Είδε και σχολιάζει η Χρύσα Καρδαρά, Φιλόλογος – Θεατρολόγος
Με ενθουσιασμό και συχνά χειροκροτήματα, υποδέχτηκε το κοινό της Επιδαύρου την Ανδρομάχη του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαπα, παραγωγή Θεάτρου Τέχνης.
Η Ανδρομάχη, μια τρωαδίτισσα πριγκίπισσα, ξεριζωμένη από τον ηττημένο τόπο της, έχει δοθεί ως λάφυρο πολέμου στην Φθία, στον γιο του Αχιλλέα, Νεοπτόλεμο, ο οποίος την χειρίζεται ως ερωμένη του και έκανε έναν νόθο γιο μαζί της. Ταυτόχρονα, έχει κάνει νόμιμο γάμο με την κόρη του Μενέλαου, την Ερμιόνη, η οποία δεν μπορεί να κάνει νόμιμο διάδοχο και αυτό γεννά μια θανάσιμη αντιζηλία ανάμεσα στην Ερμιόνη και την σκλάβα πολέμου, την Ανδρομάχη. Ένα έργο, ωστόσο, όχι τόσο συνηθισμένο στη σκηνή της Επιδαύρου και αλήθεια είναι ότι δεν παίζεται συχνά παρόλο που στο κείμενο βρίθουν εντυπωσιακά πολλές σύγχρονες και επίκαιρες αναφορές στην αυθαιρεσία και τη βία της εξουσίας με τις οποίες ο σύγχρονος θεατής ταυτίζεται ακόμα και σήμερα.
Η Μαρία Πρωτόπαπα μέσα από μια γυναικεία, οξυδερκή και αιχμηρή σκηνοθετική ματιά, βάζει όλους τους ηθοποιούς άντρες. Προφανώς θέλει να μας δώσει μια γεύση για το πώς ήταν η αντρική υποκριτική σε γυναικείους ρόλους, όπως τηρούνταν στην αρχαιότητα. Στην αρχαιότητα όλοι οι ρόλοι παίζονταν από άντρες. Στους γυναικείους ρόλους οι άντρες φορούσαν λευκό προσωπείο με προσαρτημένα στο πάνω μέρος μαλλιά. Το λευκό προσωπείο βοηθούσε να ξεχωρίζουν οπτικά, στο αρχαίο θέατρο, οι γυναικείοι ρόλοι καθώς συμβόλιζε το λευκό δέρμα των γυναικών γιατί οι γυναίκες ήταν κλεισμένες στο σπίτι και δεν άλλαζε το δέρμα τους από τον ήλιο.
Στη συγκεκριμένη παράσταση, ο ηθοποιός που υποδύεται την Ανδρομάχη, φοράει το γυναίκειο πανωφόρι επί σκηνής, στην αρχή του έργου (σαν να φοράει το ρόλο του) σε μια πρωτότυπη ιδέα κατάργησης της θεατρικής ψευδαίσθησης για τα δεδομένα του αρχαίου δράματος.
Υποκριτικά ξεχωρίζουν ιδιαίτερα για τις εξαιρετικές τους ερμηνείες και την βαθειά βροντερή φωνή, ο Αργύρης Ξάφης στον ρόλο της Ανδρομάχης και ο Δημήτρης Πιατάς στο ρόλο του Πηλέα. Η σκηνοθέτης κρατάει όμως δύο γυναίκες ηθοποιούς: για τον εαυτό της στο ρόλο της γυναίκας που σχολιάζει τα γεγονότα και για τη Θέτιδα, την οποία υποδύεται η Στέλλα Γκίκα με ήρεμη δύναμη. Άραγε γιατί επιλέγει να τοποθετήσει δύο γυναίκες μέσα σε ένα κατά τα άλλα αντρικό καστινγκ; Αστοχία ή μήπως αφήνει μια γυναικεία υποκριτική για την ίδια τη σκηνοθέτιδα και μια γυναίκα για τον ρόλο μιας ημίθεης της Θετιδας;
Πρόκειται για μια απόλυτα δωρική παράσταση με κινησιολογία που παραπέμπει σε αρχαία αγάλματα. Οι ηθοποιοί με πλαστικές κινήσεις, σε συγκεκριμένες θέσεις του χώρου απαγγέλλουν τον λόγο του Ευριπίδη με το συναίσθημα να ξεχειλίζει αφού το ίδιο το κείμενο το Ευριπίδη, από τη φύση του, ξεχειλίζει από ανθρωπιά και χειμαρρώδη συναισθήματα. Ο χορός χορεύει ποντιακούς χορούς που θυμίζουν πυρρίχιο. Η έμπνευση από την παράδοση αν παντρεύεται σωστά με το αρχαίο κείμενο είναι ένας τρόπος να δοθεί η τραγικότητα.
Μια ένσταση, ίσως, θα μπορούσε να είναι ότι μια δωρική απόδοση αρχαίου δράματος με αρχαιοπρεπείς, πλαστικές κινήσεις θα ταίριαζε περισσότερο σε μια παράσταση του Αισχύλου ή του Σοφοκλή(που έγραψαν στο απόγειο της κλασσικής εποχής). Το σύμπαν του Ευριπίδη με τις δολοπλοκίες, τις ερωτικές παρεξηγήσεις και το χειμαρρώδες συναίσθημα υπήρξε ο πρόδρομος του συγχρόνου δυτικού θεάτρου.
Η παράσταση θα ξαναπαιχτεί την Δευτέρα 11 Αυγούστου στο ανοιχτό θέατρο χώρας στην Άνδρο
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:
Η «Ανδρομάχη» είχε έμπνευση, ωραίες ερμηνείες και σημαντικά μηνύματα | Είδαμε και σχολιάζουμε
