Κάπου εκεί έξω το… φιλεύσπλαχνο σύμπαν, άκουσε καθώς φαίνεται τις εκκλήσεις μας για λίγες ανάσες γέλιου στις ζωές μας που παραδέρνουν στη μαυρίλα πανταχόθεν μη προλαβαίνοντας τα απανωτά δράματα και έφερε στο διάβα μας (επιτέλους!) το «υπό εξαφάνισιν» θεατρικό είδος της κωμωδίας! Και δεν εννοούμε βέβαια τις πιασάρικες «σερφελοειδείς» συνταγές με καραγκιοζιλίκια και γελοιότητες άνευ λόγου και ειρμού, που αυτοβαφτίζονται «κωμωδίες» διασύροντας το σπουδαίο είδος, αλλά για αυθεντική απόλαυση με αυθόρμητο γέλιο ως απότοκο έξυπνου, ευρηματικού χιούμορ σε ατάκες και καταστάσεις… Κάτι εξαιρετικά δύσκολο στις ζοφερές μέρες μας που οδηγούν, θαρρείς από «κεκτημένη ταχύτητα», σε μαζική παραγωγή δράματος, εξ ου και ψάχνουμε με το φανάρι (μάταια) κωμωδιογράφους… Οπότε μόλις συναντήσαμε τον χαρακτηρισμό «σατιρική κωμωδία» για την παράσταση «Δωδέκατη νύχτα συν κάποιες ακόμη» με την συγγραφική και σκηνοθετική υπογραφή του Κρίτωνα Ζαχαριάδη, εννοείται ότι σπεύσαμε μαζικά στο Θέατρο Σοφούλη, μέχρι που το γεμίσαμε ασφυκτικά, ακόμα και στα σκαλάκια!
Σύμφωνα με την υπόθεση, δυο συνεταίροι θεατρικοί παραγωγοί, λίγο μετά την μεγάλη οικονομική κρίση, αποφασίζουν να επανακάμψουν στον χώρο ανεβάζοντας την παράσταση «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ, όπου ήδη η προπώληση εισιτηρίων πηγαίνει εξαιρετικά…Όμως οι ηθοποιοί αρνούνται να παίξουν αν δεν εισπράξουν τα προηγούμενα δεδουλευμένα που οι παραγωγοί αδυνατούν να εξοφλήσουν και προ του αδιεξόδου αποφασίζουν οι ίδιοι μαζί με δύο συνεργάτες τους, – λογιστή και υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων- να ανεβάσουν με μόλις ένα τριήμερο προετοιμασίας, μια παράσταση – μείξη με όλα όσα έχουν παρουσιάσει κατά καιρούς…
Που σημαίνει ότι στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε ένα απίστευτο συνονθύλευμα στο οποίο μπλέκονται αδιανόητα ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα, ο Αντώνιος με την Κλεοπάτρα, ο Κατά φαντασίαν ασθενής, η Ηλέκτρα, οι Τρεις Αδελφές, το Λεωφορείον ο Πόθος, η Σταχτοπούτα, ο Μικρός Πρίγκηπας, η Δωδέκατη νύχτα, συν τα προσωπικά των τεσσάρων με απρόβλεπτες αποκαλύψεις στη διάρκεια της «παράστασης», που φυσικά γίνεται της τρελής!
Σωκράτης Λογοθέτης, Ματθαίος Παπαδόπουλος, Γιώργος Τερζής, Πλάτωνας Τσιπίδης
Ένα έξυπνο, καλοδουλεμένο, απολαυστικό και σε στιγμές ξεκαρδιστικό έργο (+) του Κρίτωνα Ζαχαριάδη, με προσεγμένο, ευρηματικό χιούμορ πέρα από τετριμμένα κλισέ ή εύκολους εξυπνακισμούς και επίσης με «αναγνώσεις» διαφορετικών επιπέδων… καθώς επιχειρεί κατ’ ουσίαν μια καυστική σάτιρα των συνθηκών του θεατρικού χώρου, διακωμωδώντας εύστοχα οικείες καταστάσεις ή ποικίλες παθογένειες με τρόπο άκρως δηκτικό, άμεσο και ειλικρινή που γεννά αυθόρμητα γέλιο… Το οποίο προκύπτει αφενός από τους τέσσερεις απολαυστικούς ετερόκλητους χαρακτήρες με διακριτό στίγμα και αφετέρου από την τρελή πλοκή του «θέατρο μέσα στο θέατρο», που οδηγεί στον ανεκδιήγητο αχταρμά μιας παράστασης- παρωδίας, κάνοντας μαλλιά κουβάρια ήρωες κλασικών έργων, άσχετους στην προσπάθεια να τους υποδυθούν, λογής ξεκατινιάσματα μεταξύ τους να μη ξέρεις πού είναι ο ρόλος και πού ο εαυτός τους και πάει λέγοντας η πλήρης θεατρική «αποδόμηση» από τυχοδιώκτες του χώρου…
.jpg)
Σκηνή από τη παράσταση τη ημέρα της πρεμιέρας
Η σκηνοθετική απόδοση από τον ίδιο τον συγγραφέα, ευθύνεται για το γεγονός ότι μας κράτησε σταθερά προσηλωμένους στη σκηνή με διαρκές ενδιαφέρον και αισθήματα ευεργετικής ευφορίας, σε ένα όχι εύκολο εγχείρημα που απαιτούσε ζωηρό ρυθμό κωμωδίας, άψογο συντονισμό, πληθώρα ταχύτατων αλλαγών, πολλαπλούς ρόλους από τέσσερα πρόσωπα, ανάδειξη της κωμικότητας μέσα από καταστάσεις, άλλοτε ρεαλιστικές κι άλλοτε «σουρεάλ» και σε όλα τούτα τα επίπεδα ο στόχος επετεύχθη εξαιρετικά, παρότι πρεμιέρα που σημαίνει περαιτέρω δυνατότητες εξέλιξης… Η παράσταση εκ των πραγμάτων χωρίζεται σε δύο σχεδόν «αυτόνομα» μέρη, όπου στο πρώτο με τους αυθεντικούς χαρακτήρες παρακολουθούμε τη ρεαλιστική και συνάμα ξεκαρδιστική διαδικασία που οδηγεί στο δεύτερο της θεατρικής τραγελαφικής απόπειρας με το αλαλούμ των ρόλων σε συνδυασμό με προσωπικά μπλεξίματα…
Κι εδώ η σωστή καθοδήγηση ήταν καθοριστική για τον συγχρονισμό κατά τις διαρκείς αλλαγές, ώστε να κρατηθεί ο ζωντανός ρυθμός, η απαιτούμενη σπιρτάδα, η απαραίτητη κωμικότητα, ενώ η επιλογή να ενταχθούν στη ροή κάποια βιντεοσκοπημένα πλάνα, συνέβαλε έξυπνα στη σκηνική οικονομία της πλοκής «συμπτύσσοντας» σημεία- με χρησιμότερο και αρτιότερο σκηνοθετικά το βίντεο των προβών- και προσφέροντας παράλληλα εναλλακτικό οπτικό ερέθισμα… Με τη βοήθεια ενός λιτού, λειτουργικού σκηνικού, εύστοχων φωτισμών, ταιριαστής μουσική ςμε «ανεβαστικό» τραγούδι για το χορευτικό φινάλε και πληθώρας θεατρικών κοστουμιών εποχής ή σύγχρονων σε συνδυασμό με άφθονες περούκες, εκτιμήσαμε μια άκρως αποτελεσματική σκηνοθεσία με κάποιες προσεγμένες απολαυστικές λεπτομέρειες, που χάρισαν αβίαστο γέλιο…
Το οποίο βέβαια χρωστάμε κατά κύριο λόγο στους τέσσερεις νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, που παρά την περιορισμένη λόγω ηλικίας εμπειρία, απέδειξαν περίτρανα ότι «αξίζει να πατάνε το σανίδι», κερδίζοντας δικαιωματικά ως επιβεβαίωση ενθουσιώδες χειροκρότημα μετ’ επευφημιών! Ο (σύμφωνα με χαρακτηρισμούς του συγγραφέα) «λαϊκός, κοιλιόδουλος, τσιγκούνης, τυχοδιώκτης» Σταυριανός – Πλάτωνας Τσιπίδης, ο «φιλήδονος, φιλόδοξος, κατεργάρης» Τιμολέων- Ματθαίος Παπαδόπουλος, ο «συμφεροντολόγος, διπρόσωπος, συμβιβασμένος» Ουρβανός- Σωκράτης Λογοθέτης και ο «ρομαντικός, διαλλακτικός, ανακατωσούρας» Ντάνι-Γιώργος Τερζής, δικαίωσαν στο έπακρο με επαγγελματισμό, ωριμότητα, άνεση, ετοιμότητα, πηγαίο χιούμορ, εξαιρετική ευελιξία, όχι μόνο τους πρωτότυπους χαρακτήρες τους, αλλά και πολλούς άλλους που διακωμώδησαν – αποδόμησαν ως αστείες καρικατούρες, αλλάζοντας αστραπιαία εμφάνιση, φωνή, έκφραση, κινησιολογία και μπράβο τους για το κοπιώδες επίτευγμα…
Όσον αφορά στις παρατηρήσεις μας (-), χωρίς βέβαια να μειώνουν τη γνήσια απόλαυση, θα εντοπίζαμε από πλευράς κειμένου μια «εγγενή αδυναμία» μεταξύ πρώτου και δεύτερου μέρους… με την έννοια ότι οι άρτια δομημένοι, ευφάνταστοι και σπαρταριστοί χαρακτήρες που μας συστήνονται αρχικά, στην εξέλιξη με το μπλέξιμο των ρόλων, μοιραίαχάνουν την ελκυστική προσωπική τους ταυτότητα, που αν υπήρχε τρόπος να διατηρηθεί εν μέσω παρωδίας, σίγουρα θα εκτόξευε το γέλιο πολύ περισσότερο…Σχετικά με το «κινηματογραφικό» κομμάτι, θεωρούμε ότι το εναρκτήριο βίντεο, παρά τη νοσταλγική νότα στα πρότυπα του παλιού σινεμά, δεν συνέβαλε ουσιαστικά στην εισαγωγή, ενώ για το καταληκτικό με την πορεία των μελών της ομάδας μετά το… φιάσκο, αν αντί «ψυχρής» βιντεοσκόπησης επιλεγόταν η ζωντανή σκηνική απόδοση, θα κέρδιζε σαφώς σε θεατρικότητα, δένοντας επιπλέον πιο αρμονικά με την τελική χορογραφία, που εν προκειμένω προέκυψε κάπως «αυθαίρετα» ως χαριτωμένο κλείσιμο ενός φινάλε που προηγήθηκε στο βίντεο…
.jpg)
Υπόκλιση συντελεστών
Καταλήγοντας (=) θα επαναλάβουμε κουραστικά τη διαπίστωση ότι η αυθεντική κωμωδία στις μέρες μας σπανίζει απελπιστικά, που σημαίνει ότι όταν φανεί στον ορίζοντα από άξιους εκπροσώπους σε επίπεδο κειμένου, σκηνοθεσίας, ερμηνειών, απλά μοιάζει με ευλογημένη ευκαιρία που… γραπώνουμε από τα μαλλιά για πολύτιμο, δυσεύρετο γέλιο, καθώς ένας θεός ξέρει αν και πότε θα μας ξαναλάχει…
Βαθμολογία:
6,7/10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Βίντεο υπόκλιση , χαιρετισμός σκηνοθέτη – Πρεμιέρα: Δευτέρα 23 Οκτωβρίου
—
ΣΟΦΟΥΛΗ
«Δωδεκάτη νύχτα συν κάποιες ακόμη..» του Κρίτωνα Ζαχαριάδη.
-Είδαμε βαθμολογήσαμε με 6,8 και σχολιάζουμε εδώ
Πρώτα χρόνια μετά την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Δύο παραγωγοί προσπαθούν να επαναλειτουργήσουν τη θεατρική τους επιχείρηση ανεβάζοντας την “Δωδεκάτη Νύχτα” του Σαίξπηρ. Οι ηθοποιοί τους, πριν την πρεμιέρα, διεκδικούν τα δεδουλευμένα προηγούμενων ετών, δηλώνοντας πως δεν θα παίξουν εάν δεν εξοφληθούν. Αδυνατώντας να διαχειριστούν τις απαιτήσεις των ηθοποιών αποφασίζουν να ανεβάσουν οι ίδιοι δικό τους έργο μαζί με τους δύο συνεργάτες τους, τον λογιστή και τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων.
Σκηνοθεσία: Κρίτωνας Ζαχαριάδης. Ερμηνεύουν: Σωκράτης Λογοθέτης, Ματθαίος Παπαδόπουλος, Γιώργος Τερζής, Πλάτων Τσιπίδης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
—-
