Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Οι αναφορές για την παράσταση και κυρίως το απρόβλεπτο θέμα της έμοιαζαν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και είναι λογικό όταν πρόκειται για δύο εμβληματικές ιστορικές προσωπικότητες, που η συγγραφική φαντασία ενέπλεξε σε μια υποθετική συνάντηση… «ιδιωτικής φύσης», καθόλου αναμενόμενη! Ταυτόχρονα και ένα ρίσκο όσον αφορά στην προσέγγιση ιστορικών μορφών σαν τον Χίτλερ και τον Φρόυντ, που εδώ βέβαια έχει χιουμοριστικό χαρακτήρα στα πλαίσια μιας κωμωδίας… Πρόκειται για την παράσταση «Mein Komplex» σε διασκευή και σκηνοθεσία Μπάμπη Κλαλιώτη, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αμαλία…
Με τον διασημότερο ψυχολόγο της εποχής του 1920 (αλλά και των μετέπειτα εποχών μέχρι σήμερα) Ζ. Φρόυντ, να υποδέχεται στο γραφείο του στη Βιέννη, έναν απρόσμενο πελάτη που επιμένει πιεστικά να εξετάσει το πρόβλημα της αποτυχημένης σεξουαλικής του ζωής… για την ακρίβεια το «πρόβλημα» της ερωμένης του, στην οποία φορτώνει τη δική του δυσλειτουργία, θεωρώντας τον εαυτό του απόλυτα φυσιολογικό ως εραστή. Ο εν λόγω πελάτης δεν είναι άλλος από τον άγνωστο τότε- και μετέπειτα πασίγνωστο δικτάτορα Αδόλφο Χίτλερ… που «χρεώνει» στην ερωμένη του Κριστίν τη σεξουαλική του ανεπάρκεια, εξαιτίας σοβαρών συμπλεγμάτων που κρύβει ο ίδιος και ο Φρόυντ καταφέρνει να ανασύρει υπνωτίζοντάς τον… οι μέθοδοι «θεραπείας» που θα προτείνει ο ψυχολόγος, θα καταλήξουν σε απίθανα ευτράπελα χωρίς αποτέλεσμα και η στερημένη Κριστίν θα αναζητήσει «αλλού» την σαρκική ικανοποίηση…
Το βασικότερο στοιχείο που κερδίζει τις εντυπώσεις (+) είναι η προσεγμένη σκηνοθεσία του Μπάμπη Κλαλιώτη, με κάποια ευρήματα απλά αλλά ευφάνταστα, που προσδίδουν «χαρακτήρα» και ξεχωριστό ενδιαφέρον στην παράσταση. Της οποίας η σκηνοθετική διαχείριση διακρίθηκε εν γένει από λιτότητα και «καθαρότητα» στην δραματουργική απόδοση, απόλυτη σαφήνεια στα τεκταινόμενα, σωστή χωροταξική αξιοποίηση της σκηνής, ομαλό ρυθμό με ζωντάνια, ανάδειξη του κωμικού και αισθησιακού στοιχείου, με δυνατό της σημείο την εξαιρετική ατμόσφαιρα… χάρη στους άψογα μελετημένους φωτισμούς σε πρωταγωνιστικό- καθοριστικό ρόλο, χάρη στα ευρηματικά τεχνάσματα σαν το «χτύπημα της πόρτας» και τέλος, χάρη στην θαυμάσια ιδέα της ζωντανής μουσικής συνοδείας από τσέλο και «ατμοσφαιρικά» κρουστά επί σκηνής από τον Σταύρο Παργινό, που έδεσε άριστα με το σύνολο και συνέβαλε τα μέγιστα στο αισθητικό- ακουστικό αποτέλεσμα…
Σε επίπεδο ερμηνειών, πρόκειται αναμφίβολα για τρεις καλούς ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων ξεχώρισε ο Κώστας Καραμουσάλης στον ιδιαίτερο, πολυσύνθετο, απαιτητικό ρόλο του Χίτλερ… καθώς όφειλε διαρκώς να ακροβατεί μεταξύ ρεαλισμού και καρικατούρας, προκειμένου να αποδώσει κωμικά ή σωστότερα να αποδομήσει μια διαταραγμένη προσωπικότητα και κατάφερε σε μεγάλο βαθμό το δύσκολο εγχείρημα, έστω κι αν ενίοτε επέλεξε την υπερβολή, ενώ αντιθέτως η κωμικότητα προέκυπτε όταν αυτή έλειπε… Η Βαρβάρα Καρά στο ρόλο της Κριστίν, υπήρξε πειστικότατη ως «υπομονετική» ερωμένη παρά την στέρηση, με ακριβείς δόσεις ερωτισμού ή λαγνείας, αλλά και τρυφερότητας, κατανόησης, χιούμορ, που κάποια οριακή στιγμή οδηγεί στον κυνισμό… Ο Μάνθος Καλαντζής ως Φρόυντ, σε έναν ρόλο εκ των πραγμάτων επίπεδο και συμβατικό, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, αποδείχθηκε αποτελεσματικός και έπεισε για την «ιατρική του επάρκεια», αποπνέοντας σοβαρότητα και κύρος- πάντα στα πλαίσια μιας διακωμώδησης…
.
Οι παρατηρήσεις ή σωστότερα ενστάσεις (-) αφορούν στο κείμενο, τόσο ως αρχική ιδέα, όσο και ως περιεχόμενο- ανάπτυξη. Όπου στόχος ήταν προφανώς η αποδόμηση- γελοιοποίηση ενός στυγνού δικτάτορα, χρησιμοποιώντας ως «εργαλείο» τη σεξουαλικότητά του, κάτι που αρχικά ως σύλληψη ιδέας «ελέγχεται» για το ηθικό της έρεισμα…. Ωστόσο, ακόμα κι αν παραβλέψουμε την «λογική της κρεβατοκάμαρας» και τη χρήση σεξουαλικών δεδομένων (για οποιονδήποτε), ο τρόπος που αναπτύχθηκε συγγραφικά η ιδέα, έμεινε στα προφανή- με το αιώνιο οιδιπόδειο σύμπλεγμα με τη μάνα, περιορίστηκε σε μια επιδερμική συμβατική προσέγγιση, ενώ στην προσπάθεια να εξυπηρετήσει τη συνθήκη της κωμωδίας, πέραν του ότι σε στιγμές θυσίασε την αληθοφάνεια με τραβηγμένες καταστάσεις, παράλληλα άγγιξε την αφέλεια…. Καταλήγοντας, με απλά λόγια του «πεζοδρομίου», στο συμπέρασμα ότι ο Χίτλερ ήταν αυτός ο διαταραγμένος που ήταν, γιατί «δεν του σηκωνόταν και την είχε μικρή, ενώ ο Φρόυντ μεγάλη» (με το συμπάθιο), όπως σαφέστατα δηλώνεται στο αβέβαιο φινάλε. Κι άντε οι… ιστορικοί να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν «του λόγου το αληθές»…
Εν κατακλείδι (=) πρόκειται για μια χαριτωμένη κωμωδία μιας ώρας που περνά ευχάριστα χάρη στην φροντισμένη ατμοσφαιρική σκηνοθεσία της και τις απολαυστικές ερμηνείες, ωστόσο με συγγραφικό «έλλειμμα» που έμεινε σε μια επιδερμική κωμική φόρμα…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5, 7 ΣΤΑ 10
Φωτογραφικό υλικό
