Εκτός από… τίποτα σπουδαίο το «Hotel» στο θέατρο Άνετον. Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Καθώς τα Δημήτρια οσονούπω ολοκληρώνονται με παντελώς αδιάφορες στο σύνολο του εκδηλώσεις, το θεατρικό της πρόγραμμα αποτελούνταν και φέτος από ψευτοκουλτουρέ ή να΄ χουμε να λέμε, ψαγμένες παραστάσεις. Ας όψεται βέβαια η «πανεπιστημιακή» επιτροπή που η ντεμεκ πνευματική ελίτ της πόλης, δυστυχώς και πολλοί ανυποψίαστοι θεατρόφιλοι, ωστόσο ας πρόσεχαν, ακολουθούν ευλαβικά τις επιλογές «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»…
Και δεν φταίνε σε τίποτα αθηναϊκά θιασάκια που ξέρουν μόνο οι παρέες τους, αυτοδιαφημίζονται με πολλαπλά tagαρίσματα σε διάφορα προφίλ, ενώ εμφανίζονται σε κάτι σκηνούλες μικρότερες και από το Θέατρο Ταξίδι Ονείρου, να έρχονται εδώ, ως ποιοτική, εναλλακτική πρόταση. Καλεσμένοι βέβαια όχι από μένα και από σένα… αλλά από την Αντιδημαρχία Πολιτισμού να στελεχώσουν το κυρίως πρόγραμμα του μακροβιότερου και πιο σημαντικού καλλιτεχνικού θεσμού της πόλης, όπως είναι τα «Δημήτρια». Τέλος, η καραμέλα πως χρήματα δεν υπάρχουν για τον πολιτισμό, ας σταματήσει να πιπιλίζεται με ευκολία από τον Μπουτάρη, καθώς κάποια αρκετά χρήματα υπάρχουν και δίδονται για πολιτιστικές εκδηλώσεις, απλά τους βολεύει να καλούν ασήμαντους, μικρούς και φθηνούς, ώστε να έχουν να λένε πως φτιάχνουν σπουδαία προγράμματα ποιότητας για τον πολιτισμό και τους πολίτες αυτής της πόλης.
Η περίπτωση «Hotel», που είδαμε προχθές Δευτέρα βράδυ, τρεις κι ο κούκος στο Δημοτικό θέατρο Ανετον, από κάποια ομάδα που λέγεται «Blindspot Theatre Group» μεταφερόμενη από Αθήνα, είχε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που αναφέρουμε.
Ένα ενδιαφέρον θέμα, μια ιδιαίτερη αλλά καλοστημένη παρουσίαση αρχικά, αλλά επι της ουσίας μια τρύπα στο νερό. Όπου με δυό λόγια, ένας άνδρας βασανίζεται από χρόνια αϋπνία και για να αποθεραπευτεί, σπεύδει σε ένα «πρωτοποριακό» κέντρο, είναι το θέμα αυτής της παράστασης.
Και αν η άγνωστη θεατρική ομάδα, υποστήριξε την πρόταση της με εξαιρετικά πλούσιο για τα δεδομένα της χαι τεκ εξοπλισμό, το πρωτότυπο κείμενο, οι βατές ερμηνείες των τριών ηρώων αλλά και η σκηνοθεσία ήταν αυτά που χώλαιναν την παράσταση συνολικά. Ακατανόητες μέθοδοι, ένα συνεχές ψυχογράφημα με το παρελθόν και διάλογοι σα να έβλεπες κακή απομίμηση ταινιών Λάνθιμου, ήταν αρκετά για να χαζεύεις βαριεστημένα παρά να παρακολουθείς.
Το στοιχείο όμως [+] που υποστηρίχτηκε εξαιρετικά από την ομάδα, είχε άρωμα σελυλόιντ, καθώς η δράση του έργου διαδραματιζόταν σε πολλά επίπεδα. Πάνω στη σκηνή, στην είσοδο, στο φουαγιέ όπου είχε στηθεί η ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, σε σκάλες και διαδρόμους. Τοποθετημένες κάμερες μετέδιδαν σε αληθινό χρόνο δράσεις των ηθοποιών όπου μέσα από αυτές βλέπαμε και ακούγαμε την εξέλιξη της ιστορίας. Μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση πάνω σε μια θεατρική παράσταση που χρειάζεται καλό συντονισμό των μέσα με το έξω και των έξω με τα ενδότερα, άψογο χειρισμό των καμερών και γενικότερο συντονισμό ηθοποιών και τεχνικών. Χάρη σε αυτό, πέτυχαν αρχικά ένα ιδιόμορφο κλίμα δίνοντας παράλληλα και ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Από κει και πέρα κόλλησαν στα ίδια και στα ίδια…
Βαθμολογία
5 στα 10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
