Είδαμε και σχολιάζουμε.
Έχουμε ξανά-αναφερθεί σε κείμενα που δεν αξίζουν ή ελάχιστο λόγο έχουν να γίνουν θεατρικές παραστάσεις. Πολύ δε περισσότερο, να μετατραπούν σε θεατρικούς μονολόγους, όπου εκεί τα πάντα είναι εκτεθειμένα σε μεγαλύτερο βαθμό.
Υπάρχουν κείμενα που γράφτηκαν για να μείνουν για πάντα σε βιβλία και υπάρχουν κείμενα που γράφτηκαν για βιβλία αλλά έχουν περιθώρια να γίνουν και θεατρικά έργα. Υπάρχουν τέλος, και δυσνόητα έργα που μπορεί με το έναν ή άλλο τρόπο να γίνουν ενδιαφέρουσες παραστάσεις, όταν υπάρχει όμως και ένας καλός σκηνοθέτης.
.
Με δυο λόγια η περίπτωση του «Πατέρα του Αμλετ» του Μάνου Ελευθερίου κακόπεσε σε όλες τις περιπτώσεις.
Σύμφωνα με τον Μάνο Ελευθερίου, «είναι η αναμέτρηση με τον θάνατο, με αυτά που έγιναν, ο απολογισμός μιας ζωής. Συγγραφέας και σκηνοθέτης επιχειρούν να μπουν στο μυαλό και την ψυχή ενός μεγάλου δραματικού ήρωα λίγο πριν το τέλος του για να μας θυμίσουν πως ο Άμλετ είμαστε εμείς…».
Ωραία τα λόγια στην πράξη όμως;
Ομολογώ, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανα, ελάχιστα κατάλαβα! Πρώτα από το κείμενο που μπορεί να διέθετε όμορφες γεμάτες εικόνες, σαφώς καλογραμμένες, παρουσιάζοντας έναν (;) ήρωα να επιθυμεί αποκατάσταση της αλήθειας εξιστορώντας διάφορες πτυχές της ζωής του πριν την μεγάλη απόφαση (και εδώ ερωτηματικό), ενώ παράλληλα ένα φάντασμα να ανησυχεί για το μέλλον του γιου του και τα λάθη που έκανε… Από το χαώδες κείμενο, το σχεδόν ατέλειωτο πίσω-μπρος, ήταν αδύνατο να ενστερνιστώ τα όποια βιώματα του. Σε βαθμό να χαθεί η όποια προσοχή απαιτούνταν σε ερωτήματα και αγωνίες που έθετε ο ποιητής.
.
Το ίδιο χάος ακολούθησε και ο σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης. Που ενώ έπρεπε και όφειλε να δώσει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πονήματος, σε θεατρική πλέον μορφή, διατήρησε μια εντελώς σκοτεινή αισθητική, σχεδόν ψυχρή, καταγράφοντας εντελώς σχηματικά τις σκέψεις του βασιλιά.
Ερμηνευτικά ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης υπήρξε αρκετά επιβλητικός ως εικόνα. Ντυμένος με μια στρατιωτική βαριά στολή, με πρόσωπο ωχρό και με ένα σκληρό βλέμμα, μέσω των κινήσεων του προσέδιδε κάποιο «βάθος» στα πολλαπλά επίπεδα ενός ήρωα που κάνει έναν απολογισμό ζωής. Ωστόσο ήταν αδύνατον να ταυτιστούμε όταν και ο ίδιος δεν είχε τις απαραίτητες καλές βάσεις που προαναφέρουμε παραπάνω.
Στη σκηνή λίγα ξύλινα μπαούλα σαν φέρετρα, λίγο χώμα και ένας φακός, ίσως το μοναδικό στοιχείο που συνειρμικά έδινε μια ξεχωριστή παρουσία, μια άλλη φωνή, ενώ στο ήδη παγωμένο κλίμα, καμιά μουσική συνοδεία δεν θεωρήθηκε απαραίτητη, ευτυχώς οι φωτισμοί, πρόσθεσαν τουλάχιστον μια κάποιου είδους ένταση/κίνηση/”ζωντάνια”…
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο, θεωρώ το κείμενο είναι μόνο για ανάγνωση, το Γκόνη έναν αδιάφορο έως κακό σκηνοθέτη, για τον καλό ηθοποιό Χατζηπαναγιώτη, κακή στιγμή να εκτεθεί σε μια γενικότερη μετριότητα, λάθος επιλογή το συγκεκριμένο θέατρο, για σκεφτείτε το πάνω, μικρό Αθήναιον, πόσο καλύτερα θα ήταν, και αυτή την βαριά και ασήκωτη παράσταση, λανθασμένη επιλογή να παρουσιαστεί τις ημέρες των Χριστουγέννων. Κάποιος την είπε ειρωνικά «κουλτουριάρικη, κι εγώ ειρωνικά θα έλεγα «βαριά κουλτούρα», και ας μου θυμώσουν μερικοί…
Βαθμολογία:
3 στα 10
.
-Παραστάσεις: Δευτέρα 1 Ιανουαρίου έως Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018 στις 21.00 (εκτός Τετάρτης 3 Ιανουαρίου).
.
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
