Ένας συναρπαστικός «ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ»: Είδαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον και σχολιάζουμε αναλυτικά.
Πόσο ασφαλές για τη συνείδηση κάθε θεατρόφιλου να ξέρει που πάει, τι θα δει και τι να περιμένει. Στην αντίπερα, πόσο σπουδαίο να έχεις χτίσει ένα καλό όνομα στην αγορά, που εμπνέει, αρέσει και πουλάει. Μια καριέρα καλών γενικά παραστάσεων, να μην ξοδεύεις το προφίλ σου σε άσκοπες εμφανίσεις και κυρίως μέσω της δουλειάς σου να δείχνεις σεβασμό στο θεατή. Και πως μεταφράζεται ο σεβασμός στα θεατρικά καθ’ ημάς; Ένα δυνατό κείμενο, φροντισμένη σκηνοθεσία, προσεκτική επιλογή ηθοποιών, άριστη επίβλεψη συνεργατών και κάποιον παραγωγό να σου τσοντάρει μπόλικα λεφτουδάκια να κάνεις πράξη την παράσταση που οραματίστηκες. Από εκεί και πέρα, καθώς για θέατρο μιλάμε, η τύχη και οι καλές συγκυρίες της εποχής, συμβάλουν στην επιτυχία. Ωστόσο ό,τι αποτέλεσμα και να΄ χει, η αίσθηση που εισπράτει ο θεατής, δύσκολα θα αλλάξει.
Όλη η παραπάνω εισαγωγή αφορά ένα και μόνο πρόσωπο που ακούει στο όνομα Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, καθώς δεν είναι τυχαία η τεράστια επιτυχία που βιώνει και η πλατιά αναγνώριση που έχουν οι παραστασεις του είτε παίζει και σκηνοθετεί, είτε μόνο σκηνοθετεί. Το με «κλειστά τα μάτια» πάμε να δούμε την παράσταση του Μαρκουλάκη, είναι μια δικαίωση που του αξίζει και οφείλουμε να την καταθέσουμε. Με την πεποίθηση αυτή λοιπόν, βρεθήκαμε στην πρεμιέρα του «Θεού της Σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά και για άλλη μια φορά μας αποζημίωσε.
Όπου σε ένα αστικό σπίτι βρίσκονται οι γονείς δυο παιδιών για να τα βρουν καθώς τα βλαστάρια τους την προηγούμενη ημέρα πλακώθηκαν στο ξύλο…
.
Από τα θετικά [+] στοιχεία της απόλυτα φροντισμένης παράστασης, το κείμενο της Γιασμίνα Ρεζά, είναι ο κορμός για να ξετυλιχθεί φαινομενικά το κουβάρι τεσσάρων προσωπικοτήτων που είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Είναι όλα αυτά που χαρακτηρίζουν μια ψεύτικη εικόνα αν δεν την ενοχλήσεις. Μια ωραιοποιημένη και καλά καμουφλαρισμένη ταυτότητα που απέχει μίλια από την αυθεντικότητα. Πρόκειται ουσιαστικά για μένα και για σένα και όλα αυτά που πρεσβεύεις, με ευκολία δημόσια τα αρνείσαι και μόνο αν σου πατήσουν τον κάλο θα φανερωθεί ο πραγματικός σου εαυτός. Το αξιοθαύμαστο με το συγκεκριμένο έργο της Ρεζά είναι πως αφήνει τους ήρωες πρώτα να ωραιοποιήσουν τις απόψεις τους, στη συνέχεια να βγάλουν τα εσώψυχα τους και για φινάλε να μεταμορφωθούν σε αγρίμια. Οι χαρακτήρες, οι λεπτομέρειες στα συμβάντα, ο ακριβής χρόνος και η κλιμάκωση σε συνδυασμό με το καυστικό χιούμορ αναδεικνύουν ένα έργο που ενώ «πονάει», το απολαμβάνεις έως το τελευταίο λεπτό.
Σκηνοθετικά η συγκεκριμένη παράσταση δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη. Υπάρχει ένας όμορφος χώρος που φαίνεται και πρέπει να είναι, 4 εκρηκτικά πρόσωπα και μια «καταστροφή» που έρχεται… Στο ωραιοποιημένο αυτό περιβάλλον ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έκανε για άλλη μια φορά, εξαίρετη δουλειά. Καταρχάς «ανέπνεαν» όλοι οι χαρακτήρες, «φωτίστηκαν», εκδηλώθηκαν και εκεί που έπρεπε τους τσάκισε κυριολεκτικά. Τους απογύμνωσε ή κάποιος να τους έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Σπάνια στο σύγχρονο θέατρο απολαμβάνουμε ισοτίμους ήρωες να έχουν τον χώρο τους, να μην πνίγονται δηλαδή σε μια τόσο εύθραυστη ιστορία και ταυτόχρονα να έρχεται η λύτρωση μέσω καταστάσεων. Δεν θα τον κανακέψουμε παραπάνω, οι σπουδαίες παραστάσεις του μιλάνε από μόνες τους. Είναι μεγάλος μάστορας, είναι σπουδαίος σκηνοθέτης και θα το ξαναπώ: ένας από τους δυο – τρεις καλύτερους της γενιάς του.
Ερμηνευτικά ίσως δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη ομάδα:
Τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο έχουμε δει πολλές φορές και σε διαφορετικούς ρόλους. Είναι πάντα πολύ καλός και τις περισσότερες κλέβει και την παράσταση. Ούτε τυχαία, ούτε γιατί δουλεύει περισσότερο, ούτε γιατί οι συμπρωταγωνιστές του είναι κατώτεροι του. Γιατί είναι από τα μεγαλύτερα φυσικά ταλέντα που έχουμε σήμερα στο θέατρο. Ο ρόλος με το καλημέρα γίνεται δικός του. Αυτό συνέβη και στη συγκεκριμένη παράσταση όπου μεταξύ αφέλειας, αδιαφορίας και καχυποψίας, ξετυλίγει τον πιο απρόσμενο χαρακτήρα που φαινομενικά είναι το προφανές, μα λίγο διαφέρει από τους υπολοίπους. Το ιδιόρρυθμο βλέμμα, η ξεχωριστή φωνή, η στάση του κορμιού του, η άνεση, η σιγουριά που έχει στη σκηνή και η έκρηξη του εντυπωσίασαν για άλλη μια φορά. Δυστυχώς την αναγνώριση που θα΄ πρεπε να έχει από τον κόσμο, έως σήμερα, δεν την έχει. Σαφώς είναι αξιοσέβαστος θεατρικά, η αξία του όμως σε πανελλαδικό επίπεδο δεν έχει έρθει, ή δεν είναι στο βαθμό που έπρεπε και θα τολμήσω να συγκρίνω με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο που χαίρει απίστευτης αναγνωρισιμότητας και λατρείας. Και θα ομολογήσω πως ναι, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι καλύτερος.
Από την Στεφανία Γουλιώτη δεν περιμέναμε λιγότερα γιατί δεν μπορεί να προσφέρει λιγότερα. Η γκάμα, το ταμπεραμέντο και η στόφα της θυμίζουν ερμηνείες μεγάλων κλασσικών κυριών. Και πώς να το κάνουμε; Μας έχει καλομάθει σε άριστες ερμηνείες και περίτρανα απέδειξε και στο «Θεό της Σφαγής». Άψογη, ατσαλάκωτη, εκλεπτυσμένη, προσγειωμένη. Ηταν εκεί και ήταν 100% η ηρωίδα που τα κάνει κυριολεκτικά μαντάρα. Η σκηνή δε των λουλουδιών… θα μείνει στην ιστορία ως τρόπος παιξίματος: νεύρου/κίνησης/εσωτερικού ξεσπάσματος.
Η άλλη κυρία του θιάσου, η Λουκία Μιχαλοπούλου, ήταν η προσωποποίηση του ρόλου. Ήρεμη δύναμη, κάτι σαν το σιγανό ποταμάκι… που η «ψαγμένη» ευαισθησία της θα έρθει αντιμέτωπη με το εγώ της και φυσικά θα αναγκαστεί να τα ανατρέψει όλα. Ακέραια και προσηλωμένη από την αρχή μέχρι το τέλος.
Ο «μάστορας» Μαρκουλάκης κλείνει την 4άδα όπως πάντα σαγηνευτικά. Ούτως ή άλλως σαγηνεύει τα πλήθη και μόνο από το πέρασμα του. Αληθινός, στοχευόμενος μοναδικά στον ήρωα του και με αέρα αυτοπεποίθησης. Υπέροχος.
Όσο μας ενθουσίασε η παράσταση άλλο τόσο το σκηνικό που φαρδιά πλατιά βοά για το τι πρόκειται να γίνει. Μόνο συγχαρητήρια μπορούμε να δώσουμε στην σκηνογράφο Αθανασία Σμαραγδή για το ελιτίστικο λευκό σαλονάκι κυρίως όμως για το περιβάλλον με τις τεράστιες ρωγμές, τις τεράστιες χαραγματιές, τα μεγάλα σκισίματα του τοίχου και όλα αυτά άψογα χρωματισμένα, όχι τυχαία, σε τόνους γκρι…
Από τη παράσταση θα δείτε και θα «ευχαριστηθείτε», το βάζουμε σε εισαγωγικά γιατί έχουμε τους λόγους μας:
-Αληθινές καταστάσεις που δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να μαρτυρήσουμε, τόσο που να είστε προετοιμασμένοι για χοντρό τζέρτζελο που ίσως σας ταράξει, βέβαιο θα αιφνιδιάσει άπαντες…
-Μια όμορφη υποστηρικτική μουσική του Μίνωα Μάτσα και εξαίρετους ηλεκτρισμένους φωτισμούς του Αλέκου Γιάνναρου. Καρμπόν χαρακτήρες/κουστούμια, Σμαραγδή και εδώ, σε μια γεναιόδωρη παραγωγή του κ. Παυλάκη.
Στα πλην [-] έπιασα τον εαυτό μου να ψιλό-δυσανασχετεί από τη μέση και μετά, δεν υπάρχει διάλειμμα, η παράσταση παίζεται μονοκοπανιά και ίσως κάπου εκεί να θέλει το κατιτίς της και ίσως και ένα κατιτίς στο φινάλε… Μετά από μέρες, σκέφτομαι πως τίποτα δεν θέλει. Είναι μια χαρά. Εγώ είμαι νευρικός και μανιώδης καπνιστής και τρώγομαι με τα ρούχα μου…
Εν ολίγοις [=], θέλετε να δείτε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς; Μην κάθεστε λεπτό. Ο «Θεός της Σφαγής» σας περιμένει στο θέατρο Αριστοτέλειον. Όμως βιαστείτε, δεν θα΄ναι για πολύ και θα είναι κρίμα να το χάσετε.
Βαθμολογία:
7 στα 10
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
-Βίντεο αυλαία – χειροκρότημα – Πρεμιέρα 16/04/2017
=================================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: Προσεχώς
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
