.
Την παράσταση είδε και σχολιάζει η Νάντια Νικολού.
Mεταξύ απεργιακών κινητοποιήσεων, όπου διήρκεσαν για αρκετές βδομάδες, οι παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος επέστρεψαν στο κανονικό τους πρόγραμμα δίνοντας τη δυνατότητα ξανά στο κοινό της πόλης να παρακολουθήσει μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις για φέτος, το “Χειμωνιάτικο Παραμύθι” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, λόγω του μεγάλου ονόματος που βρίσκεται στο τιμόνι της σκηνοθεσίας. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ κατόρθωσε να συμπεριλάβει φέτος στο καλλιτεχνικό του πρόγραμμα, τον διάσημο Ρουμάνο θεατράνθρωπο Σίλβιο Πουρκαρέτε, ο οποίος με τη σειρά του απέδωσε πολυσχιδώς το σκηνοθετικό του στίγμα.
Πριν προχωρήσουμε στη γνώμη μας για το συγκεκριμένο θεατρικό εγχείρημα, θα θέλαμε να σημειώσουμε ένα σχόλιο για τις πρόσφατες εξελίξεις στο ΚΘΒΕ. Το Κρατικό θέατρο της πόλης επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Η λειτουργία του ξεκίνησε το 1961 και συνεχίζει έως σήμερα θέτοντας ένα σχεδόν αιώνιο θέμα στα καλλιτεχνικά πηγαδάκια. Οι μεν υποστηρίζουν οτι το κρατικό θέατρο βοηθάει τη θεατρική πιάτσα, καθώς μιλάμε για μία σχεδόν μονοπωλιακή πολιτική με την απουσία ισχυρού ανταγωνισμού, ειδικά όλη τη χειμερινή περίοδο όπου οι παραστάσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα, πέρα από τις αρπαχτές που γίνονται για διήμερες-τριήμερες παρουσιάσεις από αθηναϊκούς θιάσους. Με λίγα λόγια θεωρείται ότι το ΚΘΒΕ κινεί χρήμα στην καλλιτεχνική αγορά και σε όλα τα παρακλάδια που ξεκινούν από αυτό.
.
Στον αντίποδα εμφανίζονται στοιχεία όπου δείχνουν την ανοδική εισπρακτική πορεία των υπόλοιπων θεάτρων στην πόλη, όταν το ΚΘΒΕ βρίσκεται εκτός θεατρικού χάρτη. Οι οπαδοί της άποψης ότι το επιχορηγούμενο ΚΘΒΕ στραγγαλίζει ουσιαστικά αξιόλογες, ιδιωτικές καλλιτεχνικές προσπάθειες έρχονται σε αντίθεση και με τους ρομαντικούς (ναι υπάρχουν και αυτοί) οι οποίοι θεωρούν οτι το ΚΘΒΕ οφείλει να λειτουργεί εύρυθμα ως φόρος τιμής στην ιστορία της πόλης και αδιαμφισβήτητα ως σημείο αναφοράς στην θεατρική παιδεία του κοινού της Θεσσαλονίκης.
.
Τέλος όσον αφορά τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων του Κρατικού Θεάτρου, που πιο πολύ μας έμοιαζε σαν ένας εσωτερικός πόλεμος συνδικαλιστικών συμφερόντων, οφείλουμε να κρατήσουμε μια μετριοπαθή στάση μην καταδικάζοντας αλλά ούτε και ενθαρρύνοντας αυτή τη πράξη των εργαζομένων, πριν έρθουν στο φως αδιάσειστα στοιχεία.
Επιστρέφοντας στην υπόθεση του έργου ο Ρενέ Χιράρντ στις “Φλόγες της ζηλοτυπίας” αποτύπωσε σχεδόν πιο εύστοχα από κάθε άλλον τη καλλιτεχνική ουσία του Χειμωνιάτικου Παραμυθιού του Σαίξπηρ…
“Η πιο τερατώδης ζήλια του σαιξπηρικού θεάτρου δεν είναι η ζήλεια του Οθέλλου, αλλά του Λεόντιου, του πρωταγωνιστή του Χειμωνιάτικου Παραμυθιού. Μολονότι δεν έχει κανέναν κοντά του για να του δηλητηριάσει το πνεύμα, αυτός ο βασιλιάς της Σικελίας εξολοθρεύει σχεδόν ολόκληρη την οικογένειά του. Η Ερμιόνη, η πιστή γυναίκα του, του είναι αφοσιωμένη ψυχή τε και σώματι. Ο υποτιθέμενος αντίζηλος, ο Πολύξενος, βασιλιάς της Βοημίας, είναι ένας φίλος με ανεπίληπτη τιμιότητα”.
Σε ένα έργο με λιγότερες καλλιτεχνικές αποδόσεις σε σχέση με τα υπόλοιπα πιο δημοφιλή έργα του Σαίξπηρ, ο παγκόσμιας αναγνώρισης Σίλβιου Πουρκαρέτε μαζί με τους συνεργάτες του, θέλησε να αντιστρέψει την κοινή πεποίθηση πως το Χειμωνιάτικο Παραμύθι του Άγγλου συγγραφέα αποτελεί ένα απλοϊκό ή επιφανειακό έργο. Δημιούργησε τρεις θεματικές ενότητες, το Βασίλειο της Σικελίας με ηγεμόνα τον Λεόντιο, κατόπιν το ταξίδι της κόρης του στην Βοημία όπου βασιλιάς είναι ο αδερφικός του φίλος και τέλος η μηδένιση των πάντων και η ρεαλιστική απεικόνιση των γεγονότων μέσα από τη δεύτερη ευκαιρία. Η σκηνοθεσία του Πουρκαρέτε στην συγκεκριμένη παράσταση θα μπορούσε να ονοματιστεί σίγουρα αμφιλεγόμενη. Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης φημίζεται για τους εικαστικούς κόσμους που δημιουργεί, για τη σύμπτυξη τεχνικών που ενσωματώνει αλλά και τις έντονες μεταφορές που διαμορφώνει. Όλα αυτά τα στοιχεία τα εντοπίσαμε στο θεατρικό έργο του Κρατικού σε ένα καλλιτεχνικό μωσαϊκό έντονων συμβολισμών που όμως διαμόρφωσε μια διττή φύση στο έργο. Από τη μια η εικαστικότητα της παράστασης ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, προσδίδοντας έναν ευρωπαϊκό αέρα στο σανίδι του ΚΘΒΕ και ένα αξιέπαινο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με εικόνες απόλυτης αισθητικής. Από την άλλη όμως η χρήση πολλών και διαφορετικών τεχνικών, η ενσωμάτωση σουρεαλιστικών στοιχείων αλλά και ανάκατων αλληγοριών διαμόρφωσε μια θέαση που δεν μπορούσες να ακολουθήσεις ακόμα και αν ήσουν γνώστης του έργου του Σαίξπηρ.
Νιώθω πως έχει χαθεί,
κι όμως δεν ξέρω πότε έφυγε...
Οι ερμηνείες του έργου κινήθηκαν στον γνωστό άξονα του ερμηνευτικού σκέλους που εντοπίζουμε καθολικά στις περισσότερες παραστάσεις του Κρατικού. Ερμηνείες δηλαδή με συνέπεια και συνοχή. Πρωτεργάτες στην ερμηνεία η Κλειώ-Δανάη Οθωναίου ως Ερμιόνη, ένα αερικό πάνω στην σκηνή σε απόλυτη συνάρτηση με το παραμυθένιο κλίμα του έργου. Εύθραυστη και τρωτή απέδωσε μια απόλυτα μελετημένη ερμηνεία. Ο Στάθης Μαντζώρος απέδωσε έναν παράφρων, αλαζόνα ηγεμόνα που κινούνταν στην δίνη της ζηλοφθονίας. Κατόρθωσε να διαχειριστεί άριστα την αποδόμηση του ήρωα διαμορφώνοντας εξαιρετικές ισορροπίες στις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ψυχοσύνθεσης του χαρακτήρα.
Ω! τέτοια ήταν η στάση της,
τόσο ζωηρό το μεγαλείο της — ζωή θερμή,
που τώρα στέκεται κρύα — όταν της πρωτομίλησα
γι’ αγάπη. Ντρέπομαι• δε με μαλώνει η πέτρα,
που εγώ ‘μουνα πιο πέτρα κι απ’ αυτήν;
Τη σκηνογραφία-ενδυματολογία του έργου υπογράφει ο Ρουμάνος, Χέλμουτ Στούρμερ. Κάνοντας μια έρευνα για το καλλιτεχνικό του έργο ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα εντυπωσιακό βιογραφικό εμπλουτισμένο και με αρκετές βραβεύσεις. Αυτό που είδαμε πάνω στην σκηνή του θεάτρου ήταν ότι πιο εντυπωσιακό έχουμε δει σε παράσταση του Κρατικού, δίνοντας μας την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε έναν χώρο ευρωπαϊκού θεάτρου σύγχρονων αξιώσεων. Ιδιαίτερα καλαίσθητο εικαστικό περιβάλλον και ένα υπέρ του δέοντος εντυπωσιακό αποτέλεσμα με πλούσια σκηνικά ,κάτι που γενικά δεν έχουμε συνηθίσει στο τοπικό θέατρο λόγω του περιορισμένου προϋπολογισμού που υπάρχει.
Καταλήγοντας,
Το Χειμωνιάτικο Παραμύθι από το ΚΘΒΕ, διαμόρφωσε μέσα από την επιλογή του σκηνοθέτη του, μια νέα πραγματικότητα στην θεατρική σκηνή καθώς άνοιξε έναν δίαυλο καλλιτεχνικής συνεργασίας και με άλλες χώρες. Παρά τα προβλήματα που δημιούργησε η δαιδαλώδης σκηνοθεσία του Σίλβιου Πουρκαρέτε, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι ήταν μια εξαιρετική πρωτοβουλία και έδωσε τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης να γνωρίσει από κοντά το έργο του αξιόλογου Ρουμάνου σκηνοθέτη, που παρά τις αστοχίες που διαμορφώθηκαν, παρέδωσε μια παράσταση έντονων συμβολισμών, αξιέπαινης εικαστικότητας και εντυπωσιακών σκηνογραφικών εικόνων…
…Κατ’ εμέ, το Χειμωνιάτικο παραμύθι είναι η ευτυχής κατάληξη ενός επί μακρόν ασύνειδου σχεδίου που ανατρέχει όχι μόνο στις δύο πρώτες ελεγείες, αλλά και στην Κορδελία του Βασιλιά Ληρ και, ασαφέστερα, στις οδύνες του Οθέλλου, στη θυσιαστική ναυτία του Άμλετ, ήτοι στα πιο σφοδρώς μηδενιστικά έργα, κυρίως στο Τρωίλος και Χρυσίδα, όπου η αντίθετη τάση διαφαίνεται στη φρενίτιδα της ίδιας του της άρνησης, μέσα στη συστηματική εκρίζωση του οιουδήποτε μπορεί, όσο ασθενικά κι αν γίνεται, να εμφανιστεί ως απολυτρωτής.
(Rene Zirard: Οι φλόγες της ζηλοτυπίας)
Βαθμολογία:
6,1/10
.
-k-
.
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
«ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ» του Σαίξπηρ.
Ένα χειμωνιάτικο παραμύθι ξεκινάει κάπου στη Σικελία. Αρρωστημένες σκέψεις ζήλιας πολιορκούν και τυφλώνουν τον βασιλιά Λεόντιο, η καρδιά του παγώνει και η οργή του πέφτει πάνω σε όλους τους ανθρώπους που αγαπά. Όταν το μυαλό του ξεθολώσει, έχει μείνει μόνος, υποφέρει και μετανιώνει.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 18:00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00 Εξτρά παραστάσεις: 2, 9 και 16 Φεβρουαρίου στις 17:30 (γενική είσοδος 5€).(έως 17/2/2019)
.
,
-k–
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019
Φωτογραφικό υλικό
