Ένας ονειρικός αυτισμός, ένας ποιητικός αυτοματισμός η παράσταση «Passim» από το Théâtre Du Radeau στο φεστιβάλ Αθηνών. Είδαμε και σχολιάζουμε..
Βρεθήκαμε στο φεστιβάλ Αθηνών με αφορμή την παράσταση του ιδιόρρυθμου Γάλλου σκηνοθέτη Φρανσουά Τανγκύ, ο οποίος παρουσιάζει το έργο του «Passim» πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το Théâtre Du Radeau (θέατρο της σχεδίας) είναι μια ξεχωριστή καλλιτεχνική/ θεατρική αναπαράσταση, με τον Φρανσουά Τανγκύ να μετρά ήδη ως “ιδρυτής και εργάτης” 40 χρόνια παρουσίας στο συγκεκριμένο θεατρικό είδος.
«Ο Φρανσουά Τανγκύ έχει συνδέσει την καλλιτεχνική του πορεία με το Θέατρο της Σχεδίας, που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην πόλη Λε Μαν και το οποίο ανέλαβε, ως βασικός σκηνοθέτης του, λίγα χρόνια αργότερα, το 1982. Μαζί με τον Λωράν Σαμπλ, ίδρυσαν επισήμως τον θίασο του Θεάτρου της Σχεδίας, που εγκαταστάθηκε στο χώρο μιας παλιάς αυτοκινητοβιομηχανίας, και που αργότερα ονομάστηκε La Fonderie. Αρχικώς πραγματεύονταν τα έργα του Σαίξπηρ, στην πορεία όμως η έρευνα του θιάσου απομακρύνθηκε από τα γραπτά κείμενα. Από το 1997 και μετά, το Θέατρο της Σχεδίας εγκατέλειψε τις σταθερές θεατρικές σκηνές και άρχισε να περιπλανιέται μ’ ένα κινητό θέατρο ονόματι La Tente ή να φιλοξενείται σε μη θεατρικούς χώρους» [Δελτίο τύπου ].
Η παράσταση ή μάλλον αναπαράσταση σκέψης και συνειρμών που είδαμε με τον τίτλο Passimείναι ένα καλό-κουρδισμένο συνονθύλευμα από μεγάλα θεατρικά έργα -Η Πενθεσίλεια του Κλάιστ, ο Βασιλιάς Ληρ του Σαίξπηρ, Η ζωή είναι ένα όνειρο του Καλντερόν, οι Μεταμορφώσεις του Οβίδιου, οι Τρεις αδελφές του Τσέχοφ, αλλά και αποσπάσματα από τον Ευριπίδη, τον Μάρλοου, τον Μολιέρο, τον Τσέλαν, τον Παβέζε. -με τη συνοδεία κλασσικών μουσικών επιλογών – Σούμπερτ, Μπετόβεν, Χαίντελ, Βέρντι, Τζον Κέιτζ και Ξενάκη. Passim/λατινική λέξη που σημαίνει «διάσπαρτα, εδώ κι εκεί, σε διάφορα μέρη» και χρησιμοποιείται κατά κανόνα σε βιβλία, για να δηλώσει ότι κάποια λέξη, κρίση, γνώμη κ.λπ. απαντά αρκετές φορές σ’ ένα έργο από την αρχή ως το τέλος του.
Και ένας ονειρικός αυτισμός, ένας ποιητικός αυτοματισμός ήταν ουσιαστικά το συνεχόμενα εναλλασσόμενο «παράλληλο σύμπαν» που παρακολουθήσαμε στη σκηνή της Πειραιώς. Η θεατρική σκηνή ή καλύτερα τα κάθε μορφής ξύλινα μέρη (ορθογώνια &παραλληλόγραμμα) που αποτελούσαν το σκηνικό, ήταν τα βασικά υλικά της αναπαράστασης και των ερμηνειών, με τη συνοδεία αποσπασμάτων κλασσικών έργων, θεατρικών και μουσικών, απολύτως ζευγαρωμένων και εύστοχων.
Οι ερμηνείες κινήθηκαν στην μοναδικότητα του ηθοποιού και στο είδος ενός μονολόγου παρά σε οποιαδήποτε σχεσιακή θέαση επί σκηνής, χωρίς τούτο να εκφράζεται με τρόπο ασύνδετο ή παράταιρο. Περισσότερο συνεκτικό το ονοματίζεις, από ότι στην οποιαδήποτε κλασσική θεατρική φόρμα έχουμε συναντήσει, με τρόπο δυνατά ασυνείδητο και ρευστό. Ως μια ασυνείδητη ιστορία τελικά μοιάζει και τούτη η παράσταση, που κινήθηκε σε λόγο/ραχοκοκαλιά κλασσική και ευτύχησε να μας μεταδώσει τη δημιουργία ελεύθερων συνειρμών με θεματικές και εικόνες από τον Ηρωισμό μέχρι την λύσσα του Βασιλεία Ληρ ή το τραγελαφικό του Μολιέρου. Εικονοκλαστική θεατρική συμπεριφορά (θεατρικοί πίνακες) που ωστόσο θυμίζει ή μάλλον αποτίνει φόρο τιμής σε πολλά είδη θεάτρου και απλώς προχωρεί…
.
Τα συν [+] της παράστασης:
1. Η ίδια η έννοια/ιδέα της λέξης passim στη συγκεκριμένη μορφή θεάτρου -Théâtre Du Radeau
2. Οι απαράμιλλης τέχνης συνειρμοί που τούτο το θέατρο δημιουργεί μέσω εικόνων και ήχων (λέξεις ή νότες)-αφήγησης και παράστασης.
3.Το λειτουργικό λιτό και συνεχώς μεταβαλλόμενο σκηνικό που σφραγίζει την πίστη που υποστηρίζει, ότι αν διαθέτεις φαντασία και όραμα η κάθε ξύλινη σανίδα γίνετε τόπος/χώρος θεατρικά κατάλληλος.
4. Η χρήση των ερμηνευτικών μονολόγων που έμοιαζαν άκρως σχεσιακοί και επί σκηνής και αναφορικά με την πλατεία, όσο κι αν ήταν ή φάνταζαν αυτιστικοί/κλειστοί.
5. Η πολυπλοκότητα των κουστουμιών.
6. Η χρήση των πολλών γλωσσών.
7.Η ασφυκτικά ποιητική δραματουργική δομή.
Τα πλην [-] της παράτασης:
1. Η προσπάθεια που απαιτεί η συγκεκριμένη μορφή θεάτρου για προσοχή. Χρειάζεται η συνεχής θέαση προς αποφυγή της εξόδου από την οποιαδήποτε ατμόσφαιρα έχει δημιουργηθεί.
2. Η αρκετή διάρκεια για τόσους συνειρμούς και προσήλωση.
3. Το συνεχώς μεταβαλλόμενο αίσθημα, οι πολλές συναισθηματικές αποχρώσεις.
.
Βαθμολογία
7 στα 10
Συντελεστές
Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: François Tanguy
Σχεδιασμός ήχου: François Tanguy, Eric Goudard
Φωτισμοί: François Tanguy, François Fauvel, Julienne Havlicek Rochereau
Ερμηνεύουν: Laurence Chable, Patrick Condé, Fosco Corliano, Muriel Hélary, Vincent Joly, Carole Paimpol, Karine Pierre, Jean Rochereau
Συμμετέχει: Anne Baudoux
Συμπαραγωγή: Théâtre du Radeau – Le Mans, Théâtre National de Bretagne / Centre Européen Théâtral et Chorégraphique – Rennes, MC2 / Maison de la Culture de Grenoble, Le Grand T / Théâtre de Loire-Atlantique – Nantes, LU-le lieu unique / Scène Nationale de Nantes, Centre Dramatique National de Besançon Franche-Comté
Εκτέλεση παραγωγής: T2G / Théâtre de Gennevilliers, Festival d’Automne à Paris
Φωτογραφικό υλικό
