Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Για κάποια μερίδα, κάτι που ξεφεύγει της οικείας πραγματικότητας και του αντιληπτού ρεαλισμού, υποσυνείδητα προκαλεί ένα «κράτημα», μια επιφύλαξη… Για άλλους πάλι, αυτή ακριβώς η απρόβλεπτη υπέρβαση λειτουργεί ως πρόκληση, διεγείροντας τη φαντασία και το ενδιαφέρον… Στην προκειμένη περίπτωση ενός έργου σουρεαλιστικού, χαρακτηρισμένου ως κωμωδία και με τιμητικά εύσημα, είναι λογικό το αυξημένο ενδιαφέρον, παραμερίζοντας την όποια επιφύλαξη κατά την προσέλευση. Μέχρι να αποδειχθεί μετά το πέρας της παράστασης ότι η επιλογή άξιζε με το παραπάνω σε όλα τα επίπεδα! Μιλάμε για την παράσταση «Δύο Θεοί» του Λένου Χρηστίδη και σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, που απολαύσαμε με όλη τη σημασία του όρου, στο θέατρο Αριστοτέλειον…
Η υπόθεση τοποθετείται κάπου στο απώτερο μέλλον και αφορά σε δύο τύπους, τον Πάτρικ και τον Μιγκέλ, που βρίσκονται έγκλειστοι για δέκα χρόνια σε «κέντρο αποτοξίνωσης» από τον εθισμό στο διαδίκτυο. Η μονότονη, χωρίς καμιά απόλαυση ζωή τους, ξαφνικά αποκτά νόημα όταν μαθαίνουν ότι θα ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις Αμερική και Ευρασία, που θα σημάνει το τέλος του κόσμου… Το γεγονός τους κινητοποιεί και συλλαμβάνουν τη μεγαλεπήβολη ιδέα- στόχο να καταγράψουν στον κρυμμένο υπολογιστή τους τα σπουδαιότερα – κατά την κρίση τους- επιτεύγματα της ανθρωπότητας και να τον θάψουν βαθιά στη γη, ώστε να αφήσουν μια πολύτιμη παρακαταθήκη / μαρτυρία για τις μελλοντικές γενιές μετά από χιλιετίες… Νιώθοντας τη δύναμη που κρατούν στα χέρια ως μοναδικοί καταγραφείς της Ιστορίας- εν είδει «δύο Θεών», θα αποφασίσουν να την παραχαράξουν κατά το δοκούν και να αποδώσουν στους εαυτούς τους και τους τροφίμους του ιδρύματος, τα ονόματα και έργα μεγάλων δημιουργών, ερευνητών, διανοητών κλπ, μέσα σε ένα απίθανο, παρανοϊκό, ξεκαρδιστικό αλισβερίσι!
Το ευφυέστατο, απολαυστικό έργο (+) του Λένου Χρηστίδη, ανήκει στις ελάχιστες περιπτώσεις βράβευσης πέρα ως πέρα αξιοκρατικής και τα συγχαρητήρια είναι ειλικρινή για πολλούς λόγους. Καταρχάς για τη σύλληψη μιας ευφάνταστης, πρωτότυπης ιδέας, μακριά από οτιδήποτε στερεοτυπικό κι επαναλαμβανόμενο επί σκηνής. Κατά δεύτερον για την εξαιρετική διαχείριση αυτής τη ιδέας, που παρότι υπερβαίνει τη λογική, αναπτύχθηκε με τρόπο λογικοφανή, ώστε να ανταποκρίνεται πειστικά στα δεδομένα και να «κουμπώνει» με τον λογικό ειρμό του θεατή. Κατά τρίτον για τα πανέξυπνα συγγραφικά ευρήματα με απρόοπτα, εκπλήξεις, ανατροπές, ως άκρως ελκυστικά θεατρικά στοιχεία και επιπλέον με στέρεα δομημένη πλοκή και καθαρή στόχευση. Κατά τέταρτον για το απολαυστικό, ευφυές, αυθεντικό χιούμορ, σε μια κωμωδία ποιοτική που δικαιώνει απόλυτα την ταυτότητά της. Κατά πέμπτον για τη βαθύτερη ουσία σε σχέση με το νόημα της ζωής και τον ορισμό του «σημαντικού», όπως εύστοχα και φιλοσοφημένα προβάλλονται μέσω μιας αλληγορικής, απολαυστικά σουρεαλιστικής μυθοπλασίας!
Την οποία διαχειρίστηκε θαυμάσια η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη, αναδεικνύοντας με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του έργου. Σε ένα εγχείρημα καθόλου εύκολο, καθώς απαιτούσε «ακροβατικές» ισορροπίες προκειμένου να πείσει, χωρίς να εκπέσει σε γραφικότητα ή φαιδρότητα. Και τα κατάφερε περίφημα, δημιουργώντας αρχικά ένα «αποστειρωμένο» ιδρυματικό περιβάλλον με ατμόσφαιρα «μέλλοντος» που εισάγει άμεσα και καθαρά στο κλίμα, με ένα έξυπνο σκηνικό δυνατοτήτων… κρατώντας σε όλη τη διάρκεια ιδανική ισορροπία μεταξύ σουρεαλισμού- ρεαλισμού, που καθιστούσε τα δρώμενα και τους διαλόγους πιστευτά, σαν να μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να συμβούν στην πραγματικότητα… εστιάζοντας εξαιρετικά στην κωμικότητα με εύστοχα, απολαυστικά ευρήματα, ικανά να προκαλούν «γόνιμο» γέλιο ευφορίας με ατάκες και εικόνες ενσωματωμένες στη σημειολογία του έργου και όχι βαλμένες επιτούτου για «γελάκια»… ακολουθώντας έναν ζωντανό, σφιχτό ρυθμό με εναλλαγές και απρόοπτα που δεν άφηναν τα μάτια και το μυαλό να ξεστρατίσουν από τη σκηνή… Μια σκηνοθεσία σύγχρονη, ευφάνταστη, αποτελεσματική και «καθαρή νοήματος» που ανέδειξε θαυμάσια την ουσία μιας ευφυούς κωμωδίας.
Σε επίπεδο ερμηνειών, μόνο τα καλύτερα έχουμε να σχολιάσουμε για τις επιδόσεις των πέντε άξιων ηθοποιών, άριστα ενταγμένων στο κλίμα και ξεκινώντας από τους δύο πρωταγωνιστές με διαφορετικά «στίγματα» ρόλων, θα πούμε καταρχάς ότι και οι δύο υπηρέτησαν αξιοθαύμαστα το κωμικό στοιχείο με απολαυστικότατες ερμηνείες. Ο μεν Σταύρος Σβήγκος καταθέτοντας επιπλέον τον δυναμισμό, την έντονη ενέργεια, την αποφασιστικότητα που απαιτούσε ο ρόλος του ενός «θεού», ενώ ο (αποκαλυπτικός) Ορέστης Τζιόβας στον ρόλο του άλλου «θεού», απέδωσε με υπέροχα χαριτωμένη «αφέλεια», σπιρτάδα, τσαγανό, ευρηματικότητα, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ήρωα. Η Νικολέτα Παπαδοπούλου υπήρξε ακριβής, αποτελεσματική και συνεπέστατη ως σουρεαλιστική φιγούρα ωστόσο με «γήινες» αναφορές, ενώ ο Σωκράτης Πατσίκας, καθαρά «γήινος» στο ρόλο του διευθυντή, διέθετε το απαραίτητο, πειστικό «εκτόπισμα» εξουσίας, και ο τρόφιμος Γιάννης Παυλίδης με την κωμική εκφορά του λόγου ως τραυλός, κατέθεσε μια καλοδουλεμένη στη λεπτομέρεια, επίσης απολαυστική ερμηνεία.
.
Το έξυπνο στη λιτότητά του σκηνικό με τις σοφά μελετημένες λειτουργικές δυνατότητες και την «απόκοσμη» όψη, εξυπηρέτησε ιδανικά το κλίμα και κυρίως τις σκηνοθετικές απαιτήσεις, το ίδιο και οι μουσικές επιλογές που κινήθηκαν ανάμεσα σε… ψυχεδέλεια και ρυθμικό ροκ, ανεβάζοντας τους τόνους σε ζωντάνια, ειδικότερα στο πανηγυρικό- εκρηκτικό φινάλε. Επίσης τα κοστούμια με μορφή στολών που καταλήγουν σε ρούχα διακοπών, έδεσαν εύστοχα και χιουμοριστικά με την πλοκή…
Οι μικρές παρατηρήσεις μας (–) αφορούν αρχικά στο κομμάτι της έναρξης, που για κάποια λεπτά χαρακτηρίζεται από αδράνεια και σιωπή παρουσιάζοντας μια μικρή κοιλιά και ουδόλως προδιαθέτει για όσα ενδιαφέροντα και καταιγιστικά ακολουθούν… Επίσης στο δεύτερο μέρος των μεταμορφώσεων και παρότι ο σουρεαλισμός το δικαιολογεί, ωστόσο εντοπίσαμε μια μικρή υπερβολή αισθητικά… Τέλος, όσον αφορά στους φωτισμούς, θα περιμέναμε σε παρόμοια θεματολογία «επιστημονικής φαντασίας», μεγαλύτερη έμπνευση, πιο κοντά σε ψυχεδελική ατμόσφαιρα…
Εν κατακλείδι (=) φύγαμε από την παράσταση με αίσθημα αυθεντικής ευφορίας, όχι μόνο γιατί γελάσαμε με ευρηματικό χιούμορ, αλλά γιατί θαυμάσαμε μια έξυπνη πρωτότυπη ιδέα με ουσία, μακριά από αναμασημένες συμβατικότητες, που τόσο η σκηνοθετική όσο και η ερμηνευτική της απόδοση μας πρόσφεραν 100 απολαυστικά λεπτά…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,6/10
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
.
Φωτογραφικό υλικό
