Ευθύμης Φιλίππου-Αργυρώ Χιώτη-Χρήστος Στεργιόγλου: Συντελεστές επιτυχίας στον Εξαιρετικός μονόλογος «Διάφορες Επιλογές Πέτρος» στο Θέατρο Τέχνης Είδαμε & σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν για την πρεμιέρα της παράστασης «Διάφορες Επιλογές Πέτρος». Ο μονόλογος/κείμενο ανήκει στον Ευθύμη Φιλίππου και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Αργυρώ Χιώτη. Ερμηνεύει ο Χρήστος Στέργιογλου.
Η υπόθεση είναι μια αφήγηση και ταυτόχρονα μια ομολογία των γεγονότων που συνέβησαν ένα καλοκαίρι, ανάμεσα σε δύο αδέρφια σε ένα παραθαλάσσιο οικισμό. Μια παραβολή για την αγάπη, τη διαστρέβλωση των ορίων, την εξουσία και τη συναισθηματική εξάρτηση. Ένα έργο που αποτελείται από ένα διήγημα του Ευθύμη Φιλίππου για την ακραία παρεκτροπή μιας σχέσης και την επιλογή 13 ελληνικών τραγουδιών γραμμένων σε κασέτα, που διακόπτουν και συνδέουν την πρόζα με τη λυρισμό. Επί σκηνής ένας ερμηνευτής και ένας πιανίστας.
Οι συντελεστές της παράστασης έχουν ξανασυνεργαστεί. Η Αργυρώ Χιώτη (ομάδα VASISTAS) και ο Ευθύμης Φιλίππου (συν-σεναριογράφος του Γιώργου Λάνθιμου μεταξύ άλλων στις ταινίες «Αστακός», «Άλπεις» και «Κυνόδοντας»), συνεργάζονται για τρίτη φορά μετά τα «Αίματα» (Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών 2014) και τις «Απολογίες 4&5» (Φεστιβάλ Αθηνών 2016), ενώ ο Χρήστος Στεργιόγλου ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας Κυνόδοντας (2009).
Τι είδαμε στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης.
Είδαμε ένα δομημένο μονόλογο, μιας πρωτότυπης και ενδιαφέρουσας ιστορίας που μας αγγίζει ολιστικά. Και δεν είναι μόνο τα δημοφιλή ελληνικά ακούσματα (13 στο σύνολο) που χρησιμοποιούνται για το δυνατότερο άγγιγμα/προσέγγιση ενός ελληνικού κοινού σε ένα νεοελληνικό έργο, είναι και η ίδια η ρηξικέλευθη ιστορία που ως παραβολή, ταιριάζει κατά πολύ στο αδελφοκτόνο που συχνά ο τόπος φέρει και έφερε. Είτε θέλουμε είτε δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, παράλληλα με την αρχετυπική μυθολογία της βιβλικής ιστορίας του Καιν και Άβελ (σφαιρικά/ψυχικά/ μυθολογικά).
Ο Ευθύμης Φιλλίπου έχει γράψει ένα μονόλογο απροκάλυπτα αδελφοκτόνο, με όλες τις αιμομικτικές τάσεις της οικογενειακής ζωής (εξ αίματος), συνειδητές και ασυνείδητες, αποκαλύπτοντας με λέξεις ότι δεν ειπώνεται. Μέσω της εξονυχιστικής περιγραφής και της δομής ενός ψυχαναγκαστικού και ψυχρού ήρωα/ρόλου, η αφήγηση γίνεται παραδόξως απαλή και θεατρική. Το κείμενο είναι ένα μείγμα δυνατού ρεαλιστικού λόγου και πολλών αναλυτικών περιγραφών του χρονικού μιας δολοφονίας /αδελφοκτόνο, που αναλύεται λέξη τη λέξη και στιγμή τη στιγμή (εδώ και η καλή σκηνοθεσία). Σε κάθε περίπτωση και εκτός των άνωθεν, το έργο αυτό με τη δομή και το ρηξικέλευθο της δημιουργίας και εμπνεύσεώς του, είναι βασισμένο στις ενορμήσεις της ζωής και του θανάτου και αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα πένθους (εσωτερικού και εξωτερικού) με όλους τους επιμέρους συμβολισμούς του (φύση/άνθρωπος).
.
Εξαιρετική και η σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη που θεωρούμε ότι αυτή τη φορά απέδωσαν μαζί με το συγγραφέα το καλύτερο δείγμα της συνεργασίας τους. Η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία της ήταν υποδειγματική για την απαλότητα που χρειάζονται αυτές οι ανυπόφορες ψυχικά αποκαλύψεις, ταυτοχρόνως με την εσωτερική και εξωτερική ανάδειξη της ερμηνείας του πρωταγωνιστή της και της δραματουργικής επεξεργασίας του κειμένου. Δε συναντάμε συχνά τέτοια απαλότητα, και θυμηθήκαμε τη γνωστή Αμλετική φράση «σε όλα να έχετε μια απαλότητα, ένα κράτημα». Μονολεκτικά ποίημα!
Χρήστος Στεργιόγλου ξανά ως ερμηνευτής του λόγου του Ευθύμη Φιλίππου και όπως προαναφέραμε και εδώ ισχύει η πεποίθηση ότι είναι η καλύτερη συνεργασία τους μέχρι σήμερα. Το σύνολο των εκφραστικών μέσων του Χρήστου Στεργιόγλου (πρόζα & τραγούδι), είναι δυνατόν να προσφέρουν τα μέγιστα σε ένα τέτοιο μονόλογο, που είναι δραματουργικά αναίμακτος και ψυχικά αβάστακτος. Ερμηνεία πειθαρχίας και εσωτερικής θερμοκρασίας, στη ψυχρότητα (ως όφειλε) μιας ψυχαναγκαστικής και πένθιμης δομής (ρόλος).
Στα συν [+] της παράστασης:
1. Το κείμενο και η γραφή του Ευθύμη Φιλίππου που προχωρά στον Ευρωπαϊκό ρεαλισμό και ταυτοχρόνως αφορά το δικά μας ελληνικά κύτταρα με τις αρετές των δυνατών εικόνων (ρεαλιστικά &πνευματικά).
2. Η υποδειγματική σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη.
3. Η ερμηνεία του Χρήστου Στεργιόγλου.
4. Η πεποίθηση ότι είναι η καλύτερη μέχρι σήμερα συνεργασία των συντελεστών που και στο παρελθόν έχουν ξαναδημιουργήσει.
5. Η ιδέα της επί σκηνής μουσικής κάλυψης -πιάνο Θανάσης Τσαουσέλης.
6. Τα κοστούμια -Χριστίνα Κάλμπαρη.
7. Οι φωτισμοί- Τάσος Παλαιορούτας.
Στα πλην [–] της παράστασης:
Επιθυμούσαμε την περισσότερη διάρκεια της παράστασης γιατί θεωρούμε ότι χρειαζόταν και μια συναισθηματική πτώση.
.
Βαθμολογία
7 στα 10
Φωτογραφικό υλικό
