Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Έχουμε δηλώσει σε όλους τους τόνους αυτά τα δυο χρόνια ότι πολλοί εξ ημών περιμέναμε με λαχτάρα μια θεατρική συνάντηση μαζί του, καθώς η απουσία από το σανίδι κάποιου σαν τον Γιώργο Κιμούλη αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό… γιατί, πώς να το κάνουμε, κάποια καλλιτεχνικά μεγέθη δεν αντικαθίστανται εύκολα, παρότι κατανοούμε τις συνθήκες αποχής από το θέατρο, ενώ ο ίδιος δεν διέκοψε στιγμή την ενασχόλησή του με την τέχνη, εν προκειμένω την έβδομη…
Ευτυχώς όμως ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» για να προσφέρει εκ νέου το χαρισματικό ταλέντο του στη σκηνή, επιλέγοντας τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα το θέατρο Αμαλία, για την πανελλήνια πρεμιέρα ενός έργου που ανεβαίνει πρώτη φορά στην Ελλάδα και φέρει τον συμβολικό- σημαδιακό τίτλο «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ» του Stephen Belber και σε σκηνοθεσία Γ. Κιμούλη…
Σύμφωνα με την υπόθεση ένας ηλικιωμένος ομοφυλόφιλος χορογράφος, αποσυρμένος χρόνια από την ενεργό δράση που κατοικεί σε ένα παρατημένο θέατρο ξεχασμένος από όλους, αίφνης μια μέρα δέχεται απρόσμενη επίσκεψη για συνέντευξη από ένα νεαρό ζευγάρι, προκειμένου η κοπέλα να ολοκληρώσει μια διατριβή σχετική με τον χώρο της τέχνης του… ωστόσο πολύ γρήγορα αποδεικνύεται ότι είναι ένα πονηρό πρόσχημα για να τον πλησιάσουν και να διερευνήσουν ένοχα μυστικά του παρελθόντος του, το οποίο θα έρθει δραματικά στο προσκήνιο με απρόβλεπτες συνέπειες, αναστατώνοντας τις ζωές και των τριών ηρώων… Μια μοιραία συνάντηση που θα αποκαλύψει πικρές αλήθειες, κρυφές πληγέςκαι ψυχικά κενά καλυμμένα έντεχνα από κοινωνικές συμβάσεις ή αλλότριες επιθυμίες ή λογής προσχήματα, στην διαρκή, αγωνιώδη αναζήτηση του ανθρώπου για αγάπη…
Ένα θαυμάσιο, δυνατό έργο (+) με γλυκόπικρη γεύση, βαθιά ουσία, έντονο ψυχολογικό υπόβαθρο, σύγχρονες αλήθειες σαν να γράφηκε στο τώρα, αγγίζοντας άμεσα τον σημερινό θεατή με μια θεματολογία που πραγματεύεται παγιωμένα στερεότυπα, ψυχικά αδιέξοδα, το έλλειμα αγάπης και το πλεόνασμα μοναξιάς, τις έννοιες της ευθύνης, της αποδοχής, της απόρριψης… Συνδυάζοντας εξαιρετικά στο ύφος, τόσο το απολαυστικό κωμικό στοιχείο με το οποίο ξεκινά και πορεύεται η παράσταση μέχρι τη μέση περίπου, όσο και το πικρά δραματικό που σταδιακά διαδέχεται το χιούμορ, απογυμνώνοντας τον ιδιαίτερο, «επιβαρυμένο» ψυχισμό των ηρώων με καταλυτικές αποκαλύψεις… Και επιπλέον ένα έργο με κλασικές θεατρικές αρετές όπου συνυπάρχουν καθαροί, άψογα δομημένοι χαρακτήρες, ενδιαφέρουσα πλοκή, απρόοπτα και ανατροπές, αμεσότητα και ζωντάνια στους διαλόγους, ποικίλες εντάσεις και εναλλαγές συναισθημάτων, σε ένα εγχείρημα με άρτια θεατρικότητα στη γραφή, δύναμη περιεχομένου με σύγχρονες αναφορές, υπόγειο φιλοσοφικό στοχασμό, ως μια επιλογή εξαιρετικά εύστοχη, ουσιαστική και ελκυστική…
Η σκηνοθεσία από τον πολύπειρο Γιώργο Κιμούλη των «μεγάλων παραστάσεων» που κοσμούν μια πορεία μοναδική στον θεατρικό χώρο, εν προκειμένω δεν θα μπορούσε να είναι κατώτερη των προσδοκιών σε ένα έργο που για τα δικά του «κυβικά» (υποθέτουμε ότι) έμοιαζε εύκολα διαχειρίσιμο, παρά τις επιμέρους ακροβατικές ισορροπίες που κλήθηκε να κρατήσει και βεβαίως το έκανε με την καταξιωμένη μαεστρία ενός θεατρανθρώπου με πολύπλευρη, ολοκληρωμένη καλλιτεχνική παιδεία… Η σοφά λιτή, ρεαλιστική, άκρως ουσιαστική και ισορροπημένη προσέγγιση, χωρίς περιττά τερτίπια εντυπωσιασμού, ανέδειξε άριστα το ενδιαφέρον της πλοκής με τις ανατροπές της, την «στερεοτυπική» καθαρότητα των χαρακτήρων, τις έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις, το έξυπνο χιούμορ του κεντρικού ήρωα, τα ποικίλα ξεσπάσματα, την δραματικότητα των εξελίξεων, σε ένα αποτέλεσμα γοητευτικό που από το πρώτο μέχρι το ενενηκοστό λεπτό κρατά τον θεατή σταθερά προσηλωμένο στη σκηνή να συμμερίζεται τα αναπάντεχα τεκταινόμενα… τα οποία κυλούν αβίαστα με ζωντανό ρυθμό, συναίσθημα, εναλλαγές, κλιμακούμενη ένταση, στιγμές ατμοσφαιρικές ή στιγμές στοχασμού με μικρές ατάκες- διαμάντια ως απόσταγμα σοφίας… για να καταλήξουν σε ένα υπέροχο σκηνοθετικά φινάλε, που αποδίδει την πίκρα της ματαίωσης και της μοναξιάς με τρόπο συγκινητικά συμβολικό και συνάμα ρεαλιστικό που δεν γίνεται να μην αγγίξει…
Περνώντας στις ερμηνείες και ξεκινώντας φυσικά από την πρωταγωνιστική του Γ. Κιμούλη, θα επαναλάβουμε μονότονα ότι κάθε του ερμηνεία σε οποιονδήποτε ρόλο αποτελεί πολύτιμο μάθημα υποκριτικής προς επίδοξους ηθοποιούς και συνάμα μια σπάνια ψυχική απόλαυση και για τον πλέον απαιτητικό θεατή, που προσπαθεί να μην τον χάσει στιγμή από τα μάτια του και στερηθεί την παραμικρή έκφραση ή κίνηση… γιατί αυτέςοι απίστευτα δουλεμένες λεπτομέρειες στην υποκριτική του κάνουν τη σπουδαία διαφορά, και εδώ αναδείχθηκαν στο έπακρο ερμηνεύοντας με αριστοτεχνική ισορροπία και εντυπωσιακό αυτοέλεγχο τον ρόλο ενός ομοφυλόφιλου, που σε στιγμές αναρωτιέσαι «είναι ή δεν είναι;»… Περιττό βέβαια να μιλήσουμε για την τεράστια υποκριτική γκάμα που του επιτρέπει να περνά από το ξεκαρδιστικό χιούμορ στο θλιβερό δράμα με μοναδική πειστικότητα -αμεσότητα- αυθεντικότητα, σαν να πρόκειται για το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, όπου μας χάρισε στιγμές απολαυστικές με την απαράμιλλη κωμική φλέβα του και παράλληλα στιγμές συγκινητικές με μια εσωτερικότητα στη δραματική ερμηνεία που σπανίως συναντάμε παρόμοιας ποιότητας στη σκηνή…
Δίπλα του η Άννα Μονογιού στάθηκε αξιοπρεπέστατα, σε έναν ρόλο που στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν διεκπεραιωτικός και αρκετά επίπεδος χωρίς εξάρσεις παρά μόνο σε ελάχιστες στιγμές, ωστόσο ανταποκρίθηκε επάξια, φιλότιμα, έντιμα στις ανάγκες του, αντιπροσωπεύοντας επιτυχώς τον «ισορροπιστή» μεταξύ των δύο ανδρών, προκειμένου να «λειάνει» το εκρηκτικό κλίμα…
Ο Στάθης Παναγιωτίδης στον ρόλο του συζύγου και με επάγγελμα αστυνομικού, στήριξε επαρκώς τα στερεότυπα του κλάδου, με όλη την ακαμψία, συντηρητισμό, αδιαλλαξία, καταπιεστική τάση ενός «μπάτσου» και επιπλέον έντονα εριστικός με συχνά ξεσπάσματα, αφήνοντας έστω αδιόρατα σε ελάχιστες στιγμές να διαφανούν οι «ρωγμές» ενός πληγωμένου ψυχισμού, ενώ κάποια παρατήρηση θα αναφερθεί παρακάτω…
Πειστικό, «γεμάτο», ρεαλιστικό θα χαρακτηρίζαμε το σκηνικό ως έναν πλήρως εξοπλισμένο «χώρο κατοικίας» πάνω στην υποτιθέμενη σκηνή ενός ανενεργού θεάτρου, απλά θα περιμέναμε να αξιοποιηθεί περισσότερο η κατασκευή στο βάθος με τους καθρέφτες και τη χορευτική μπάρα, που μόνο για μια μικρή στιγμή «συμμετείχε»…
Απολύτως εύστοχη, ατμοσφαιρική, λυρική με πιανιστικό κατά βάση ήχοη μουσική του Διονύση Τσακνή, που με τρόπο έξυπνο και διακριτικό υπογράμμισε τα κομβικά σημεία… Όσον αφορά στα κοστούμια βρήκαμε άκρως ταιριαστή και έξυπνη επιλογή την κελεμπία- καφτάνι του κεντρικού ήρωα ως τρόπον τινά κλασικό, στερεοτυπικό «γκέι» ένδυμα, σε αντίθεση με τα απλά, συντηρητικά ρούχα του ζευγαριού, ενώ οι προσεγμένοι φωτισμοί ακολούθησαν εύστοχα τις αλλαγές κλίματος των σκηνών …
Μόνο μια μικρή παρατήρηση (-) θα εκφράσουμε με κάθε επιφύλαξη, καθώς παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα μιας καινούργιας, πρωτοεμφανιζόμενης παράστασης που φυσικά έχει να διανύσει διαδρομή για να «δέσει» στις λεπτομέρειες… κι αυτή αφορά σε σκηνοθετικό και υποκριτικό επίπεδο τον ρόλο του Σ. Παναγιωτίδη, όπου εντοπίσαμε κάποια έλλειψη αληθοφάνειας ή μια περίεργη «θολότητα» στις αντιδράσεις του κατά την πορεία των σοβαρότατων αποκαλύψεων, προκαλώντας ένα είδος «σύγχυσης» στον θεατή, με την αμφιβολία μήπως δεν κατάλαβε κάτι σωστά στην εξέλιξη…
Συνοψίζοντας (=) για μια θαυμάσια στημένη παράσταση με δυνατό κείμενο ουσίας, ο θεατής νιώθει ευγνώμων απότην «Συνάντησή» του με ένα μοναδικό, λαμπερό ταλέντο, που αδημονούσε να απολαύσει επί σκηνής…
Βαθμολογία:
7,4/10
Βίντεο θριαμβευτικής πρεμιέρας με πολλά μπράβο, εδώ
.
ΑΜΑΛΙΑ
«Συνάντηση» του Στίβεν Μπέλμπερ.
Κοινωνικό
Ένας ηλικιωμένος πρώην διάσημος χορογράφος, ο οποίος έχει αποσυρθεί πλέον από την ενεργό δράση και τώρα ζει εντελώς μοναχικά, δέχεται στο χώρο του, την επίσκεψη ενός ζευγαριού που του ζητά μία συνέντευξη για το πώς λειτουργούσε ο καλλιτεχνικός χώρος στη δική του εποχή. Καθώς όμως εξελίσσεται η “συνέντευξη” αυτή, ο μοναχικός χορογράφος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος μ’ ένα μεγάλο θαμμένο μυστικό του παρελθόντος του.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης.
Ερμηνεύουν: Γιώργος Κιμούλης, Άννα Μονογιού, Στάθης Παναγιωτίδης.
Ημερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 14 έως Σάββατο 17 στις 21:00 & Κυριακή 18 στις 20.00. Κυριακή 25 και Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου στις 21:00. Τετάρτη 28 έως Παρασκευή 30/11 στις 21:00. Κυριακή 1 Ιανουαρίου 21.00. Δευτέρα 2 ως Σάββατο 9 Ιανουαρίου στις 21.00 & Κυριακή 8 Ιανουαρίου στις 20:00
.
.
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.