Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Η Πέμπτη 4 του Σεπτέμβρη σηματοδότησε ούτε μία, ούτε δύο αλλά τρεις «πρεμιέρες»: Κατά πρώτον την έναρξη της χειμερινής θεατρικής σεζόν στις γνώριμες οργανωμένες αίθουσες αντί του χάους και όχι μόνο των ανοιχτών χώρων… κατά δεύτερον τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια του ανακαινισμένου Θεάτρου Αμαλία μετά από ένα χρόνο ανυπαρξίας…και κατά τρίτον τις πρεμιέρες δύο νεανικών παραστάσεων που επιλέχθηκαν από τον καινούργιο θεατρώνη, υποθέτουμε ως τρόπον τινά «στίγμα» ενός χώρου υποσχόμενου να φιλοξενήσει εναλλακτικές, πολυσυλλεκτικές μορφές τέχνης…
Θέατρο Αμαλία: Μια νέα εποχή ξεκίνησε με ενθουσιασμό και πλήθος κόσμου (photos & video)
Είχαμε λοιπόν τρεις σοβαρούς λόγους για ανεβασμένη διάθεση προσερχόμενοι σε ένα ιστορικό θέατρο του οποίου η ανακαίνιση– όπως ήδη αναφέραμε με πλούσιο φωτογραφικό υλικό- από την πρώτη κιόλας ματιά «ανακαλύπτοντας» την μέχρι τώρα καλυμμένη τεράστια, φωτεινή πρόσοψη, εντυπωσίασε για την λειτουργικότητα, την αισθητική, τον συνδυασμό παραδοσιακού και σύγχρονου, ξαναδίνοντας στην πόλη με τον καλύτερο τρόπο έναν από τους ήδη σπανίζοντες θεατρικούς χώρους που επιπλέον κουβαλά έντονες ξεχωριστές μνήμες…
Επί του παρόντος θα επικεντρωθούμε στο…. καθήκον, ήτοι τις δύο παραστάσεις – περφόρμανς που φιλοξένησε την πρώτη μέρα λειτουργίας του, όχι με την κλασική «δική μας» μορφή των λεπτομερών αναλύσεων, αλλά με μια γενικότερη συνοπτική ματιά για ένα ιδιαίτερο θεατρικό είδος, υλοποιημένο από νεαρούς πρωτόπειρους καλλιτέχνες, εγκαινιάζοντας έναν χώρο πολλά υποσχόμενο για την εναλλακτική δημιουργία, τη μείξη τεχνών, τον πειραματισμό κλπ. Στοιχεία που από πλευράς μας επιζητούμε και στηρίζουμε για την ανανέωση της θεατρικής τέχνης, επιλέγοντας συνειδητά να αντιμετωπίζουμε με επιείκεια αντί αυστηρότητας πιθανές αστοχίες και ενστάσεις μας, προκειμένου να μην αποθαρρύνουμε την έτσι κι αλλιώς εκτιμητέα προσπάθεια που οφείλει να επιμένει πάση θυσία, διδασκόμενη κυρίως από λάθη…
Απαραίτητος ο πρόλογος για να αναφερθούμε καταρχάς στην πρώτη περφόρμανς «We are all things», βασισμένη κατά το δελτίο τύπου σε συλλογή ποιημάτων του Kae Tempest, σκηνοθετημένη από την Κορίνα Βασιλειάδου και εκτελεσμένη από την Στεφανία Ζώρα και τον Αλέξη Τσιάμογλου… Η οποία φιλοδοξούσε να αφηγηθεί μέσω του λόγου, της κίνησης, του ήχου και των φώτων, μια παράδοξη ιστορία μετάβασης συνδεδεμένης με τον μύθο του μάντη Τειρεσία κατά τρόπο υπερβατικό… όπου ένα έφηβο αγόρι μεταμορφώνεται σε γυναίκα και αυτή στη συνέχεια σε γέρο άνδρα, διατρέχοντας τις έμφυλες μεταβατικές φάσεις με προβληματισμούς άλλοτε σουρεαλιστικούς κι άλλοτε ποιητικούς και χρησιμοποιώντας κατά βάση την αφήγηση σε λιτότατο σκηνικό μπροστά σε δύο μικρόφωνα, ενώ σκηνοθετικά συνέβαλαν με τρόπο ατμοσφαιρικό οι μελετημένοι φωτισμοί, το υποβλητικό ηχητικό περιβάλλον και σε μικρότερο βαθμό η συμβατική κινησιολογία…
Αυτά που έλειπαν από την προσπάθεια και οφείλουμε να επισημάνουμε με κάθε καλή πρόθεση για βελτίωση, είναι αρχικά η νοητική συνοχή και καθαρή στόχευση του κειμένου ώστε να προκύπτει αποτέλεσμα με κατανοητή σαφήνεια και ορατό στόχο, αντί ενός ακατάληπτου, εξεζητημένου παραληρήματος με ασύνδετες αναφορές… Σκηνοθετικά και παρά τα καλά στοιχεία όσον αφορά κυρίως στις ερμηνείες των ηθοποιών με την άψογη άρθρωση και την εκφραστικότητα λόγου και σώματος, είναι αλήθεια ότι η στατική αφήγηση στο μεγαλύτερο μέρος αντί της αξιοποίησης του σωματικού θεάτρου καθώς και η έλλειψη έμπνευσης στην κινησιολογία, στέρησαν τη θεατρικότητα, ενώ σε κάποια σημείαη «μουσική» με μορφή μονότονου βόμβου κούρασε και οι προβολείς κατευθείαν στα μάτια θεατών στο μισό της αίθουσας, τύφλωναν ενοχλητικά κάνοντας αθέατη τη σκηνή… Εν τούτοις η προσπάθεια που «κάτι είχε να πει» παρά τις αδυναμίες, ενθαρρύνθηκε με ζεστό χειροκρότημα, ελπίζοντας σε μελλοντικά αξιόλογα δείγματα…
Μετά από διάλειμμα μισής ώρας όπου είχαμε την άνεση να περιηγηθούμε και να θαυμάσουμε τον ανακαινισμένο χώρο με το υπέροχο ατμοσφαιρικό φουαγιέ και όπου φυσικά τα πηγαδάκια είχαν την τιμητική τους με χαμόγελα, επαίνους, ευχές και κερασμένο κρασί, ξαναμπήκαμε περίπου οι μισοί στην αίθουσα για τη δεύτερη δίωρη παράσταση…
Τίτλος της «Πυρ, γυνή και μπάχαλα» από τον νεαρό καλλιτέχνη Κυριάκο Χριστοδουλόπουλο, που έγραψε, σκηνοθέτησε και ερμήνευσε την σόλο περφόμανς, ακριβώς στον αντίποδα της προηγούμενης… Διότι εδώ κυριάρχησε η πληθωρική εξωστρέφεια με μικρές, εμβόλιμες στιγμές «περισυλλογής», συνδυάζοντας στοιχεία καμπαρέ με άφθονο χορό και τραγούδι, περίσσιο τηλεοπτικό υλικό, θέατρο ντοκουμέντο, θέατρο επινόησης και καυστική σάτιρα σε μια παράσταση αφιερωμένη στο «συλλογικό τραύμα» και την παράδοξη κουλτούρα μας, όπως διαμορφώθηκε στα χρόνια μέσω της τηλεόρασης, των μπουζουκομάγαζων, των σκανδάλων, των πολιτικών ηθών, των στερεότυπων…
Από την σκηνή παρήλασαν ηχογραφημένες ατάκες αγαπημένων κωμικών σειρών (με τον Καπουτζίδη να κατέχει τη μερίδα του λέοντος) που αντιπαρατέθηκαν με ατάκες πολιτικών ως έξυπνη σάτιρα και με στίχους «ξεσηκωτικών» σουξέ συνοδευόμενων από ανεξάντλητο χορό του ηθοποιού, που στάζοντας ιδρώτα και με στυλ «dragshow» λικνίστηκε… ανελέητα, άλλαξε πάμπολλες φορεσιές, αλώνισε τη σκηνή, ανοιγοκλείνοντας απλά το στόμα στις ατάκες τύπου playback και χαρίζοντας γέλιο με την κωμικότητα των εκφράσεων… Η φωνή του σαν πικρό σαρκαστικό σχόλιο ακούστηκε προς το τέλος όταν προβλήθηκαν στην οθόνη σοκαριστικές εικόνες από την βομβαρδισμένη Παλαιστίνη και τον εξαθλιωμένο πληθυσμό τηςή όταν υποδύθηκε το γκέι αγόρι με τη σκληρή μοίρα, ανατρέποντας την προηγούμενη εύθυμη ατμόσφαιρα… Ένας εξοντωτικός κινησιολογικά μονόλογος από ταλαντούχο νεαρό καλλιτέχνη, που φυσικά ανταμείφθηκε γενναιόδωρα από το θερμό κοινό…
Τα στοιχεία που εκτιμήσαμε στην απόπειρά του αφορούν κατά πρώτον στον έντονο ρυθμό, πληθωρική ενέργεια, εναλλασσόμενο θέαμα, σατιρικό χιούμορ μιας σκηνοθεσίας που στο μεγαλύτερο μέρος κέρδισε το ενδιαφέρον… Επιπλέον εκτιμήσαμε την ευρηματικότητα κάποιων επιμέρους επιλογών, καθώς και τη συνολική σύλληψη της ιδέας, επιχειρώντας να θέσει στον πυρήνα της, άλλοτε σαρκαστικά κι άλλοτε συγκινητικά, τα «τραύματα» της τηλεόρασης, της πολιτικής, της εν γένει ευτέλειας, υπεύθυνα για τη διαμόρφωση σαθρών στερεότυπων που οδηγούν στη σύγχρονη ασφυξία…Εκεί που εκφράζουμε ενστάσεις είναι αρχικά με τη δομή ενός πονήματος χαοτικού που θέλησε να συμπεριλάβει τα πάντα ως συνονθύλευμα χωρίς διακριτό άξονα ή βασική εστίαση, όπου βέβαια το «μπάχαλα» του τίτλου αιτιολογείται αλλά όχι το «πυρ και γυνή»… Επιπλέον βρήκαμε ξεπερασμένο κλισέ προηγούμενων δεκαετιών τον τρόπο διαχείρισης της ομοφυλοφιλίας, ενώ η διαρκής επανάληψη πανομοιότυπων σκηνών με τραγούδι και χορό, ξεχείλωσε αδικαιολόγητα την παράσταση χάνοντας μέρος της δυναμικής της…
Δεν θα επεκταθούμε σε περαιτέρω αναλύσεις και βαθμολογίες, χάριν της συνειδητής επιείκειας για τους λόγους που προαναφέραμε, στο ξεκίνημα μιας σημαντικής θεατρικής προσπάθειας από νέους ανθρώπους που αξίζει αναμφίβολα να στηριχθεί… έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας για να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», όπως πολύ καλά γνωρίζει το κοινό που μας εμπιστεύεται, οπότε θα κλείσουμε το παρόν με την ειλικρινή, θερμή ευχή για ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ και μακροημέρευση με ωραίες παραστάσεις στο αναγεννημένο θέατρο ΑΜΑΛΊΑ!
We Are All Things σε σκηνοθεσία Κορίνας Βασιλειάδου στο θέατρο Αμαλία
Πυρ Γυνή και Μπάχαλα του Κυριάκου Χριστοδουλόπουλου στο θέατρο Αμαλία
