Ένα ξέμπαρκο «Ρωμαϊκό λουτρό». Είδαμε την παράσταση στις Θεατρικές Συναντήσεις» της Καλαμαριάς και σχολιάζουμε…
Ο θεσμός των «Θεατρικών Συναντήσεων», οργανωμένος από τον Δήμο Καλαμαριάς, μετρά ήδη 8 «ανοιξιάτικα» χρόνια, καθώς λαμβάνει χώρα σταθερά στην καρδιά της Άνοιξης. Με ποιοτικές επιλογές και πολιτιστικά κριτήρια που στοχεύουν στην ανάδειξη της πρωτοπόρας καλλιτεχνικής δημιουργίας, έχει κερδίσει το θεατρόφιλο κοινό που τον στηρίζει με εμπιστοσύνη όλα αυτά τα χρόνια. Εφέτος τον θεσμό εγκαινίασε η παράσταση «Ρωμαϊκό λουτρό» του Βούλγαρου συγγραφέα Στανισλάβ Στρατίεβ, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, που παρακολουθήσαμε στην πρεμιέρα της Τετάρτης 22 Απριλίου στο θέατρο Μ. Μερκούρη.
Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που φεύγει για διακοπές κι αφήνει το κλειδί σε μάστορες για να του φτιάξουν το πάτωμα. Γυρίζοντας βρίσκεται αντιμέτωπος με το… απίστευτο! Στο σαλόνι του σπιτιού του ανακαλύφθηκε ένα αρχαίο ρωμαϊκό λουτρό που δίνει την αφορμή για σκηνές «απείρου κάλους»… Παραμένει στο σπίτι του ενώ οι ανασκαφές συνεχίζονται, ενώ διορίζεται ένας… ναυαγοσώστης, ενώ η γραφειοκρατία μεγαλουργεί από μια εξουσία απρόσωπη και εν τέλει απάνθρωπη και το ρωμαϊκό λουτρό αναδεικνύεται σε επίκεντρο λογής σκοπιμοτήτων. Καθώς το «διεκδικούν» – ο καθένας για τους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς – ο αρχαιολόγος, ο αρχαιοκάπηλος, ο ναυαγοσώστης, η κομματική επιτροπή, όλοι, πλην του ιδιοκτήτη του σπιτιού που αίφνης η ζωή του ανατράπηκε από το ανεπιθύμητο «εύρημα» και αναγκάζεται να συνυπάρξει παρά τη θέλησή του με όλον αυτόν τον… συρφετό, βιώνοντας τον πλήρη παραλογισμό.
.
Μια κωμωδία που θίγει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, δοσμένα με τρόπο ανάλαφρο έως ειρωνικό, τραγελαφικό, ενίοτε σουρεαλιστικό και με έντονο το στοιχείο της πολιτικής κριτικής/ σάτιρας. Που με βάση ένα «εύρημα» – κυριολεκτικό και συγγραφικό- στήνει έναν κόσμο διαφθοράς, συναλλαγής, παραλογισμού, ωστόσο αναγνωρίσιμο στις «καθ’ ημάς» κοινωνίες, δίνοντας παράλληλα ένα πρόσωπο εξουσίας εντελώς αποξενωμένο από τον άνθρωπο/ μονάδα/ οντότητα. Περνώντας μέσα από διαλόγους κωμικοτραγικούς και καταστάσεις σουρεαλιστικές, τον προβληματισμό ή την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου που νιώθει να συνθλίβεται ανάμεσα σε απρόσωπες εξουσίες, ακατανόητους νόμους, δόλιες σκοπιμότητες και τον στείρο ατομισμό «ο καθένας για τον εαυτό του»…
.
Από αυτά που απολαύσαμε (+) στην παράσταση είναι:
– Το ίδιο το έργο και το θέμα του, λόγω των εύστοχων, επίκαιρων κοινωνικών προεκτάσεων που επιχείρησε με μια έξυπνη, συμβολική αφορμή. Ένα κείμενο καλογραμμένο, ζωντανό, με καθαρή πλοκή, που με όπλο το χιούμορ διαπραγματεύτηκε επιτυχημένα σύγχρονες παθογένειες του συστήματος. Και που σε στιγμές μας θύμισε έντονα κλασικές ελληνικές κωμωδίες «ηθών»… ας πούμε «Ένας ήρωας με παντούφλες» (θυμάστε;)
– Απολαύσαμε επίσης όμορφες ερμηνείες, τόσο από τον άνετο πρωταγωνιστή με την αμεσότητά του, όσο κυρίως από τον «ναυαγοσώστη», ένας ρόλος πραγματικά ευφυής που απέδωσε όλη τη λογική του παραλόγου και ερμηνεύτηκε εξαιρετικά, περίπου καρτουνίστικα, προσφέροντας αβίαστο γέλιο. Οι υπόλοιποι τρείς, επίσης καλοί, αλλά εν μέρει συμβατικοί και κάποιες φορές με στοιχεία περιττής υπερβολής.
– Το αφαιρετικό σκηνικό που έδωσε συμβολικά και εύστοχα την «οριοθέτηση» του ρωμαϊκού λουτρού και στο τέλος την «αποδόμησή» του, ενώ ο «πύργος ελέγχου» του ναυαγοσώστη, έπαιξε ρόλο καταλυτικά… γελαστικό! Κοστούμια και φωτισμοί, απλά διεκπεραιωτικά, ενώ η μουσική θα μπορούσε σαφώς να συμβάλλει περισσότερο στη δημιουργία ατμόσφαιρας.
Αυτό που μας απογοήτευσε (-) ήταν η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου. Αρκετά παρωχημένη (οι παλιές κωμωδίες που λέγαμε…), με ελλιπή φαντασία, συμβατική και επίπεδη, με αδικαιολόγητα χαλαρό ρυθμό στη δράση και χάσματα. Μας κάνει δε εντύπωση, διότι υπήρχαν στιγμές ενδεικτικές άλλων δυνατοτήτων, που ωστόσο δεν αξιοποιήθηκαν στο σύνολο της σκηνοθετικής γραμμής. Όπως ας πούμε οι ευφάνταστες σκηνές του ναυαγοσώστη όταν «έσωζε ζωές» με την έντονη κωμικότητα και κινησιολογία, οι «γυμνές λουόμενες» με ηχητικές παρεμβολές, το συμβολικό στήσιμο και γκρέμισμα του ρωμαϊκού λουτρού… Στο σύνολο όμως κυριάρχησε μια γενική «ραθυμία», τραβηγμένοι διάλογοι κι ένας συντονισμός προβληματικός, που αν έλειπαν οι κωμικές σκηνές, η κούραση θα ήταν εμφανής. Εξίσου κοινότυπο, απλοϊκό και κατώτερο των προσδοκιών, βρήκαμε και το κλείσιμο της παράστασης, όπου οι ηθοποιοί κατεβαίνουν από τη σκηνή και ενσωματώνονται μεταξύ των θεατών, δηλώνοντας ότι στα ηθικά διλήμματα που αντιμετωπίζουν, επιλέγουν «τους ανθρώπους»…
Εν ολίγοις (=) είδαμε μια παράσταση ευχάριστη, με στιγμές αυθεντικά κωμικές που πρόσφεραν λυτρωτικό γέλιο, ακριβώς επειδή συναντήσαμε τον γνώριμο παραλογισμό της σύγχρονης κοινωνίας μας. Που αν είχε δοθεί με πιο φρέσκια σκηνοθετική ματιά, θα έδινε σίγουρα μια καινούργια, προχωρημένη διάσταση στο ενδιαφέρον θέμα της.
Βαθμολογία:
5.5 στα 10
.
-ΒΙΝΤΕΟ ΑΥΛΑΙΑΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
.
-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
