Ευτύχησε η παράσταση «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» στα χέρια του σκηνοθέτη Παύλου Δανελάτου. Κριτική από τη Θεατρολόγο Καλλιόπη Εξάρχου.
Η Χρύσα Σπηλιώτη, με το έργο Ποιος ανακάλυψε την Αμερική, εισέρχεται το 1997 δυναμικά και επάξια στο τοπίο της ελληνικής δραματουργίας. Πρόκειται για ένα κείμενο με σκηνική οικονομία, απαράμιλλη θεατρικότητα και λεπτοφυή λόγο που προσεγγίζει το εύθραυστο σύμπαν της γυναίκας, με χιούμορ και ευαισθησία.
.
Δυο κορίτσια, η Λίζα και η ξαδέλφη της, Καίτη, με άξονα την παράλληλη πορεία τους, ξεδιπλώνουν σε 31 σκηνές όλα τα ηλικιακά στάδια της ανθρώπινης περιπέτειάς τους.
Με απόντα τον άντρα, αλλά δυνάμει παρόντα στην προσωπική ιστορία της κάθε ηρωίδας, η συγγραφέας, καταφέρνει να συγκροτήσει την εκδοχή της γυναικείας ταυτότητας που εξακολουθεί να επαναπροσδιορίζει τα δομικά της στοιχεία (επιθυμία, μητρότητα, θηλυκότητα).
.
Στα χέρια του σκηνοθέτη Παύλου Δανελάτου το έργο ευτύχησε. Τι εννοώ; Ο Παύλος Δανελάτος έχει ένα σπάνιο ταλέντο που δεν το συναντά κανείς εύκολα στο θέατρο. Γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει ρυθμός της παράστασης. Τον αισθάνεται και οδηγείται από αυτόν. Στην παρούσα παράσταση, έχοντας ένα κείμενο διαρθρωμένο σε σπαράγματα, ο Δανελάτος απέδειξε άλλη μια φορά την ευρηματικότητά του. Κατάφερε, με άλλα λόγια, να στήσει ένα αξιοζήλευτο σφιχτοδεμένο σώμα σκηνικού χωροχρόνου, επιστρατεύοντας τη δημιουργική του φαντασία.
.
Μέσα στη συνεχή εναλλαγή των 31 σκηνών, δεν δημιουργήθηκε ούτε μια στιγμή η αίσθηση έλλειψης της συνοχής ή η αίσθηση του περιττού. Ο Δανελάτος πήρε μια κωμωδία με ερωτηματικό στον τίτλο και έδωσε μιαν απάντηση ελκυστικής παράστασης, ισορροπώντας με μαεστρία ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό, χωρίς να επιτρέψει ποτέ στο ένα να πιάσει περισσότερο τόπο σε βάρος του άλλου. Μη αφήνοντας ούτε μια λέξη αδούλευτη, διείσδυσε μέχρι το μεδούλι των καταστάσεων και των χαρακτήρων, φωτίζοντας τις άρρητες και υπαινικτικές συνθήκες τους.
.
Οι δυο ηθοποιοί, Παυλίνα Χαρέλα και Χριστίνα Γυφτάκη, στο πνεύμα των ρόλων τους, ερμήνευσαν με ταλέντο, παλμό και νεύρο τις εσωτερικές μεταβάσεις τους, αποκαλύπτοντας παράλληλα τη διαφορετικότητά τους.
.
Το σκηνικό του Νίκου Καλαϊτζίδη, γεμάτο από χάρτινα κουτιά και αμπαλαρισμένα αντικείμενα, συνόδευε ρεαλιστικά το ταξίδι των ηρωίδων.
.
Όσο για το εμπνευσμένο αnimation του Μπάμπη Αλεξιάδη, με τους τίτλους κάθε σκηνής αναγραφόμενους, ήταν μια απολαυστική σκηνική υπογράμμιση – σχόλιο ταυτόχρονης απεικόνισης της δράσης.
Καλλιόπη Εξάρχου
Θεατρολόγος – Επίκουρη Καθηγήτρια ΑΠΘ
-πληροφορίες για την παράσταση εδώ
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ THN ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 15 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΤΗΣ “Κ”, δείτε που, τι και πως…κλικ στο banner.
Φωτογραφικό υλικό
