Ακρότητα στην ηδονή, ακραία ποιητική η παράσταση «ΣΑΛΩΜΗ» Είδαμε στο ΘΕΑΤΡΟ ΚΥΚΛΑΔΩΝ και σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στο θέατρο Κυκλάδων –Λευτέρης Βογιατζής με αφορμή την παράσταση «Σαλώμη» (1893). Η σκηνοθεσία και η μετάφραση είναι του Θέμελη Γλυνάτση, τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη ενώ τους θρυλικούς/βιβλικούς ρόλους ερμηνεύουν οι Θεοδώρα Τζήμου (Σαλώμη), Νέστωρ Κοψιδάς (Ηρώδης), Θανάσης Δόβρης (Ιοκαναάν), Αλεξάνδρα Ντεληθέου (Ηρωδιάδα), Βασίλης Λιάκος (Ναραμπόθ), Δημήτρης Τσιγκριμάνης (Ο ακόλουθος της Ηρωδιάδας/Ναμαάν), Σωτήρης Τσακομίδης (Ένας δαίμονας).
Το θεατρικό του 19ου αιώνα (ύστερη βικτωριανή εποχή), γραμμένο από τον Όσκαρ Ουάιλντ κυκλοφόρησε το 1893 αλλά ανέβηκε το 1896 στο Παρίσι για πρώτη φορά, την περίοδο που ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε είδη φυλακιστεί. Το ίδιο το έργο αναφέρεται στη γνωστή βιβλική ιστορία, αλλά είναι ένα απαράμιλλο δείγμα της αισθητικής και του αισθησιασμού που διακατέχει το σύνολο του έργου του Ουάιλντ (κίνημα αισθητισμού). Η υπόθεση είναι γνωστή, ο τετράρχης της Γαλιλαίας και Περαίας Ηρώδης Αντύπας, έχει φυλακίσει τον Ιωάννη τον πρόδρομο γιατί τόλμησε να αντιδράσει στο γάμο του με την Ηρωδιάδα. Στα γενέθλιά του ο Ηρώδης παρακαλεί την «ανήσυχη» Σαλώμη να του χορέψει και θα την ανταμείψει με οτιδήποτε θελήσει. Η Σαλώμη, η γυναίκα που ερωτεύεται τον προφήτη Jokanaan (Ιωάννης ο βαπτιστής), χορεύει το χορό των εφτά πέπλων και ενώ βιώνει την ερωτική απόρριψη ζητάει “την κεφαλήν επί πίνακι” του Ιωάννη (Κατά Όσκαρ Ουάιλντ ευαγγέλιο). Η ιστορία του σπουδαίου Ιρλανδού συγγραφέα εστιάζει στην επικίνδυνη σκέψη της Σαλώμης και είναι μια ιστορία αισθησιασμού, παρακμής ,ηδονής, εκδίκησης και ποίησης.
Ακρότητα στην ηδονή… και αυτά ακριβώςείδαμε στην παράσταση του Θέμελη Γλυνάτση. Διάχυτος ερωτισμός (κυρίως υπόγειος) επί σκηνής και πλατείας, ακρίβεια στη διάταξη των ερμηνευτών, πειθαρχία στην ποιητική του Όσκαρ Ουάιλντ, διπολική δράση ασκητικής και ηδονής, βαβυλώνιο, βλάστημο, έκφυλο και αθώο λιτό αίσθημα θεατρικής αναπαραγωγής. Όσο λιτός μπορεί να παρουσιαστεί ο αισθησιασμός και η εκδίκηση μιας ανικανοποίητης ηδονής. Ειδική μνεία για τον έντεχνο διαχωρισμό της σκηνής, ανάμεσα στην ακολασία και την κραυγαλέα ασκητική που αλληλοσυμπληρώνονται σε καίρια σημεία (το ίδιο λάγνα είναι).
Ακραία ποιητική Σαλώμη, η Θεοδώρα Τζήμου που διάνυσε εκατοστό με εκατοστό τη σκηνή, με ένταση της κλιμάκωση ενός δράματος/τραγωδίας που έμεινε στην βιβλική ιστορία, ως ένα από τα πλέον αδιανόητα. Αδιανόητα έντεχνη και η ίδια, με το ειδικό βάρος κυρίως στη φωνή/αφήγηση και κίνηση. Επικουρικοί στον “αισθησιακό ακροβατισμό” και οι Νέστωρ Κοψιδάς, Βασίλης Λιάκος, Δημήτρης Τσιγκριμάνης και Σωτήρης Τσακομίδης. Αρκετά σπασμωδικοί οι Θανάσης Δόβρης και Αλεξάνδρα Ντεληθέου.
Στα συν[=] της παράστασης:
1. Η σκηνοθεσία/ μετάφραση του Θέμελη Γλυνάτση (ολιστική φροντίδα).
2. Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, που μεταμόρφωσαν τη σκηνή του θεάτρου Κυκλάδων σε ένα κενοτάφιο ηδονής και ασκητικής. Συμβολισμός ακραιφνώς επιτυχής, σχετικώς με τη δραματουργία και την ιστορία. Άλλωστε και το κίνημα του αισθησιασμό (Αγγλία) ήταν παράλληλο με το αντίστοιχο του συμβολισμού (Παρίσι).
3. Η ερμηνευτική δεινότητα της Θεοδώρας Τζήμου στο ρόλο της Σαλώμης.
4. Οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου.
5. Τα κοστούμια της Ελευθερία Αράπογλου (ταλαντούχα).
Στα πλην[-] της παράστασης:
1. Η ανακόλουθη ερμηνευτική εμφάνιση των Θανάσης Δόβρης και Αλεξάνδρα Ντεληθέου σε ρόλους καίριους.
.
Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση «Σαλώμη» είναι για την εμπνευσμένη, ακραία ποιητική μεταφορά στην ελληνική σκηνή – Θέατρο Λευτέρης Βογιατζής- μιας ιστορίας καθαρού αισθησιασμού, με ακρότητες στην σιγή και την ηδονή. Συγχαρητήρια!
.
Βαθμολογία
7 στα 10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
