Δυνατό ερέθισμα η παράσταση «Το νησί των σκλάβων». Είδαμε στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της παράσταση «Το νησί των σκλάβων» (L’île des esclaves) του γάλλου δραματουργού Πιερ Ντε Μαριβώ (1688-1763) μια μονόπρακτη θεατρική κωμωδία γραμμένη το 18ο αιώνα (1725). Με το έργο αυτό, η καλλιτεχνική διευθύντρια Μαριάννα Κάλμπαρη, εγκαινιάζει τη δεύτερη σεζόν του ιστορικού θεάτρου μεταφράζοντας και σκηνοθετώντας ένα έργο τόσο παλιό και τόσο καινούργιο όσο και η ανθρώπινη φύση. Στις ερμηνείες οι Νίκος Αλεξίου, Βίκυ Βολιώτη, Ιωάννα Παππά, Αινείας Τσαμάτης και Κωνσταντίνος Ευστρατίου. Τα σκηνικά/κοστούμια είναι του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου και η μουσική επιμέλεια του Νέστορα Κοψιδά.
Σπάστε τα όποια δεσμά και η υπόθεση του έργου αναφέρεται σε “ Δύο αριστοκράτες και τους υπηρέτες τους που ναυαγούν σ΄ ένα νησί που κατοικείται από εξεγερμένους σκλάβους της Αθήνας. Στον παράξενο αυτό τόπο, τα αφεντικά υποχρεώνονται ν΄ ανταλλάξουν ρούχα και ρόλους με τους σκλάβους τους και να τους υπηρετούν μέχρι να «νιώσουν τι σημαίνει πόνος» προκειμένου να πάρουν ένα ισχυρό μάθημα δικαιοσύνης και ανθρωπιάς. Το παιχνίδι των ρόλων ανάμεσα σε αφεντικά και σκλάβους, γρήγορα μετατρέπεται σε ένα επικίνδυνο και αποκαλυπτικά βίαιο παιχνίδι εξουσίας, εκδίκησης και έρωτα. Όμως ποια είναι τα όρια σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Και αν εύκολα μαθαίνει κανείς τι σημαίνει σκλαβιά, πόσο εύκολο είναι να μάθει κανείς τι σημαίνει ελευθερία; (Δελτίο τύπου).
Είναι γλυκό το κρασί της δημοκρατίας και η Μαριάννα Κάλμπαρη σκηνοθετεί ένα έργο που αναφέρεται ουσιαστικά στην απαρχή των σχέσεων της βιολογικής ζωής, αναφορικά με τη θέση του αδύναμου-ισχυρού, δούλου –αφέντη, εξουσιαζόμενου –εξουσιαστή ,εξαρτώμενου-ελεύθερου. Καθόλου τυχαία και η τοποθέτηση των ηρώων/ρόλων από τον Π. Μαριβώ στα πλαίσια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και στο αφηρημένο χωροχρόνο ενός καταλυμένου από «Αθηναίους σκλάβους» νησί, αφού όπως και αν ειπωθεί ή ειδωθεί η Αττική γη συζήτησε, διερεύνησε και βίωσε κυτταρικά τούτες τις έννοιες καθώς και πολλές ακόμα. Και η σκηνοθεσία της κα Κάλμπαρη κινήθηκε πολυεπίπεδα (κοινωνικά, διαπροσωπικά, φυλετικά) και αυστηρώς γεωμετρικά, έτσι ακριβώς όπως αρμόζει στη σωστή θέαση μιας επιτυχημένης αποδόμησης ή αν θέλετε ενός καλλιτεχνικού, κοινωνικού και διαπροσωπικού “στριπτίζ”.
.
Οι ηθοποιοί της εξαρτήθηκαν ισόποσα καταρχήν από τον ρόλο του Τριβελίνου, που υπήρχε μόνο ως φωνή στην παράσταση φέρνοντας την ώσμωση με την πλατεία και κατά δεύτερον με την καθεαυτή σκηνική δραματουργική πλοκή, που υπήρξε αρκετά χαλαρή στην αρχή και στη συνέχεια συγκρουσιακή.
Στις μεγάλες αρετές η πολυπλοκότητα στο αίσθημα ,οι μαθηματικές in situ τοποθετήσεις, η μετάφραση, οι δυνατές σχεσιακές στιγμές ,η μοντέρνα (ξεκούραστη) εκδοχή και κυρίως η εφευρετικότητα ή μάλλον το σώμα που δόθηκε σε ένα κείμενο αρκετά στυλιζαρισμένο και αφαιρετικό, με αδυναμία ωστόσο στην εκκρεμότητα του δυναστικά εκπεφρασμένου ερώτα επί σκηνής και στη μη αρτιότητα της τεχνικής κάλυψης της “Τριβολιανής φωνής”.
Ποιος αντέχει την τόση ελευθερία και τη φετινή σεζόν η Βίκυ Βολιώτη δίνει ακριβές στιγμές υποκριτικής και ωριμότητα στην τέχνη της (διαβάστε επίσης – «ΜΑΥΡΟ ΑΙΜΑ» –εδώ). Η ερμηνεία της ως Ευφροσύνη κινήθηκε “κοχλιακά” στην εξέλιξη των σκηνών με ζυγιασμένο το απαιτούμενο της κάθε, μα κάθε στιγμής και κυρίως βοηθητικά/στηρικτικά προς όλους- κοινό και συμπρωταγωνιστές, χωρίς να χάνει στιγμή το δέρμα και το ρούχο του ρόλου της.
.
Στον αντίποδα η Ιωάννα Παππά που δεν κατόρθωσε να μας πείσει για την μοναδική στιγμή που η καταπίεση βρίσκει βαλβίδα εξόδου ενώ καλοί στους ρόλους τους, ο Νίκος Αλεξίου κυρίως με μια αποκλειστική εκφραστική ερμηνεία και ο φοιτητής ακόμα Αινείας Τσαμάτης.
Καλός αφηγηματικά ο Κωνσταντίνος Ευστρατίου.
.
Εξαιρετικά και επικουρικά στο ολιστικό σκηνοθετικό όραμα, η μουσική επιμέλεια, τα σκηνικά/κοστούμια και οι φωτισμοί της παράστασης.
.
Στο σύνολο
Επικροτούμε στην ιδέα, το στήσιμο και την προσπάθεια που προσπαθεί να εφαρμοστεί στο ιστορικό Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν ενώ ταυτοχρόνως επιθυμούμε οι συντελεστές της παράστασης να σπάσουν τα όποια δεσμά!
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση «Το νησί των σκλάβων» είναι για την αποτύπωση της αρχαιότερης βιωμένης σχεσιακής μας κατάστασης και για τον αιωνίως κοινωνικό “κακοποιητικό μας κύκλο”, που όπως φαίνεται και επί των ημερών μας αδυνατούμε να σπάσουμε. Σπεύσατε στο Υπόγειο!
Βαθμολογία
7 στα 10
.
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική Επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Χορογραφία: Μαρίζα Τσίγκα
Βοηθοί σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου, Ιωάννα Μπιτούνη
Video Trailer: Διαμαντής Καραναστάσης
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Παίζουν: Νίκος Αλεξίου, Βίκυ Βολιώτη, Ιωάννα Παππά, Αινείας Τσαμάτης, Κωνσταντίνος Ευστρατίου.
Σάββατο 31 Ιανουαρίου – Κυριακή 5 Απριλίου 2015
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο 9.15 μμ
Κυριακή 8.00μμ
Πέμπτη: Γενική Είσοδος 10€
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο
Πεσμαζόγλου 5 Αθήνα
Τηλέφωνο ταμείου: 2103228706
Καθημερινά 10:00-13:00 και 17:00-22:00
Φωτογραφικό υλικό
