Άξια Κατερίνα Μαραγκού ως «Αλεξάντρα ντε Λάγκο» στο μετριότατο «Γλυκό πουλί της νιότης». Είδαμε στο θέατρο Άλμα και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στο θέατρο Άλμα για την παράσταση «Το γλυκό πουλί της νιότης» (1959) του Τένεσι Ουίλιαμς /Tenesse Williams. Το εξαιρετικό έργο του αμερικανού συγγραφέα σκηνοθετεί η Αναστασία Ρέβη σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη. Στους θρυλικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, οι Κατερίνα Μαραγκού (Αλεξάντρα ντε Λάγκο) και Όμηρος Πουλάκης (Τσάνς Γουέην).
«Το γλυκό πουλί της νιότης» είναι ένα από τα πολυαγαπημένα και πολλαπλώς ανεβασμένα στο θεατρικό σανίδι έργα του σπουδαίου αμερικανού συγγραφέα Τένεσι Ουίλιαμς (Tenesse Williams 1911- 1983). Αναφέρεται στην συνάντηση δύο ανθρώπων, με αστρικό χάσμα ανάμεσά τους, στην πραγματικότητα/ ζοφερότητα του επαρχιακού αμερικανικού Νότου που τα ήθελε όλα ροζ σιδερωμένα και κυρίως ευανάγνωστα και απομονωμένα (Ρατσισμός). Αν και οι βασικοί χαρακτήρες έχουν διαφορά ηλικίας και θέσεως, το σημείο συνάντησής τους θα είναι η δίψα για ηδονή/ ζωή/παραίσθηση/όνειρο έξω από τις φιλοδοξίες μιας καθαρόαιμης μικροαστικής ζωής.
Το γλυκό πουλί της νιότης, μιας οποιαδήποτε νιότης και οι ηρωίδες του Τένεσι Ουίλλιαμς ως επί το πλείστον εκπορευόμενες από την προσωπική του οικογενειακή ιστορία/τραγωδία, έχουν μέσα στη παραφορά/δόμησή τους τουλάχιστον την ιδιαιτερότητα “της ιδέας που έγινε ζωή” ,σε χρόνια δύσκαμπτα τόσο για τη ζωή όσο και για το θέατρο/όνειρο. “Οι όροι του θεάτρου του” πολύπλοκοι, ερμαφρόδιτοι και ψυχαναλυτικοί (νεύρωση, ψυχαναγκασμός, παραλήρημα κτλ ) απαιτούν τουλάχιστον μια κάποια διάχυτη ατμόσφαιρα ζόφου και ερέβους και ανάσας μαζί. Αυτή ακριβώς την ατμόσφαιρα, που διακαώς επιθυμούμε στον Τένεσι Ουίλιαμς είδαμε στη σκηνή του θεάτρου Άλμα με τη σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρέβη. Σκηνοθεσία που με την επικουρική συμμετοχή των λειτουργικών σκηνικών, μετέφεραν στη σκηνή και στη πλατεία αρκετές από τις βασικές επιθυμίες των πρωταγωνιστών/ρόλων, μια υποδειγματική οργάνωση σκηνών (δραματουργία), την απαραίτητη ραθυμία της φθοράς και κυρίως την εγρήγορση της ψυχολογικής κατηφόρας, χωρίς εκρήξεις και σκηνικούς πλατιασμούς/υπερβολικούς νεωτερισμούς. Όφελος θεατρικό για μια ευανάγνωστη παράσταση ως νοτιοαμερικανική.
Και μόνη στη σκηνή μεταφέρει τα άνωθεν η Κατερίνα Μαραγκού ερμηνευτικά και ουσιαστικά, δίδοντας στο κέντρο της Αθήνας τη νότα/γραφή/σκέψη του Τένεσι Ουίλιαμς απλόχερα, ταλαντούχα εκλεπτυσμένα και επαρκώς/ακριβώς στυλιζαρισμένα. Άνετη ψυχική ταλάντωση καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης, σκηνική παρουσία διακριτή και κατακλυσμική, ιδιαιτερότητα ρόλου και παθών, έκφραση απαραίτητη των λέξεων και των σχέσεων και συνολικά ερμηνεύει μια Αλεξάντρα ντε Λάγκο στη σκηνή.
Ο συμπρωταγωνιστής και ο υπόλοιπος θίασος κάπου στο βάθος ακολουθεί. Ίσως είναι απαραίτητη η συνειδητοποίηση, ότι εν έτη 2015 ανεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας ένα από τα ωραιότερα έργα του Τένεσι Ουίλιαμς που καθρεπτίζει αρκετά από τη μυθολογία των παθών, των επιθυμιών και των αναγκών μας. Η μυθολογία αυτή, είναι διαχρονική όσο κι αν οι ρόλοι υπερβάλουν στη ακρίβεια της σκηνικής στιγμής, γιατί απλά έτσι είναι οι άνθρωποι. Μονολεκτικά, σκεφτείτε την ευκαιρία της θεατρικής αναπαράστασης ενός από τα ωραιότερα έργα του παγκόσμιου θεάτρου και πράξτε ερμηνευτικά αναλόγως.
Στα συν[+] της παράστασης:
1. Η ερμηνεία της Κατερίνας Μαραγκού ως “Αλεξάντρα ντε Λάγκο”. Άξια!
2. Η ολιστική σκηνοθετική προσέγγιση της Αναστασίας Ρέβη
3. Τα λειτουργικά σκηνικά/κοστούμια της Μάιρας Βαζαίου
4. Τα Φώτα του Σάκη Μπιρμπίλη
5. Ηχητική/Μουσική επιμέλεια της Ζηνοβίας Αρβανιτίδη
Στα πλην[-] της παράστασης:
1. Αναφορικά με το συμπρωταγωνιστή Όμηρου Πουλάκη, φωτεινή/θεατρικά σχεσιακή παραμένει μόνο η προτελευταία σκηνή όπου κάθεται στα σκαλοπάτια με την Κατερίνα Μαραγκού λίγο πριν τον τελευταίο αποχαιρετισμό.
2. Το σύνολο των ερμηνειών του υπόλοιπου θιάσου.
Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση «Το γλυκό πουλί της νιότης» είναι για το ερμηνευτικό κρεσέντο της Κατερίνας Μαραγκού στο κέντρο της Αθήνας (σπεύσατε!) και για την ατμοσφαιρική και ευδιάκριτη σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρέβη.
Βαθμολογία: 5 στα 10
.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
