Είδαμε και σχολιάζουμε.
Η παρεμβατικότητα ενός σκηνοθέτη στο πρωτότυπο κείμενο που καλείται να ανεβάσει είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πράγμα θεμιτό και πολλές φορές αναγκαίο. Παρότι ο Αριστοφάνης χαρακτηρίζεται για την διαχρονικότητά του τα περισσότερα σύγχρονα ανεβάσματά του δεν μένουν απολύτως πιστά στο αρχαίο έργο παρά μόνο εμπνέονται θα έλεγε κανείς από αυτό για να παραδώσουν στον θεατή μια ιδέα του σκηνοθέτη για το τι ήθελε να πει ο αρχαίος συγγραφέας. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συνέβη και στη σύμπραξη του Εθνικού μας Θεάτρου με το Εθνικό Θέατρο της Σερβίας στον Πλούτο, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. Ο Πλούτος του ήταν εμποτισμένος με βαλκανικά στοιχεία, ιδιαίτερα στη μουσική αλλά και έντονα πειραγμένος όσον αφορά τη διασκευή.
Η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη έχει πλοκή απλή και καθαρή. Ο Θεός Πλούτος είναι τυφλός και λόγω της απούσας όρασής του δεν πηγαίνει στους έντιμους και ενάρετους ανθρώπους, οι οποίοι αξίζουν και τη συντροφιά του αλλά αντίθετα μόνιμος σύντροφος αυτών των ανθρώπων έχει γίνει η Πενία. Ένας Αθηναίος που δεν μπορεί να πει κανείς ότι απολαμβάνει τα πλούτη ο Χρεμύλος και ο δούλος του Καρίων αποφασίζουν να επισκεφθούν το Μαντείο των Δελφών για να μάθουν πως θα μπορέσει το παιδί του Χρεμύλου να αποκτήσει πλούτη. Ο χρησμός λέει να ακολουθήσουν τον πρώτο που θα βρουν και έτσι καταλήγουν στον Θεό Πλούτο, τον οποίο περιθάλπουν οδηγώντας τον στο δρόμο των ενάρετων. Ο Πλούτος επανακτά την όρασή του και κάνει τους αγαθούς πλούσιους.
Ο άξονας στον οποίο βασίστηκε ο Μιλιβόγεβιτς ήταν η ίδια η κατανομή του πλούτου και το κατά πόσο αυτή γίνεται με σωστά κριτήρια. Με μια σκηνοθεσία τύπου money makes the world go round ο Μιλιβόγεβιτς σχολίασε το γεγονός ότι κάποιοι έρχονται και υπόσχονται μεγαλεία ενώ αργότερα τα παίρνουν πίσω, εικόνες γνώριμες στους πολίτες αυτής της χώρας. Ο σκηνοθέτης αμφιβάλλει αν είναι ο Πλούτος τυφλός. Μάλλον όλοι οι υπόλοιποι είμαστε τυφλοί.
.
(+) Το έργο ευτύχησε όσον αφορά τις ερμηνείες γιατί πέραν του κεντρικού ρόλου που ανέλαβε ένας έμπειρος κωμικός ηθοποιός όπως ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, έτυχε ενός ωραίου συνόλου μέσα στο οποίο δεν εντοπίστηκε κάποια ιδιαίτερη παραφωνία. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ερμηνεύθηκε πολύ όμορφα από τον Χαραλαμπόπουλο και ίσως να ήταν μια από τις δυνατότερες στιγμές του υποκριτικά, ειδικά στον Αριστοφάνη (μετά από άλλα Αριστοφανικά ανεβάσματα όπως Όρνιθες, Αχαρνής κλπ.). Ο Πλούτος του ήταν αφελής αλλά και πονηρός, γλυκός αλλά και συνάμα οξύνους, ενώ στο δεύτερο μέρος του έργου δυναμικός , ίσως και λαοπλάνος. Η ερμηνεία που ξεχώρισε εξίσου ήταν αυτή της Γαλήνης Χατζηπασχάλη ως Πενία, η οποία παρά το γεγονός ότι έχασε τα λόγια της παρέδωσε μια Πενία απολαυστική και η σκηνή της ήταν από αυτές που έκαναν τον κόσμο να σείεται από τα γέλια. Η ίδια ηθοποιός ανέλαβε και το ρόλο της βοηθού του Ασκληπιού στον οποίο φάνηκε αμήχανη και δεν είχε την ορμή του πρώτου.
Ο Γιώργος Γάλλος στο ρόλο του Χρεμύλου και ο Στέλιος Ιακωβίδης στο ρόλο του Καρίων υπήρξαν αποτελεσματικοί χωρίς όμως να κάνουν την ερμηνεία τους αλησμόνητη στον θεατή. Η Μαρία Διακοπαναγιώτου για ακόμα μία φορά έδειξε πως είναι μοναδική παρουσία στο χώρο και έχει ταλέντο όσο λίγοι. Ενσωματώθηκε στο χορό στο πρώτο μισό και ξεχώρισε στις ιδιαίτερες σκηνές της στο δεύτερο, ερμηνεύοντας και ένα τραγούδι με την χαρακτηριστική της φωνή. Ο Γιάννης Κότσιφας στο ρόλο του Ασκληπιού υπηρέτησε όπως έπρεπε το ρόλο που ανέλαβε, αν και η συγκεκριμένη σκηνή φλέρταρε έντονα με την υπερβολή και ίσως να ήταν καλύτερο να απουσιάζει, όπως και στο πρωτότυπο.
Η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου έπαιξε καταλυτικά ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητας του ανεβάσματος με τα Balkan στοιχεία της και ερμηνεύθηκε όμορφα από τον χορό των μουσικών.
Τα σκηνικά του Κέννυ Μακ Λέλλαν, σωροί από άχυρα, παρότι λιτά όπως πάντα άλλωστε με τον συγκεκριμένο σκηνογράφο, υπήρξαν άκρως λειτουργικά και δημιούργησαν ένα ευχάριστο στο μάτι σκηνικό τοπίο.
(-) Οι όποιες ενστάσεις στο συγκεκριμένο ανέβασμα του Εθνικού Θεάτρου έχουν να κάνουν με τη διασκευή του έργου και κατά πόσον αυτή η διασκευή έφερε κοινά στοιχεία με το πρωτότυπο. Η αλήθεια είναι ότι ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς μάλλον το παράκανε με τις αλλαγές στο κείμενο και η δική του εκδοχή έμοιαζε περισσότερο με έναν άλλο Πλούτο, αυτόν του Μιλιβόγεβιτς και όχι τόσο με εκείνο του Αριστοφάνη. Η σκηνοθεσία του επίσης δημιούργησε μια σύγχυση καθώς δοκίμασε πολλά χωρίς να γίνονται όμως όλα μια ενιαία πρόταση. Ενώ στο πρώτο μισό της παράστασης ο θεατής νόμιζε ότι βλέπει ένα ανέβασμα περισσότερο συμβατικό και συγκρατημένο, στο δεύτερο μισό η παρεμβατικότητα του συγγραφέα στο κείμενο με την αλλαγή της δομής του έργου και της προσθήκης της σκηνής του Ασκληπιού αλλά και της αλλαγής της σκηνοθετικής ματιάς με τη προσθήκη ετερόκλητων μεταξύ τους στοιχείων προβλημάτισε. Η χρήση ευρημάτων που έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, όπως το εύρημα με το μπαλόνι στην πλατεία που θύμισε τις Όρνιθες του Καραθάνου ενώ είχε το γούστο της, καμιά φορά οδηγούσε και στην υπερβολή.
(=) Έχω την αίσθηση ότι φέτος το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε δύο τολμηρές προτάσεις. Και η Ηλέκτρα του, με τα όποια προβλήματά της είχε την τόλμη του νέου και του διαφορετικού και ο Πλούτος του είχε κάτι να πει και μάλιστα με λιγότερες αστοχίες. Προτιμώ μια παράσταση που τολμάει και ίσως να μην πετυχαίνει στο έπακρον το τόλμημά της από μια παράσταση που κάνει τη βόλτα της σε όρια πεπερασμένα. Ο Μιλιβόγεβιτς αψήφησε τα όρια και ίσως να πέτυχε, ίσως και πάλι όχι.
Βαθμολογία:
6/10
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
.
.
Δείτε & αυτά:
-Παρά θιν’ αλός 2018: Πρόγραμμα εκδηλώσεων ΕΔΩ
-Οι συναυλίες της 83ης ΔΕΘ 2018 ΕΔΩ
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
-Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2018 ΕΔΩ
-Η Πολιτιστική ατζέντα του καλοκαιριού – Ολες οι εκδηλώσεις ΕΔΩ
-Μονή Λαζαριστών: Εκδηλώσεις Σεπτεμβρίου ΕΔΩ
-Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2018 ΕΔΩ
-ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
-ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
-ΕΙΔΑΜΕ κιν/κές ταινίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
.
Φωτογραφικό υλικό
