Άνευρο… «Mamma mia»… Είδαμε και σχολιάζουμε… Συνοπτικά, δεν είναι για πολλά…
Πως γίνεται ένα μουσικό θέαμα που με τα τραγούδια του ξεσηκώνει νεαρούς και μεγάλους, με την ρομάντζο ιστορία του σε γυροφέρνει σε εποχές νεανικές και απαράμιλλες, τα χορευτικά του σκέτη παραζάλη και όλα αυτά να έχουν φόντο ένα κυκλαδίτικο νησί, όπου φως, ήλιος, θάλασσα και έρωτας να μπλέκονται σκαμπρόζικα σε μια παράσταση βγαλμένη, έστω περιφερόμενη, από το West End του Λονδίνου και εσύ να μένεις ατάραχος σε μια θέση του Μεγάρου Μουσικής;
Πως γίνεται; Κι όμως συνέβη, τουλάχιστον στην πανελλαδική πρεμιέρα του πολυδιαφημισμένου, πολυαναμενόμενου και πανάκριβου μιούζικαλ «Mamma mia» που όπως λένε ακόμη σπάει ταμεία, σε ένα γεμάτο από διαφόρων ηλικιών κοινό, Τετάρτη βράδυ, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Όπου η «σιγουριά» της προσμονής για ένα «ελληνικό» καλοκαιρινό ξεφάντωμα πασπαλισμένο από μια πλούσια παραγωγή, μας απογοήτευσε οικτρά μένοντας να κοιτιόμαστε και αναρωτώμενοι: «αυτό ήταν όλο;»
-Διότι πώς να απολαύσεις ένα ξένο ζωντανό θέαμα όταν το Μέγαρο Μουσικής αδιαφορεί επιδεικτικά να αντικαταστήσει τους υπέρτιτλους που δεν τους λες υπέρτιτλους αλλά «υπέρτιτλους σε μινιατούρα», καθώς «στραβολεμιάζει» το μάτι σου, άσε που δύσκολα διαβάζονται εκεί πέρα μαχαλά του ταβανιού όπου το εχουν τοποθετήσει. (όσοι είδαν το 24ωρο πόνημα «Όλυμπος» του Ζαν Φαμπρ, θα με καταλάβουν]… λοιποί μη σας τύχει…
–Διότι πώς να χωνέψεις ένα σκηνικό καρικατούρα κυκλαδίτικου σπιτιού, αποτελούμενο μόνο από τοίχους (δυό τρεις καρέκλες και άλλα τόσα τραπέζια) που το γυρόφερναν, αν είναι δυνατόν, με τα χέρια οι ηθοποιοί αλλάζοντας του απλά γωνίες;
–Διότι πώς να χαρείς το ελληνικό φώς των Κυκλάδων της ιστορίας όταν ως φόντο περιέβαλε ένα νεκρό μπλε, ενδιάμεσα ροζ και άλλα πατσουλί;
–Διότι πώς να απολαύσεις ηθοποιούς και χορευτές καθώς ένιωθες να «πνίγονται» μεταξύ τους στη σκηνή του Μεγάρου;
–Διότι πώς να συναισθανθείς ένα μιούζικαλ όταν όλο το πρωταγωνιστικό τιμ ελάχιστα έκανε να μεταφέρει παλμό, ζωντάνια και κέφι.
Κατ άλλα: εξαιρετικές φωνές (αυτό δα θα μας έλειπε) και ενδιαφέροντα χορευτικά…
Τι μένει αγαπημένοι μου κουλτουριάρηδες από το μετριότατο αυτό θέαμα των πανάκριβων εισιτηρίων; Μα φυσικά τα αθάνατα, λατρεμένα, υπέροχα, πολυτραγουδισμένα τραγούδια των ABBA. Τα οποία είναι και τα μόνα που αξίζει να κάτσεις κανείς έως το τέλος για να τα ξανακούσει στη διαπασών.
KΡΙΜΑ
Φωτογραφικό υλικό
