου ως «φόρμα», ωστόσο με εσωτερική τραγικότητα που πηγάζει από τη διαρκή καταπίεση – αντίφαση. Ο τρόπος που αποδόθηκε εστίασε κυρίως στην εξωτερική «φόρμα»- συχνά με απολαυστικό γέλιο, βασισμένο όμως στη γνώριμη μανιέρα του ηθοποιού, η οποία διακρίνεται από ένας είδος «αποστασιοποίησης» ή «ουδετερότητας» και δεν κατάφερε να μεταφέρει την παράλληλη τραγικότητα, διατηρώντας μια επίπεδη ερμηνεία χωρίς τις απαραίτητες διακυμάνσεις.
Εξαιρετικοί οι υπόλοιποι ηθοποιοί της ομάδας στους δεύτερους ρόλους (Δημήτρης Καραμπέτσης, Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Σοφολόγης, Μιχάλης Τιτόπουλος, Ιωάννης Καπελέρης, Ελίζα Σκολίδη) τόσο ως άριστα δεμένο σύνολο που αναδείχθηκε στις καλοδουλεμένες χορογραφίες και την ομαδική κινησιολογία, τόσο και ως χωριστές μονάδες με θαυμάσιες υποκριτικές επιδόσεις ο καθένας.
.
Ευρηματικό και απρόβλεπτο θα χαρακτηρίζαμε το σκηνικό, που παρά τη φαινομενική λιτότητα έκρυβε εκπλήξεις, με καλλιτεχνική, ατμοσφαιρική αισθητική και δεσπόζον στοιχείο το νερό σε μια κεντρική «πλατφόρμα» ως συμβολισμός κάθαρσης- εξαγνισμού των αμαρτιών… Ευφυή τα κοστούμια, που συνδύασαν άψογα μελετημένα στοιχεία εποχής με σύγχρονο styling, ενώ ειδική μνεία αξίζει τόσο στους φροντισμένους φωτισμούς με εύστοχες εναλλαγές σκοτεινής και «φωτεινής» ατμόσφαιρας, όσο και στην απόλυτα ταιριαστή μουσική– ηχητική κάλυψη, που έντυσε τα κατάλληλα σημεία άλλοτε μελωδικά- τρυφερά κι άλλοτε έντονα ρυθμικά- υποβλητικά, ακολουθώντας τα «χτυπήματα» του μετρονόμου ή του εκκρεμούς ενός ρολογιού για την αντίστροφή μέτρηση…
Κάτι που θα παρατηρούσαμε (-) σκηνοθετικά ως υποκειμενική εκτίμηση και πέραν των μικρών χασμάτων σε ελάχιστα σημεία, αφορά στη συνολική ταυτότητα του εγχειρήματος. Με την έννοια ότι οι ισορροπίες μεταξύ κωμικού και τραγικού, ενίοτε ακροβατούσαν «ριψοκίνδυνα» και κάποιες στιγμές τα δύο στοιχεία συνυπήρχαν ελαφρώς ασύμβατα, με συνέπεια άλλοτε το χιούμορ κι άλλοτε η ένταση ή συγκίνηση να μοιάζουν κάπως εκτός συνολικού κλίματος, σαν κάποιο από τα δύο τη δεδομένη στιγμή να «κλωτσούσε». Ένας διχασμός που φάνηκε ανάγλυφα στο φινάλε, με την έντονα φορτισμένη στιγμή του θανάτου του Δον Ζουάν, τη στιγμή που ο πιστός υπηρέτης μοιρολογεί το χαμένο μισθό του ως καταληκτική ατάκα μιας κορυφαίας στιγμής…
Συνοψίζοντας (=) και πέρα από λεπτομέρειες, απλά και μόνο για τη δεοντολογία (ενίοτε… διαστροφική), το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό φιλοσοφικό έργο που αποδόθηκε θαυμάσια με σύγχρονη προσεγμένη αισθητική και μια πρωταγωνιστική ερμηνεία, απλά υποδειγματική και ναι… άξια βράβευσης εκ νέου!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,9/10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ (Τελευταία παράσταση σήμερα Κυριακή 25 Αυγούστου)
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ
.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
27 ΒΥΡΩΝΑΣ – ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
29 ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΒΕΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
29 ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΒΕΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
30 ΑΧΑΡΝΕΣ – ΘΕΑΤΡΟ «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ»
31 ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ «ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ»
31 ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ «ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ»
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
1 ΠΑΠΑΓΟΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ
2 ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ – ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ
3 ΕΛΕΥΣΙΝΑ – «ΑΙΣΧΥΛΕΙΑ»
4 ΣΥΚΙΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
3 ΕΛΕΥΣΙΝΑ – «ΑΙΣΧΥΛΕΙΑ»
4 ΣΥΚΙΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
5 ΒΟΛΟΣ – ΘΕΡΙΝΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
6 ΛΑΜΙΑ – ΥΠΑΤΗ ΛΑΜΙΑΣ ΤΟΠΟΣ ΤΕΧΝΩΝ «ΧΩΡΟΣ»
6 ΛΑΜΙΑ – ΥΠΑΤΗ ΛΑΜΙΑΣ ΤΟΠΟΣ ΤΕΧΝΩΝ «ΧΩΡΟΣ»
7 ΑΙΓΙΟ – ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΠΑΣ»
8 ΠΑΤΡΑ – ΑΡΧΑΙΟ ΩΔΕΙΟ
9 ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ – ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ»
10 ΑΙΓΑΛΕΩ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ»
11 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ– ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ «Δ.ΚΙΝΤΗΣ»
9 ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ – ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ»
10 ΑΙΓΑΛΕΩ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ»
11 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ– ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ «Δ.ΚΙΝΤΗΣ»
.
Βίντεο υπόκλιση από τη χθεσινοβραδινή παράσταση στο θέατρο Κήπου (ακολουθούν αποσπάσματα)
.
Δείτε & αυτά:
/
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2019: πρόγραμμα εκδηλώσεων, κλικ εδώ.
–Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών: Πρόγραμμα εκδηλώσεων, κλικ εδώ.
-Εδώ Θεσσαλονίκη: Η πολιτιστική ατζέντα του καλοκαιριού 2019, εδώ
–ΝΕΟ Βαλκανική Πλατεία 2019: Πρόγραμμα συναυλιών, κλικ εδώ
–ΝΕΟ «Παρά Θιν΄Αλός»: Πρόγραμμα συναυλιών, κλικ εδώ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
