Δε μετρώ : Μια παράσταση που “μέτρησε” στο Θέατρο Έξω Από Τα Τείχη.
Είδαμε και σχολιάζουμε…
Η παράσταση “Δε μετρώ” παρουσιάζεται στο “Θέατρο Έξω Από τα Τείχη”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νεράντζη. Μια υπαρξιακή φάρσα, με το πρόσχημα της μαύρης κωμωδίας. Δύο άνθρωποι. Οι ζωές, οι επιλογές, τα εμπόδια, ο χρόνος. Μια διαρκής αναζήτηση για το νόημα της ζωής, για ομορφιά και αγάπη.
Η υπόθεση του έργου: Ένας άνδρας και μια γυναίκα θέτουν ερωτήματα που άλλες φορές στοιχειώνουν μέσα τους και άλλες φορές τους καλούν να δράσουν, να προχωρήσουν, να αλλάξουν. Βγαίνουν στους δρόμους. Ψάχνουν, αναρωτιούνται… Υπάρχει κάτι αληθινό εκεί έξω; Τι είναι αληθινό; Μπορούν να το ανακαλύψουν; Που θα τους οδηγήσει η αντίληψη τους για τη ζωή και τους ανθρώπους; Είναι «καταδικασμένοι» σε ένα αιώνιο μουρμουρητό για το τίποτα; 
H παράσταση εξ’ ολοκλήρου χαρακτηρίζεται πρωτότυπη σε όλα τα μέρη της. Στην έναρξη, στην πορεία αλλά και στην αυλαία της. Το έργο περιγράφεται ως φάρσα και αυτό ακριβώς είναι. Διαπραγματεύεται σκληρά θέματα με έναν πιο κωμικό τρόπο ,με έναν τρόπο κάποιου ίσως τρελού μυαλού ή τελικά του πιο λογικού… Θέματα όπως η αποξένωση, η απόγνωση, η δειλία, η τρομοκρατία των Μέσων, η αγωνία για τη καταξίωση, η αγωνία του να αποτελέσεις ένα σωστό πρότυπο ανθρώπου, η αγωνία του να γίνεις ακόμα ένα καλογυαλισμένο γρανάζι του συστήματος…
Και αν δεν θες;;;
Οι πρωταγωνιστές του έργου, Λένα Πετροπούλου και Γεώργιος Δερνίκας κατάφεραν να αποδώσουν εύστοχα τις δύο αυτές ιδιαίτερες ιδιοσυγκρασίες του έργου. Δύο χαρακτήρες στα όρια της τρέλας μα και της απόλυτης συνειδητοποίησης. Με εντολή σκηνοθετικής καθοδήγησης, όπου η σωματικότητα των ηθοποιών ήταν σε πρώτο πλάνο ,έπαιξαν πολύ με τη κινησιολογία τους δείχνοντας μέσα από αυτή αλλαγές ,διακυμάνσεις ,παραδοχές και αρνήσεις συναισθημάτων. Ιδιαίτερος και ο τρόπος ερμηνείας τους που τον υπηρετούσαν από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Μια πολύ καλή ερμηνευτική προσπάθεια.
Η σκηνοθεσία του έργου, από τον Γιώργο Νεράντζη σύγχρονη από την αρχή ως το τέλος. Υπήρχαν όλα αυτά τα στοιχεία που ονοματίζουν μια σκηνοθεσία, μοντέρνας οπτικής. Σε ένα σκοτεινό σκηνικό (Χρύσα Μάντακα) που αποτελούνταν από καρέκλες και κουτιά κινήθηκαν οι ηθοποιοί με έναν αφαιρετικό τρόπο με πολλαπλούς συμβολισμούς ο καθένας. Ανάμεσα σε αυτά τα διαστήματα παρέμβαιναν όμορφα μουσικά κομμάτια που έδιναν τον χρόνο στον θεατή να κατανοήσει ακόμα περισσότερο τα λόγια που ειπώθηκαν λίγα λεπτά πιο πριν. Ήταν μια σκηνοθετική επιμέλεια που ήλπιζε αλλά και κατάφερε να εξελίξει ακόμα περισσότερο το κείμενο της παράστασης.
Εν κατακλείδι[=]
Μια καλή απόπειρα θεατρικής παρουσίασης, διάρκειας 70 λεπτών, που είχε κάτι να πει χωρίς βέβαια να συγκλονίσει. Και αυτό γιατί το θέμα της κάπου το έχουμε ξανακούσει, κάπου το έχουμε ξαναδεί. Παρόλο αυτά ποτέ δεν είναι αργά να αντιληφθείς ότι αγάπη δεν σημαίνει φυλακή, ότι η δουλειά μπορεί να είναι δουλεία, ότι το μαύρο κουτί στο σπίτι σου πρέπει να το πετάξεις και τα λεφτά σε κάνουν να βρωμάς. Ίσως τότε να είσαι πραγματικά ελεύθερος και να σταματήσεις να μετράς…
“Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, από τη στιγμή που θα θελήσει να είναι.”
Boλταίρος
Βαθμολογία
6 στα 10
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνικά – κοστούμια: Χρύσα Μάντακα
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης,
Πρωτότυπη μουσική: «Τυχερό αστέρι»
Βοηθός σκηνογράφου: Στέργιος Πρώϊος
Θέατρο Έξω από τα Τείχη, Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2310 210308 e-mail: theatroap@yahoo.gr
Εισιτήρια: 10€ κανονικό, 8€ φοιτητικό – μαθητικό – ανέργων.
Διάρκεια: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα).
Φωτογραφικό υλικό
