.
Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Είχαμε καιρό να επισκεφθούμε ένα παλιό αγαπημένο θέατρο με σημαντική ιστορία και η ανακοίνωση της τελευταίας του παραγωγής ήταν μια έτσι κι αλλιώς χαρμόσυνη είδηση για τη δυναμική «επάνοδό» του στα θεατρικά πράγματα της πόλης και μάλιστα με μια παράσταση της οποίας ο… ανατρεπτικός, απροσδόκητος τίτλος έκανε αίσθηση. Παρότι διαβάσαμε κάποιες κατατοπιστικές πληροφορίες στο δελτίο τύπου, εντούτοις το ενδιαφέρον και η περιέργεια παρέμεναν καθώς πηγαίναμε στο θέατρο Φλέμιγκ για να παρακολουθήσουμε την παράσταση με τίτλο «Βρακί» του γερμανού Καρλ Στερνχάϊμ και σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Μήτα, διαπιστώνοντας ότι επικρατούσε κυριολεκτικά αδιαχώρητο…
Αλλά και μια περίεργη αναστάτωση, με ένα ζευγάρι να ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή και να μπαινοβγαίνει φουρκισμένο, με τον σύζυγο να τα «ψάλλει» οργισμένος στη συμβία του κι εκείνη να απολογείται σοκαρισμένη και με… όλα τους τα δίκια! Διότι σε μια επίσημη εθνική παρέλαση που παραβρέθηκαν, κάποια ατυχή στιγμή συνέβη το απίθανο ατύχημα… σε ένα τέντωμα της κυρίας Μασκέ, λύθηκαν περιέργως τα κορδόνια και της έπεσε σε κοινή θέα το… βρακί! Γεγονός που τάραξε όχι μόνο το ζεύγος, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, σύσσωμο το πλήθος και κυρίως τον ανδρικό πληθυσμό, προκαλώντας ερωτικές φαντασιώσεις για τη γοητευτική κυρία Μασκέ και το βρακί της… το οποίο ουδείς φανταζόταν ότι θα επέφερε τόσο καταλυτικές συνέπειες, συμβάλλοντας στην ενοικίαση δύο δωματίων από ερωτοχτυπημένους θαυμαστές και εν συνεχεία εραστές, στην προαγωγή του συζύγου με τη μεσολάβησή τους, μέχρι και στην τεκνοποίηση της κυρίας Μασκέ από τους νοικάρηδές της, ενώ η κρυφή σχέση του συζύγου με την κολλητή της φίλη καλά κρατεί και η ίδια ως μοδίστρα, μετά το «συμβάν» δεν προλαβαίνει τις παραγγελίες ανάλογων βρακιών!
Έξυπνο, απολαυστικό και αλληγορικό (+) θα χαρακτηρίζαμε το έργο του Καρλ Στέρνμαϊμ, γραμμένο το 1910, που χρησιμοποιεί μια απρόβλεπτη- πικάντικη θεατρική «συνθήκη», σαν την απώλεια ενός βρακιού, προκειμένου να κριτικάρει όχι μόνο σατιρικά αλλά και βαθύτερα ουσιαστικά, τα υποκριτικά προσχήματα μιας εποχής, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε… Εν προκειμένω το βρακί με την εύστοχη σημειολογία του, αποκτά αλληγορική διάσταση ως το καλά κρυμμένο προσωπείο μιας επιβεβλημένης «κοσμιότητας» στην αστική τάξη, χάρη στο οποίο αυτή ελίσσεται κι επιβιώνει επιτυχώς… ωστόσο, εδώ αναδεικνύεται το γεγονός ότι ακόμη κι όταν το βρακί-προσωπείο πέφτει, και παρά τη διατάραξη της «καθεστηκυίας τάξης», οι ήρωες- εθισμένοι στην υποκρισία του καθωσπρεπισμού, βρίσκουν τον τρόπο να «επιπλέουν» και να επιφέρουν νέα «ισορροπία» προς όφελός τους… Ένα έξυπνο συγγραφικό εύρημα ως αφορμή απολαυστικών ευτράπελων, ανατροπών, θεατρικής δράσης και παράλληλα σατιρικής αποδόμησης διαχρονικών κοινωνικών στερεότυπων…
Η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Μήτα, απέδωσε χαριτωμένα, απολαυστικά και μουσικοθεατρικά την έξυπνη κωμωδία, επενδύοντας σε ιδιαίτερα εξωστρεφή και ψυχαγωγικό χαρακτήρα, καθώς εμπλούτισε την παράσταση με άφθονα τραγούδια, μουσική και χορό… Γνωστές κι αγαπημένες μελωδίες με «ανεβαστικό» ρυθμό και στίχους προσαρμοσμένους στην πλοκή- εξαιρετική η διασκευή του «Φεγγαράκι μου λαμπρό»- που παρεμβάλλονταν συχνά «σχολιάζοντας» μουσικά τα δρώμενα και προσθέτοντας ζωντάνια κι εναλλαγές, συνοδευμένες ενίοτε από απλές χορογραφίες… Η γενικότερη προσέγγιση διακρίθηκε μεν από λιτότητα ως «βάση», ωστόσο με κάποιες δόσεις φαντασίας, σοφή σκηνική οικονομία και μικρές ευρηματικές πινελιές στο θέαμα, που προσέδωσαν ενδιαφέρον ώστε να παρακολουθεί κανείς προσηλωμένα με ευχάριστη διάθεση,… σε μια παράσταση με ρυθμό, ενέργεια, ιδιαίτερο χιούμορ και έντονη αλληλεπίδραση με το κοινό, αξιοποιώντας επιπλέον την πλατεία, πέραν της σκηνής…
Σε επίπεδο ερμηνειών, συναντήσαμε μια ταλαντούχα πεντάδα, που ανταποκρίθηκαν με αφοσίωση και ζήλο στους (όχι εύκολους) ρόλους τους. Η Χριστίνα Μαγκάκη στο ρόλο της «πέτρας του σκανδάλου» Λουίζε Μάσκε, υποδύθηκε θαυμάσια την «αμφιλεγόμενη» ηρωίδα των αντιφατικών χαρακτηριστικών, με ένα γοητευτικό μείγμα προσποιητής αθωότητας, τσαχπινιάς, πονηριάς, θηλυκότητας, δυναμισμού, ευαισθησίας, με ιδιαίτερη σκηνική άνεση… Ο Νίκος Παπάζογλου ως σύζυγος Τεό Μάσκε, πέραν της έντονης, πληθωρικής, εκφραστικής ερμηνείας, υπήρξε εξαιρετικός τόσο στις φωνητικές επιδόσεις τραγουδώντας, όσο και στην καλοδουλεμένη, δυναμική κίνηση… Η Μαρία Πασχάλη στο ρόλο της Ντόυτερ, ως φίλη της Λουίζε και ερωμένη του Τεό, υπήρξε μια ευχάριστη αποκάλυψη με την απολαυστική, ντελικάτη ερμηνεία της, προσεγμένη στις λεπτομέρειες- από την «γερμανική» εκφορά του λόγου μέχρι την ακρίβεια των κινήσεων, δημιουργώντας έναν χαριτωμένο, πειστικό, πικάντικο χαρακτήρα… Οι Φώτης Πολίτης (Σκασόν) και Νίκος Φρατζέσκος (Σκαρόν) ως νοικάρηδες και υποκριτικά ισοδύναμοι, απέδωσαν τους ιδιαίτερους ρόλους τους με έντονη ενέργεια, συχνή απεύθυνση στο κοινό και «γκροτέσκο» χιούμορ με μικρές δόσεις σουρεαλισμού…
Απλό, αφαιρετικό και έξυπνο το σκηνικό με τις «πόρτες- παράθυρα» που λειτούργησαν εύστοχα σε πολλά επίπεδα, καθώς και η χρήση μάσκας περιστασιακά, ενώ εξίσου εύστοχα έδεσαν με το κλίμα και τα κοστούμια με μια «πινελιά εποχής». Οι φωτισμοί με αρκετές εναλλαγές διαμόρφωσαν μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, στην οποία συνέβαλαν καθοριστικά οι μουσικές επιλογές γνωστών ακουσμάτων, ανεβάζοντας τη διάθεση…
Τα μικρά σημεία που θα παρατηρούσαμε (-) αφορούν καταρχάς στις ανδρικές ερμηνείες, όπου διακρίναμε έναν τόνο υπερβολής – ειδικά στους «νοικάρηδες», με πλεονάζουσα κινητικότητα, έντονους μορφασμούς, κάποιες επαναλήψεις και διαδραστικότητα με τους θεατές που σε σημεία ελαφρώς ξέφευγε του μέτρου… Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, ίσως το μουσικό κομμάτι της παράστασης μπορούσε να κινηθεί σε πιο «ψαγμένες» επιλογές, πιο κοντά στο πνεύμα και την εποχή του έργου, αντί των σύγχρονων σουξέ που ναι μεν λειτουργούν απολαυστικά, αλλά εν μέρει φαντάζουν κάπως σαν ξένο σώμα… επίσης, σε σχέση με την χαριτωμένη έναρξη και την «αναστάτωση», θεωρούμε ότι ελαφρώς πλατείασε με επανάληψη του ίδιου μοτίβου, ενώ κάποια μικρά σημεία της πλοκής ίσως υστερούσαν σε σαφήνεια…
Εν κατακλείδι (=) πρόκειται σίγουρα για μια χαριτωμένη και εύληπτη παράσταση που παρακολουθεί με ενδιαφέρον ο θεατής, χωρίς να μένει στην επιδερμική απόλαυση ή το χιούμορ, καθώς μέσω αυτού θίγονται έξυπνα και αλληγορικά, διαχρονικές παθογένειες, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5,8/10
.
-k-
,
ΦΛΕΜΙΝΓΚ
«ΤΟ ΒΡΑΚΙ» του Καρλ Στέρνχαϊμ.
Με πρόσχημα την απώλεια του βρακιού της οικογένειας των Μάσκε, ο Στέρνχαϊμ συνθέτει μια κοινωνία, καλά κρυμμένη κάτω από τη μάσκα της αστικής κοσμιότητας, γι’ αυτό εξάλλου και επιλέγει το σαρκαστικό επώνυμο Μάσκε. Αυτό, όμως, που έχει αξία, για τον Στέρνχάιμ είναι η σάτιρα των μικροαστών, που επιβιώνουν και καταφέρνουν σχεδόν πάντα να ανακαλύπτουν, έστω και έτσι, την χαρά της ζωής και της δημιουργίας αδιαφορώντας αν πολλές φορές, μαζί με το βρακί, πέφτει και το προσωπείο μιας ολόκληρης κοινωνίας!!! Και τότε και τώρα και πάντα…
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Σάββατο στις 21:30
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/5/2017 έως 15/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019 στο θέατρο Κολοσσαίον.
& αυτά:
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
,
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
