Δεξιοτεχνία, έμπνευση και κάποια… «αλλά» στο «DEJA-VU?». Είδαμε και σχολιάζουμε.
Εξαιρετική ιδέα η φετινή διοργάνωση του πρώτου Mime Φεστιβάλ ή αλλιώς Φεστιβάλ Παντομίμας ή σωστότερα στα καθ’ ημάς «Φεστιβάλ Μιμικής Τέχνης». Μια τέχνη σπουδαία, στηριγμένη αποκλειστικά στη σωματικότητα του περφόρμερ με πλήρη απουσία του λόγου. Και υπάρχουν φορές που το λαλίστατο σώμα υποκαθιστά τόσο επιτυχημένα αυτήν την απουσία, κάνοντάς την να μοιάζει σχεδόν… ευλογημένη! Μια παράσταση παντομίμας λοιπόν παρακολουθήσαμε στα πλαίσια του εν λόγω φεστιβάλ στο Μέγαρο Μουσικής με τον τίτλο «DEJA-VU?» από τους «Bodecker & Neander Company», έναν Γερμανό και έναν Γάλλο αντίστοιχα, δεξιοτέχνες του είδους, σε ένα χώρο γεμάτο στο μεγαλύτερο μέρος του.
Ξεκινώντας από τα σημαντικά θετικά (+) της περφόρμανς, θα αναφέρουμε καταρχάς ότι:
– Σε μια άδεια σκηνή και με τη συνδρομή μόνο της μουσικής και των φωτισμών, παρακολουθήσαμε από τους δύο ηθοποιούς δέκα (αν μέτρησα καλά) σκετσάκια παντομίμας, πέντε στο πρώτο μέρος και πέντε στο δεύτερο με 10λεπτο διάλειμμα ενδιάμεσα, τα οποία αναγγέλλονταν ως τίτλοι στα αγγλικά. Με ενδιαφέροντα, πρωτότυπα θέματα και κάποιες ξεχωριστές εμπνεύσεις που κέρδισαν τις εντυπώσεις και βέβαια την επιδοκιμασία του κοινού, όπως ας πούμε το χαριτωμένο «τάϊσμα των πουλιών»… το συγκινητικό «ιστορία ενός δασκάλου»… το εφευρετικό «ιστορίες από το Χόλυγουντ»… το χιουμοριστικό «σ’ ένα εστιατόριο στο Παρίσι»… το καταπληκτικό «κοντσέρτο» και άλλα…
– Συνδυάζοντας μέσα από τις ιστορίες τους μια μεγάλη γκάμα εναλλασσόμενων συναισθημάτων, ικανών να προκαλούν ποικίλες αντιδράσεις, από αυτές της συγκίνησης και της θλίψης, μέχρι ευφορία, χαρά, γέλιο, έκπληξη, θαυμασμό, με κυρίαρχο εν προκειμένω το ψυχαγωγικό/ διασκεδαστικό/ αστείο κομμάτι, με ύφος έντονα «κλοουνίστικο».
– Εξαιρετικοί οι δυο τους πάνω στη σκηνή, με εντυπωσιακά δουλεμένη κίνηση στις λεπτομέρειες και εμφανή δεξιοτεχνία , ως απόλυτα συγχρονισμένο ντουέτο, «επένδυσαν» κατά βάση στο χιούμορ κερδίζοντας άμεσα τους θεατές και ιδιαίτερα τους… μικρότερους σε ηλικία. Αξιοποιώντας επιπλέον κάποια εύστοχα ευρήματα με στυλ και τεχνοτροπία ταχυδακτυλουργών, δημιουργούσαν επιτυχημένες ψευδαισθήσεις/ εκπλήξεις με ατμόσφαιρα τσίρκου, ενώ η έμπνευση και φαντασία σε κάποια σκετσάκια έδωσε απολαυστικά στιγμιότυπα που χειροκροτήθηκαν θερμά.
– Ήταν όντως εντυπωσιακή από πλευράς τους η μελέτη κάποιων κινήσεων, όπως π.χ. στο παίξιμο (υποθετικών) μουσικών οργάνων με απόλυτη ακρίβεια στο ύψος, τις διαστάσεις, τις ιδιαιτερότητές τους, δίνοντας την αίσθηση ότι το πιάνο, το ακορντεόν, το βιολοντσέλο ΔΕΝ έλειπε από τα χέρια τους ή στο ανεβοκατέβασμα μιας (υποθετικής) σκάλας… Εκφραστικότατοι επίσης σε πρόσωπο και σώμα, καθώς είναι τα μόνα που «μιλούν» και «αφηγούνται» παραστατικά την ιστορία, ενώ το πηγαίο χιούμορ τους συνέβαλε αποτελεσματικά στην απόδοση των αστείων στιγμιότυπων.
– Εύστοχες οι μουσικές επιλογές, συντονισμένες με ακρίβεια πάνω στην κίνηση, κατάλληλα προσαρμοσμένες στα δρώμενα, την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα και με συχνές εναλλαγές μεταξύ κλασικών και ρυθμικών κομματιών., έδωσαν το απαραίτητο υπόβαθρο ως αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης. Επιτυχημένοι επίσης οι φωτισμοί εν μέρει, γιατί θεωρούμε ότι μπορούσαν να αξιοποιηθούν ευρύτερα, εμπλουτίζοντας το καλλιτεχνικό/ εικαστικό αποτέλεσμα.
Παράλληλα όμως εντοπίσαμε και κάποια… «αλλά» (-) όπως:
-Όταν «αφηγείσαι» μια ιστορία μέσω παντομίμας- προφανώς χωρίς χρήση λόγου, αν αυτή περιέχει σύνθετα μηνύματα ή πλοκή είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθούν στο θεατή αποκλειστικά μέσω της κίνησης, οπότε κάποιο κομμάτι της μοιραία χάνεται στην (κουραστική) προσπάθεια να «διαβαστεί» επιτυχώς. Σε αντίθεση με μια καθαρή, απλή – και όχι απλοϊκή- αφήγηση που κατανοείται και ειπράττεται με απόλαυση.
-Επίσης όταν το «ζητούμενο» εκφράζεται με αδιόρατες λεπτομέρειες στην κίνηση ή στον μορφασμό του προσώπου, είναι αδύνατο να λειτουργήσει σε ένα μεγάλο χώρο, λόγω απόστασης. Είναι θεατό μόνο στους κοντινούς θεατές, χωρίς να φθάνει σε αυτούς των πίσω καθισμάτων, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν την -ίσως καθοριστική- «λεπτομέρεια», όπως είναι φανερό και από τις διαφορετικές αντιδράσεις των εκδηλωτικών «μπροστά» και των απαθών «πίσω»…
-Υπήρξαν στιγμές που κούρασε η επανάληψη κινήσεων και ο αργός ρυθμός, ιδιαίτερα όταν έλειπε η μουσική (γιατί;) με αποτέλεσμα η απόλυτη σιωπή εκείνων των στιγμών να δημιουργεί αμηχανία, «κοιλιά» και απώλεια του ενδιαφέροντος. Την οποία σιωπή, εύρισκε την ευκαιρία να σπάει ένα ζωηρός… πιτσιρικάς, σχολιάζοντας φωναχτά και προκαλώντας από θυμηδία μέχρι ενόχληση…
-Τέλος θεωρούμε ότι προφανώς ΔΕΝ ήταν ιδιαίτερα… δύσκολη η μετάφραση των τίτλων στα σκετσάκια προκειμένου να εκφωνούνται ΚΑΙ στα ελληνικά, ώστε να είναι κατανοητοί σε όλους, διότι δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο ότι όλοι γνωρίζουν την αγγλική.
Εν κατακλείδι (=) απολαύσαμε δύο δεξιοτέχνες στο είδος τους καλλιτέχνες που προσέφεραν ένα δίωρο θέαμα διασκεδαστικό και αρκετά εμπνευσμένο, με μικρές δόσεις κούρασης ένεκα των «αλλά…
Βαθμολογία: 6/10
Φωτογραφικό υλικό
