Εύκολη, εύπεπτη, παρά τις εξαίσιες φωνές, η παράσταση «Dorian Gray, the musical».
…είδαμε στο θέατρο Βεργίνα και σχολιάζουμε…
Στο θέατρο Βεργίνα βρεθήκαμε, χθες Παρασκευή με βροχή, στην τρίτη παράσταση του «Dorian Gray, the musical». Μια παράσταση – διασκευή του κλασικού έργου του Όσκαρ Ουάιλντ, από την σκηνοθέτιδα Άντα Τσεσμελή, όπου ο μύθος του «ηδονοθήρα» Ντόριαν παρουσιάζεται με τη μορφή ενός πρωτότυπου σαν ιδέα μιούζικαλ.
Ας θυμηθούμε με δυο λόγια το μύθο, στο Λονδίνο του 1910: ο Ντόριαν, συνεπαρμένος από το εξαιρετικής ομορφιάς πορταίτο που φιλοτεχνεί για χάρη του ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγορτ, προκειμένου να κρατήσει την αιώνια νεότητα και ομορφιά, πουλά την ψυχή του… Εύχεται κρυφά, ο ίδιος να παραμένει αναλλοίωτος όπως στο πορταίτο και μόνο εκείνο να γερνά. Υπό την επιρροή του φίλου του Χάρρυ Γουότον, επιδίδεται στην ακολασία και την έκφυλη ζωή, γεύεται ηδονές, προκαλεί έρωτες και πάθη, μέχρι που θα συναντήσει τον αληθινό έρωτα στην αθώα Τζάσμιν Γουότον, κόρη του φίλου του και θα έρθει αντιμέτωπος με την αναπόδραστη φθορά και το τέλος…
Διαχρονικός και με δύναμη αυτόνομη ο μύθος της « αιώνιας νεότητας έναντι οποιουδήποτε τιμήματος» με κλασική την επιρροή του Φάουστ. Ο ήρωας Ντόριαν, παρά την επιφανειακή ελαφράδα της ακολασίας που επιδίδεται, είναι ένα πρόσωπο βαθιά τραγικό στο διχασμό του, με σκοτεινές και φωτεινές πλευρές, που παλεύει απελπισμένα τα υπαρξιακά του αδιέξοδα, μέσα σε έναν ασφυκτικό περίγυρο σκληρής ηθικής της εποχής.
Στη συγκεκριμένη διασκευή- μιούζικαλ όμως, μιλάμε για κάτι… εντελώς διαφορετικό, όπου κρατήθηκε – με δυσκολία – μόνο ο βασικός πυρήνας του έργου με μορφή απλής περιγραφής, ενώ προστέθηκαν, πέραν των πολλών τραγουδιών φυσικά και ξέχωρες, εμβόλιμες σκηνές, γραμμένες κι εμπνευσμένες από την σκηνοθέτιδα. Η παράσταση ξεκινά με μουσική και προβολή ενός κειμένου όπου αναγράφονται ως υπέρτιτλοι τα βασικά στοιχεία της υπόθεσης, μόνο που η ταχύτητα προβολής δεν επιτρέπει την πλήρη ανάγνωση. Στη σκηνή βλέπουμε τον Ντόριαν στο λονδρέζικο σπίτι του να συναντά τον ζωγράφο Μπάζιλ και στη συνέχεια τον φίλο του Χάρρυ, ανταλάσσοντας πολλά τραγούδια και ελάχιστη πρόζα, που αδυνατεί να βάλει τον ανύποπτο θεατή στο πνεύμα και το κλίμα του αυθεντικού μύθου.
Ακολουθούν οι σκηνές – προσθήκες, από ταξίδια του ήρωα ανά τον κόσμο και τις εποχές του χρόνου, κυνηγώντας την ηδονή: τον βλέπουμε την Άνοιξη στην «άγρυπνη Νέα Υόρκη» και τα καμπαρέ της, το Καλοκαίρι στην «ρομαντική» Ελλάδα και τις ομορφιές της, τον Χειμώνα στο «νοσταλγικό» Παρίσι με μουσικές και έρωτες, το Φθινόπωρο στο «σκοτεινό» Τολέδο όπου η μάγισσα θα δει την εσωτερική φθορά και θα προβλέψει την αποκαθήλωσή του. Αφού ολοκληρώσει την περιήγησή του, απολαμβάνοντας σαρκικές απολαύσεις, ψάχνοντας απαντήσεις και πληγώνοντας ερωτευμένες καρδιές, θα επιστρέψει στην πατρίδα για να συναντήσει τον αγνό έρωτα στο πρόσωπο της Τζασμίν και τελικά να παραδοθεί στη μοίρα του φθαρτού…
Δεν γίνεται να μη ξεκινήσουμε από βασικές θεατρικές αδυναμίες (-) που μας «αποσυντόνισαν» ως θεατές ενός απαιτητικού θεατρικού είδους όπως το μιούζικαλ, ειδικά όταν αυτό εμπνέεται από ένα δυνατό κλασικό έργο:
– Ο μύθος καθεαυτός, στην ουσία ένα δυνατό ψυχογράφημα με εσωτερικότητα, τραγικότητα και ένταση, πέρασε εντελώς σε δεύτερο πλάνο, «θυσιάστηκε» στο βωμό της εύκολης- εύπεπτης θέασης και μουσικής ψυχαγωγίας.
– Η ελάχιστη πρόζα που επιλέχθηκε, απλά ως ενδιάμεσες ατάκες των τραγουδιών, βασίστηκε στα πιο δυνατά «αποφθέγματα» από το ποιητικό κείμενο του Ουάιλντ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τα αποδυναμώσει τραγικά, καθώς έπεφταν μαζικά «κατά ριπές», με μορφή απαγγελίας, και εντελώς ασύνδετα με το πριν ή το μετά. Λες και ο εκάστοτε ομιλών στη σκηνή είχε σημειώσει επιμελώς στο μπλοκάκι του ΟΛΕΣ, τις σπουδαιότερες ρήσεις του Ουάιλντ και μας τις ανέφερε με στόμφο για να τις σημειώσουμε κι εμείς.
– Παρόλο που στο κλείσιμο η σκηνοθέτιδα ανέφερε ως στόχο «τη μεταφορά μηνυμάτων με ευχάριστο τρόπο» και «πάντρεμα του βρεττανικού πνεύματος του Ουλάιλτ με το ελληνικό» που επιχείρησε με τις προσθήκες της, εμείς ως θεατές ΔΕΝ το αντιληφθήκαμε. Αυτό που εισπράξαμε ήταν η απουσία καθαρού στόχου, η σύγχυση στο περιεχόμενο και η έμφαση στον (όντως) «ευχάριστο τρόπο» άνευ μηνυμάτων.
– Το μιούζικαλ αντικειμενικά είναι ένα δύσκολο ΘΕΑΤΡΙΚΟ είδος, καθώς οι μετέχοντες σε αυτό οφείλουν να συνδυάζουν υποκριτική, τραγούδι και κίνηση/χορό. Εδώ όμως έλαμπε δια της απουσίας του το Νο ΕΝΑ: Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ! Δεδομένου ότι οι πρωταγωνιστές είναι μεν εξαιρετικοί τραγουδιστές, αλλά καθόλου ηθοποιοί! Με αποτέλεσμα από πλευράς τους, το σύνολο να παραπέμπει σε μια ωραιότατη συναυλία και ελάχιστα σε θεατρική παράσταση. Παρότι πολλοί το προσπάθησαν, εντούτοις η έλλειψη κίνησης, η ακατάλληλη εκφορά του λόγου, η αμήχανη στάση του σώματος, η προσήλωση στο μικρόφωνο και το τραγούδι όπως είναι φυσικό για τραγουδιστές, δεν επέτρεψαν να φθάσει στο κοινό κανένα συναίσθημα, από τα σπουδαία της θεατρικής δράσης και μάλιστα ενός παρόμοιου έργου.
– Ο πρωταγωνιστής Θ. Βουτσικάκης, την φωνή του οποίου λατρεύουμε να ακούμε, εν τούτοις υποκριτικά αποδείχτηκε ακατάλληλος για τον συγκεκριμένο ρόλο.Ναι μεν φυσιογνωμικά με την «αγγελική» ομορφιά του, παρέπεμπε στον ήρωα – νάρκισσο, όμως τίποτα στο εκ φύσεως ευγενικό και συνεσταλμένο παρουσιαστικό του δεν μπορούσε να δώσει πειστικά έναν Ντόριαν ακόλαστο, έκφυλο, ηδονοθήρα, κυνικό… Ήταν τόσο εμφανής ο κόντρα ρόλος με το πρόσωπο, που μόνο έμπειρος, ταλαντούχος ηθοποιός και με υπέρβαση θα το κατάφερνε. Κι ενώ έβλεπες ξεκάθαρα στη γλώσσα του σώματος την αμηχανία, την ανασφάλεια και πόσο άβολα ένοιωθε ως ρόλος στην πρόζα, μόλις έπιανε το μικρόφωνο να τραγουδήσει, φώτιζε το πρόσωπό του, μεταμορφωνόταν κυριολεκτικά σε… κάποιον άλλον! Με αυτοπεποίθηση, ανάστημα, δύναμη, έκφραση…
Σημαντικά όμως και διόλου ευκαταφρόνητα τα θετικά (+) της παράστασης:
– Με πιο δυνατό της σημείο φυσικά, την μουσική και τις ερμηνείες. Πραγματικά ένα Juke box musical, με εξαιρετικές μουσικές επιλογές από πολλούς μουσικούς χώρους, από όπερα μέχρι τζάζ, μέχρι ροκ και μέχρι Χατζιδάκι, στα καλύτερά τους! Για τις εξαίσιες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, με φωνές που η ποιότητά τους είναι πιστοποιημένη εδώ και χρόνια, δεν χρειάζεται ειδική αναφορά, παρά μόνο θα θέλαμε κι άλλα… αυτιά να τους ακούμε. Ο καθένας τους έδωσε ένα ρεσιτάλ υψηλού επιπέδου. Άλλωστε όπως δήλωσε η σκηνοθέτιδα πρόκειται για την «τραγουδιστική αφρόκρεμα της πόλης» και εδώ προσυπογράφουμε! Αξίζει όμως ιδιαίτερη αναφορά στην Νατάσα Μάρε Μουμτζίδου που πέραν της μοναδικής φωνής και του ιδιαίτερου στίγματός της, ξεχώρισε υποκριτικά με τη σκηνική αέρινη παρουσία και εκφραστική ερμηνεία της.
– Παρά τη γενικότερη στατικότητα των πρωταγωνιστών- τραγουδιστών, υπήρχε συνεχής ροή και ποικιλία εναλλαγών, με εικόνες, χρώματα, κίνηση, ώστε να παραμένει σταθερό το ενδιαφέρον του θεατή. Ειδικά στις περισσότερο «άδειες» σκηνές, η προσθήκη χορευτικών έδωσε ζωντάνια και αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στο εξαιρετικά ταλαντούχο ζευγάρι του μοντέρνου χορού.
– Πολύ θετικά συνέβαλαν στην παράσταση τα έξυπνα σκηνικά και οι επιτυχημένοι φωτισμοί. Πέρα από το μίνιμαλ «σαλόνι» του Ντόριαν, οι υπόλοιπες σκηνές των ταξιδιών και το κλίμα τους αποδόθηκαν εύστοχα με σκηνικά- εικαστικά ευρήματα, προβολές, παιχνίδια με τους φωτισμούς, δημιουργώντας εξαιρετικό, ατμοσφαιρικό περιβάλλον. Λιγότερο επιτυχημένα θα χαρακτηρίζαμε τα κοστούμια, με κάποια κακής αισθητικής.
Καταλήγοντας[=] θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ιδέα από άποψη διασκευής που όμως δεν ευτύχησε ιδιαίτερα ως έμπνευση και κυρίως ουσία, αδικήθηκε σε επίπεδο υποκριτικής, αλλά απογειώθηκε σε επίπεδο μουσικών ερμηνειών από φωνές πραγματικά εξαιρετικές! Και ίσως το τελευταίο είναι που παίρνεις μαζί σου, έχοντας στα αυτιά σου υπέροχα ακούσματα και στη μνήμη όμορφες εικόνες. Και δεν είναι λίγο…
βαθμολογία
5,5 στα 10
Ερμηνεύουν:
Θοδωρής Βουτσικάκης,
Εύη Σιαμαντά, Νατάσσα Μάρε μουμτζίδου,
Γεωργία Βεληβασάκη, Κασσάνδρα Δημοπούλου
Σκηνοθεσία – Κείμενα: Άντα Τσεσμελή
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Αθανάσιος Κολαλάς
Μουσική επιμέλεια: Σπύρος Ρασσιάς
Χορογράφος: Μαρία Στεφάνου
Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Γωνιάδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ολυμπία Λιάλιου
Βίντεο: Ηλίας Παπαϊωάννου
Μουσικοί: Χρήστος Δίγκας, Στέργιος Κόιας, Ανδρέας Ζιάκας, Αγαμέμνων Μάρδας
Ηθοποιοί – Tραγουδιστές: Δημήτρης Βασιλειάδης, Σταύρος Γιαννούλης, Στέφανος Δημόπουλος, Στέλλα Κοπάνου, Εβίτα Αγαίτση, Μαρία Στεφάνου, Γιώργος Μπόλματης, Γεωργία Μαυραντζά, Ανδρομάχη Βουτσά, Μέλα Γεροφώτη, Τσολάκη Χρυσάνθη, Αρετή Βαλαβανοπούλου
Χορευτές Tango: Diego Mastrangelo & Evi Anesti
Φωτογραφικό υλικό
