Αξιοπρεπέστατος Φιλοκτήτης με κάποιες αστοχίες…
Είδαμε + σχολιάζουμε…
Και οι πρεμιέρες στη Θεσσαλονίκη συνεχίζονται. Στο σχεδόν γεμάτο θέατρο Δάσους βρεθήκαμε για να παρακολουθήσουμε τη τραγωδία του Σοφοκλή “Φιλοκτήτης”, υπό την επιμέλεια της εταιρείας καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων αρτIVITIES και του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και παρακάτω σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας…
…και η ιστορία λέει… Ο γιος του Ποίαντα, ο Φιλοκτήτης, πασίγνωστος για τη σκοπευτική του δεινότητα, κατείχε το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή τα οποία είχε πάρει ως δώρο από τον ίδιο. Κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου το δάγκωμα ενός φαρμακερού φιδιού και η δυσοσμία της αγιάτρευτης πληγής του ήταν ανυπόφορη ώστε οι Έλληνες ακολουθώντας την συμβουλή του Οδυσσέα, να τον εγκατέλειψαν μόνο του στη Λήμνο.
Η προσταγή όμως των Θεών ότι θα κατελάμβαναν την Τροία μόνο με τα όπλα του Ηρακλή ανάγκασε τον Οδυσσέα και το γιο του Αχιλλέα, Νεοπτόλεμο να πάνε στο νησί και να φέρουν πίσω τον Φιλοκτήτη. Εκεί έχουν να αντιμετωπίσουν το μένος και την πικρία του Φιλοκτήτη…
… και είδαμε στην παράσταση…. Ένα άδειο οριοθετημένο σκηνικό (εμπνευσμένο από τη Κenny MacLellan) μας υποδέχτηκε προκαλώντας την έκπληξη μας αρχικά που στη συνέχεια μετατράπηκε σε ενθουσιασμό.
.
Η σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, καθήλωσε με την απλότητα και τη σύγχρονη ματιά του παρουσιάζοντας ένα απόλυτα προσεγμένο αποτέλεσμα.
Ο ανδρικός θίασος, ντυμένος με απλά καθημερινά ρούχα κατάφεραν με αυτή την εικόνα να φέρουν ακόμα πιο κοντά τη διαχρονικότητα του έργου προσπαθώντας να μας δείξουν ότι οι χαρακτήρες ενός αρχαίου κειμένου είναι ακόμα οι ίδιοι και είναι ανάμεσα μας. Εξυπνάδα, γενναιότητα, ηθική, αξιοπρέπεια, πονηριά, πλάνη, δολιότητα, ενοχή, πισώπλατα μαχαιρώματα. Μια αριστουργηματική σκιαγράφηση χαρακτήρων σε ένα θέαμα υψηλής αισθητικής.
.
Οι ίδιοι οι ηθοποιοί διαμόρφωναν το σκηνικό με αυτοσχέδιες ξύλινες τραμπάλες ισορροπώντας πάνω σε αυτές δημιουργώντας φανταστικές εικόνες και συγχρόνως ένα δυνατό ρεαλισμό, ενώ σε πρώτο πλάνο η κίνηση των σωμάτων τους εδινε δυναμική και ταχύτητα στην παράσταση. Αλώνιζαν κυριολεκτικά τη σκηνή με τέτοιο τρόπο ώστε όλα τα συναισθήματα της κάθε πράξης να πηγάζουν μέσα από τη κινησιολογία τους.
.
Οι φωτισμοί έπαιζαν με το σκοτάδι και το φως καλύπτοντας και ξεμπροστιάζοντας τα πάθη των θνητών. Ο μινιμαλισμός αυτος απόλυτα επιτυχημένος με μια κορυφαία στιγμή έμπνευσης προς το τέλος του έργου. Δύο μηχανισμοί προκαλώντας αέρα σε άσπρες κόλλες χαρτιού, οι οποίες κατέληγαν στα χέρια του Χορού, με τους ίδιους να τις διαβάζουν και να συνεχίζουν με αυτό το τρόπο την εξιστόρηση του έργου.
.
Και πάμε τώρα στην ένσταση μας όσον αφορά τη σκηνοθετική καθοδήγηση στην ερμηνεία των ηθοποιών. Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Αιμίλιος Χειλάκης και Μιχαήλ Μαρμαρινός έχουν περάσει εδω και χρόνια τις εξετάσεις τους στο θεατρικό σανίδι με απόλυτη αποδοχή. Η συγκεκριμένη όμως απόδοση μας ξένισε λίγο και εξηγούμε το γιατί. Οι χαρακτήρες παρουσιαστήκαν με μια ελαφρότητα που δεν ταίριαζε ιδιαίτερα σε μια τραγωδία του Σοφοκλή. Υπάρχει έντονη δραματικότητα στους ήρωες και δεν είναι λογικό να ακούς χάχανα κατά τη διάρκεια της παράστασης.
.
Ο Οδυσσέας ερμηνευμένος από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη δεν θύμιζε, σε αρκετές στιγμές, τον πανέξυπνο και πολυμήχανο ήρωα. Αρκετές φορές θα λέγαμε ότι δημιουργούσε κάτι σαν καλαμπούρι στον ρόλο του, στοιχείο που ενοχλούσε αρκετά.
Το ίδιο εντοπίσαμε και στον Φιλοκτήτη, από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Επίπεδη ερμηνεία, σαφέστατα όχι κακή αλλά τίποτα σπουδαίο. Αυτού του είδους η απόδοση ξεθώριαζε τη προσωπικότητα ενός από τα πιο τραγικά πρόσωπα του έργου. Του οφείλουμε όμως συγχαρητήρια για τα τελευταία λεπτά της παράστασης που βρίσκει τα δραματικά στοιχεία του ρόλου και παραδίδει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης πιο σταθερός από όλους, θα λέγαμε ότι γλίτωσε από τη συγκεκριμένη θεατρική μανέστρα, επιδεικνύοντας πάθος και μια εξαιρετική εκφραστικότητα πάνω στη σκηνή.
.
Ο μοντέρνος Χορός (Γιάννης Γιαννούλης, Τάσος Δημητρόπουλος, Κώστας Κορωναίος, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Γιώργος Παπανδρέου, Κρις Ραντάνοφ και Γιώργος Ρουστέμης ) είχε μεν παλμό και ζωντάνια αλλά όχι ερμηνευτικό στίγμα. Σε καμία όμως περίπτωση οι αποδόσεις όλων των συντελεστών δεν θα μπορούσαν να ονοματιστούν ως αποτυχημένες. Μιλάμε για σπουδαίους ηθοποιούς που σημαία τους είναι το ταλέντο τους και μόνο.
.
Καταλήγοντας[=],
Ήταν η πρώτη καλή παράσταση που είδαμε στις αρχές της θεατρικής καλοκαιρινής σεζόν, και παρά τις ενστάσεις μας μη χάσετε την ευκαιρία να γνωρίσετε τέτοιου είδους έργα από τους μεγάλους ποιητές μας, που δίχως ίχνος ακραίου εθνικιστικού φρονήματος τα αρχαία σωζόμενα αυτά κείμενα, μας υπενθυμίζουν τι εστί σπουδαίος ως Έλληνας…
.
Βαθμολογία
6.5 στα 10
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Σκηνικά-κοστούμια: Κenny MacLellan (Κέννυ Μακλέλλαν)
Πρωτότυπη μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Σχεδιασμός φωτισμών: Nίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες: Γιάννης Βασταρδής
Επιμέλεια κίνησης: Φρόσω Κορρού
Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου
Συντονισμός – Καλλιτεχνική συνεργασία: Ελένη Καψαμπέλη
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Βοηθός παραγωγής: Λαμπρίνα Καραγιαννίδου
Διανομή
Φιλοκτήτης: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Νεοπτόλεμος: Αιμίλιος Χειλάκης
Οδυσσέας, έμπορος: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Χορός:
Γιάννης Γιαννούλης
Τάσος Δημητρόπουλος
Κώστας Κορωναίος
Δημήτρης Κουρούμπαλης
Γιώργος Παπανδρέου
Κρις Ραντάνοφ
Γιώργος Ρουστέμης
Φωτογραφικό υλικό
