Απόλυτα εμπνευσμένο και επίκαιρο το «Μονόκλινο σε Μπουάτ» στο Αλκμήνη | Ο Θεατρόκοσμος της Νταίζης Λεμπέση

Από τη στήλη Ο Θεατρόκοσμος της Νταίζης Λεμπέση

Kόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν’αρχινίσει. Παραμύθι με Αμυγδαλιές τραγανές με ροζ λουλούδια, με Πανσέληνο που την βλέπεις από μια βεράντα σε ένα χωριό αλλά και παραμύθι με τέρατα που έχουν κίτρινα μάτια μέσα στις κλειδαρότρυπες, με έρωτες που είναι σαν τις καρακάξες: ό,τι γυαλιστερό και όμορφο το παίρνουν τρόπαιο στις φωλιές τους. Οπωσδήποτε με Καζαμπλάνκα παντού αρχή, μέση, τέλος. Δεσπόζει αυτή.

Με ορμή, με χιούμορ, με τραγούδι, με πόνο, με έρωτα, με φόβο, με πόθο, με βία, με άσπρο και μαύρο αλλά βασικά με κόκκινο. Με ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι, γροθιά στην ψυχή. Που θα μπορούσε να μην έχει τη δύναμη που έχει θεατρικά εάν η Άννα Χατζησοφιά δεν είχε αυτή τη σκηνοθετική ματιά που είδα. Δεν έχω δει δουλειά της Άννας θεατρική και κακά τα ψέματα εγώ είμαι θεατροπαίδι. Άμα με κατακτήσεις θα το κάνεις πάνω στο σανίδι. Εντός και εκτός μου μιλάω με θέατρο αλλά και για το θέατρο. Η Άννα έχει πάρει το κείμενο και του έχει δώσει σάρκα και οστά. Του έχει δώσει ταυτότητα και αφορμή θεατρικής ύπαρξης.

Μαζί της συνεπιβάτισσες στο ταξίδι τρία απίστευτα ταλαντούχα πλάσματα Ιφιγένεια Καραμήτρου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Ελένη Φίλιππα σαν τις μοίρες που τόσο αγαπούν ξετυλίγουν το δικό τους νήμα ζωής και το κάνουν ένα κέντημα αριστοτεχνικό εννοείται με κατακόκκινες πινελιές. Η κάθε μία ταγμένη στο ρόλο της. Η κάθε μία έχει βάλει το δικό της λιθαράκι και το αποτέλεσμα είναι μόνο για χειροκρότημα. Ξέρεις αν ανοίξεις τα πατζούρια μπορεί και να δεις Φάρους στο Σύμπαν, αν πεις δε φοβάμαι το τέρας μπορεί οι κλειδαρότρυπες να ανοίξουν, αν τους γράψεις όλους στα παλιά σου κατακόκκινα τακούνια και αν αποφασίσεις να σε καθορίζει μόνο η ανάσα η δική σου ίσως τότε πεις: Τώρα πετάω.

Είναι η μαγική στιγμή που τα ξεχνάς όλα γιατί βλέπεις πρόβα στο Αλκμήνη για το «Μονόκλινο» σε Μπουάτ της Όλγας Στέφου και δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Και δε θέλεις να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Και είναι απλή πρόβα χωρίς φώτα, χωρίς κοστούμια, χωρίς βοήθεια. Είναι σκέτο.

Είναι αυτούσιο.

Είναι πολύ δυνατό.

Είναι πολύ ουσίας.

Είναι απόλυτα βγαλμένο από μέσα τους.

Απόλυτα εμπνευσμένο.

Απόλυτα επίκαιρο.

Απόλυτα ισορροπημένο σε αρχή, μέση και τέλος.

Είναι σκληρό. Είναι έξυπνο. Είναι αληθινό. Είναι τρυφερό. Είναι επαναστατικό. Μπορεί να είναι και ανατρεπτικό δε θα στο κάψω να έρθεις να το δεις.

Υ.Γ. Ολγα Στέφου που δεν σε ξέρω από κοντά : πολύ σε αγαπάω, πολύ έχεις μπει στην καρδιά μου μέσα βαθιά, βασικά όμως πολύ σου βγάζω το καπέλο και πίστεψέ με το βγάζω σπάνια. Σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου.

«Μονόκλινο σε Μπουάτ» της Όλγας Στέφου στο Θέατρο Αλκμήνη από τις 18 Ιανουαρίου κάθε Σάββατο 21:30 & Κυριακή 21:00

Πληροφορίες για τη παράσταση –  Εισιτήρια εδώ