Εμπνευσμένος «ΑΜΛΕΤ» από την «Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων», αλλά 3ωρος!!! Είδαμε και σχολιάζουμε.
Με ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, επέλεξε να κατεβάσει αυλαία ο θεσμός των «Θεατρικών Συναντήσεων» στο θέατρο Μ. Μερκούρη της Καλαμαριάς. Με μια παράσταση από την «Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων», έναν πολυπρόσωπο θίασο και σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, που παρακολουθήσαμε την τελευταία μέρα της Κυριακής, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια απρόσμενη έκπληξη: το νεανικό κοινό – με μέσο όρο ηλικίας εμφανώς κάτω των 20 (!)- να υπερτερεί συντριπτικά, σε ένα θέατρο πλήρως γεμάτο. Εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς το ίδιο το έργο και την τρίωρη διάρκειά του, ωστόσο εξηγήσιμο λόγω της συμμετοχής ενός πρόσφατου τηλεοπτικού αστεριού που καθώς φαίνεται έχει τεράστια απήχηση! Ουρά στο ταμείο, ήδη μια ώρα πριν την παράσταση η οποία λόγω προσέλευσης ήταν αναμενόμενο να καθυστερήσει μισή ώρα…
Κάποια στιγμή τα φώτα έσβησαν, μια ηθοποιός με εμπνευσμένη είσοδο έδωσε με την κίνηση και το λόγο της το καθοριστικό νόημα του έργου συμπυκνωμένο σε λίγες- επαναλαμβανόμενες φράσεις υπό συνεχές αγκομαχητό τρεξίματος, ενώ ένας – ένας οι 9 ηθοποιοί έπαιρναν τη θέση τους στη σκηνή για να την ακολουθήσουν στην αγωνιώδη «πορεία» της… Και να αρχίσει από εκεί να ξετυλίγεται το κουβάρι του γνωστού μύθου, τόσο «κοντινού» στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Όπου ο ήρωας – Άμλετ, νιώθει να συντρίβεται από τον χαμό του βασιλιά πατέρα του, αδυνατεί να διαχειριστεί τον γάμο της μητέρας του με τον θείο- αδελφρό του πατέρα του, ψάχνει απεγνωσμένα αλήθειες ανεξήγητες, βιώνει έναν έρωτα μοιραίο, φιλίες προδομένες, δολοπλοκίες, αναζητά με αγωνία απαντήσεις μέσα από τα περίεργα μονοπάτια του μυαλού του, αυτού που οι «άλλοι» θεωρούν βαριά διαταραγμένο, μέχρι που θα φθάσει στα άκρα για την πολυπόθητη κάθαρση. Ένας μύθος απολύτως γνωστός στους λάτρεις των σαιξπηρικών έργων, με εξαιρετικό συνδυασμό δραματικής πλοκής και υψηλής διανόησης μέσα από λόγο έξοχα ποιητικό.
Απαριθμώντας τα δυνατά σημεία (+) της παράστασης, θα θεωρήσουμε φυσικά κυρίαρχο το σαιξπηρικό κείμενο:
– Το οποίο βρίθει υψηλών νοημάτων, έντονα υπαρξιακών/ ανθρωπιστικών/ φιλοσοφικών με περίτεχνες διανοητικές «ακροβασίες» και ταυτόχρονα μέσα από ανάγλυφες εικόνες και εξαιρετική ποίηση. Με κορυφαίο εν προκειμένω το… «να είναι κανείς ή να μην είναι;» με άπειρες προεκτάσεις! Όμως το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτός ο λόγος – των αρχαίων τραγωδιών, του Σαίξπηρ κλπ. – παρά τον όποιο στόμφο ή άκρατο λυρισμό των εκφράσεων, όχι μόνο ΔΕΝ ακούγεται παρωχημένος σήμερα, αλλά μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ και επιπλέον προκαλεί διαρκή θαυμασμό καταφέρνοντας να αγγίζει συναισθηματικά γενιές επί αιώνες! Με δυο λόγια: η αξεπέραστη δύναμη και μαγεία του καταξιωμένου «κλασικού»…
– Στη συνέχεια, μόνο εύσημα μπορούμε να αποδώσουμε στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη. Που τόλμησε, παρά το νεαρό της ηλικίας του, να αναμετρηθεί με έναν «Άμλετ» και να δώσει μια τόσο φρέσκια, μοντέρνα, πρωτότυπη ανάγνωση του πολυπαιγμένου κλασικού έργου. Εντελώς μακριά από συμβατικά πρότυπα και με χρήση απλών μέσων, αξιοποίησε με φαντασία το σύνολο των ηθοποιών ως «ένα σώμα» συμπαγές και με έξυπνα ευρήματα απέδωσε έναν Άμλετ απόλυτα σημερινό. Ως πραγματικός μαέστρος της «Ορχήστρας των μικρών πραγμάτων», συντόνισε άψογα τα μέλη της ως καλοκουρδισμένα όργανα– χρησιμοποιώντας ακόμα και μετρονόμο!- με θαυμαστή ακρίβεια, ομαδική κινησιολογία και θεαματικούς σχηματισμούς, πλήρη αξιοποίηση της σκηνικής χωροταξίας σε όλη τη διάρκεια. Παίζοντας με τα επίπεδα στο εύστοχο σκηνικό συμβόλισε ιεραρχίες και κορυφώσεις, πρόσφερε δυνατές στιγμές, ενώ κατάφερε με τρόπο εξαιρετικό να κάνει αδιόρατο το πέρασμα στις σκηνές . Πέρα από κάποια προβλήματα χάσματος στο ρυθμό ή την αστοχία να ακούγεται ΠΑΝΩ στον καθοριστικό μονόλογο του Άμλετ, τραγούδι με λόγια προκαλώντας σύγχυση, στο σύνολο θαυμάσαμε μια ευρηματική/ ψαγμένη σκηνοθεσία με σαφές στίγμα που μετέφερε με ειλικρίνεια στο σήμερα όλη την προβληματική, τη δραματικότητα και το συναίσθημα του σπουδαίου έργου.
– Μιλώντας για υποκριτική, δεν μπορούμε να μη σταθούμε στον πραγματικά ταλαντούχο Άμλετ/ Ντένη Μακρή… το τηλεοπτικό αστέρι που λέγαμε. Και μόνο ως κέρδος θα μετρούσαμε το να μπορούν κι άλλα τηλεοπτικά αστέρια με την απήχησή τους να φέρνουν τους νέους κοντά στο καλό θέατρο και τα σπουδαία έργα. Πρόκειται για ένα ταλέντο αυθεντικό, με χαρακτηριστική εκφραστικότητα στο λόγο και το σώμα, με πληθωρική αλλά ωστόσο ελεγχόμενη ενέργεια, με απόλυτη αίσθηση της σκηνής. Ο «δικός» του σύγχρονος, καθημερινός Άμλετ υπηρέτησε ιδανικά το όραμα του σκηνοθέτη, καταθέτοντας ψυχή επί σκηνής, μεταφέροντας πειστικά το συναίσθημα, κρατώντας επιτυχημένα λεπτές ισορροπίες ενός δύσκολου ρόλου, εκφέροντας τον σαιξπηρικό λόγο με τρόπο υποδειγματικό. Γύρω του, το σύνολο των ηθοποιών υπήρξε εντυπωσιακά δεμένο και συγχρονισμένο μέσα στο πνεύμα της σκηνοθεσίας, με περίπου ισότιμες πολύ καλές αποδόσεις, μόνο ελαφρώς πιο αδύναμοι υποκριτικά η «Οφηλία» και ο «θείος/ βασιλιάς» που η άρθρωσή του μας δυσκόλεψε.
– Απόλυτα επιτυχημένες και ευφάνταστες οι μουσικές επιλογές που επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης, προσφέροντας άλλοτε ζωντάνια με σημερινά ακούσματα κι άλλοτε υποβλητική ατμόσφαιρα στα κατάλληλα σημεία. Το ίδιο επιτυχημένο και λειτουργικό θα χαρακτηρίζαμε το έξυπνο λιτό σκηνικό με τις πρωτότυπες κατασκευές «καρέκλας» και τα ξύλινα τροχήλατα επίπεδα που συνέβαλαν στη σύγχρονη σκηνοθετική οπτική. Ατμοσφαιρικά τα παιχνίδια με τους φωτισμούς και ως «κοστούμια» δεν περιμέναμε παρά απλά, καθημερινά ρούχα, ωστόσο εύστοχα προσαρμοσμένα στον κάθε ρόλο.
Η μόνη μας ένσταση (-) αφορά στη διάρκεια – μαμούθ των 3 ωρών… Και τούτο γιατί θα μπορούσαν άνετα να «συμμαζευτούν» κάποια σημεία που πλατείασαν, είτε με πολλαπλές επαναλήψεις, είτε με χάσματα «αδράνειας», δημιουργώντας προς στιγμήν αμήχανες κοιλιές άνευ εμφανούς λόγου. Είναι άδικο ένα πραγματικά εμπνευσμένο σύνολο να προκαλεί κούραση από πράγματα που μπορούσαν να προβλεφθούν και πέραν τούτου θα έδιναν ένα πιο σφιχτό και συμπυκνωμένο αποτέλεσμα. Και δεν θα ανάγκαζαν κάποιους θεατές να εγκαταλείψουν στο διάλειμμα δυστυχώς, διότι όσο εξαιρετική κι αν είναι μια παράσταση, όταν υπερβαίνει το δίωρο η κόπωση είναι εμφανής… πόσο μάλλον όταν αντιμετωπίζεις επιπλέον συνθήκες αποπνικτικής ζέστης στην αίθουσα. Χάθηκε… λίγος κλιματισμός;
Καταλήγοντας (=) θα εκφράσουμε άλλη μια φορά την αισιοδοξία μας, όταν συναντάμε καλλιτέχνες που τολμούν να προχωρούν τα θεατρικά πράγματα «παρακάτω» και επενδύουν με ψυχή, δουλειά και φαντασία στο όραμά τους. Καταφέρνοντας να κάνουν το έτσι κι αλλιώς σπουδαίο «κλασικό», απόλυτα σύγχρονο, επίκαιρο, προσιτό, ειδικά στη νέα γενιά. Άξιοι!
Βαθμολογία:
6.5 στα 10
-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό