Μετά την πορεία της στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων, Λευτέρης Βογιατζής, η παράσταση “Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν” σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, φιλοξενήθηκε στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στο θέατρο “Αριστοτέλειον” δημιουργώντας ένα καλλιτεχνικά αμφιλεγόμενο κλίμα…
Το Δελτίο Τύπου αναφέρει: Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του Γερμανικού κινηματογράφου και θεάτρου. Η ταινία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα την ιστορία της Γερμανίας, αμέσως μετά την ήττα του Ναζισμού, κατά την περίοδο του “οικονομικού θαύματος”.
Η Μαρία παντρεύεται τον Χέρμαν, εν μέσω βομβαρδισμών και ζούνε μαζί “για μισή μέρα και μια ολόκληρη νύχτα”. Εκείνος φεύγει για το Ανατολικό μέτωπο και η Μαρία μάταια τον περιμένει να γυρίσει. Έχοντας την πληροφορία πως είναι νεκρός, προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της, μέσα στα ερείπια του πολέμου. Η γνωριμία της με ένα βιομήχανο υφασμάτων της προσφέρει την ευκαιρία που ζητά. Τίποτα δεν τη σταματά μπροστά στην επίτευξη του στόχου. Κοιτάζει μόνο το μέλλον και ξεχνά το παρελθόν, προκειμένου να πετύχει το όνειρό της. Η επιστροφή του συζύγου θα ανατρέψει ριζικά την εξέλιξη των πραγμάτων. Η Μαρία Μπράουν, έχοντας βιώσει την προδοσία, οδηγείται στο αναπάντεχο και τραγικό της τέλος.
Ξεκινώντας με τη βάση του προβλήματος, το γεγονός ότι το έργο δεν έχει γραφτεί για θεατρική απόδοση αλλά για κινηματογραφική, αποτελώντας σταθμό στη καλλιτεχνική πορεία του Φασμπίντερ, μπορούμε ευθύς να δικαιολογήσουμε την αποτυχία του όλου εγχειρήματος. Από την άλλη οφείλουμε να αναφέρουμε ότι αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για μια επιτυχημένη και εμπνευσμένη θεατρική διασκευή, όπως έχουμε δει να συμβαίνει πολλάκις. Αυτή τη φορά, δυστυχώς, δεν θα αναφερθούμε σε μία από αυτές.
Ο σκηνοθέτης του έργου, Γιώργος Σκεύας, θέλοντας να μεταφέρει τα κινηματογραφικά πλάνα στο θεατρικό σανίδι, διαμόρφωσε σύντομες μικρές σκηνές αποτυπώνοντας με αυτό το τρόπο την εναλλαγή των πράξεων. Σε αυτη τη σκηνοθετική έμπνευση χρησιμοποίησε το λιτό σκηνικό του έργου (Άγγελος Μέντης), τοποθετώντας τους ηθοποιούς του σε διαφορετικές εισόδους -εξόδους πάνω στην σκηνή, σηματοδοτώντας την έναρξη-λήξη των πράξεων. Το σκηνοθετικό όμως αυτό στοιχείο τις περισσότερες φορές σε ένα άρρυθμο τέμπο, άφηνε σχεδόν ανολοκλήρωτες τις σκηνές, κυρίως νοηματικά, αφού ο θεατής δεν είχε ούτε το χρόνο αλλά ούτε και μια βαθιά σκιαγράφηση των χαρακτήρων ώστε να κατανοήσει και να ενταχθεί μέσα στο συναισθηματικό πλαίσιο της ιστορίας. Η κάθε μία πράξη αποτυπώνονταν με έναν τίτλο στην οθόνη, στο μέσο του σκηνικού, και η σκηνοθεσία άφηνε σε δεύτερο πλάνο τη μεταπολεμική Γερμανία και μετατρεπόταν σε ανθρωποκεντρική, στο πρόσωπο της Μαρίας Μπράουν. Η απαιτούμενη κορύφωση σε σκηνές καθολικής έντασης, ένα στοιχείο που έλειπε καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, δημιούργησε ένα ψυχρό, αποστειρωμένο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Η μεγάλη διάρκεια της παράστασης σε συνδυασμό με αυτά τα στοιχεία καθώς και την αποστασιοποιημένη ερμηνεία των πρωταγωνιστών της, επέφερε τη καλλιτεχνική κόπωση χαρίζοντας μας ελάχιστες στιγμές θεατρικής ανάτασης.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε το ταλέντο της Λένας Παπαληγούρα, που δυστυχώς, σε αυτή τη παράσταση δεν διαφάνηκε. Επίπεδη και επιδερμική η ερμηνεία της, στιλιζαρισμένη σε αρκετές εκφράσεις της μη δίνοντας την ευκαιρία να κατανοήσουμε τη ψυχοσύνθεση της ηρωίδας. Ένα ακόμα στοιχείο που φαινόταν αρκετά παράταιρο μέσα στο έργο, η τονικότητα της φωνής της, όπου ερχόταν σε πλήρη σύγκρουση με τον χαρακτήρα που υποδυόταν.
Στο ίδιο μοτίβο και η ερμηνεία του Μάξιμου Μουμούρη, με την έλλειψη της εκφραστικότητας να τον χαρακτηρίζει αλλά και μια αποστασιοποιημένη καλλιτεχνική αντιμετώπιση απέναντι στον ήρωα, μην αποδίδοντας στιγμή σε όλη σχεδόν την ερμηνεία του,το συναισθηματικό υπόβαθρο του Χέρμαν.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί του έργου (Γιάννης Νταλιάνης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Νίκος Γεωργάκης ), σε πολλαπλούς ρόλους, χάθηκαν μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο και τις εναλλαγές των χαρακτήρων αποτυπώνοντας κυρίως διεκπεραιωτικές ερμηνείες.
Η μουσική της παράστασης (Σήμη Τσιλαλή), στο πρώτο άκουσμα της, είχε ένα ενδιαφέρον που όμως χάθηκε στην πολλαπλή χρήση της ,στο ίδιο ακριβώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο της.
Αξιοσημείωτη θέση οι φωτισμοί του έργου (Κατερίνα Μαραγκουδάκη) όπου “φώτιζαν” τον ψυχισμό των χαρακτήρων προσφέροντας ενίοτε την ένταση που έλειπε από το σύνολο της παράστασης.
Συνοψίζοντας (=),
Η προσπάθεια αυτής της παράστασης, ως μεταφορά του κινηματογραφικού έργου του Φασμπίντερ στο θεατρικό σανίδι, χαρακτηρίστηκε ως μια στείρα καλλιτεχνικά απόδοση, χωρίς βάθος, ρυθμό και εκφραστικότητα. Το πρωτότυπο έργο διαθέτει συναισθηματικές αλλά και ψυχολογικές προεκτάσεις που μπορούν να αναδυθούν και μέσω σκηνοθεσίας αλλά και ερμηνείας, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη σε αυτή τη παράσταση. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί μετά το τέλος μιας θέασης ενός θεατρικού έργου είναι να μην σου επιφέρει κάποια αναζήτηση…
Και όμως η Μαρία Μπράουν δεν είναι ένας χαρακτήρας κενότητας, είναι ένα σύμβολο μιας καινούργιας αρχής, είναι το σήμερα που γεννιέται στα συντρίμμια του τότε, είναι η ελπίδα της προσωπικής επανάστασης…
“Προτιμώ να κάνω εγώ τα θαύματα, παρά να περιμένω να γίνουν”
Βαθμολογία:
4/10
.
Πληροφορίες για τη παράσταση, διαβάστε ΕΔΩ
,
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν TΡΙΤΗ 22 ΜΑΙΟΥ 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων
Φωτογραφικό υλικό
