Από τη στήλη «Όταν Πέσει η Αυλαία του Ν. Γρυλλάκη.
Σε ποιον απευθύνεται το θέατρο τελικά;
Την 1η του Οκτώβρη παρακολούθησα την εναρκτήρια παράσταση του Φεστιβάλ Δημητρίων, μία μετάκληση από την πρώην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και νυν Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, η οποία εμπνεόταν από την Θεία Κωμωδία του Δάντη. Και λέω εμπνεόταν γιατί αυτό που έμεινε ακέραιο από την όλη προσπάθεια της Ομάδας Vasistas και της Αργυρούς Χιώτη από το έργο ήταν μονάχα η αίσθηση.
Η παράσταση με δίχασε. Παρότι θετικά διακείμενος χάρη στο έργο αλλά και χάρη στην υπέροχη σκηνογραφική εικόνα με την οποία ήρθαμε σε επαφή στα δελτία τύπου, ομολογώ ότι ανέμενα περισσότερα. Βρίσκω τον πειραματισμό στο θέατρο εξαιρετικά ενδιαφέρων και όταν αυτός γίνεται με τρόπο που αναμοχλεύει την βασική ουσία της πρώτης ύλης, θεωρώ ότι κάνει θαύμα. Να γεννάς από το μηδέν είναι ένα πράγμα. Αλλά να μηδενίζεις το κοντέρ σε απόσταση που έχει ήδη διανυθεί, αυτό είναι τόλμημα.
Δεν θεωρώ ότι η Αργυρώ Χιώτη είχε προθέσεις εκ του πονηρού ορμώμενες στη σκηνοθεσία της. Ούτε σε ευκολίες αφέθηκε, ούτε σε σκηνοθετικές υπερβολές που εξυπηρετούν μονάχα την πρόκληση. Αυτό που με δυσαρέστησε στην διαφορετική αυτή ανάγνωση του Δάντη ήταν η απουσία του. Ως θεατής δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω τον λόγο του όσο θα ήθελα, ούτε έφτασαν στα μάτια και τα αυτιά μου οι ανησυχίες του, το μεγαλείο του έργου του.
Roller blades, έγχορδα, καπνοί και φωτεινά στεφάνια φτιάχνουν ένα σκηνικό διάκοσμο ευφάνταστο αλλά αν ο λόγος δεν αναδειχθεί, τότε πώς να ανάψει η σπίθα; Παρότι ο λόγος όντως τοποθετήθηκε στο κέντρο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί έπρεπε να κατέβει στην πλατεία άνυδρος, αμήχανος, προσποιητός και επιτηδευμένος.
Το αποτέλεσμα με έκανε να αναρωτιέμαι σε ποιους απευθύνεται τελικά η θεατρική τέχνη. Η δραματοποίηση ενός κειμένου σαν το κείμενο της Θείας Κωμωδίας είναι ομολογουμένως εξαιρετικά απαιτητική και γεμάτη ρίσκο. Αλλά όταν η παράσταση κρύβεται πίσω από το ίδιο το έργο για να αιτιολογήσει τυχόν παρανοήσεις στο ‘τι θέλει να πει ο ποιητής’ μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είχε τελικά κάτι ουσιαστικό να πει ο ποιητής ή σωστότερα στην προκειμένη η ποιήτρια Χιώτη.
Νιώθω ότι ορισμένες φορές το θέατρο γίνεται θέαμα για λίγους. Ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι, ειλικρινά δεν έχω καταλήξει. Είναι οι τυχεροί που απλά γεννήθηκαν με μεγαλύτερη αντίληψη απ’ αυτή των υπολοίπων θνητών ή μήπως τελικά αυτοί οι λίγοι είναι επινόηση του εαυτού μας για να πείσει τον ίδιο ότι φταίει αυτός που κάτι έχασε; Κάτι δεν είδε.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν αυτοί οι λίγοι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι την ροή της σκέψης μου την ακολούθησαν πολλοί το βράδυ της Κυριακής. Τι έχασα; Τι δεν είδα; Πού θέλει να καταλήξει αυτό το πνευματικό road – trip και γιατί οι δρόμοι του μου μοιάζουν δύσβατοι;
Η εικαστική απεικόνιση της σύλληψης της Χιώτη για τη Θεία Κωμωδία είχε μεγάλο ενδιαφέρον και αισθητική. Η ανάγνωσή της όμως μου φάνηκε πως αναλώθηκε σε ξύλινη μεταφορά του ουσιαστικού λόγου στην πλατεία, επιφανειακό πειραματισμό και αμετροέπεια στη χρήση συμβόλων. Η δίνη που δημιούργησαν τα πατίνια και οι καπνοί μπορεί να μετέφεραν την αίσθηση της Θείας Κωμωδίας του Δάντη στην πλατεία αλλά οι σκιές που προκλήθηκαν δεν φωτίστηκαν ποτέ.
======================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=====================================================
Φωτογραφικό υλικό
