Είδε η Άννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Θα έλεγε κανείς ότι με την εξέλιξη της ανθρωπότητας οι πόλεμοι θα είχαν εκλείψει. Δυστυχώς, η βία φαίνεται πως είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση και συνεχίζει να αμαυρώνει την εικόνα του κατά τα άλλα πιο «εξελιγμένου» είδους του πλανήτη…
Την φρίκη του πολέμου αλλά και την ανθρώπινη πλευρά του πραγματεύεται η νέα παραγωγή του ΚΘΒΕ, «Όταν χαμήλωσε ο ουρανός» του Μιχαήλ Άνθη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη, που παρακολουθήσαμε στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Η υπόθεση του έργου μας μεταφέρει στην πολύπαθη Γάζα, όπουοι εχθροπραξίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων μοιάζουν να μην έχουν τέλος. Ένας ακόμη βομβαρδισμός μόλις συγκλόνισε την πόλη, σκορπίζοντας αδιάκριτα το θάνατο. Δύο άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στα ερείπια ενός σπιτιού, ένας Ισραηλινός αξιωματικός κι ένας Παλαιστίνιος δάσκαλος. Τραυματισμένοι, πλακωμένοι από τα συντρίμμια, ανίκανοι να μετακινηθούν, θαμμένοι ζωντανοί σε έναν σκοτεινό τάφο με το οξυγόνο να τελειώνει απειλητικά, ανοίγουν τις καρδιές τους ο ένας στον άλλο σε μια ύστατη ένδειξη ανθρωπιάς. Μπροστά στο θάνατο, που είναι βέβαιο ότι πλησιάζει, οι δύο άνδρες, παρά τις αρχικές αλληλοκατηγορίες, έρχονται απρόσμενα κοντά, εξομολογούνται μυστικά και λάθη που τους βαραίνουν, αντιλαμβάνονται τη ματαιότητα του πολέμου, την αξία της οικογένειας, της αγάπης και βρίσκουν στο πρόσωπο του υποτιθέμενου εχθρού έναν συνάνθρωπο, έναν φίλο, έναν συνοδοιπόρο στο δρόμο για τη λύτρωση…
Ένα πολυδιάστατο, ενδιαφέρον και συγκινητικό κείμενο (+) από τον Μιχαήλ Άνθη, που εκφράζει τη βαρβαρότητα του πολέμου, εστιάζοντας στον άνθρωπο και το αποτύπωμα που αφήνει πάνω του το χέρι της βίας και του θανάτου. Ο λόγος του κειμένου είναι απλός, καθημερινός, αλλά βαθιά στοχαστικός και ενίοτε ποιητικός. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι γνωστά. Τις εικόνες που περιγράφουν οι ήρωες τις έχουμε δει στις οθόνες μας πολύ πρόσφατα και έχουμε γίνει κοινωνοί της απόγνωσης των ανθρώπων της περιοχής αυτής που βιώνουν τον πόλεμο στην χειρότερη μορφή του. Ο συγγραφέας κρατά ίσες αποστάσεις από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Εκθέτει, μέσα από τους διαλόγους, τα επιχειρήματα και των δύο αντιπάλων, χωρίς όμως οι αιτίες του πολέμου να είναι αυτό που τον απασχολεί. Δεν έχει σημασία το ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο. Σε έναν πόλεμο όλοι χάνουν και το κείμενο του Άνθη το καθιστά αυτό απόλυτα σαφές.
Το έργο αποτελεί στην ουσία ένα ψυχολογικό δράμα που, αποτυπώνοντας τη σταδιακή συναισθηματική κατάρρευση των ηρώων του, αγγίζει καταλυτικά τον θεατή με την ευαισθησία και την ανθρωπιά που αποπνέει. Ένα βαθιά αντιπολεμικό έργο που προσεγγίζει, θα λέγαμε, τον άνθρωπο πέρα από την πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική ταυτότητά του και αναδεικνύει την ανάγκη του για συντροφικότητα, αγάπη, αλληλεγγύη και συγχώρεση.
Ο Γιώργος Κιουρτσίδης με τη λιτή αλλά προσεγμένη σκηνοθετική του προσέγγιση, συνέθεσε ένα ψυχογράφημα της παράνοιας του πολέμου και όσων έχουν βαθιά πληγεί από αυτόν. Ανέδειξε την ουσία του κειμένου και τις ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων του και έστησε μια καλοδουλεμένη και ισορροπημένη παράσταση, ρεαλιστική και ευαίσθητη παράλληλα, που, αν και στατική στο μεγαλύτερο μέρος της, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών σε όλη τη διάρκειά της. Ευρηματική υπήρξε η συμμετοχή μέσω live βίντεο της Μάρας Μαλγαρινού, που υποδύεται τη σύζυγο του Παλαιστίνιου δασκάλου, η οποία, επίσης εγκλωβισμένη στα ερείπια, απλώνει το χέρι της (το μόνο που βλέπουμε) μέσα από τον τοίχο για να αγγίξει τον αγαπημένο της, ανατρέποντας με την εμφάνισή της την μέχρι τότε σχέση των δύο αντρών.
Το ρεαλιστικό σκηνικό, της Άννα Μαρίας Αγγελίδου, αναπαρέστησε με επιτυχία τα συντρίμμια του βομβαρδισμένου σπιτιού και μας μετέφερε νοερά στην εμπόλεμη Γάζα. Σκόνη, πέτρες και χαλάσματα έστησαν με χαρακτηριστική λεπτομέρεια ένα δυστοπικό περιβάλλον που μύριζε… θάνατο, μέσα σε μια θολή και απόκοσμη ατμόσφαιρα που τόνισαν εύστοχα οι φωτισμοί του Γιάννη Τούμπα. Συμβατά και τα κοστούμια της Άννα Μαρίας Αγγελίδου, αλλά και η μουσική του Ανδρέα- Άγγελου Καρανικόλα, που συνέβαλε αισθητά στη διαμόρφωση του σκοτεινού, απαισιόδοξου χαρακτήρα της παράστασης.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών υπήρξαν αξιόλογες. Πολύ καλή η εμφάνιση του εμπειρότατου Νίκου Νικολάου, στον ρόλο του Παλαιστίνιου δασκάλου. Απέδωσε με μαεστρία, επαγγελματισμό και απόλυτη πειστικότητα τον εγκλωβισμένο, όχι τόσο από τα συντρίμμια αλλά από το ίδιο του το παρελθόν, άντρα που πονά περισσότερο για την οικογένεια που έχασε και λιγότερο για τον εαυτό του. Η όλη του σκηνική παρουσία υπήρξε υποδειγματική. Οι απελπισμένες κραυγές, το πονεμένο ύφος και το θλιμμένο βλέμματου επικοινωνούσαν όλο τον συναισθηματικό του κόσμο.
Εξίσου καλή η εμφάνιση του Δημήτρη Σιακάρα στον ρόλο του Ισραηλινού αξιωματικού. Με σοβαρότητα και προσήλωση, με συγκινητική εκφραστικότητα, με μια ερμηνεία γεμάτη βάθος και δύναμη, έδωσε σάρκα και οστά στον χαρακτήρα που υποδύθηκε, τον,όχι και τόσο σκληρό τελικά, στρατιωτικό. Απέδωσε με επιτυχία τις στιγμές της συναισθηματικής του φόρτισης, τον φόβο του μπροστά στον θάνατο, την ανάγκη του να λυτρωθεί, κερδίζοντας με την σκηνική του παρουσία την συμπάθεια του κοινού.
Βαθιά ανθρώπινη και αληθινή η Μάρα Μαλγαρινού στον ρόλο της ετοιμοθάνατης συζύγου του Παλαιστινίου, η οποία απέδωσε τον χαρακτήρα της χωρίς υπερβολές, με ρεαλισμό και ευαισθησία. Επικοινώνησε πλήρως τον πόνο, την θλίψη και την απόγνωση μιας γυναίκας που νιώθει το τέλος της να πλησιάζει και αποζητά ένα άγγιγμα από τον αγαπημένο της, το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να της προσφέρει μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι που την κυριεύει.
Και κάποιες παρατηρήσεις (-): Η υπόθεση του έργου, με τους ήρωές του καταπλακωμένους κάτω από τα συντρίμμια του σπιτιού και συνεπώς αναγκαστικά ακίνητους, περιορίζει προφανώς τις επιλογές και την ευελιξία του σκηνοθέτη στην όλη σκηνική απόδοσή του. Εντούτοις, πέρα από το βίντεο που προφανώς προσθέτει όγκο και θεατρικότητα,η παράσταση θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με περισσότερη κίνηση και σκηνική δράση, έστω και μέσω προβολών ή αναπαραστάσεων σκηνών από το παρελθόν των ηρώων,ώστε να αποφευχθεί η τόση στατικότητα.
Συμπερασματικά (=) παρακολουθήσαμε μια ρεαλιστική, βαθιά συγκινητική, ανθρώπινη και ιδιαιτέρως επίκαιρη παράσταση, με αξιόλογες ερμηνείες από όλους τους συμμετέχοντες. Ένα έργο με ξεκάθαρα αντιπολεμικό χαρακτήρα, που κρατά ίσες αποστάσεις από τις αντίπαλες πλευρές και προτάσσει την αξία της ανθρώπινης ζωής, της ειρήνης, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της συμπερίληψης…
Βαθμολογία: 6,6/10
ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ – ΜΙΚΡΟ
«Όταν χαμήλωσε ο ουρανός» του Μιχαήλ Άνθη.
Στα ερείπια ενός βομβαρδισμένου σπιτιού στην Γάζα, εγκλωβίζονται ένας Ισραηλινός λοχαγός κι ένας Παλαιστίνιος δάσκαλος. Οι δύο άντρες, ακίνητοι, θαμμένοι ζωντανοί, καταπλακωμένοι από συντρίμμια, μάταια προσπαθούν να απελευθερωθούν. Με σπαρακτικές κραυγές αναζητούν ένα σημείο ζωής των δικών τους ανθρώπων.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιουρτσίδης. Ερμηνεύουν: Μάρα Μαλγαρινού, Νίκος Νικολάου, Δημήτρης Σιακάρας
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19:00 Πέμπτη-Παρασκευή: 21:00 Σάββατο: 18.00 & 21.00 Κυριακή: 19:00 (έως 27/04)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
