Είδε η Άννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Τη νέα παραγωγή του ΚΘΒΕ, «Αίθουσα Αναμονής Humanity», σε σύλληψη, δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι, παρακολουθήσαμε στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Πρόκειται για μια παράσταση που ξεφεύγει από τα στενά όρια της έννοιας του θεάτρου και κινείται, σύμφωνα με τον δημιουργό της, ανάμεσα στο documentary και το mockumentary (mock = κοροϊδεύω, διακωμωδώ). Και ενώ πραγματικά διαθέτει πολλά στοιχεία που παραπέμπουν σε ντοκιμαντέρ, με αναφορές σε ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της ανθρώπινης ιστορίας αλλά και σε προσωπικές ιστορίες των ηρώων, το κωμικό στοιχείο ενυπάρχει με την έννοια της παρωδίας σε περιορισμένο βαθμό.
Το έργο δεν έχει κάποια συγκεκριμένη υπόθεση, δεν ακολουθεί την ιστορία κάποιων χαρακτήρων, δεν έχει αρχή και τέλος. Αποτελεί μια καταγραφή γεγονότων, σύγχρονων αλλά και παρελθοντικών, μια προβολή των κακώς κειμένων της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους, μια αναμετάδοση της κακίας, της βιαιότητας, της αθλιότητας που έχει διαχρονικά επιδείξει το είδος μας. Παράλληλα επί σκηνής έξι άνθρωποι, που συναντώνται σε ακαθόριστο τόπο και χρόνο, σχολιάζουν αυτή την «μαύρη» πραγματικότητα, φιλοσοφούν και επικοινωνούν εμπειρίες τους, στιγμές σημαντικές και ασήμαντες που τους σημάδεψαν, που μοιραία σημαδεύουν και μας…
Ο Ένκε Φεζολλάρι με αυτή την πολύ ιδιαίτερη δουλειά (+) στέκεται απέναντι στον σύγχρονο άνθρωπο και τον αναγκάζει να κοιταχθεί στον καθρέπτη. Να δει τον κακό του εαυτό, αυτόν που η κοινωνία, οι συνθήκες, οι παρορμήσεις, τα ένστικτά του θρέφουν καθημερινά. Το κείμενό του σύγχρονο, καυστικό, λιτό γλωσσικά αλλά μεστό μηνυμάτων, εστιάζει σε γεγονότα που συντάραξαν συθέμελα την ανθρωπότητα με την βιαιότητα τους. Ο λόγος του είναι γεμάτος εικόνες που σε στοιχειώνουν, φράσεις που επαναλαμβάνονται και σου καρφώνονται στο μυαλό σαν συνθήματα διαδήλωσης, κραυγές υπέρ της ισότητας και της αποδοχής της διαφορετικότητας κάθε είδους, που συγκλονίζουν με την αλήθεια τους. Το έργο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια, καθένα από τα οποία πραγματεύεται ένα διαφορετικό θέμα, ως μικρά αυτοτελή δείγματα όχι απλώς της ανθρώπινης αδιαφορίας αλλά της ανθρώπινης βαναυσότητας απέναντι στη φύση, στα ζώα, στον συνάνθρωπο. Ατομική βόμβα, Τσερνόμπιλ, Δίδυμοι πύργοι, είναι κάποια από αυτά, με αποκορύφωμα όλων το Άουσβιτς, την απόλυτη ντροπή της ανθρωπότητας.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου αποδίδει επιτυχώς την ουσία της όλης σύλληψης καθώς προβάλει με ρεαλιστικό τρόπο την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Αποδίδει την βία και την βαναυσότητα που συναντάται σε κάθε εποχή, καθιστώντας έτσι σαφές το διαχρονικό στοιχείο της όλης οπτικής. Μεγάλη σημασία δόθηκε στις ερμηνείες και στην κίνηση των ηθοποιών, αν και υπήρχαν στιγμές που η όλη τοποθέτησή τους επί σκηνής έδινε την εντύπωση ότι δεν συμμετείχαν σε παράσταση αλλά απλά συνομιλούσαν μεταξύ τους, κυρίως στις σκηνές που σχολίαζαν αληθινές φωτογραφίες από διάφορα στάδια της ζωής τους. Εξαιρετική βαρύτητα δόθηκε επίσης στην βιντεοπροβολή που συνόδευσε την παράσταση σε όλη της τη διάρκεια και διαδραμάτισε σημαντικότατο αν όχι εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο. Συγκλονιστική, τέλος, υπήρξε η σκηνή με την αναπαράσταση βασανιστηρίων από το Άουσβιτς, όπου μισόγυμνοι οι πρωταγωνιστές επικοινώνησαν την οδύνη και την απελπισία εκείνων των άτυχων ψυχών ενώ ταυτόχρονα προβάλλονταν ωμές και απάνθρωπες εικόνες από αληθινά ντοκουμέντα (που όμοιες τους ειλικρινά δεν είχα ξαναδεί). Ήταν από τις εικόνες που δύσκολα μπορείς να παρακολουθήσεις χωρίς να σκύψεις το κεφάλι από αποτροπιασμό και ντροπή που είσαι άνθρωπος.
Το σκηνικό της Δανάης Πανά, οριοθέτησε το χώρο και τις εισόδους των ηθοποιών στη σκηνή, οι δε λιγοστές καρέκλες έδωσαν την αίσθηση μιας αίθουσας αναμονής που φιλοξενούσε τους χαρακτήρες. Διάφορα αντικείμενα τοποθετούνταν περιοδικά στην σκηνή ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες (από φορεία νοσοκομείου ως και μια ολόκληρη τραπεζαρία). Η λιτή αυτή προσέγγιση έδωσε χώρο ώστε να αναδειχθεί το βίντεο της Άντας Λιάκου που κυριάρχησε σκηνικά, καθώς οι εικόνες που προβάλλονταν μονοπωλούσαν, σε αρκετά σημεία, την προσοχή των θεατών. Αρμονικά συνδυάστηκαν και τα κοστούμια, που κινήθηκαν στο ίδιο σύγχρονο πνεύμα, με μια δόση υπερβολής και στοιχεία παρωδίας κυρίως στην αρχή της παράστασης, δικαιολογώντας ως ένα βαθμό τον χαρακτηρισμό της ως freak show. Σημαντική η συμβολή στο όλο αποτέλεσμα και της μουσικής του Κωνσταντίνου Ευαγγελίδη.
Στα θετικά στοιχεία θα συμπεριλάβουμε και τις ερμηνείες των ηθοποιών.
Οι Ένκε Φεζολλάρι, Δημήτρης Καρτόκης, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Λίλιαν Παλάντζα, Βέφη Ρέδη και Χρήστος Τσάβος απέδωσαν τους ρόλους τους με ένταση και πάθος και μετέφεραν ικανοποιητικά την απορία, την αγανάκτηση, την πικρία των έξι απλών ανθρώπων που υποδύονταν, μπροστά στον παραλογισμό και την κακία της ανθρωπότητας. Φιγκυράν επί σκηνής οι Κοσμάς Καλαϊτσίδης και Αναστασία Σιάπκα.
Παρατηρήσεις (-) ως προς τα επιμέρους στοιχεία της παράστασης θα μπορούσαν να γίνουν τόσο ως προς την σκηνοθετική προσέγγιση όσο και ως προς τη σκηνική διαχείριση. Σε μια παράσταση, όμως, με τέτοιου είδους περιεχόμενο, που ξεφεύγει από τη συνηθισμένη έννοια του θεάτρου, θεωρώ ορθό να αξιολογηθεί, κατά κύριο λόγο, η πρόθεση και η ουσία των μηνυμάτων που θέλει να μεταφέρει. Και ως προς αυτό το κομμάτι το αποτέλεσμα υπήρξε επιτυχές, κρίνοντας από το πόσο μουδιασμένοι και σοκαρισμένοι φύγαμε από την αίθουσα. Τέλος, σωστά η παραγωγή έκρινε την παράσταση κατάλληλη για θεατές άνω των δεκαέξι ετών καθώς η όλη θεματολογία αλλά κυρίως η ωμότητα των εικόνων που προβάλλονταν θα ήταν τραυματική για την ήδη εύθραυστη ψυχολογία των παιδιών και των εφήβων που στις μέρες μας διακατέχονται, ως επί το πλείστον, από απογοήτευση γιατο παρόν και απελπισία για το μέλλον.
Συμπερασματικά (=) παρακολουθήσαμε μια ιδιαίτερη παράσταση, που μας συγκλόνισε κυρίως από άποψη σκληρότητας της εικόνας. Ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ που ήρθε να μας θέσει ενώπιον των ευθυνών μας σχετικά με την επικράτηση της βίας, της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο, την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Θα κλείσω όπως ξεκίνησε η παράσταση του Ένκε Φεζολλάρι: «Όλοι μας έχουμε μέσα μας δύο λύκους, έναν καλό και έναν κακό. Αυτός που θα υπερισχύσει τελικά είναι αυτός που εμείς ταΐζουμε περισσότερο»…
Βαθμολογία: 6,2
ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
«Αίθουσα Αναμονής. Humanity» του Ένκε Φεζολλάρι.
Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος. Υπάρχουν μόνο έξι άνθρωποιπου συναντιόνται και αφηγούνται τις ιστορίες τους, στήνοντας ένα προσωπικό γαϊτανάκι , έναν υπαρξιακό ανεμοστρόβιλο που ρουφά το όνειρο και την πραγματικότητα.
Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι. Ερμηνεύουν: Δημήτρης Καρτόκης, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Λίλιαν Παλάντζα, Βέφη Ρέδη, Χρήστος Τσάβος, Ένκε Φεζολλάρι.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19:00 Πέμπτη- Παρασκευή: 21:00 Σάββατο: 18:00- 21:00 Κυριακή: 19:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
