Είδαμε και σχολιάζουμε…
Η βροχερή «κατάρα» του φετινού καλοκαιριού, δεν θα μπορούσε να αφήσει… ανέγγιχτη και την παρούσα παράσταση, που πάλι σαν από θαύμα κατάφερε να πραγματοποιηθεί μετά από έντονη καταιγίδα ωρών. Κάτι που προφανώς επηρέασε την προσέλευση, με πληρότητα στο θέατρο Κήπου, κάτω από το μισό της χωρητικότητάς του, παρότι επρόκειτο για ανάλαφρη «καλοκαιρινή» κωμωδία του Φεϋντώ, από αυτές τις εύπεπτες και χαριτωμένες, που συνήθως βλέπονται ευχάριστα για να «ξεσκάσεις», αν και… τελοσπάντων, με ανάλογες προσδοκίες προσήλθαμε στο Θέατρο Κήπου για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Από τον γάμο… στο διαζύγιο;» του Ζ. Φεϋντώ και σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, σε μια παραγωγή του Θεσσαλικού Θεάτρου.
Όπου λίγο πριν την έναρξη, δύο ηθοποιοί του θιάσου (Κ. Αποστολάκης και Κ. Γιαννακόπουλος), ντυμένοι με αδιάβροχα, πλησιάζουν στις κερκίδες, συνομιλούν και αστείζονται με το κοινό, χαιρετούν φίλους και γνωστούς, ενώ εντός ολίγου εμφανίζονται και οι υπόλοιποι στη σκηνή, επίσης φορώντας αδιάβροχα και η παράσταση αρχίζει… Αποτελούμενη από δύο μονόπρακτα που προλογίζει με θεατρικό τρόπο ένας ηθοποιός και το πρώτο με τίτλο «Η εφτάψυχη πεθερά». Ο σύζυγος επιστρέφει ξενυχτισμένος από πάρτι στο σπίτι του, για να υποστεί την γκρίνια της γυναίκας του, που θα μεταβληθεί σε επίθεση όταν αυτός εκφραστεί κολακευτικά για το στήθος μιας καλεσμένης στο πάρτι… στο μεταξύ, η είδηση τα μαύρα μεσάνυχτα για τον θάνατο της πεθεράς του, θα επιφέρει τρομερή αναστάτωση και σειρά παρεξηγήσεων.
Στο δεύτερο μονόπρακτο με τίτλο «Η δυσκοιλιότητα του μπέμπη», ο σύζυγος, κατασκευαστής πορσελάνινων δοχείων νυκτός, περιμένει έναν προμηθευτή του στρατού, προκειμένου να εξασφαλίσει μια μεγάλη παραγγελία «δοχείων» για το στράτευμα. Ωστόσο η γυναίκα του, σε κατάσταση υστερίας επειδή ο 7χρονος γιος τους πάσχει από δυσκοιλιότητα και δεν παίρνει το καθαρκτικό του, επεμβαίνει καταλυτικά στην επαγγελματική συνάντηση και κάνει τα πάντα άνω- κάτω, ποτίζοντας τον επισκέπτη με καθαρκτικό για να «παραδειγματιστεί» ο απείθαρχος γιος και βγάζοντας στη φόρα τα άπλυτα του καλεσμένου για την απιστία της γυναίκας του, με συνέπεια η συνάντηση- φιάσκο στην οποία θα προστεθούν η άπιστη κι ο εραστής της, να οδηγηθεί σε τραγελαφική κατάληξη…
Ομολογουμένως, αν δεν υπήρχαν κάποιες απολαυστικές ερμηνείες (+), να δώσουν ζωντάνια σε ένα ανούσιο κείμενο, θα το είχε καταπιεί η πλήξη. Με κυρίαρχο στη σκηνή τον έμπειρο Κώστα Αποστολάκη ως σύζυγο και των δύο μονόπρακτων, που χάρη στη σωστή σκηνοθετική καθοδήγηση, κράτησε το μέτρο στην πληθωρική ερμηνεία του, ισορρόπησε ενεργειακά στις εντάσεις, απέδωσε απολαυστικά την διαφορετική κωμικότητα των δύο ρόλων, χωρίς να εκπίπτει σε ευκολίες – που εν προκειμένω μπορούσαν να γλιστρήσουν σε καρικατούρα ή γελοιότητα. Η γλυκιά Ευγενία Δημητροπούλου ως σύζυγος, με ερμηνεία που απέπνεε φυσικότητα, άνεση, εκφραστικότητα, υπήρξε άκρως πειστική και ρεαλιστική σε δύο ανόμοιους ρόλους με στοιχεία «σουρεαλισμού». Ο Κώστας Γιαννακόπουλος, επίσης πληθωρικός αλλά με ακριβή έλεγχο των εκφραστικών του μέσων και υποκριτική ωριμότητα, έδωσε δύο θαυμάσιες κωμικές ερμηνείες, στα πρότυπα της φαρσοκωμωδίας ως αυθεντικός ήρωας του Φεϋντώ. Παρά τους μικρότερους- ωστόσο χαρακτηριστικούς ρόλους τους, η Ειρήνη Κουτρουμάνου και ο Δημήτρης Τσικούρας, αποδείχθηκαν άξιοι, αποτελεσματικοί, με σκηνικό ενδιαφέρον και προσεγμένες λεπτομέρειες στις ερμηνείες τους.
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη έκανε το καλύτερο δυνατό για μια ή μάλλον δύο φαρσοκωμωδίες, των οποίων η πλοκή δεν βοηθούσε ιδιαίτερα, καθότι οι όποιες παρεξηγήσεις ή ανατροπές, προκαλούνταν μέσω του λόγου και όχι της δράσης. Που σημαίνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι του έργου παρέμενε από τη συγγραφή του στατικό και διαλογικό, περιορίζοντας τις σκηνοθετικές δυνατότητες, που σε άλλα έργα του συγγραφέα ο ρυθμός της δράσης είναι καταιγιστικός., αγγίζοντας τη σκηνική… φασαρία. Οπότε εδώ, απολαύσαμε την «ησυχία» του ήρεμου και δεμένου ρυθμού, την ανάδειξη των κωμικών διαλόγων ως κυρίαρχο- κομβικό στοιχείο, την εύστοχη ατμόσφαιρα κυρίως μέσω του σκηνικού, τις μικρές χαριτωμένες λεπτομέρειες ως δείγμα σκηνοθετικής φαντασίας. Επιπλέον εκτιμήσαμε την άψογη καθοδήγηση των ηθοποιών, τον ακριβή μεταξύ τους συντονισμό, την άριστη αξιοποίηση χωροταξικά της σκηνής, την απόλυτη σαφήνεια στις εξελίξεις, ενώ το πέρασμα από το ένα μονόπρακτο στο άλλο έγινε σχεδόν αδιόρατα, φυσικότατα, με έξυπνη επιλογή το θεατράλε προλόγισμά τους.
Ένα μίνιμαλ σκηνικό με τροχήλατα έπιπλα «εντός» μεταλλικού σκελετού, που συνδύασαν εύστοχα ρομαντισμό και σύγχρονη οπτική, καθώς και ζωγραφισμένα ταμπλώ στο βάθος, εξυπηρέτησαν άριστα τις λειτουργικές ανάγκες, αποτυπώνοντας παράλληλα το στίγμα της ατμόσφαιρας ενός αστικού παριζιάνικου σπιτιού. Έξυπνα, ταιριαστά και χαριτωμένα τα κοστούμια απέδωσαν την εποχή και τους ήρωες με δόσεις χιούμορ, ενώ αδιάφορη και επίπεδη θα χαρακτηρίζαμε την μουσική που της έλειπε ο χαρακτήρας και επίσης ουδέτερους τους φωτισμούς, όπου επιπλέον ένας μοναχικός προβολέας στη σκηνή σαν να… αυτενεργούσε αψυχολόγητα, αλλάζοντας πού και πού χωρίς λόγο χρώματα…
Και βέβαια πηγή της πλήξης στο μεγαλύτερο μέρος (–) ήταν το κείμενο του Φεϋντώ, έστω κι αν για τους θαυμαστές του ακούγεται ως «ιεροσυλία». Σίγουρα στα έργα του διακρίνει κανείς θεατρικότητα, χιούμορ, ανατροπές, συνεχείς παρεξηγήσεις, διακωμώδηση ηθών, ωστόσο όλα τούτα σε ένα ρηχό επίπεδο χωρίς βαθύτερη ουσία και στα πρότυπα μιας λαϊκής φαρκοκωμωδίας άνευ απαιτήσεων, πέραν του γεγονότος ότι σήμερα τα έργα του μοιάζουν εντελώς ξεπερασμένα . Στα παρόντα μονόπρακτα, το πρώτο αναλώθηκε κατά το ήμισυ σε ένα ανούσιο συζυγικό καυγαδάκι, και κατά το άλλο ήμισυ σε μια επίσης ανούσια παρεξήγηση, χωρίς τα δύο «ήμισυ» να συνδέονται οργανικά ώστε να δικαιολογείται ο τίτλος. Στο δεύτερο μονόπρακτο, ενώ το έξυπνο εύρημα των «δοχείων νυκτός» προσφερόταν άκρως χιουμοριστικά για να αναπτυχθεί ως σάτιρα με συμβολικές προεκτάσεις, μπλέχτηκε άτεχνα- χωρίς λογική σύνδεση, με το πρόβλημα του «μπέμπη», την υστερία της συζύγου, το χαζό πηγαινέλα του καθαρκτικού σε κουραστική επανάληψη, τα άσχετα κερατώματα τρίτων κλπ. προφανώς για πρόκληση γέλιου, που όμως αντ’ αυτού ο θεατής εισπράττει βαρεμάρα και ενίοτε ενόχληση… κι αν κάποιες ελάχιστες στιγμές μειδιά, οφείλεται καθαρά στην υποκριτική απόδοση των καλών ηθοποιών.
Εν κατακλείδι (=) η εύπεπτη επιλογή Φεϋντώ, δεν ταιριάζει σε όσους αναζητούν μια κωμωδία με ποιοτική ουσία και σύγχρονες ή διαχρονικές αναφορές. Με αυτό το δεδομένο, η παρούσα παράσταση είναι γεγονός ότι διαχειρίστηκε αξιοπρεπέστατα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το υλικό της σε σκηνοθετικό επίπεδο και σώθηκε (;) από την πλήξη χάρη στις απολαυστικές ερμηνείες των άξιων ηθοποιών της. Εν ολίγοις, βλέπεται μεν σχετικά ευχάριστα, αλλά ΜΗΝ περιμένετε να ξεκαρδιστείτε επ’ ουδενί…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5,5 ΣΤΑ 10
========
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2018. Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ κ.ά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΔΩ
.
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2018 ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
