Είδε και σχολιάζει ο Πρόδρομος Μαυρίδης.
Μια ιδέα του Παύλου Λάμπρου, παίρνει μορφή και παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η σύλληψη απλή αλλά πρωτότυπη. Δύο ραδιοφωνικοί παραγωγοί συναντιούνται στο στούντιο και τους παρακολουθούμε με ανοιχτά και κλειστά μικρόφωνα. Έκδηλη συμπάθεια, αγάπη και αλληλοεκτίμηση εν ώρα εκπομπής. Καρφιά, σπόντες και βιτριολικές ατάκες σε κάθε μουσικό διάλειμμα. Η ¨εκπομπή¨ φιλοξενεί κάθε εβδομάδα και ένα διαφορετικό πρόσωπο από το χώρο της μουσικής, παίρνοντάς του συνέντευξη.
Το κείμενο του Κωστή Γωγιού είναι ευχάριστο, σύγχρονο, σχεδόν αυτοσχεδιαστικό. Έχει γραφτεί πάνω στους δύο πρωταγωνιστές δίνοντας την αίσθηση ότι κάθε λέξη, αντίδραση γεννιόταν αυτή τη στιγμή. Να πω βέβαια πως δεν μπόρεσα να αιτιολογήσω τον τίτλο της παράστασης. Ποιος είναι ο λουστράκος; που πάει; Μικρής σημασίας…
Φυσικά ήταν και οι σκηνοθετικές οδηγίες του Κωστή Καπελώνη ο οποίος φρόντισε η όλη παράσταση να έχει ρυθμό, αλλά και αμεσότητα. Προτίμησε ένα περιορισμένο καμβά από άποψη σκηνικών, χωρίς κάποια ιδιαίτερη έμπνευση, εν τούτοις το έργο μπορούσε και έτσι να υποστηριχθεί.
Ο Αλέξανδρος Καναβός είναι επικριτικός, στα όρια του βιτριολικού και φαίνεται ιδιαίτερα ετοιμόλογος. Η σωστή τοποθέτηση της φωνής του αλλά και η καθαρή άρθρωση είναι ένα από τα βασικά του όπλα που σε κερδίζουν. Λόγω της διαδραστικής φύσης της παράστασης, υπήρχε στην αρχή ένα αδιόρατο άγχος να συνεπάρει το κοινό. Οι στιγμές βέβαια ήταν πολύ λίγες και όταν εμφανίστηκε η συμπρωταγωνίστρια Παναγιώτα Χαϊδεμένου, το πράγμα πήρε το δρόμο του.
Εκείνη, πληθωρική , εξωστρεφής, στα όρια της σύγχρονης αλλοτριωμένης περσόνας, έφερε το δίπολο που χρειαζόταν η ενέργεια για να ρεύσει. Ένα- δύο σαρδάμ, τα αντιμετώπισε με χιούμορ, (ίσως να ήταν μέρος του κειμένου;; πολύ πιθανό). Ένα ερμηνευτικό μειονέκτημα των ηθοποιών ήταν ότι δεν έπεισαν από την αρχή για την αμοιβαία αντιπάθειά τους. Κατά την εξέλιξη της παράστασης όμως, με τη ζωντάνια, τη ροή και το νεύρο που είχαν, οι ατάκες έπεφταν βροχή προκαλώντας αβίαστα το γέλιο των θεατών.
Ξεχωριστή μνεία στον πιανίστα Χρήστο Θεοδώρου, ο οποίος έντυσε μουσικά το όλο εγχείρημα, έχοντας βέβαια και κάμποσες ερωταποκρίσεις με τους ηθοποιούς.
.
.
Στο δεύτερο μισό της παράστασης, καλεσμένη των παραγωγών ήταν η Ελένη Πέτα, η οποία, ζωντανά, στην πορεία της συνέντευξής της, ερμήνευσε κάποια αγαπημένα τραγούδια, δικά της και μη. Φυσικά η μουσική της κατάρτιση και εμπειρία δεν επιδέχονται κριτικής αφού η φωνή της τεχνικά και μελωδικά υποστήριξε αρμονικά τη γλυκιά της ερμηνεία. Ένας άνθρωπος ζεστός, προσιτός και ενδιαφέρων. Απλώς Καλλιτέχνης.
Συνοψίζοντας, στα θετικά (+) της παράστασης θα τοποθετούσα το πρωτότυπο κείμενο, την αμεσότητα των ηθοποιών και το εύρημα του διαφορετικού καλεσμένου σε κάθε παράσταση.
Στα αρνητικά (-), κάποιες λίγες αμήχανες στιγμές και ένα σκηνικό σχετικά πρόχειρο. Συνολικά μια πολύ όμορφη παράσταση με κέφι, γέλιο και μουσική.
Βαθμολογία
6,9/10
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
..
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
