Είδε και σχολιάζει ο Πρόδρομος Μαυρίδης.
Ο Πολυχώρος «Αλεξάνδρεια» στεγάζεται σε ένα πολύ όμορφο νεοκλασικό κτίσμα, στο οποίο έζησε ο σπουδαίος πεζογράφος Μ. Καραγάτσης. Σε αυτό το ιστορικό πλέον κτήριο, παρουσιάζεται το έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Ανάσα ζωής» το οποίο σκιαγραφεί τις μύχιες σκέψεις δύο γυναικών που για κάποιο διάστημα της ζωής τους μοιράστηκαν τον ίδιο άντρα. Η μια ως σύζυγος και η άλλη ως ερωμένη.
Η Μαντλέν ζει στο σπίτι της στην Αγγλία, ουσιαστικά με τις αναμνήσεις της και αποκομμένη από τον κόσμο, όταν δέχεται την επίσκεψη της ερωμένης του πρώην συζύγου της Φράνσις. Μέσα από αυτή τη συνάντηση θα αναδυθούν στην επιφάνεια σκέψεις, πίκρες και ανασφάλειες που δεν μπόρεσαν να μοιραστούν οι δύο γυναίκες στη μέχρι πρότινος ζωή τους.
.
/
Η επιμέλεια της Ελένης Παπαγεωργίου σκηνογραφικά και ενδυματολογικά είναι συνεπής. Ένα δωμάτιο σπιτιού αρκετό για να εξελιχθεί η πλοκή του έργου. Δύο γυναίκες εξωτερικά σύγχρονες με διαφορετικές βέβαια καταβολές και ενδυματολογικές επιλογές. Οι μικρές δόσεις μουσικής επένδυσης (Η ομάδα) ήταν εύγευστες. Με μια μικρή δόση μελαγχολίας. Ό,τι και όσο έπρεπε.
.
.
Σκηνοθετικά (Κώστας Αρζόγλου) το έργο δεν παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις. Οι ηρωίδες, επί της ουσίας περιορισμένες χωρικά, έχουν μετρημένες κινήσεις, και σχετικά «στραγγαλισμένη» ενέργεια. Η πορεία του έργου είναι στατική κινησιολογικά, εκτός μερικών εξαιρέσεων, δίνοντας την εντύπωση ότι υπήρχε απουσία έμπνευσης. Η προσπάθειά του να δημιουργήσει δίπολο μέσω αντιθέσεων, καταλήγει να μεταχειρίζεται άνισα τις ηθοποιούς, «ελευθερώνοντας» τη μία σε βάρος της άλλης.
Στο ρόλο της Μαντλέν, η Κωνσταντίνα Ανδριοπούλου είναι δηκτική, βιτριολική, νευρική και παθιασμένη. Περνά από τη στιβαρότητα στην ευθραυστότητα. Από την ειρωνεία στην οργή. Τα μεγάλα και διαπεραστικά της μάτια, σου τραβούν το ενδιαφέρον. Ο λόγος της είναι μεστός. Η εκφορά του λόγου της, είναι μεν συγκεκριμένη και καθαρή, αλλά τείνει να μιλά αργά, κλέβοντας σε κάποιες στιγμές λίγη από την ειλικρίνεια της. Συνολικά όμως στάθηκε στο ύψος της ηρωίδας, με ένα φινάλε πολύ δυνατό και συγκινητικό.
.
.
Μεγάλη αδικημένη της παράστασης είναι η Φράνσις. Η κατά τα άλλα συμπαθής Κατερίνα Κλήμη ήταν μία έκπληξη για την πρεμιέρα του έργου και όχι απαραίτητα ευχάριστη. Από άποψη κινήσεων, είχε περάσει από την έννοια του στατικού, στην έννοια του ακίνητου για αρκετά χρονικά διαστήματα. Ερμηνευτικά, ήταν άνευρη, δίνοντας πολλές φορές την εντύπωση της απαγγελίας. Εκφραστικά, φάνηκε πως περίμενε κάθε ατάκα τη στιγμή που έπρεπε, χωρίς όμως να αντιδρά ανάλογα. Ήταν καλοκουδισμένη, αλλά αμήχανη. Στη δεύτερη πράξη του έργου, βρήκε ένα ρυθμό, αλλά η συμπαίκτριά της (αν μου επιτραπεί ο όρος) είχε ανοίξει τη διαφορά.
Συνοψίζοντας,
Στα θετικά της παράστασης (+) ήταν η συνεπής σκηνογραφία και η παθιασμένη ερμηνεία της Κας Ανδριοπούλου.
Στα αρνητικά (-), ο ρυθμός της παράστασης, η ερμηνεία της Κας Κλήμη και η ανέμπνευστη =/άνιση σκηνοθετική αντιμετώπιση .
Βαθμολογία:
4.2/10
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
..
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
