Δυνατό ψυχόδραμα το NO EXIT (Κεκλεισμένων των θυρών) από την Ομάδα ριSκο. Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Μια άξια θεατρική ομάδα, ένας κορυφαίος συγγραφέας και ένα δυνατό θέμα, είναι εκ προοιμίου σοβαρές εγγυήσεις για ένα – τουλάχιστον- ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Μένει η «αποτύπωση» επί σκηνής και ο τρόπος που θα προταθεί στο κοινό, ως καθοριστικό ζητούμενο της θεατρικής πράξης. Εν προκειμένω, οι εγγυήσεις αποδείχθηκαν εντελώς αξιόπιστες, βεβαιωμένες «επί του πρακτέου». Ο λόγος για την παράσταση «NoExit» – «Κεκλεισμένων των θυρών», βασισμένη σε κείμενο του Ζαν Πωλ Σάρτρ και σκηνοθετημένη από τον Βαγγέλη Οικονόμου, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία από την ομάδα «ριSκο». Όπου 90 δυνατά, «εγκεφαλικά» λεπτά, κράτησαν το πνεύμα αιχμάλωτο…
Η ευρηματική ιστορία αφορά σε τρία άγνωστα μεταξύ τους πρόσωπα, τρεις εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων- ένας άνδρας και δύο γυναίκες- που οδηγούνται στην κόλαση από δύο «δεσμοφύλακες». Η οποία κόλαση είναι ένα άδειο δωμάτιο με τρεις καρέκλες και ένα μπρούτζινο μπούστο, χωρίς καθόλου παράθυρα, κρεβάτια ή καθρέφτες και οι τρεις έχουν καταδικαστεί να «συγκατοικήσουν» εκεί για πάντα… Γεγονός που θα οδηγήσει στο ψυχικό τους ξεγύμνωμα, αναζητώντας στους σταθμούς της ζωής τους τις αιτίες για την ποινή, αλλά και τους λόγους για του οποίους έζησαν και πέθαναν τιμωρημένοι. Μέσα στο κλειδαμπαρωμένο δωμάτιο, θα φτάσουν σταδιακά στην «αλληλοεξόντωση», διαπιστώνοντας την αδυναμία να επικοινωνήσουν/ συνυπάρξουν και συνειδητοποιώντας την τραγική παραδοχή ότι θα παραμένουν για πάντα δέσμιοι της εικόνας των άλλων για το άτομό τους, που ως «καθρέφτες» θα απεικονίζουν το είδωλο που επιλέγουν να δουν… Είναι δε τόσο βασανιστικά και ισχυρά αυτά τα δεσμά, που ως πραγματική κόλαση, δεν «επιτρέπουν» τη διαφυγή, ακόμα κι αν δοθεί η ευκαιρία…
Μοιραία, το πλέον δυνατό σημείο (+) της παράστασης δεν μπορεί να είναι άλλο από το σπουδαίο φιλοσοφικό κείμενο του Σάρτρ…
– Ο οποίος με την καταλυτική δύναμη του στοχασμού του, «αποκρυπτογραφεί» μυστήρια της ύπαρξης και φωτίζει πτυχές του μυαλού και της ψυχής, καλά κρυμμένες πίσω από συμβάσεις και προσωπεία. Με μια ευφάνταστη συνθήκη ως βάση, δημιουργεί τη «δική» του ιδιότυπη Κόλαση από την οποία αφαιρεί τα σύμβολα του «γήινου κόσμου» και στο κλειστοφοβικό περιβάλλον φέρνει αντιμέτωπους τρεις ετερόκλητους χαρακτήρες με σκοτεινό παρελθόν. Των οποίων τον ψυχισμό αρχίζει να ανατέμνει με χειρουργική ακρίβεια μέχρι… τελικής πτώσης, φτάνοντας στο μεδούλι της τραγικής παραδοχής, στο κορυφαίο «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι». Που μπορούν να καταρρίψουν όσα πιστεύουμε για τον εαυτό μας και να «επιβάλλουν» ως ασφυκτικό κλοιό, την εικόνα που διαμορφώνουν οι ίδιοι για το άτομό μας. Μια βαθιά φιλοσοφική προσέγγιση της ανθρώπινης ψυχολογίας, αναπτυγμένη στο κείμενο ως δυνατό εγκεφαλικό παιχνίδι, με εύστοχες αλληγορίες, ευρήματα, χιούμορ και απρόβλεπτες εξελίξεις, που κρατούν το μυαλό σε διαρκή εγρήγορση και προσφέρουν δελεαστική τροφή για σκέψη…
– Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, ο Βαγγέλης Οικονόμου κινήθηκε συμβατικά και αφαιρετικά, προσφέροντας ένα ουσιαστικό στη λιτότητά του αποτέλεσμα, παρότι μας έλειψε η αυξημένη φαντασία σε ένα έργο που προσφερόταν για περισσότερο σκηνικό «όγκο» και επ’ αυτού θα αναφερθούμε παρακάτω. Εντούτοις αναδείχτηκε ως όφειλε το δυνατό σημείο της παράστασης- ήτοι ο κυρίαρχος λόγος, η ομαλή ροή διακρίθηκε από ισορροπία και μέτρο, η επί σκηνής δράση υποστηρίχθηκε ρεαλιστικά, ενώ οι αρχικές σκηνές της «προσαγωγής» των καταδικασμένων από τους φύλακες, διατρέχοντας την πλατεία, υπήρξαν εμπνευσμένες με θεατρικότητα και χιούμορ. Εύστοχο επίσης ως εύρημα η νοερή «επικοινωνία» με τον «έξω κόσμο» μέσω ενός συμβολικού παραθύρου για τον καθένα, καθώς και η σημειολογία του μπούστου, καταλήγοντας στη διατύπωση ότι πρόκειται συνολικά για μια αξιοπρεπή, καλοστημένη και επί της ουσίας σκηνοθεσία, που απλά δεν τόλμησε το «παραπάνω»…
– Αναφερόμενοι στις ερμηνείες των 5 ηθοποιών, θα πούμε ότι απέδωσαν άριστα το στίγμα και την ιδιαιτερότητα κάθε χαρακτήρα, ξεκινώντας από τον Ορέστη Παλιαδέλη, με εμφανή επαγγελματισμό, ακρίβεια και άνεση, έντονη εκφραστικότητα, το απαιτούμενο πάθος με αίσθηση του μέτρου… Θαυμάσια η Έλενα Δαμίγου που ξεχώρισε στον ρόλο του «μοιραίου θηλυκού» αποδίδοντάς τον με απόλυτη πειστικότητα, αισθησιασμό, νάζι, ιδιαίτερη χάρη στην κινησιολογία (υπέροχα χέρια!) σε συνδυασμό με γλυκιά αθωότητα. Πολύ καλή επίσης η Λίλη Λαμπούδη σε έναν απρόβλεπτο και «σκληρό» ρόλο, εκφράζοντας αποτελεσματικά την παγωμάρα, αυστηρότητα και κυνισμό που απαιτούσε, αν και τη βρήκαμε ελαφρώς στυλιζαρισμένη και «εγκλωβισμένη» σε στερεοτυπική απόδοση. Απολαυστικοί, ακριβέστατοι, άψογα συγχρονισμένοι οι δύο φύλακες (Σιδέρης Νανούδης- Δημήτρης Τσάκας) με τους μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα νότα σουρεαλισμού στην παράσταση και εύστοχο χιούμορ.
– Κατά τα λοιπά, τα κοστούμια υπήρξαν απόλυτα ταιριασμένα με την ταυτότητα των ηρώων και το απλό (εξ ορισμού) σκηνικό με τις τρεις καρέκλες, το μπούστο και τα τρία συμβολικά «παράθυρα επικοινωνίας» στο βάθος, υπηρέτησε επαρκώς την συγκεκριμένη συγγραφική συνθήκη. Από τον τομέα των φωτισμών που κινήθηκαν αρκετά επίπεδα, θα περιμέναμε περισσότερη ανάμειξη, το ίδιο και από τον τομέα της μουσικής που περιορίστηκε σε ολιγόλεπτη- ωστόσο πολύ επιτυχημένη παρέμβαση κατά τις προσαγωγές και μετά απόλυτη παύση…
Ωστόσο το «παραπάνω» που μας έλειψε (–) ήταν η φαντασία στη σκηνοθετική προσέγγιση και εννοούμε κάποια εμπνευσμένα ευρήματα (π.χ. οι σκηνές των παραθύρων θα μπορούσαν να υποστηριχθούν πιο «θεατρικά») και μια υποβλητική, «κολασμένη» ή κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που όχι μόνο δεν θα επισκίαζαν τον λόγο, αλλά θα τον αναδείκνυαν με ζωτική θεατρικότητα, αξιοποιώντας κατάλληλα φωτισμούς, σκιές, ήχους, μουσική, κίνηση… Δεδομένου επιπλέον ότι το έργο- παρότι ψυχολογικό/ εγκεφαλικό- στην εξέλιξη των διαλόγων προσφέρει ενδιαφέρουσα πλοκή και πεδίο για δημιουργικές παρεμβάσεις, με σεβασμό πάντα στις (επιβεβλημένες) συγγραφικές συνθήκες. Και αντί μιας συμβατικής και μάλλον προβλέψιμης δραματοποίησης, θα απολαμβάναμε ένα εξαιρετικό θεατρικό αποτέλεσμα, όχι μόνο σε επίπεδο κειμένου και ερμηνειών, αλλά και ευφάνταστης σκηνικής απόδοσης.
Καταλήγοντας (=) κρατάμε την υπέροχη, σπουδαία ουσία του κειμένου εκφρασμένη με λιτότητα και άρτιες ερμηνείες και βέβαια συγχαίρουμε την ομάδα για την εξαιρετική επιλογή. Και ναι… «η κόλασή μας είναι οι άλλοι», σοφέ Σάρτρ!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5/10
————————————————————————————————————————-
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #NoExitΚεκλεισμένωνΤωνΘυρών #ΘέατροΑυλαία #ΖανΠωλΣαρτρ #ΘεατρικήΟμάδαΡιSκο #ΒαγγέληςΟικονόμου
Φωτογραφικό υλικό
