Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Χιλιοειπωμένο κλισέ αλλά πάντα αληθινό κι όποτε το συναντάμε θα το επαναλαμβάνουμε: η τέχνη του απλού έχει γοητεία αξεπέραστη κι απαιτεί «κότσια» για να την πετύχεις! Καθότι ουκ ολίγοι καλύπτουν την αταλαντοσύνη ή ανεπάρκεια ή θολούρα πίσω από τερτίπια εντυπωσιασμού και «ψαγμένες» μοντερνιές- βαφτίζοντάς τα δήθεν «πρωτοπόρα άποψη», ενώ λίγοι και εκλεκτοί έχουν το χάρισμα να αναδεικνύουν την ουσία μέσα από τη δύναμη της απλότητας, κάτι που απαιτεί «ειδικά» προσόντα… βαθιά γνώση και σκηνική αντίληψη, ευστροφία και κριτική ικανότητα, εστίαση και συγκέντρωση στο στόχο, υψηλή αισθητική και καθαρά κριτήρια, αυτογνωσία κι αυτοπεποίθηση… Προσόντα που σαφώς διακρίναμε στην παράσταση «Ay Carmela!» του Χοσέ Σάντσις Σινιστέρα και σε σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή, που παρακολουθήσαμε στο Vis Motrix Performance Studio…
Στη σκηνή του οποίου εκτυλίσσεται η δραματική ιστορία του Παουλίνο και της Καρμέλας, εν έτει 1938 και μεσούντος του ισπανικού εμφύλιου στην ιστορική τοποθεσία Μπελτσίτε – αξιοθέατο μέχρι σήμερα για την μνήμη του άγριου αδελφοκτόνου πολέμου. Πρόκειται για ένα ερωτευμένο ζευγάρι καλλιτεχνών που ως περιοδεύον σχήμα δίνουν παραστάσεις στη χώρα και εν προκειμένω έχουν κληθεί στο συγκεκριμένο χωριό από την τοπική στρατιωτική ηγεσία, προκειμένου να ψυχαγωγήσουν μελλοθάνατους κομμουνιστές κρατούμενους, λίγο πριν την εκτέλεση, ως ακατανόητη- διαστροφική απόφαση των δημίων τους… Το ζευγάρι αναγκαστικά υπακούει κι ετοιμάζει τα νούμερα της παράστασης με το παράδοξο κοινό, ωστόσο με έντονα ηθικά διλήμματα ως πολέμιοι του φασίστα Φράνκο- παρόντα μεταξύ των στρατιωτικών, μέχρι που η Καρμέλα με την ατίθαση φύση δεν αντέχει και εν ώρα παράστασης ξεσπά θεαματικά εναντίον του φασισμού, πληρώνοντας την προσωπική της αντίσταση με τη ζωή της κι αφήνοντας τον Παουλίνο μόνο να παλεύει με τις πονεμένες μνήμες…
Ένα υπέροχο έργο (+) με σπουδαίο, μεστό περιεχόμενο, δυνατή μυθοπλασία πάνω σε πραγματικές ιστορικές βάσεις, δοσμένο με ευρηματικό ύφος, καθώς κινείται στην ονειρική περιοχή των φαντασιώσεων με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν και εντάσσει την ελκυστική συνθήκη «θέατρο στο θέατρο»…Η Καρμέλα έχει σκοτωθεί και ο Παουλίνο μέσα από τα ταραγμένα του όνειρα την ανακαλεί στη μνήμη, συνομιλεί μαζί της και ζωντανεύουν σε φλας μπακ τα πρόσφατα γεγονότα που οδήγησαν στο χαμό της… Μια δραματική προσωπική ιστορία, από αυτές που συνθέτουν τις μεγάλες ιστορικές τραγωδίες, με αυθεντική αλήθεια, έντονο συναίσθημα, καθαρότητα στην πλοκή, πολιτικές διαστάσεις με σαφή αντιφασιστική θέση χωρίς ουδέποτε να γλιστρά στην παγίδα του διδακτισμού- αντίθετα με θαυμάσια υπαινικτικό ύφος, και μια εντυπωσιακή μείξη συγκίνησης και σαρκαστικού χιούμορ… Ένα έργο που συνδυάζει δυνατή ουσία, ιστορική αλήθεια, θεατρική πληρότητα…
Το οποίο ευτύχησε να σκηνοθετηθεί εξαιρετικά από τον Πασχάλη Αραμπατζή, με βασικό γνώμονα την ευεργετική λιτότητα, εμπλουτισμένη ωστόσο από κάποιες μελετημένες, ευφάνταστες επιλογές, προσφέροντας ένα ατμοσφαιρικό, ογκώδες, μεστό αποτέλεσμα, κι όλα τούτα μέσα σε 70 μόλις λεπτά συμπυκνωμένης ουσίας. Όπου οι δύο βασικές συνθήκες του έργου, ήτοι τα διαρκή φλας μπακ και το «θέατρο στο θέατρο», αποδόθηκαν περίφημα με αφαιρετικούς ευκρινείς συμβολισμούς και τη βοήθεια κάποιων απλούστατων σκηνικών μέσων, όπως οι ξύλινες παλέτες ως υποκατάστατο σκηνής και κάποιες ασύμμετρες διαφανείς επιφάνειες – καθρέφτες περιμετρικά, λειτουργώντας ως «διαχωριστικά» ανάμεσα στον πραγματικό και τον φαντασιακό κόσμο, ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών, ως ευφάνταστα αξιοποιημένη σκηνογραφική επιλογή… μέσα από αυτά τα «παραπετάσματα» οι ήρωες προσεγγίζονται και δραματοποιούν τις μνήμες ή αποσύρονται ο καθένας στον διαφορετικό του κόσμο του παρόντος, χωρίς να λείπουν και επιπλέον μικρά ευρήματα, που ανέδειξαν εύστοχα το συναίσθημα, την τραγικότητα, τους χαρακτήρες, τις ιστορικές συνθήκες, σε ιδανική ισορροπία με τον σαρκασμό και το απολαυστικό χιούμορ. Επιφυλάσσοντας για το τέλος ένα συγκινητικό φινάλε εξαιρετικής αισθητικής, με το «τσακισμένο» φλαμέγκο του Παουλίνο…
,
Όσον αφορά στις ερμηνείες, πρόκειται για δύο άξιους, ταλαντούχους ηθοποιούς – ισοδύναμους σκηνικά και με θαυμάσια μεταξύ τους χημεία, που πέραν των υποκριτικών ικανοτήτων, εντυπωσίασαν και με τις χορευτικές επιδόσεις τους στο απαιτητικό φλαμέγκο, σχεδόν ως επαγγελματίες χορευτές με άψογη κινησιολογία, προσεγμένη στις λεπτομέρειες. Η Κορνηλία Προκοπίου ερμήνευσε αψεγάδιαστα την Καρμέλα, με αξιοθαύμαστη υποκριτική ωριμότητα και σκηνική άνεση, με το απαιτούμενο πάθος και «τσαγανό», απόλυτα γήινη, φυσική, λυμένη και άμεση, εκφραστικότατη και πειστικότατη τόσο στις δραματικές όσο και στις σαρκαστικές στιγμές, με ιδιαίτερη πλαστικότητα στην κίνηση… Ο Δημήτρης Δάγκαλης επίσης, υπήρξε εξαιρετικός Παουλίνο, με συναισθηματικές εντάσεις, σκηνική ενέργεια, εσωτερική ισορροπία και μέτρο, ελεγχόμενα εκφραστικά μέσα, συγκινητικά ευάλωτος και συνάμα λυτρωτικά κωμικός, του οποίου ο τελευταίος χορός άγγιξε καταλυτικά…
Όπως προαναφέρθηκε, το λιτό αλλά ευφυές σκηνικό με τις κρεμασμένες διαφανείς επιφάνειες και ένα παλιό γραμμόφωνο «καθόρισε» τη σκηνοθετική λειτουργία, ενώ σημαντικότατο ρόλο στην ατμόσφαιρα διαδραμάτισε η μουσική πάνω στα ηχοχρώματα του φλαμέγκο, με δύο εξαιρετικά, μελωδικά, πρωτότυπα τραγούδια στην έναρξη και το φινάλε, απόλυτα δεμένα με το κλίμα… Οι μελετημένοι φωτισμοί σηματοδότησαν εύστοχα τις εναλλαγές ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν ή την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, τονίζοντας επίσης κομβικά σημεία της πλοκής.
Οι μικρές παρατηρήσεις (-) αφορούν σε στιγμιαίες διακοπές με απόλυτο σκοτάδι στις αλλαγές σκηνών, που παρότι ελάχιστης διάρκειας εντούτοις αφήνουν μια αίσθηση «κατακερματισμού» της ενότητας, της ατμόσφαιρας, του συναισθήματος που «χτίζεται» και σε μια παράσταση 70 λεπτών η αίσθηση μοιάζει εντονότερη… Επίσης θα εκτιμούσαμε λίγο μεγαλύτερη συμμετοχή της μουσικής ως υπόκρουση ή υπογράμμιση κάποιων εντάσεων με τον υπέροχο «παθιασμένο» κιθαριστικό ήχο του φλαμέγκο και όσον αφορά στα κοστούμια, θα προτιμούσαμε για την Καρμέλα ένα πιο αέρινο φόρεμα- ταιριαστό με την πνευματική της άυλη διάσταση που με λεπτομέρειες να μετατρέπεται σε «γήινο» στις αναδρομές, όπως και τα συμβατικά ρούχα του Παουλίνο θα μπορούσαν ίσως να έχουν μια «καλλιτεχνική» νότα ως θεατρίνος εποχής…
Καταλήγοντας (=) και παραβλέποντας τις δευτερεύουσας σημασίας μικρές παρατηρήσεις, εστιάζουμε στο γεγονός μιας ατμοσφαιρικής παράστασης με συμπυκνωμένη ουσία, εμπνευσμένη σκηνοθετική λιτότητα, άψογες ερμηνείες, από την οποία φύγαμε με αίσθημα θεατρικής πληρότητας…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,4 ΣΤΑ 10
.
-k
.
VIS MOTRIX
«AY, CARMELA!» του Χοσέ Σάντσις Σινιστέρα.
Θέατρο μέσα στο θέατρο, μια ιστορία μέσα στην Ιστορία, δύο άνθρωποι αντιμέτωποι με μια απάνθρωπη εποχή. Ισπανικός εμφύλιος και δύο περιπλανώμενοι θεατρίνοι, η Καρμέλα και ο Παουλίνο, βρίσκονται κατά λάθος ανάμεσα σε δύο εχθρικές πλευρές.
Σκηνοθεσία: Πασχάλης Αραμπατζής.
Ερμηνεύουν: Κορνηλία Προκοπίου και Δημήτρης Δάγκαλης.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:30 (έως 4 Νοεμβρίου 2019).
http://www.kulturosupa.gr/theatromania/12-enorkoi-athinaion-31642/
————————
——————–
—————-
.
Δείτε & αυτά:
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
