Έκρηξη ταλέντου και ευεργετικής απλότητας από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ στην παράσταση «ΑΠΟΛΥΜΕΝΗ» . Βρεθήκαμε πρεμιέρα στο Βρετάνια και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στο κατάμεστο θέατρο Βρετάνια με αφορμή το θεατρικό μονόλογο «Απολυμένη» του Αντώνη Τσιπιανίτη, με την ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου και τη σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη. Το δίδυμο Διδασκάλου -Τσιπιανίτη ξαναχτυπά μετά τον επιτυχημένο θεατρικό μονόλογο «Η πόρνη από πάνω» που διήρκησε για τέσσερις συνεχόμενες σεζόν, αν και η «Απολυμένη» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του (2011)*.
Παγκράτι- Κολωνάκι ένα τσιγάρο δρόμος και η υπόθεση αναφέρετε στην απόλυση μιας εξαιρετικά επιτυχημένης κοσμικογράφου που η ανεργία της “χτυπά την πόρτα” λόγω εσωτερικού σκανδάλου. Τα τηλέφωνα ξαφνικά σιγούν, οι πλούσιες αιωνίως λιμνάζουσες μεγαλοκυρίες/θαμώνες της στήλης της εξαφανίζονται και το μοναδικό που εν τέλει εμφανίζεται είναι ο εαυτός της σε όλο του το μεγαλείο (αυτό-αποκάλυψη) και η φυσική/ κοινωνική πείνα. Πρόκειται για ένα χειμαρρώδες έργο πολλαπλών “εσωτερικών και εξωτερικών μονολόγων/διαλόγων”, αβίαστο και ανεπιτήδευτο, αθώο σχεδόν που διαπραγματεύεται το αισχρό φαινόμενο της ανεργίας με την ακόλουθη μοναξιά και αυτοκριτική που τούτη επιφέρει- με το θεό βοηθό (παίζει και Αυτός ως από μηχανής) !
Και οι δύο «πολυφωνικοί μονόλογοι» του Αντώνη Τσιπιανίτη που έχουμε παρακολουθήσει («Η Πόρνη από πάνω» και «Απολυμένη») βαφτίζονται μονολεκτικά ή αδόκιμα ως ένα καθημερινό θέατρο που σε κεντρίζει. Δεν είναι η θεματική που συγκλονίζει ή η λογοτεχνία που συναρπάζει (στερεοτυπίες, επαναλήψεις, αστοχίες), είναι η ίδια η κειμενική/θεατρική ροή που σε αρπάζει με τρόπο έντεχνο από τον ίδιο της τον εαυτό – τα καθημερινά, απλά για να συνειδητοποιήσεις. Μονολεκτικά θα μιλούσαμε για χρονογράφημα που εν καιρώ θα καρποφορήσει.
Απολυμένη δηλαδή λυμένη δηλαδή απελευθερωμένη και η Κατερίνα Διδασκάλου ερμήνευσε με έκρηξη ταλέντου και ευεργετικής απλότητας το ρόλο της κοσμικογράφου Μαριέττας που διανύει κλιμακωτά στα τετραγωνικά του σπιτιού της ένα ολόκληρο κόσμο, αυτόν που περικλείει μόνο το ίδιο το ονοματεπώνυμό μας ή αν προτιμάτε ο παντοτινός εαυτός μας. Ζυγιασμένα εκφραστικά μέσα, σωστή άρθρωση και σάρωση/δράση της θεατρικής σκηνής στο περισσότερο της λύτρωσης παρά της καθοδήγησης (κείμενο/σκηνοθεσία) με ορατό ερμηνευτικό στίγμα. Ουσιαστικά μια “ερμηνευτική αντίστιξη” που στην θεατρική πράξη (κείμενο- σκηνοθεσία- ερμηνεία) απέδωσε με άνεση και ποιότητα (ρόλου). Ευεργετική απλότητα στην επανάληψη της.
Λυτρωμένη ή σκηνοθετημένη και ο Κώστας Γάκης σκηνοθέτησε ακολουθώντας τις λεπτομέρειες των λέξεων και τη σπονδυλωτή εξέλιξη των σκηνών ή του ενός συλλογισμού, με μαεστρία στο νόημα αλλά και σχολαστικότητα στη ροή. Και όσο κι αν η πολυφωνία της κειμενικής αφήγησης ζητούσε το διαχωρισμό της, η όποια σκηνοθετική αφαίρεση θα ήταν το ίδιο ουσιαστική. Αφαίρεση καθοριστική χωρίς τροχοπέδη της λειτουργικότητας στην σκηνή (τα ίδια και για το φωτισμό και το σκηνικό).
Στα συν (+ )της παράστασης:
1. Η αβίαστη, αναβλύζουσα ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου με την ευεργετική απλότητά της.
2. Το κείμενο του Αντώνη Τσιαπανίτη με την χειμαρρώδη ροή του και τις επαναλήψεις προς όφελος του συλλογικού ασυνειδήτου (στερεότυπα /συνείδηση/ συμβολισμοί).
3. Τα κοστούμια της παράστασης.
4. Η μουσική –αν και θα επιθυμούσαμε περισσότερη.
Στα πλην (-) της παράστασης:
1. Η σχολαστικότητα της σκηνοθεσίας στην εξέλιξη της δραματουργίας.
2. Τα σκηνικά.
3. Οι φωτισμοί.
Εν κατακλείδι (=)
Η παράσταση «Απολυμένη» είναι για τη ερμηνευτική-λυτρωμένη δεινότητα της Κατερίνας Διδασκάλου στη σκηνή και για μια ευφυής κειμενική και αθώα θεματική που οδηγεί ως παιχνίδι στη αυτογνωσία.
Βαθμολογία
7/10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
