Είδαμε στο «Τ» και Σχολιάζουμε…
Ελαφρώς αμήχανοι έως… παγωμένοι από το «FROSEN – Στον πάγο».
Διαβάζοντας για το θέμα του έργου γνωρίζεις ότι πρόκειται για μια από τις κορυφαίες παθογένειες της ανθρώπινης ψυχολογίας. Τί βαρύτερο από την παιδεραστία και εν συνεχεία δολοφονία μικρών κοριτσιών… εν προκειμένω δε, παρεισφύει ένας ακόμη παράγοντας, μάλλον απρόβλεπτος και ιδιαίτερα δραματικός, η συγχώρεση του θύτη από το θύμα. Γεγονός που προσδίδει μια επιπλέον δυνατή ψυχολογική διάσταση στο τραγικό θέμα, όπως το πραγματεύτηκε η παράσταση «FROSEN – Στον πάγο» της Μπραϊόνι Λέιβερι σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή και σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Τ.
Επί σκηνής η μητέρα Νάνσυ αφηγείται την καθημερινότητα με τις κόρες της, εστιάζοντας στην ημέρα που στέλνει τη μικρότερη 10χρονη να επισκεφθεί τη γιαγιά της χωρίς ποτέ να φτάσει στον προορισμό της ή να επιστρέψει στο σπίτι. Γιατί στο μεταξύ απήχθη από τον παιδεραστή Ράλφ και μετά τον βιασμό της κατέληξε νεκρή, βυθίζοντας στον πόνο την οικογένεια, τη στιγμή που παρακολουθούμε στις παράλληλες αφηγήσεις του Ράλφ να εξιστορεί απαθώς τις συνθήκες των εγκλημάτων του ή αναμνήσεις από ένα τραυματικό παιδικό παρελθόν. Ταυτόχρονα η ψυχίατρος Αγκνέτα που τον επισκέπτεται στη φυλακή διερευνώντας τα κίνητρά του, παρουσιάζει σοκαριστικά στατιστικά στοιχεία για το θέμα της παιδεραστίας, ενώ η μητέρα Νάνσυ εκφράζει την επιθυμία να τον δει και να τον συγχωρέσει, όμως όταν το κάνει, η κατάληξη θα είναι μοιραία…
Σε μια παράσταση που ως θεατρικό γεγονός άφησε ανάμεικτα ή αμφιλεγόμενα συναισθήματα, επιλέγουμε να ξεκινήσουμε από τα θετικά στοιχεία της (+), μιλώντας για ένα έργο με ρεαλιστική δύναμη, χάρη στο τραγικό του θέμα. Το οποίο η συγγραφέας αντιμετώπισε με ευαισθησία, σεβασμό, ψυχολογική αναζήτηση, προσθέτοντας την απρόσμενη διάσταση της συγχώρεσης από τη μάνα του θύματος, ως καταλυτικό στοιχείο στην κορύφωση της τραγωδίας. Επιλέγοντας για την επί σκηνής δραματουργία τους παράλληλους μονολόγους μητέρας και δράστη με συνδετικό κρίκο την ψυχίατρο, αποφεύγοντας επιμελώς τον όποιο μελοδραματισμό, διερευνώντας τα κίνητρα μιας εγκληματικής συμπεριφοράς ως σύμπτωμα βαθύτερης παθολογίας. Ωστόσο η μεγαλύτερη δύναμη του κειμένου προβάλλει στο φινάλε με την μετεξέλιξη της συγχώρεσης σε ιδιότυπη εκδίκηση ως κάθαρση, ενώ κάποιες ενστάσεις θα αναφερθούν παρακάτω…
Σχολιάζοντας τα θετικά στοιχεία της σκηνοθεσίας από την Γλυκερία Καλαϊτζή – μια σκηνοθέτιδα της οποίας τη θαυμάσια δουλειά έχουμε εξάρει κατ’ επανάληψη – παρότι εν προκειμένω θα εκφράσουμε ορισμένες επιφυλάξεις, εν τούτοις για άλλη μια φορά εκτιμήσαμε τη σοφή λιτότητα, εμπλουτισμένη με τις ελκυστικές, δημιουργικές πινελιές της. Είναι γεγονός ότι κάποια σημεία κούρασαν, ωστόσο δεν μπορούμε να μη μνημονεύσουμε το λειτουργικό στήσιμο επί σκηνής των τριών ηθοποιών – με τη διακριτική παρουσία ενός βωβού φρουρού, τον ισορροπημένο ρυθμό στη ροή των εξελίξεων, την αποφυγή οποιασδήποτε υπερβολής, την προσεγμένη καλλιτεχνική αισθητική σε λεπτομέρειες με μικρά, ευφάνταστα σκηνοθετικά ευρήματα… σαν το εναρκτήριο οπτικό υλικό σε προβολή, τον συμβολισμό των κρεμασμένων παπουτσιών, την ατμοσφαιρική μεταφορά της δράσης πίσω από υποφωτισμένα «παράθυρα»…
.
Και σε αυτό το σημείο, οφείλουμε να τονίσουμε τη σημαντική, επιτυχημένη συμβολή των φωτισμών με τις εύστοχες εναλλαγές, την έστω και μικρή συμμετοχή της υποβλητικής μουσικής – που θέλαμε να είναι περισσότερη, καθώς και τις κατάλληλες ενδυματολογικές επιλογές, πειστικές για τα «στερεότυπα» των ρόλων. Κυρίως όμως μας κέρδισε το ευφάνταστο, λειτουργικό, ευφυές σκηνικό με το εικαστικό ενδιαφέρον και τις «κρυμμένες εκπλήξεις» πίσω από ψυχρές μεταλλικές επιφάνειες.
Όσον αφορά στις ερμηνείες, πρόκειται βεβαίως για θαυμάσιους ηθοποιούς, των οποίων η εμπειρία, επαγγελματισμός, σκηνική άνεση, «κραυγάζουν» επί σκηνής. Ωστόσο στους συγκεκριμένους ρόλους υπήρχαν «αλλά» (-)…
Η Ελένη Δημοπούλου ως Νάνσυ, απέδωσε με ευαισθησία, τρυφερότητα και μέτρο τη δραματική διάσταση του χαρακτήρα, όμως ξένισαν μια ελαφρά μορφή αμηχανίας και η πανομοιότυπη έκφραση προσώπου και λόγου πριν το έγκλημα και μετά, στερώντας την πειστικότητα ενός τραγικού βιώματος.
Ο Δημήτρης Ναζίρης, με το φυσικό εκτόπισμα κύρους στη σκηνή, την επιβλητικότητα, τη υπέροχη βαθιά φωνή, θεωρούμε ότι ήταν ακατάλληλη επιλογή, με την έννοια ότι παρόμοια προσόντα δεν «χωρούσαν» στο ρόλο ενός «κακόμοιρου» και μοιραία η πληθωρική του ερμηνεία – ειδικά στην εκφορά του λόγου ως δυνατό του σημείο- εδώ να «πλεονάζει», να μοιάζει φτιαχτά επιτηδευμένη.
Η Σοφία Βούλγαρη στο ρόλο της ψυχιάτρου, υπήρξε ακριβής, πειστική και άνετη, ωστόσο έντονα στυλιζαρισμένη, υπηρετώντας πιστά ένα προβλέψιμο μοντέλο/ στερεότυπο.
Ερχόμενοι στις βασικές ενστάσεις, θα σταθούμε αρχικά στην αληθοφάνεια του κειμένου, καθώς διαπιστώσαμε ελλιπή επεξεργασία του συναισθήματος σε ψυχολογική βάση, ώστε να πείθει για την τραγική απώλεια και κυρίως να αιτιολογεί την ανατροπή φτάνοντας σε πιστευτή συγχώρεση. «Κάτι» κομβικό που έλειπε ή μια ψυχρή αποστασιοποίηση υποβάθμισαν την αυθεντικότητα υπό ρεαλιστικές συνθήκες, πέρα από το τραβηγμένο του πράγματος όταν μια μητέρα στέλνει ασυνόδευτο το 10χρονο κορίτσι της, χωρίς ποτέ να εκφράσει μετά το μοιραίο την παραμικρή ενοχή, έστω ως αδικαιολόγητη πιθανόν, αλλά φυσικότατη, ανθρώπινη αντίδραση.
Η επόμενη επιλογή (συγγραφική ή σκηνοθετική) όπου κυρίως επικεντρώνουμε τις ενστάσεις, είναι η ενσωμάτωση στην παράσταση των ενημερωτικών στοιχείων με την τυπική, στεγνή μορφή των επιστημονικών διαλέξεων και μάλιστα κατ’ επανάληψη διακόπτοντας τη ροή της πλοκής. Πρόκειται για τα πλέον ατυχή στιγμιότυπα, διότι με τη μορφή που δόθηκαν, αφενός κούρασαν καθώς ουδείς συγκρατεί αριθμούς και στατιστικά σε πίνακες, και αφετέρου κατακερμάτισαν άστοχα το συναίσθημα, την ατμόσφαιρα, τη συμπαγή ενότητα της παράστασης ως καλλιτεχνικό και όχι ενημερωτικό δρώμενο.
Εν κατακλείδι (=) και αφού διευκρινίσουμε ότι στο παρόν ΔΕΝ κρίνουμε ούτε αναλύουμε το μείζον θέμα παιδεραστία- εγκληματικότητα, αλλά τον τρόπο που το πραγματεύεται μια παράσταση μέσω της θεατρικής τέχνης, θα πούμε ότι ναι μεν άγγιξε και εισπράξαμε εν μέρει δυνατές θεατρικές στιγμές, παράλληλα όμως δεν μπορούμε να αρνηθούμε κάποιες αστοχίες που κούρασαν και υποβάθμισαν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5 ΣΤΑ 10
.
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
