Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Ο απρόσμενος τίτλος προκαλεί περίεργους συνειρμούς που ο κοινός νους προσπαθεί να ερμηνεύσει… Πώς μπορεί να συνδέεται ένα άθλημα σαν το ποδόσφαιρο ή football στη διεθνή ορολογία του με το σύνολο της ανθρωπότητας χαρακτηριζόμενο ως «παιχνίδι της»; Ποια κοινά στοιχεία και ποιοι κώδικες μπορούν να παραπέμπουν από κάτι τόσο εξειδικευμένο σε κάτι τόσο καθολικό; Ωστόσο η εμπιστοσύνη στο πνεύμα ενός καταξιωμένου συγγραφέα ήταν δεδομένη, όντες σίγουροι ότι ο «γρίφος» θα λυθεί και όλα αυτά βεβαίως πριν τη θέαση της παράστασης «FOOTBALL – Το παιχνίδι της ανθρωπότητας» του Θανάση Τριαρίδη και σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο θέατρο Αυλαία…
Όπου με αναμμένα ακόμα τα φώτα, μέσα από την πλατεία ανεβαίνει στη σκηνή ο ηθοποιός με την κατάλληλη αθλητική περιβολή, απιθώνει τον σάκο του, συστήνεται, μας καλησπερίζει με οικειότητα σαν «μέλος της παρέας» και ξεκινά τα «ποδοσφαιρικά» του ως φανατικός φίλαθλος… μνήμες από παλιούς αγώνες, κορυφαίες στιγμές διάσημων παιχτών, στιγμιότυπα από γήπεδα, ενώ ταυτόχρονα «παίζει» διαρκώς με το κοινό πετώντας μπάλες ή «αθώες» χιουμοριστικές ατάκες ή πειστικές «απειλές», περιμένοντας αντιδράσεις… σταδιακά οδηγεί τον καυστικό μονόλογό του σε απρόβλεπτη κορύφωση – εισχωρώντας βαθιά στη ιστορία περασμένων αιώνων, κάπου στα 1500 μ.Χ., με την εξόντωση των ιθαγενών της νεοανακαλυφθείσας Αμερικής, το δουλεμπόριο των αφρικανών σκλάβων, την πληγή της αποικιοκρατίας με την άγρια εκμετάλλευση, όπου πλέον διαφαίνεται ευκρινώς η σύνδεση του αθλήματος που βασίζεται στο «κλώτσημα», με την πορεία της ανθρωπότητας και τα σημερινά δεινά της… καθώς κάτω από τον εξευγενισμένο, πολιτισμένο άνθρωπο, ελλοχεύουν πάντα μια άγρια παλιά ψυχή και ένα αρχαίο ένστικτο να «κλωτσά», που ενίοτε βγαίνουν στην επιφάνεια με μορφές βίας, από χουλιγκανισμό μέχρι τρομοκρατία…
Ακόμα ένα δυνατό, εγκεφαλικό κείμενο (+) του Θανάση Τριαρίδη, που κατάφερε να συνδέσει με έντεχνο, ευφυή, ψαγμένο τρόπο, αυτά που επιφανειακά μοιάζουν ασύνδετα και να επιχειρήσει βαθιά διείσδυση στην ουσία της κοινωνικής παθογένειας ανά τους αιώνες, φτάνοντας στο απεχθές- υποκριτικό σήμερα των «πολιτισμένων»… Παρά τις όποιες επιμέρους παρατηρήσεις αναφερθούν παρακάτω, τα έργα του διακρίνονται από σπουδαίες αρετές ενός δυνατού μυαλού, με κυρίαρχες την αξιοθαύμαστη έμπνευση που συχνά εκπλήσσει, την άρτια τεχνικά δομή στην ανάπτυξη της θεματολογίας του, την βαθύτατη ανάλυση επί της ουσίας εισχωρώντας στον πυρήνα των πολυσύνθετων κοινωνικών- πολιτικών καταστάσεων που πραγματεύεται, με τρόπο ξεχωριστό, κατάδικό του ως προσωπική συγγραφική σφραγίδα. Εν προκειμένω υπήρξε μια εντυπωσιακή κλιμάκωση – από τον ποδοσφαιρικό χαβαλέ και τα αστειάκια μέχρι το οδυνηρό ξέσπασμα με σκληρές στιγμές κυνισμού, στοιχείο ιδιαίτερα ελκυστικό θεατρικά, που επιπλέον στόχευε καίρια σε μυαλό και συναίσθημα διεγείροντας έντονα και τα δύο, αλλά κυρίως προσφέροντας άφθονη και ποιοτική τροφή για σκέψη, όπως άλλωστε όλα τα έργα του…
Σε σκηνοθετικό επίπεδο, η διαχείριση του Τριαντάφυλλου Δελή κι αν εξαιρέσουμε μικρά «θεματάκια», στο σύνολό της υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχής για τη δραματοποίηση ενός μονολόγου στον οποίο προσέδωσε όγκο, θεατρικότητα, σκηνικό ενδιαφέρον, κινητικότητα… Κυρίως ανέδειξε μελετημένα, με πειστικό και φυσικό ρυθμό την κλιμάκωση του έργου, φτάνοντας στο χαρακτηριστικό κρεσέντο του με θεαματική ένταση… ένα κομβικό σημείο, μετά το οποίο η παράσταση «ανεβαίνει επίπεδο» νοηματικά, επιχειρεί βαθύτερες ουσιαστικές αναζητήσεις, αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον και απαιτεί ιδιαίτερη προσήλωση. Επιπλέον αναδείχθηκε πολύ εύστοχα σκηνοθετικά, ο μοναδικός συνδυασμός χιούμορ – συχνά πικρού, κυνισμού, ωμότητας, τραγικότητας που αποπνέει η συγγραφή, παράλληλα με μια διάθεση «αυτοσαρκασμού εκ των έσω» του ίδιου του κειμένου ή συντελεστών (παραγωγής), σε μια απόπειρα «απενεχοποίησης» του ήρωα- εκτελεστικού οργάνου, ωστόσο μελετημένη με εμφανή στόχο. Όσο για τη διαρκή απεύθυνση στο κοινό- «καλό ε;» και την επιχειρούμενη διαδραστικότητα, γενικά (πλην κάποιων ενστάσεων) είναι αλήθεια ότι προσέθεσαν ζωντάνια και αμεσότητα…
Ο Σήφης Πολυζωίδης στον ρόλο του ήρωα «Φ», κατέθεσε μια εξαιρετική ερμηνεία με σημαντικές απαιτήσεις, καθώς όφειλε να «διατρέξει» μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, περνώντας από τον χαλαρό χαβαλέ, τον σαρκασμό, το παιχνίδι με τους θεατές, μέχρι την έκρηξη, τον θυμό, την οδύνη, κι όλες τούτες οι ακραίες- αντιφατικές ψυχικές καταστάσεις να εναλλάσσονται διαρκώς μέχρι τέλους… Απόλυτα πειστικός τόσο στη χαλαρότητα του ρόλου όσο και στις εντάσεις του, έντονα εκφραστικός με βλέμμα χαρακτηριστικά διεισδυτικό, πληθωρικός μέχρι πάθους στα ξεσπάσματα, σκοτεινός ή κυνικός ή απειλητικός όταν οι στιγμές το απαιτούσαν, αμεσότατος στην επαφή με το κοινό… Μια ερμηνεία καλοδουλεμένη, μεστή, ουσιαστική, με πλήρη σκηνική άνεση και προσήλωση.
Όσον αφορά στο «ποδοσφαιρικό» γεμάτο σκηνικό, έδινε ρεαλιστικά με τις σωστές επιλογές – μπάλες, κερκίδες, δίχτυ, σημαιάκια, αθλητικές λεπτομέρειες- όλη την αίσθηση ενός γηπέδου, το ίδιο και τα εύστοχα; κάζουαλ ρούχα του ήρωα με τις συχνές αλλαγές επί σκηνής μέχρι να φορέσει το κοστούμι του «εξευγενισμένου». Η μουσική υπόκρουση με κυρίαρχο το εμβληματικό κομμάτι «We are the champions» των Queen, πέρα από ατμόσφαιρα και ροκ ρυθμό, «νοηματοδότησε» συμβολικά την παράσταση, ενώ οι σωστά μελετημένοι φωτισμοί – έξοχοι στο στιγμιότυπο της έντασης- λειτούργησαν άκρως υποστηρικτικά στο αποτέλεσμα.
Ερχόμενοι στις παρατηρήσεις μας (–) και ξεκινώντας από το κείμενο, αυτό που θα εντοπίζαμε είναι ορισμένες τρόπον τινά λογικές υπερβάσεις σε κάποια σημεία εν είδει «αυθαιρεσίας», προκειμένου ο ειρμός να οδηγηθεί στο προδιαγεγραμμένο ζητούμενο… επίσης διακρίναμε προς το φινάλε ένα είδος διδακτισμού ή ηθικολογίας μέσα από «τύπου διάλεξη» και καταγγελτικό ύφος, που σε αντιδιαστολή με το υπέροχο αλληγορικό, θεωρούμε ότι αποδυναμώνει την καλλιτεχνική διάσταση του εγχειρήματος. Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, παρατηρήθηκε μια χαρακτηριστική κοιλιά στο πρώτο περίπου μισάωρο, όπου ο έντονα χαλαρός ρυθμός και τα παιχνίδια της μπάλας με το κοινό «πέτα- πιάσε- ξαναπέτα- δώσε πίσω κλπ», έμοιαζαν με νεκρό ανούσιο χρόνο που όχι μόνο δεν πρόσθεσε τίποτα, αντίθετα σπαταλήθηκε σε παιδαριώδη «διαδραστικότητα», η οποία, παρά τη ζωντάνια, είναι γεγονός ότι από πλευράς κοινού πρακτικά δεν λειτούργησε, καθώς δύσκολα οι θεατές υπακούν μαζικά σε «εντολές»…
Καταλήγοντας (=) και παρά τις άνωθεν παρατηρήσεις δευτερεύουσας σημασίας, πρόκειται ασφαλώς για μια ενδιαφέρουσα, καλοστημένη παράσταση με εξαιρετική ερμηνεία, πάνω σε ένα δυνατό κείμενο που απασχολεί επί μακρόν το μυαλό ως εγκεφαλική πρόκληση…
,
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,2/10
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019 στο θέατρο Κολοσσαίον.
