Ένα πολιτικό αφιέρωμα στον Πίντερ η παράσταση PartyTime με τον Γιώργο Κιμούλη. Είδαμε πρεμιέρα + σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της παράσταση PartyTime, μία παράσταση βασισμένη στα πολιτικά έργα του Χάρολντ Πίντερ :Party Time, One for the road, Mountain Language και The New World Order. Την σκηνοθεσία και τη σκηνική επιμέλεια της παράστασης έχει ο Γιώργος Κιμούλης, ενώ και ο ίδιος ερμηνεύει τον “Πιντερικό” λόγο επί σκηνής μαζί με έναν ενδεκαμελή θίασο.
Το μεδούλι της παραστάσεως βρίσκεται στα λόγια του ίδιου του Χ. Πίντερ, αναφορικώς με το τι είναι αληθές και τι ψευδές και κατά τον σπουδαίο δραματουργό: «Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο τι είναι «πραγματικό» και στο «μη πραγματικό». Ούτε ανάμεσα στο τι είναι αληθές και στο τι είναι ψευδές. Νομίζω πως δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι αληθινό ή ψευδές…
Πιστεύω πως αυτός ο ισχυρισμός έχει κάποιο νόημα και μπορεί να εφαρμοστεί στη διερεύνηση της πραγματικότητας μέσω της τέχνης. Έτσι ως συγγραφέας τον υποστηρίζω. Αλλά ως πολίτης δε μπορώ! Ως πολίτης οφείλω να αναρωτηθώ: Τι είναι αληθές; Τι είναι ψευδές;» [δελτίο τύπου].
.
Η υπόθεση του έργου στη συρραφή της, ξεδιπλώνεται αρχικώς στην αυτοπρόσωπη παρουσίαση ενός μορφωμένου μετανάστη που ψάχνει εναγωνίως δουλειά και έχει παντρευτεί μια ιθαγενή, και δευτερεύον στην αναίτια ξαφνική φυλάκισή του και τον ακόλουθο βασανισμό του, με τερματικό σταθμό/σκηνή, την ολοκληρωτική ψυχική του συντριβή. Και πως αλλιώς αφού δεν μιλάμε, δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με μας, αλλά ωστόσο κατοικεί στην πατρίδα μας! Την όποια πατρίδα μας, και είναι πασίγνωστες οι θέσεις του σπουδαίου σύγχρονου άγγλου δραματουργού Χ. Πίντερ (1930-2008) αναφορικά με την καταπίεση της εξουσίας προς πάσα κατεύθυνση και την εξάπλωση των λυσσασμένων σκυλιών της, που “απλά” και “νόμιμα” επιβάλουν τη βία, το φόβο, το βασανισμό, τον παραλογισμό και την βολική απραξία/κοινωνικό ευνουχισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πίντερ υπήρξε μεταπολεμικός.
Ποιο είναι το όνομα του σκύλου; Στην αλληγορία, ποιο είναι το ονοματεπώνυμό του; Και η δραματουργική επεξεργασία στη συνεχόμενη κλιμάκωσή της ήταν από αυτές που προκαλούν την ναυτία, ως οφείλει το κοινωνικό/ανθρωπολογικό ή αν θέλετε «Πιντερικό» θέατρο να κάνει. Η προσωπογραφία ενός καθημερινού άνθρωπου, που στάθηκε στον ατυχή ορίζοντα της πολιτικής του καιρού του, αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την όλη δράση της παράστασης, με την βασανιστική ακολουθία πολλών καθημερινών βιωμένων τόπων επί σκηνής, όπως επί παραδείγματι: Αυτοπροσωπογραφία/σπιτικό του, εγκλεισμός/φυλακή, φασαρίες/κοινωνικοί δρόμοι, party time/αστικό ή καλύτερα άκρατο φιλελεύθερο κέντρο εξουσιών, video wall/ειδησεογραφικό μέσο ύπνωσης και συνήθειας της απανταχού βίας κτλ κτλ.
.
Party time… και ο Γιώργος Κιμούλης έχοντας ουσιαστικά την ολιστική επιμέλεια της παράστασης ακολούθησε πιστά τα λειτουργικά της γραφής του Χ. Πίντερ. Η σκηνοθεσία του είχε όλη την ατμόσφαιρα που ο ίδιος ο Πίντερ έφερε στη θεατρική σκηνή ως πρωτοπορία, και δεν είναι άλλη από την απογυμνωμένη άρθρωση των καθημερινών λέξεων, έκαστου ρόλου από αυτούς που καθημερινά υποδυόμαστε και εγκυμονούν τον ίδιο τον εγκλωβισμό μας ή την αναμονή του εγκλωβισμού μας, κυρίως εξαιτίας των αποφάσεων κάποιων άλλων…
Στην περισσότερη ανάλυση [σκηνοθετικές αρετές] αναφερόμαστε στο γυμνό ασφυκτικό περιβάλλον, στο video wall με στιγμιότυπα βίαιου περιεχόμενου καθώς και την παρουσία του ιδίου του Χ. Πίντερ ως μια καλή προθέρμανση, στην σκηνική παρουσία των ηθοποιών (αναλόγως των λέξεων και των καταστάσεων) σε στάση προφίλ ή ανφάς με αρκετό ανακάτεμα στυλιζαρισμένης ή δραματικής ερμηνείας, στην παρουσία όλου του θιάσου στη σκηνή ως ταυτόχρονοι θεατές και πρωταγωνιστές και κυρίως στη σκηνοθετική εμμονή για την άρθρωση, το ξαναλέμε, των λέξεων που αυτός ο σπουδαίος συγγραφέας έχει επιλέξει να δραματοποιηθούν.
Ως προς την ερμηνεία του ο Γ. Κιμούλης υπήρξε φλεγματικός, βασανιστικός, αποδραματοποιημένος και με μια λέξη Πιντερικός (Pinteresque) .
.
Ωστόσο η μαθητεία του Γ. Κιμούλη δεν μεταφέρθηκε, δεν μεταδόθηκε επαρκώς στο σύνολο του θιάσου σε επίπεδο καθαρά ερμηνευτικό. Αυτό το ουσιαστικό αφιέρωμα στο Χ. Πίντερ που επιχειρήθηκε, ναι μεν ζητούσε μια αποδραματοποίηση και μια λιτότητα στον προφορικό λόγο/ερμηνεία, αλλά σε καμία περίπτωση την τόση απαθή- στιγμές- στάση σχεδόν του συνόλου του θιάσου.
Μπορεί να μην είμαστε συνηθισμένοι στον Πιντερικό λόγο ή αν θέλετε στο Πιντερικό περιβάλλον και λόγω μεσογειακής ιδιοσυγκρασίας, ωστόσο οι καθημερινές λέξεις και οι υποθέσεις που το συγκροτούν, ας μην ξεχνάμε, είναι από αυτές που χρησιμοποιούμε και που μοιραία είτε μας αρέσει είτε μας απωθεί, καθορίζουν την κάθε στιγμή μας.
Εν ολίγοις η παράσταση έμοιαζε αρκετά με ψυχόδραμα, με τον σκηνοθέτη/ηθοποιό Γ. Κιμούλη να προσπαθεί συνεχώς να παρασύρει το σύνολο του θιάσου σε μια συγκεκριμένη θεατρική “συνθήκη”. Ουσιαστικές ερμηνείες είχαμε από τους Στάθη Παναγιωτίδη και Ειρήνη Τσάβα.
Συνολικά
Στα συν[+] της παράστασης
1. Η σκηνοθετική άποψη και η ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη
2. Η ξεκάθαρη αποτύπωση –αναπαράσταση [σκηνοθεσία/σκηνικός χώρος] του Πιντερικού περιβάλλοντος
3. Το διάχυτο αίσθημα ενός ήπιου αλλά ενδελεχούς βασανισμού, από αυτό που μονάχα οι «μεγάλοι» της πολιτικής σκηνής και οι παρατρεχάμενοι τους γνωρίζουν να εφαρμόζουν.
Στα πλην[-] της παράστασης
1.Το μούδιασμα του θιάσου στο Πιντερικό λόγο.
2.Οι άστοχοι φωτισμοί.
3. Τα κουστούμια.
Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση PartyTime είναι για την προσπάθεια του αφιερώματος σε ένα από τους σπουδαιότερους σύγχρονους δραματουργούς και για την επί σκηνής εξήγηση/αναπαράσταση της “ναυτίας” που όλοι μας καθημερινά νιώθουμε αναφορικά με τις συνθήκες της ζωής μας. Με μια λέξη πολιτική το λένε.
Να την δείτε !
Βαθμολογία
6,5 στα 10
Η σκηνοθεσία κι η διαμόρφωση του χώρου είναι του Γιώργου Κιμούλη, οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη κι η διεύθυνση της Τόνιας Αρβανίτη.
Παίζουν: Αναστασία Κατσιναβακη, Γιώργος Κιμούλης, Γιάννης Κοτσαρίνης, Ντέπυ Μαλλιαρού, Ισιδώρα Μπουζιούρη, Ελπίδα Μπραουδάκη, Αρετή Ντάλιου, Στάθης Παναγιωτίδης, Βασίλης Πουλάκος, Γιώργος Στριφτάρης, Χρήστος Συριώτης, Ειρήνη Τσάβα.
Για πρώτη φορά μία παράσταση Αθήνα και Θεσσαλονίκη παράλληλα.
Από τις 26 Δεκεμβρίου 2014 έως τις 18 Ιανουαρίου 2015 ο Γιώργος Κιμούλης θα παρουσιάσει το έργο του Harold Pinter «Party Time», κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στο Θέατρο Από Μηχανής στην Αθήνα και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΑΛΠΗ ΤΗΣ «Κ» ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ. ΑΝ ΟΧΙ, ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ 13 ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ αρκεί ΝΑ ΜΗ ΠΕΤΑΞΕΤΕ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΑΣ, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
Φωτογραφικό υλικό
