Είδαμε και σχολιάζουμε.
Εδώ και κάποια χρόνια έχουμε ξεχωρίσει, εκτιμήσει και επαινέσει το στίγμα της άξιας ομάδας «Θέατρο του Άλλοτε» και της σκηνοθέτιδας Βαρβάρας Δουμανίδου, για τον ιδιαίτερο καλλιτεχνικό χαρακτήρα και το αντισυμβατικό πνεύμα των παραστάσεών τους… σκοτεινών ή μη. Διαβάζοντας για το ανέβασμα της παράστασης «Τα κόκκινα φανάρια», ήταν λογικό να τρέφουμε προσδοκίες για κάτι πέραν του προφανούς, κάτι «διαφορετικό» με την ψαγμένη καλλιτεχνική ματιά της ομάδας που έχει δώσει επ’ αυτού εξαιρετικά δείγματα, όταν μάλιστα η θεματολογία προσφέρεται ιδανικά και αγγίζει ευρύτατο κοινό, βασισμένη σε πασίγνωστη αγαπημένη ταινία. Έχοντας αυτά κατά νου, και ομολογούμε με λαχτάρα, φτάσαμε στο θέατρο Αυλαία για «Τα κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, από το «Θέατρο του Άλλοτε» και σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου, σε έναν χώρο κατάμεστο με έξτρα καρέκλες…
Για το γνωστότατο έργο δεν απαιτούνται προφανώς συστάσεις, καθώς η ομώνυμη ταινία έχει τυπωθεί στη μνήμη στην κατηγορία των κλασικών. Και αυτό γιατί το θέμα της δεν αποτυπώνει απλά την ιδιαίτερη ηθογραφία μιας εποχής στην Τρούμπα του ’60 λίγο πριν τη δύση της, αλλά πολύ βαθύτερες και διαχρονικές πληγές σαν την πορνεία και όσα τη συνοδεύουν σε κοινωνικό, ψυχολογικό, ηθικό επίπεδο… Παρουσιάζοντας με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο τον σκληρό κόσμο των «κόκκινων φαναριών» και τις σακατεμένες ζωές των ιερόδουλων στο μπορντέλο της μαντάμ Παρί, κρύβοντας πίσω από τη βιτρίνα του πληρωμένου έρωτα, τραγικές ιστορίες και πάθη, προδομένες αγάπες, ανθρώπινη εξαθλίωση, αγώνα για επιβίωση… Μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον του πορνείου, όπου η αφέντρα-μαντάμ, οι νταήδες – νταβατζήδες, οι επιβήτορες – πελάτες, οριοθετούν έναν κόσμο σκληρής εκμετάλλευσης για το θύμα- πόρνη με το ατιμωτικό στίγμα και τα απαγορευμένα όνειρα διαφυγής…
Είναι αναπόφευκτο για την πλειονότητα των θεατών, να έχουμε ασυνείδητα κρατημένη στο πίσω μέρος του μυαλού την ταινία με τις ιστορίες των ηρώων και τους αγαπημένους πρωταγωνιστές της, και το λιγότερο που προσδοκούσαμε από μια παράσταση του σήμερα και επιπλέον από μια ομάδα ξεχωριστή για την αντισυμβατικότητά της, να μας κάνει να την ξεχάσουμε. Διότι τί νόημα έχει μια πιστή αναπαραγωγή ξεχασμένων προτύπων του ’60, αν δεν μπορείς μέσα από αυτά να πεις κάτι στο σήμερα; Ποιος ο λόγος της (προσφιλούς) αναβίωσης παλιών ταινιών, αν η σύγχρονη ματιά δεν έχει κάτι καινούργιο να προσθέσει, να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, είτε σε καλλιτεχνικό είτε σε νοηματικό επίπεδο; Μοιραία καταλήγει σε αντίγραφο- συνήθως κακέκτυπο του πρωτότυπου, χωρίς περαιτέρω προσφορά και με προφανή εμπορικό στόχο λόγω της απήχησης ενός γνωστού καταξιωμένου έργου. Τίποτα μεμπτό επ’ αυτού βέβαια, σαφώς το ταμείο είναι καθοριστικό της επιβίωσης ενός σχήματος, όμως το ερώτημα είναι «γιατί να μη συνδυαστεί η εμπορικότητα με την καλλιτεχνική αξία ενός εγχειρήματος, από κάποιον που τολμά και μπορεί;» Είναι λογικό οι απαιτήσεις από έμπειρους με ικανότητα, να είναι αυξημένες…
Κι εδώ έρχονται οι ενστάσεις (-) με δόση «παράπονου» για το «Θέατρο του Άλλοτε» με τον τρόπο που το γνωρίσαμε, και στη συγκεκριμένη παράσταση μας απογοήτευσε, διαπιστώνοντας σοβαρή «έκπτωση» στα στάνταρ του… Σε πολλά επίπεδα… Ξεκινώντας από τη σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου, που έπασχε σε πολλά σημεία, φτάνοντας να αποκομίσουμε ένα αποτέλεσμα συχνά με χροιά ερασιτεχνισμού, και παρακάτω εξηγούμε. Είναι αλήθεια ότι περιμέναμε μια «διαφορετική», πιο συμβολική, πιο σύγχρονη, πιο εστιασμένη και ουσιαστική σκηνοθετική προσέγγιση, πέραν της επίπεδης περιγραφικής με γραμμική αφήγηση/ παράθεση γεγονότων, ωστόσο από τα πρώτα λεπτά αντιληφθήκαμε ότι πρόκειται για ρεαλιστική επιλογή, αναπαράγοντας πιστά στην ταινία, πολύ μακριά όμως από το κλίμα της… Διότι τίποτα στην ατμόσφαιρα, στο σκηνικό, στα ακούσματα, σε μικρές λεπτομέρειες, δεν παρέπεμπε σε καταγώγιο της Τρούμπας και σε εποχή του ’60, θυμίζοντας περισσότερο αδιάφορο, χωρίς χαρακτήρα, κυριλέ πιάνο-μπαρ του ’90 και υστερώντας καθοριστικά σε αυθεντικότητα. Εφόσον επιλέχθηκε αυτούσιο το πρωτότυπο σενάριο χωρίς διασκευή, ήταν αυτονόητο να στηριχθεί με όλες τις σκηνικές παραμέτρους.
Πέραν τούτου, εντοπίσαμε κάποια αμήχανα χάσματα διαρκείας στις αλλαγές σκηνών με σκοτάδι και απόλυτη σιωπή, που μοιραία προκαλούν ρωγμές στην ενότητα της παράστασης, η οποία επιπλέον χώλαινε σε επίπεδο ρυθμού… κάπως σαν «αποσυντονισμένη» στις εναλλαγές προσώπων- ιστοριών, κάπως σαν να «σκάλωνε», με υποβόσκουσα χαλαρότητα, ελλιπή ζωντάνια, ανύπαρκτο σφρίγος, Με αποτέλεσμα οι εντάσεις και ξεσπάσματα – που εν προκειμένω πλεονάζουν- να μην κλιμακώνονται με φυσικότητα, αλλά να προκύπτουν ως «κεραυνός εν αιθρία», πείθοντας ελάχιστα για την αλήθεια τους. Όσον αφορά στις σκηνές σεξ, ομολογουμένως ήταν πολύ εύστοχη η επιλογή να κυριαρχούν ως «φόντο» σε δεύτερο πλάνο και σε όλη σχεδόν τη διάρκεια, όμως η άτεχνη υλοποίηση υποβάθμισε μια ιδέα που θα μπορούσε να είναι είτε άκρως καλλιτεχνική, είτε σκληρά ρεαλιστική και πάντως ουσιώδης. Πιθανόν ο φόβος του γυμνού, η συστολή ή απειρία, στέρησαν αληθοφάνεια και «χαρακτήρα» από τις επίμαχες σκηνές, σχεδόν ερασιτεχνικές.
Σε σχέση με το σκηνικό, ναι μεν θα το χαρακτηρίζαμε «γεμάτο» και με εύστοχη υπερυψωμένη τοποθέτηση του «κυρίαρχου» κρεβατιού, όμως το σύγχρονο ντιζάιν των επίπλων και επιπλέον χωρίς κοινή αισθητική, έθετε εκτός κλίματος και εποχής, πέραν του ότι μεταξύ μπαρ και κρεβατοκάμαρας τοποθετήθηκε εντελώς στο… πουθενά ένας καναπές αχρείαστος, μάλλον για γέμισμα του κενού. Μιλώντας για την πρωτότυπη μουσική, είναι αλήθεια ότι η ζωντανή εκτέλεση κερδίζει και σε κάποια σημεία η υπόκρουση έδεσε ταιριαστά, ενώ το κυρίως κομμάτι θα το χαρακτηρίζαμε αδιάφορο. Όμως – μιλώντας πάντα για εποχή του ’60 και για μπαρ- μπορντέλο, ο λυρισμός του πιάνου στο «μαγαζί» έμοιαζε ασύμβατος…
Όσον αφορά στην πλειονότητα των ερμηνειών, παρότι κινήθηκαν σε αποδεκτά επίπεδα από άποψη υποκριτικής «τεχνικής» – με θετικές και αρνητικές εξαιρέσεις – εντούτοις έλειπε το καθοριστικό στοιχείο της αυθεντικότητας, και όχι επειδή πρόκειται για ατάλαντους ηθοποιούς, αλλά επειδή το περιβάλλον πλαίσιο και η σκηνοθετική καθοδήγηση υπολείπονταν σοβαρά σε αυτό το κομμάτι. Με συνέπεια το όλο σύνολο και φυσικά οι ερμηνείες να χάνουν σε πειστικότητα, να μοιάζουν φτιαχτές και στημένες ακολουθώντας τυπικά στερεότυπα, ουσιαστικά έξω από το βαθύ δράμα των ηρώων.
Οφείλουμε όμως στις θετικές εξαιρέσεις (+) να αναφέρουμε τον Δημήτρη Βασιλειάδη στο ρόλο του αρχινταβατζή Μιχαήλου, τον οποίο ο καλός ηθοποιός με τα δουλεμένα εκφραστικά μέσα- βοηθούμενος και από το φυζίκ της έντονης όψης και βλέμματος, υπηρέτησε πειστικά με τη σωστή δόση αγριάδας, κυνισμού, ανδροπρέπειας, δυναμισμού, από τους ελάχιστους που απέπνεαν αληθοφάνεια σε έναν ρόλο με δυσκολίες αλλά και επικίνδυνες ευκολίες. Ομοίως αληθοφανές θα χαρακτηρίζαμε το γηραλέο ζευγάρι και ιδιαίτερα την λιτή Θεοδώρα Κωστάκου ως υπηρέτρια Κατερίνα, καθώς και την μπριόζα Μαρία Σεμερτζίδου ως «τσαούσα» Μυρσίνη…
Στην κατηγορία των θετικών ομοίως, θα κατατάξουμε την τραγουδίστρια Νατάσα Κοψαχείλη με την υπέροχα δουλεμένη φωνή και εκφραστική ερμηνεία, ενσωματωμένη με δόσεις υποκριτικής μέσα στην πλοκή, σε ένα από τα λίγα ατμοσφαιρικά σημεία της παράστασης. Όπου επίσης αξίζει να αναφέρουμε την επιτυχημένη σύμπτυξη δύο ιστοριών σε ένα πρόσωπο (όσοι δουν θα καταλάβουν) καθώς και το εύστοχο φλας μπακ που τη συνοδεύει. Επιπλέον οι φωτισμοί ανταποκρίθηκαν επιτυχώς στα ζητούμενα, και τα κοστούμια – παρά τον «άχρονο» χαρακτήρα, έδωσαν σαφές στίγμα των ρόλων.
Εν κατακλείδι (=) αυτό που απέμεινε για μερίδα θεατών είναι μια γεύση ανικανοποίητου, από μια παράσταση με «θέματα», εγκλωβισμένη στο στείρο ρεαλισμό των αυτονόητων… και για τους πιστούς της ομάδας, μια αίσθηση προδομένων προσδοκιών για μια καλλιτεχνική «έκπτωση» που δεν περίμενε…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
.
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων
Φωτογραφικό υλικό
