Γράφει ο Γιάννης Φασούλας.
Ενοχλήθηκες από τα αντιχριστιανικά μηνύματα των Λαφτσίδου-Δαρνάκη; Βγήκες στην πλατεία Χ.Α.Ν.Θ. για να στείλεις τη βλάσφημη παράσταση στο Πυρ το Εξώτερον; Αν είσαι μαθητής δημοτικού, ή αν ξύπνησες φέτος από ύπνο εκατό χρόνων, έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου. Αν πάλι όχι…
Είσαι ενήλικος Έλληνας του 2000+. Καμάρωνες πάντα που ένας ομοεθνής σου συγγραφέας προτάθηκε εννιά φορές για νόμπελ, όπως έκανε ο Νίκος Καζαντζάκης. Έχεις σίγουρα κάπου στα ράφια της βιβλιοθήκης σου την «Πάπισσα Ιωάννα» του Εμμανουήλ Ροΐδη. Ίσως και την «Ελληνική Μυθολογία» του Νίκου Τσιφόρου. Το 1979 έβλεπες τους εσταυρωμένους Monty Python να σφυρίζουν στον Μπράϊαν «Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς». Το 1981 ξεκαρδιζόσουν κι εσύ με τους παπάδες που έπαιζαν τη μακριά γαϊδούρα, στο μισάωρο της ταινίας «Μάθε παιδί μου γράμματα». Το 1998 καθόσουν κάθε βράδυ να δεις τον Ζαλμά και τη Θεοφανία να κάνουν αγκαλιές και φιλιά κι άλλα κόλπα ερωτικά. Το 1999 σε βρήκε αγκαλιά με τα «Έψιλον» της Ελευθεροτυπίας, όπου πρωτοδημοσιεύτηκε το κόμικ άλμπουμ του Αρκά με τίτλο «Η ζωή μετά». Το 2004 έβαλες στη Βουλή τον Μίμη Ανδρουλάκη. Το 2006 ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» σού μίλησε στα ίσια για απογόνους του Αναμάρτητου. Την ίδια χρονιά «το σήκωσαν» οι «σατανιστές» Lordi στον τελικό της Eurovision που έγινε πέντε λεπτά μακριά από το σπίτι σου. Το 2008 στη Μονή Βατοπεδίου- να συνεχίσω;
Αυτά είδες και άκουσες εσύ. Ας μην επεκταθούμε στο τι βλέπουν και το τι ακούνε τα παιδιά σου. Κυρίως χάρη στο iPhone που τους έκανε δώρο το Πάσχα ο μπαμπάς. Μετά το «Χριστός Ανέστη». Στο οποίο «Χριστός Ανέστη» τα παιδιά απάντησαν «μαγκιά του», σαφώς επηρεασμένα από Σεφερλή και Ράδιο Αρβύλα. Των οποίων τα βίντεο χαζεύουν στο σπίτι, στο σχολείο και στο νετ καφέ, όπου καταλήγουν μετά από κάθε πρωινή κοπάνα από το μάθημα – και κυρίως από τον εκκλησιασμό. Την οποία κοπάνα πιθανώς να έκαναν και χτες, αφού προχτες βράδυ ξενύχτησαν ντυμένοι δαίμονες και ζόμπι, λατρεύοντας τον Κέλτη θεό του Κάτω Κόσμου.
Σε ενοχλούν οι «Εκκλησιάζοντες» το ίδιο, όπως σε ενοχλούσαν πριν δυο λεπτά;
΄΄
Η ασέβεια έχει «σκαλοπάτια»
Άλλο να καις δημόσια μια ελληνική σημαία και άλλο να βγαίνεις σέλφι με τους Εύζωνες στο Σύνταγμα. Σωστά;
Οι Λαφτσίδου-Δαρνάκης δεν είναι ούτε αιρετικοί, ούτε ο Μαρτίνος Λούθηρος. Δεν ακουμπούν πουθενά το κέντρο της πίστης, και δεν περνούν ούτε ξυστά από τα μηνύματα της Ορθοδοξίας (εκτός αν θεωρείται προσβλητικό το να μιλάει πού και πού ο Θεός σαν παλιατζής με κρεατάκια στη μύτη). Δεν αναφέρεται κανένα όνομα θρησκευτικού ηγέτη ή αξιωματούχου, εκτός από το όνομα του Χριστόδουλου, και αυτό σε εντελώς «αθώο» σημείο του σεναρίου. Στοχεύουν όσο πιο χαμηλά γίνεται στην πυραμίδα του θρησκευτικού σεβασμού: Σε εκκλησιαστικούς υπαλλήλους που είναι πιο κοντά σε μένα και σε σένα, παρά σε οποιοδήποτε βαθμό αγιότητας. Απροπό, αγιότητα:
Οι Λαφτσίδου-Δαρνάκης δεν επινόησαν τίποτε από όσα παρουσιάζουν. Γκούγκλαρε τις λέξεις «σκάνδαλα κληρικών» και θα το διαπιστώσεις. Και δεν σε συμφέρει να πολεμάς τους εχθρούς των εχθρών σου. Αν η εκκλησία κατέληξε πιο έρημη ζώνη κι από το Καυταντζόγλειο Στάδιο σε εντός έδρας αγώνα του Ηρακλή, είναι γιατί οι U20 ταυτίζουν τη λέξη «κλήρος» με τον Γεώργιο Πασσιά, οι U30 με τον Ιάκωβο Γιοσάκη και οι U40 με τον συγχωρεμένο μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα. Όχι ότι αν δεν υπήρχαν αυτοί θα γινόταν sold out σε κάθε Θεία Λειτουργία, αλλά τουλάχιστον ο θεσμός θα είχε κρατήσει την αξιοπρέπειά του. Τα σκάνδαλα των παπάδων είναι αυτά που προσφέρουν στον κόσμο την αφορμή που ψάχνει για να αποφύγει το πρωινό ξύπνημα τις Κυριακές – όπως ακριβώς εκείνη η περίπτωση ψευτο-ζητιάνου πριν χρόνια σού έδωσε την αφορμή που έψαχνες για να μη δώσεις ποτέ ελεημοσύνη σε «όλους αυτούς τους απατεώνες».
Οι Λαφτσίδου-Δαρνάκης ξαναέβαλαν αυτό που αγαπάς στα θέατρα. Είναι η αιτία που ακούστηκε και πάλι δημοσίως το «Σώσον Κύριε τον λαό σου» και η αιτία που ένας πιτσιρίκος στο ακροατήριο ρώτησε τη μάνα του «γιατί στην Τήνο πηγαίνουν με τα γόνατα;». Η Μαρία Λαφτσίδου γράφει στο συνοδευτικό σημείωμα της παράστασης: «Από τη στιγμή που κάτι υπάρχει, μπορεί να γίνει αντικείμενο σάτιρας». Φιλί ζωής λοιπόν οι «Εκκλησιάζοντες» για έναν θεσμό που χαροπαλεύει με την απειλή της ανυπαρξίας.
Αν η ανάγκη να ξεσπάσεις κάπου σε κάνει να ψάχνεις για αληθινά προκλητικούς «εχθρούς» της πίστης, είναι προτιμότερο να μπεις στο αεροπλάνο για Παρίσι και να τα κάνεις λίμπα στου Charlie Hebdo, παρά να χαλάς τις σφαίρες σου για να σκοτώσεις κουνούπια, απλά επειδή ως εκεί φτάνουν οι δυνάμεις σου. Γιατί οι βλάσφημοι όντως υπάρχουν και κάποια στιγμή θα απειλήσουν την πίστη σου στ’ αλήθεια. Και τότε θα πρέπει πράγματι να βγεις στο δρόμο με πυρσούς και τσουγκράνες. Προσοχή λοιπόν, να μην την πατήσεις όπως ο βοσκός που φώναζε «λύκος». Μην παίζεις τα χαρτιά σου χωρίς λόγο και μη δημιουργείς προβλήματα εκ του μηδενός.
Ναι, εκ του μηδενός. Γιατί ακόμη κι αν κάποιος ήθελε να ακούσει τις ενστάσεις σου για τους «Εκκλησιάζοντες», δεν θα το έκανε ούτε τη 18η Σεπτέμβρη του 2013, ούτε την 6η Δεκέμβρη του 2008. Ούτε καν τη μέρα που θα έκλεινε η Λέσχη του Α.Π.Θ.
.
Φωτογραφικό υλικό
